Strong girl

ตอนที่2
 
ในเวลาเช้าตรู่ของวันเสาร์ สาวม.6ผิวหมองแดดพาร่างกายยาว170กว่ากับเสื้อยืดเปื่อยๆมาเดินตลาด
ในขณะที่กำลังรอเงินทอนหน้าร้านเต้าหู้เธอก็หยิบปาท่องโก๋มากิน“เต้าหู้ทรงเครื่องไม่ใส่น้ำตาลสองถุงครับ”เสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆ
เป็นเสียงที่เธอคุ้นหู เธอจึงหันไปดู เจ้าของเสียงคือชายหนุ่มตัวสูงในชุดเสื้อวอร์มกางเกงขาสั้น คนที่ทำให้ใจของเธอเต้นแรง ในจังหวะนั้น ชายหนุ่มก็หันมาพอดี
เอ่อ…ร่วง…ขนมที่เธอคาบอยู่ถึงกับร่วงลงพื้น จังหวะของหัวใจก็เริ่มผิดปกติ“ครูสวัสดีค่ะ”เด็กสาวยกมือไหว้  รีบรับเงินทอนแล้ววิ่งหนีไปทันที ทิ้งไว้เพียงตะกร้าและของที่ยายใช้มาซื้อ
ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอจึงกลับมาเอา“แหะๆ”เธอหัวเราะแห้งๆให้ครูหนุ่ม แล้วก็หายไปอีกรอบ
...น่าอายโว้ย!!!!....
ครูที่ยืนมองตามหลังยิ้มออกมากับการทำตัวแปลกๆของเธอปนขำ “มันก็บ้าๆบอๆอย่างนั้นแหละครู”ลุงเจ้าของร้านเต้าหู้บอกพลางยื่นเต้าหู้ให้ครูหนุ่ม...
“เจ้!เอาหมูสามชั้น 2 กิโล”“เอาหมูสามชั้นหรอ?”เจ้ร้านหมูถามย้ำ“...”<ไม่ได้ฟังสักพักต่อมาเธอก็ได้สินค้าจ่ายเงินเสร็จสรรพแล้วรีบกลับบ้าน...พอกลับมาบ้านงานต่อไปเป็นการปัดกวาดเช็ดถูร้าน เด็กสาวทำงานช่วยยายโดยไม่บ่นสักคำ เมื่อทำทุกอย่างจวนเสร็จยายก็ใช้เอาถุงขยะไปทิ้ง ถุงขยะใบใหญ่ถูกหิ้วเดินไปทางถังขยะ เด็กสาวหย่อนถุงขยะลงทิ้งแล้วมองดูพื้นรอบๆที่มีขยะกระจายเกลื่อน เธอจึงเดินกลับไปบ้าน แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมไม้กวาด ไม่นานที่ทิ้งขยะก็สะอาดขึ้น เด็กสาวผู้แข็งแกร่งยิ้มใช้หลังมือปาดเหงื่อ
 
แล้วเสียงชวนโมโหก็ดังขึ้น
“โห!!!เป็นคนดีจังป้า”
นั่นคือเสียงของเด็กหนุ่มข้างบ้านของเธอที่ปั่นจักรยานผ่าน
“แกว่าอะไรนะไอ้หมาน!”“คนเลวล้อชื่อพ่อคนอื่น”“...”
โลกสวยเหลือเกินพ่อคุณ<คิดในใจ
“วันนี้ไปซ้อมวงโยมั๊ย”“It’s not your business!”“เสียใจกูฟังไม่รู้เรื่องเว้ยฮ่าๆๆๆๆ”
เป็นผู้ชายที่นอกจากหน้าดีและกีฬาก็ไม่มีห่าอะไรเลย<คิดในใจ
“แล้วเจอกันนะป้า” พูดไม่ทันจบเด็กหนุ่มก็รีบปั่นจักรยานหนีทันที“แก!” วิ่งเอาไม้กวาดไล่“ไอ้หมีมาช่วยยายทำงานมาอย่าไปไล่ตีลูกเขา!!” ยายตะโกนออกมาจากร้านเด็กสาวจึงจำต้องหยุดการฆาตรกรรมไว้เพียงเท่านั้นแล้วกลับเข้าร้านไปช่วยยายต่อ
“เอ็งซื้อหมูอะไรมา?”ยายถามหลานสาว“หมูบดไงยาย”“บดบ้านเอ็งมันเป็นชั้นๆแบบนี้เหรอ!”“อู้ย!!มาได้ไง”“หัวสมองก็ดีทำไมถึงป้ำๆเป๋อๆอย่างนี้เรียนหนักเหรอ?!”
รู้สึกเหมือนโดนด่า…
“โธ่..ยาย ใช้หมูสามชั้นไม่ได้เหรอ?”“โจ้กบ้านไหนเขาใส่หมูสามชั้น?เอ็งนี่เกิดมาในร้านโจ้กชื่อดังแท้ๆไม่ได้เลือดยายเลย”“หนูผิดไปแล้วจ้า”“เฮ้อ...ไปซื้อมาใหม่เลยไป”“จ้ะ!”“ซื้อถั่วเหลืองมาด้วยจะทำข้าวต้มมัดให้กิน”“ข้าวต้มมัดหมูหรอยาย!?”<ทำเสียงตื่นเต้น“ก็เออสิวะไปเร็วๆตลาดจะวายเสียก่อน”“รับทราบ>0<”แล้วหลานสาวแสนห้าวของยายก็รีบไปตลาดอีกรอบ “อะไรของมันโดนด่ายังยิ้มอีก หรือมันจะเรียนหนักไปจริงๆ?”
ผู้เป็นยายบ่นตามหลัง พอยายหันหลังจะไปเตรียมของเสียงมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งขี่ออกไปก็กลับมา
“อะไรอีกล่ะเอ็ง?”ยายถามหลานสาว“แหะ! หนูลืมกระเป๋าตังค์”
ณ สนามฟุตบอลโรงเรียนแดดร้อนระอุในช่วงบ่ายแผดเผาร่างของเหล่านักเรียนวงโยที่กำลังซ้อมเดินขบวนกลางสนามฟุตบอลอันกว้างใหญ่“เปิดปลายเท้าเยอะๆ!”เสียงครูที่ยืนดูอยู่บนสแตนด์ตะโกนบอก “เบลล์อย่าตก! เดินให้ตรงจังหวะ!”นี่คือวันซ้อมวันสุดท้ายก่อนงานเปิดการแข่งขันกีฬาเยาวชนในวันพรุ่งนี้ซึ่งวงเราได้รับเชิญให้ไปเดินนำขบวนและบรรเลงเพลงเปิดพิธี อ้าก !เหงื่อเข้าตาโคตรแสบ…
ร่างสูงใหญ่แบกเครื่องดนตรีไว้บนบ่า เป่าและกดตัวโน๊ตตามเพลง สองขายาวก้าวตามจังหวะในตำแหน่งแถวสุดท้ายจึงทำให้ง่ายต่อการมองเห็นด้วยบุคลิกของเธอ
 
ในขณะที่นักดนตรีพากันตากแดดร้อน นักกีฬาฟุตบอลก็ยืดเหยียดกล้ามเนื้ออยู่ข้างสนามใต้ร่มไม้ ครูก้องขวัญใจนางเอกของเราเดินมาคุมการวอร์มของนักกีฬา สายตาก็มองไปที่ขบวนวงโยที่เดินผ่านแล้วยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กแปลกๆที่เจอเมื่อเช้าคือนักเรียนวงโยแถวสุดท้าย
แหมะ!หยดน้ำหล่นลงมาจากฟากฟ้าถูกแขนครูหนุ่มหนึ่งหยดตามด้วยอีกหลายๆหยดในเวลาไม่กี่วิต่อมา และฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างแรง
 
ซ่าาาาาา
“เข้าร่มเร็ว!”ทั้งนักกีฬาและนักดนตรีต่างก็กรูเข้าไปหลบใต้อาคารเรียนในสภาพเปียกชุ่ม
“ให้วู้ดวินเข้าห้องก่อน เครื่องบราสเช็ดเครื่องรอข้างนอก”
(วู้ดวิน คือเครื่องเป่าลมไม้ เครื่องจะถูกน้ำไม่ได้ ส่วนบราสคือเครื่องเป่าทองเหลือง เครื่องถูกน้ำได้ ปล.อยากรู้เพิ่มเติมไปที่กูเกิลนะจ้ะ)
เพราะขนาดห้องที่แคบ เด็กสาวจึงต้องนั่งเช็ดเครื่องอยู่นอกห้องพร้อมกับเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ เธอลอบมองไปอีกฟากของอาคารที่พวกนักกีฬาพากันขนของเข้ามาเหมือนกัน สายตากวาดหาคนหนึ่งแต่ดันไปสบตาเข้ากับอีกคนที่เดินหอบกรวยเข้ามาในร่มในสภาพเปียกปอน เด็กหนุ่มจากอีกฟากจึงเบ้ปากยักคิ้วใส่ เธอจึงหันกลับมาเช็ดเครื่องต่อ แล้วแบกเครื่องเข้าห้องไป
 
 
 
ฮัดชิ้ว.!!อา…เป็นหวัดแน่เลยรู้สึกคันๆในคอแบบนี้ใช่แน่ๆเด็กสาวนั่งซักถุงเท้าอยู่บนดาดฟ้า เสียงจามทำให้หนุ่มข้างบ้านโผล่มาทักทาย“แฮ่!”“!!!”“อุ้ยๆตกใจหรอป้า”“กวนส้นตีน”“ไม่สบายหรอ ได้ยินเสียงจาม?”“คิดว่าน่าจะ”“โอ้..ว่าแล้วทำไมฝนตก”“อุตส่าห์ซึ้งนึกว่าเป็นห่วง”“แหม่...ต้องการความห่วงใยจากพี่เหรอจ้ะ”“...”“โถ่...นอกจากป้าจะถึกแล้วยังขี้โมโหอีกนะเนี่ย”“ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับแกไอ้หมาน”เปิดน้ำล้างถุงเท้า..“ทำไมชอบเรียกชื่อพ่อกูจังวะ!”“”“ไม่ตลก”“แหม่....ซีเรียสเนอะ”“อยากข้ามไปตีแกจริงๆ”“กูผู้หญิงนะ!?”“หื้ย!!แกน่ะไม่นับ”“อ่าว!?หมายความว่าไงนะ?พูดอีกทีดิ๊”“ขอโทษครับ”“ฉันจะไปนอนละ พรุ่งนี้โชคดีนะ”เธอกล่าวลาและอวยพรให้เพื่อนพลางยกตะกร้าถุงเท้าไปตาก“เจอกันพรุ่งนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในประตูอย่างอารมณ์ดี