สงครามเขตแดนซากศพ

          ฮานะ ริทสึ ริงโกะกลับพักที่บ้านฉันก่อนนะเดีนชยวฉันอยู่ดูชูก่อน เค้าฝืนตัวเองมากไปคนบ้าทำไมต้องทำไห้ฉันเป็นห่วงมากขนาดนี้นะ คนบ้ารีบฟื้นสิ แผลก็หายแล้วทำไมนยไม่ยอมฟื้น

  "ฉันฟื้นแล้วจะร้องไห้ทำไม

  "ชูนายฟื้นแล้วนายหลับไปครึ้งวัน

  "ที่ฉันหลับไปคงเพราะยาที่ฉีด

  "นายเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยหลอทีไช่ยานั้น

  "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็ไช้ยาตอนเจ็บสาหัส

  "เดียวฉันไปเอาข้าวต้มมาไห้กินละนอนซะ

        หมอนั้นฝืนไช้ยาทั้งที่ร่างกายบาดเจ็บและรู้ผลที่จะตามมาอยู่แล้ว บ้าสินดีทำอะไรไม่รู้จักคิดไห้รอบคอบ สภาพตอนนั้นมันไม่ใช่มนุษย์เค้าฆ่าได้ทุกสิ่งที่เป็นศัตรูรีบเอาข้าวต้มไปไห้ชูกินละกลับบ้านไปอ่าบน้ำกับพวกริทสึฮานะดีกว่า

  "เอานี้ฉันอุ่นมาแล้วกินซะ

  "ป้อนหน่อยสิ

  "ฝันไปเถอะ ฉันไปก่อนราตรีสวัส

        ขอบคุณนะ นั้นคือคำพูดหลังจากยัยนั้นเดินออกจากห้องไป ผมนะรักยัยนั้นนะแต่ผมกลัวว่าวันได้วันนึงผมได้ยัยนั้นมาครอบครอง กลัวที่จะไห้ยัยนั้นออกสู่สนามรบกลัวที่จะเห็นเธอ ออกไปเสี่ยงอันตราย ขอแต่มีเธออยู่ข้างๆแบบนี้ก็พอ

 ก๊อกๆๆ

  "ชูนายตื่นยัง

  "อาอาฉันตื่นแล้ว มีอะไร

  "พวกเราจะไปสวนสนุกกัน นายต้องไปด้วย

  "ไม่เอาฉันขี่เกียจ

  "นายไม่มีสิทธิปัตติเศษ ฉันไห้เวลา10นาที อาบน้ำแต่งตัวไห้เรียบร้อย

  "คร้าบคร้าบ ตกลงเธอเป็นเพื่อน เป็นแฟนหรือเป็นมีฉันอีกคน

     หลังจากนั้นผมก็ถูกลากไปหลายที่ตลอด8วันเช่น สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า ร้านกาแฟ และก็ถูกลื้อค้นห้องนอน ส่วนตัวผมมักจะแอบโดดหนีมานั้งที่โรงเรียนอนุบาลประจำบ่อยๆ จนครูอนุบาลเข้ามาถาม

  "ขอโทษนะค่ะดิฉันเห็นคุณมาทีนี้อาทิตย์นึงได้แล้วนะค่ะ

  "ผมชอบมานั้งดูเด็กวิ้งเล่นนะครับ

  "แล้วคุณไม่ไปโรงเรียนหลอ เพราะดูแล้วคุณน่าจะเรียนม.ปลายอยู่นิค่ะ

  "ผมไม่ได้เรียนแล้วครับ ผมทำงานอยู่ที่G 

  "อ่าลืมเนะนำตัวเลยฉัน ฮานาซาโนะ มายูริ

  "ผม วาราดีม่า ชูร่า ยินดีที่ได้รู้จัก

  "ยินดีเช่นกัน ฉันขอถามทำไมคุณถึงเป็นGละคะ

  "ผมอยากปกป้องคนที่รักและอยากไห้เด็กๆพวกนี้ได้นอนหลับและลืมตาตื่นได้แบบนี้ตลอด

  "คุณไม่กลัวบ้างหลอค่ะ

  "ท่าบอกไม่กลัวผมก็จะโกหก แต่ก็นะ เอาละผมขอตัวกลับก่อนครับพรุ้งนี้ต้องกลับศูนย์ ลาก่อนครับ

       ณ บ้านฟูกะ: หมอนั้นหายไปไหนนะ ชอบแอบหายตัวไปตลอดเลย ก็นะไห้หมอนั้นได้พักบ้างคงเหนื่อยมากแทมไม่ได้กลับมาทีนี้เกือบ2ปีนิคงมีอะไรที่อยากทำเยอะสินะ

  ติ้งตองงงงง

  "ฟูกะ: ริงโกะเปิดประตูที

  "ริงโกะ: ได้เลิย

    เปิดประตู แอดดดด

  "ริงโกะ: อ้าวชูคุง ไปไหนมา

  "ชู: พอดีออกไปเดินเล่น เจอร้านเค้กก็เลยซื้อมาฝาก

  "ริงโกะ: เข้ามาสิมากินด้วยกัน

  "ชู: รบกวนด้วยนะครับ

  "ฟูกะ: ริงโกะไครมาหลอ

  "ริงโกะ: ชูคุงนะ เค้าซื้อเค้กมาฝากด้วย เดียวไปตามฮานะกับริทสึแปบ

  "ชู: รบกวนหน่อยนะ

  "ฟูกะ: เอาเค้กมาเดวฉันจัดจานไห้ นายเอาเครื่องเดิ่มอะไร

  "ชู: ฉันขอกาแฟดำ

  "ริทสึ: ไหนๆเค้ก เค้กอยู่ไหน

  "ชู: ฟูกะจัดไส่จานอยู่ลอเดี๋ยว

       ผมนั้งกินเค้กและฟังพวกสาวสาว คุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาในวันหยุดอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหล่ไม่รู้ และผมก็ขอตัวกลับก่อนเพราะผมจะกลับไปศูนย์บัญชาการก่อน

    วันต่อมา ณ ศูนย์บัญชาการ

        หงุดหงิดจริงๆตั้งแต่เรากลับมาถึงก็หาหมอนั้นไม่เจอเลยจริงๆ หายหัวไปไหนนะสงสัยต้องไปถามจุดบริการอีกละสินะ

  จุดบริการและประชาสัมพันธ์

  " ขอรบกวนถามอะไรหน่อยนะค่ะ

  " ได้เลยค่ะรองผบ.

  " เห็นผบรึป่าวค่ะตั้งแต่ฉันกลับมายังไม่เจอเลย

  " อ้อท่าเป็นผบ. เค้าไปปัตติบัติภารกิจกวาดล้างละดับA ซักพักคงกลับค่ะ

  " ไปกี่คนค่ะ

  " ไปคนเดียวค่ะ

  " อ้อขอบคุณค่ะ

       หมอนั้นเอาอีกแล้วไปทำงานอันตรายคนเดียวอีกแล้ว เพิ่งหายเจ็บจากการต่อสู้มาไม่ถึง2อาทิตย์กลับมาเมื่อไหล่ แม่จะจะบ่นไห้หูชาเลย สงสัยคงต้องใช้ของสิ่งนั้นที่ต้องใช้ของสิ่งนั้นที่ไปเอามาตอนวันหยุดละสินะ รีบไปเอามาดีกว่าแล้วไปดักชูที่ห้องทำงาน

       ห้องฟูกะ: เจอแล้วรีบไปห้องทำงานชูดีกว่าเดวหมอนั้นแอดโดดหนีไปไหนอีก ระหว่างทางฉันก็ถามจุดบริการถึงรู้ว่าชูกลับมาแล้ว ฉันรีบวิ้งมาหยุดหน้าทำงานชู

     ปังงงง

  "ชู!

  "ว่าไงฟูกะมีอะไร?

  "นายออกไปทำภารกิจคนเดียวหลอ

  "นี้นายประมาทอีกแล้วนะเดี๋ยวก็ได้ตายหลอก

  "แล้วเธอมาโวยวายไส่ฉันทำไม

  "พ่อฉันฝากนายดูแลฉัน แต่นายกลับเอาชีวิตไปเสี่ยงแบบไม่จำเป็น

  "มันไม่จำเป็นตรงไหน

  "ตรงที่นายไม่จำเป็นต้องไปคนเดียไงละ

  "แล้วเธอมานี้มีอะไร

  "ฉันเอาเอกสารมาไห้เซ็น เซ็นตรงนี้และตรงนี้แล้วก็ตรงนี้

  "อะฉันเซ็นไห้เสร็จละ

  "ฉันเอาไปจัดการก่อน

         เดียวนะผมว่าหน้าตาเอกสารหน้าตามันคุ้นๆ เหมือนมันเหมือนกับทะเบียนสมรสชิบละ ต้องรีบตามไปเอามา ผมวิ้งออกมาจากห้องละถามเจ้าหน้าที่แทวนั้น เค้าบอกมาว่าเห็นยัยนั้นเดินอารมณ์ดีไปทาง ห้องหน่วยแพทย์ ผมจึงรีบวิ้งไปห้องหน่วยแพทย์ พบคุณริทสึนั่งอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปถาม

  "ชู: คุณริทสึเห็นฟูกะไหม

  "ริทสึ: ออกไปแล้วล่ะ เห็นกระดี้กระด้าออกไป

  "ฮานะ&ริงโกะ: จับตัวได้แล้วชูคุง

  "ชู: พวกคุณ2คนมาจับผมไว้ทำไม

  "ฮานะ: ฟูกะจังขอร้องฉานะจังไว้ไห้จับตัวชูไว้

  "ชู: ปล่อยผมเดียวนี้นะ

  "ริงโกะ: ริทสึเอาไม้มาตีชูคุงไห้สลบทีเร็ว

  "ชู: เอางี้เลยหลอ ไม่เอานะริมสึมันเจ็บ อย่าทำผมเลย

  "ริทสึ: ขอโทษนะชูคุง

  ปักกกกก

       ผมสะลึมสะลือมองไปรอบรอบ เห็นพวกคุณริทสึนั่งอ่านหนังสือ แล้วก็รู้ว่าผมโดนจับมัดด้วยเชือก

  "ชู: ไครมัดผมเนีย

  "กิง: ฉันเองละ

  "ชู: นี้คุณเอากับเค้าด้วยหลอ

  "กิง: ป่าวฉันแค่สงสัยทำไมนายวิ้งตามฟูกะจังทั่วไปหมด

  "ริทสึ: นั้นสึพวกฉันก็อยากรู้ เพราะฟูกะดีใจแปลกๆ

  "ชู: ที่ผมตามคือเอกสารที่ยัยนั้นยั่วโมโหละไห้ผมเซ็น

  "ฮานะ: เอกสารอะไร

  "ชู: ทะเบียนสมรส

  "ริทสิ: นายไม่รักฟูกะหลอ

  "ชู: รักสิเพราะจึงกลัวที่ครอบครอง กลัวที่จะสูญเสียไป

  "กิง: ฉันเข้าใจเธอนะชู

  "ฟูกะ: ฉันกลับมาแล้ววว

  "ริงโกะ:โย่วกลับมาแล้วหลอ

  "กิง: มาฉันแกะเชือกไห้

  "ชู: ไม่เป็นไรผมเอาออกเองได้ แค่ออกแรงนิด(เชือกขาดออกจากกัน)

  "ริทสึ: ชูคุงยอมไห้เราจับหลอนี้

  "ชู: ฟูกะมานี้สิ

     เธอเดินเข้ามาหาผมและถามว่ามีอะไร ผมดึงเธอเค้ามากอดและถามเธอว่าคิดดีแล้วหลอที่จะฝากชีวิตที่เหลือของเธอไว้กับฉัน เธอตอบผมกลับมาคิดดีแล้วสิท่าไม่ใช่นายฉันก็ไม่ฝากไว้กลับไครทั้งนั้น ผมรู้สึกดีใจ และผมพูดกลับเธอว่าหลังจากนี้ผมฝากตัวด้วยนะฟูกะจัง

    ติดตามให้ตอนต่อไป