SHI - TA : find way out

        ผมมีชื่อว่า มิชิซาว่า โกส ผมกลับมาจากการเดินทางพบญาติ แทนที่จะได้โชคดีติดตัว
กลายเป็นกรรมซัดหน้าผมจังๆ ผมได้ทำเอกสารสำคัญหายไป แต่กลับกันปริศนาได้ถูกเปิดเผย
ผมลืมมันไว้ที่บ้านญาติ ถ้าจะกลับไปเอาผมต้องนั่งรถไฟ และต้องเดินไปเองอีก 3 กิโล รวมเป็น
เวลา 5 ชั่วโมง ทำไมผมถึงคำนวณแม่นยำน่ะเหรอ เพราะผมเก่งคำนวณ ตอนผมกำลังยืนรอ
รถไฟอีกหนึ่งขบวนเพื่อเข้าไปในเมืองเพื่อพบใครบางคนก่อนกลับบ้าน พร้อมกับขอโทษเขาคน
นั้นที่ทำเอกที่สำคัญหาย
     ...
     เมื่อกี้มัน มีใครบางคนเดินผ่านผมไป ไม่สิเธอคนนั้นที่สวมหมวกเดินผ่านผมไป
     ลม...
     มันพัดหมวกเธอหล่น แล้วเธอก็หยุดเดินแล้วก็ค่อยๆ หันหน้ามองมาที่ผม 
     " อ่ะ! เอ่อ.. "  นั้นมันนางฟ้าชัดๆ
     " ช่วยเก็บหมวกให้หน่อยได้ไหมค่ะ "
     " ได้สิ " ผมก่มลงไปเก็บแล้วส่งมันให้เธอ
     " ขอบคุณ- "  
     'เอ๋... จู่ๆ เธอก็หน้าแดง ทำไมล่ะ? แถบหลบหน้าเราอีก รึ... รึนี้เรียกว่า รักแรกพบ!!'
     แล้วรถไฟก็มานี้คงจะโชคร้ายในโชคดีของฉัน ที่ได้เจอคนน่ารักแต่ก็ต้องจากกัน ผมรีบเขา
ไปในรถไฟ 
     " อ่ะนั่นมัน! "  ที่นั่งว่างผมใช่สกิลเฉพาะตัวในการแทรกตัวเขาไปนั่งอย่างรวดเร็ว
     " ฮ่ะ "  ฮ่ะต้องขอบคุณเก้าอี้- 
     " คูณ! "  เธอคนเมื่อกี้ เธอกำลังยืนหน้าผม  ไม่ได้เราจะ
     " ยืนยั้งงั้นมันเหมื่อยนะครับ " ผมกำลังลุก
     " อ่ะ.. อา ไม่ต้องลุกหรอกค่ะ เดียวก็ถึงแล้วค่ะเคสถานนีต่อไปเอง "
     ' กึก '
     " งั้นเหรอครับ ฮะ ฮะ... "
     ' เธอกำลังหลบหน้าเราอยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้น '  ฉันหันไปมองรอบๆ พวกผู้ชายและ ผู้หญิง
หันมามองที่ผม เหมือนจะบอกแกทำยั้งงี้ได้ไงอะไรประมาณนี้ 
     " น่ารังเกียจ "  เสียงผู้หญิงคุยกันมันผ่านมา
     ' อั่ก! ได้ๆ '
 
     ผมลุกขึ้นแล้วยืนข้างๆ เธอ ผู้คนที่มองมาที่ผมเริ่มหัวเราะ
     ' อะไรกันสถานการณ์แบบนี้ '
     " คุณไม่น่าลุกขึ้นมาเลย "
     " ไม่เป็นไรหรอกครับ คนเราต้องรู้ลุกให้คนอื่นนั่- " ที่ที่เขาลุกขึ้นมายังไม่มีใครนั่ง
     ' ทำไหมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้... '
     แล้วในที่สุดก็มาถึงสถานีสุดท้าย จะได้หลุดจากสถานการณ์นั้นสะที ผมลงมาจากรถไฟเธอก็
ลงด้วย! 
     " คุณก็ลงที่นี่ด้วยเหรอครับ "
     " เอ่อ ค่ะ "  เธอยังไม่เลิกหลบหน้าเราอีกเรอะ แต่ก็น่ารักดี " คือว่าคุณช่วยมากับฉันหน่อย
ได้ไหมค่ะฉันมีเรื่องจะบอกคุณ "
     ' WHATTTTT! เฮ่ยๆ ไม่จริงใช่ไหม... ' 
 
         ณ ตู้กดน้ำด้านล่างของสถานนี
     " ฉันอยากจะบอกคุณตั้งเจอกันตั้งแต่ตอนขึ้นรถไฟแล้วคือ "
     ' ใจเย็นไว้ มิชิ หัวใจไม่หยุดเลยเฟ้ย มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ คนพึ่งพบกันจะมาสารภาพรัก
กันในวันเดียว ' เธอเดินเข้ามาแล้วกระชิบ
     " เดียวสิผมว่ามันไม่ถูกเราพึ่งจะรู้จักกัน- "
     " คุณลืมรูดชิบกางเกง ฉันก็ไม่ได้เกลียดลายการ์ตูนหรอก- "
     " เอ่ะ? "
     " อ่ะ?! "
     " เดียวสินี่คุณคิดอะไร " ผมก่มลงไปมอง
     " เอ๋... จริงด้วยสิ อ่าขอบคุณมานะคับ " ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่ามันไหลออกมา
     " นี่คุณร้องไห้เหรอ.. " ผมวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อออกจากที่นี้ พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชาย ตอนนี้ผม
เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าผม หน้าแดง คนในรถไฟหัวเราะ และทำไมเธอถึงห้ามไม่ให้
ผมลุก ฉันเข้าใจหมดแล้ว แล้วผมก็ร้องไห้นักมาก จนผมหมดแรงและใกล้ถึงที่จุดนัดพบกับ นัก
เขียนที่มีชื่อ ทาเกนากะ เป็นนามปากกาที่แปลกดีผมกับเขาเจอบังเอิญ ถึงแม้จะบอกว่าเจอกัน
แต่มันก็แปบเดียวจริงไม่ได้มีเวลาแลกเปลื่ยนความคิด 
     ' ว่าแต่ทำไมกางเกงชิบมันเปิดไว้อีกแล้วอย่าบอกนะว่าชิบแตก ' ฉันพยามแก้ไขมันอย่างเร่ง
รีบก่อนที่จะมี
     " ยี้...ผู้ชายคนนั้นอะไรในที่แจ้ง "
     " อ่ะ ไม่นะคือ..... โอ้ยไม่สงไม่สนมันแล้ว " ผมวิ่งอีกแล้วน่าสมเพจจริงๆ
     " หือ? "
     (พลั่ก)
     'ผมวิ่งชนอะไรเข้า อไรน่ะ ปลิวอยู่หัวบน' ผมคว้ามาดู นามบัตร... ทาเกนากะ เป็นชื่อเขียน
ด้วยลายมือเดียวหมายความว่า
     " นายเวลาวิ่งหัดมองทางมั้งสิหะ- "  เขาเป็นผู้หญิง!
     " นายลืมรูดชิบเป้ากางเกง "
     " ฉันรู้แล้วน่า ชิบมันแตกโว้ย "
     " คิ... "  เธอมองมายังลายการ์ตูน พร้อมเสียงหัวเราะ
     " เฮ่ย หยุดเลยนะ เอานี่คุณ ทาเกนากะ นักเขียนใช่ไหม " ผมยื่นนามบัตรคืนเธอ
     " เอะ! นายรู้ได้ไงว่าฉันคือ ทาเกะนากะ "  ผมยื่นนามบตรอันเก่าออกมาให้เธอดูมันคือใบ
ส่วนลดซื้อหนังสือ ที่มือชื่อ ลายมือแบบเดียวกันเห็นได้อย่างชัดเจน
     " ฉันจำใบนี้ได้  งั้นนายคือ "
     ทุกอย่างมันคงเกินขึ้นเร็วมาก มันทำให้เธอสับสนพอสมควร
     " shi shi maru... " เธอ ถอนหายใจ 
     " ก่อนอื่น "  เธอถอดผ้าพันคอ ออกผ้ามันรอบเอวมันช่วย ปิดชิบขอ มิชิ "ทีนี่ก็ไม่เห็นแล้ว "
     " ขอบคุณ "
     " เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน "