พ่ายรักพรางหัวใจ

“พี่ชายใจร้ายที่สุด”


เจ้าของริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูสวยที่ประดับอยู่บนใบหน้ามู่ทู่ยืนกอดอกบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่ชอบใจนักที่อยู่ๆทริปพักผ่อนระหว่างเธอกับพี่ชายที่ช่างหายากแสนยากเปรียบประหนึ่งอัญมณีล้ำค่าที่อยู่ใต้มหาสมุทรลึกต้องถูกยกเลิกกะทันหัน ทั้งๆที่เธอเพิ่งก้าวขาเรียวเหยียบลงบนผืนแผ่นดินที่เป็นบ้านเกิดของมารดาชาวไทยได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น พี่ชายสุดที่รักของเธอก็มีอันต้องตีตั๋วเครื่องบินด่วนที่สุดเพื่อบินกลับไปเคลียร์งานที่เพิ่งได้รับรายงานจากลูกน้องว่าโครงสร้างของอาคารที่กำลังก่อสร้างโดยบริษัทของครอบครัวเธอถล่มลงมา โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นพี่ชายที่เป็นผู้กุมอำนาจสูงสุดในบริษัทก็ต้องกลับไปสอบสวนอยู่ดีว่าสาเหตุที่ทำให้อาคารถล่มลงมาครั้งนี้เกิดจากอะไร

และถึงแม้ดาร์เลเน่จะเข้าใจถึงความจำเป็นของพี่ชายสุดที่รักอันเป็นความรับผิดชอบที่ดาเนียลซึ่งเป็นผู้บริหารสูงสุดของกริมเมอร์แอสเสท คอร์ปอเรชั่น บริษัทชั้นนำเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ไม่สามารถละทิ้งได้ แต่เธอก็ยังอดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี นั่นก็เพราะกว่าที่พี่ชายของเธอจะหาวันว่างเพื่อพาเธอมาพักผ่อนยังประเทศบ้านเกิดของมารดาผู้ล่วงลับอย่างที่เธอเคยร้องขอไว้เมื่อนาน...น๊านนานมาแล้วนั้นมันช่างยากเย็นเหลือเกิน ครั้งนี้เธออุตส่าห์บังคับพี่ชายให้เคลียร์งานสำคัญให้เสร็จแล้วพักงานที่ยังไม่รีบเร่งเอาไว้ก่อนได้เป็นผลสำเร็จ จนทำให้ดาเนียลพลาดโอกาสไปร่วมงานแต่งงานของญาติสนิทที่เพิ่งจัดงานไปเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างน่าเสียดาย แต่ทำไม! ทำไมฟ้าถึงได้ใจร้ายกลั่นแกล้งเจ้าขาผู้แสนน่ารักได้ขนาดนี้ เจ้าขาเพลีย!


“เจ้าขาไม่อยากรอที่โรงแรมเลย พี่ชายจะมาวันไหนก็ไม่รู้ เจ้าขาอยากไปเที่ยวบ้านหม่ามี้ก่อนจังค่ะอลิสขา”


ดาร์เลเน่หันไปเอ่ยบอกบอดี้การ์ดประจำตัวสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งที่เดินเคียงข้างด้วยสายตาออดอ้อน เนื่องจากเธอได้รับคำสั่งจากดาเนียลให้รอเขาอยู่ที่โรงแรมหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงซึ่งเจ้าของก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นญาติสนิทที่เธอเพิ่งไปร่วมงานแต่งมานั่นเอง ดาเนียลไม่อยากให้เธอเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางติดต่อกันมากเกินไป พี่ชายใหญ่จึงบินกลับไปจัดการปัญหาที่อเมริกาแต่เพียงผู้เดียวโดยทิ้งเธอให้คอยอยู่ที่ประเทศไทยกับบอดี้การ์ดคู่ใจ โดยมีบอดี้การ์ดหนุ่มๆฝีมือดีอีกบางส่วนคอยดูแล ส่วนเธอจะได้ออกไปเที่ยวหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับผลของงานที่ดาเนียลกำลังกลับไปแก้ไข


“แต่คุณชายมีคำสั่งให้คุณหนูรออยู่ที่โรงแรมนะคะ อีกไม่กี่วันคุณชายจะเดินทางมาสมทบ คุณหนูใจเย็นๆก่อนดีกว่าค่ะ อีกเดี๋ยวก็ได้ไปเที่ยวแล้ว”


เอริสาส่งยิ้มบางเบาพลางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเข้าใจดีว่าตอนนี้คุณหนูเจ้าขาที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองกำลังรู้สึกเช่นไร ไม่ง่ายเลยที่สองพี่น้องตระกูลกริมเมอร์จะได้มีโอกาสพักผ่อนด้วยกันแบบนี้ เนื่องจากดาเนียลผู้เป็นพี่ชายมีงานในความรับผิดชอบรัดตัวแทบหาเวลาหยุดพักต่อเนื่องไม่ได้ และหากพี่ชายไม่ว่าง น้องสาวคนงามอย่างดาร์เลเน่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวไกลหูไกลตาของดาเนียลเด็ดขาด ดังนั้นคุณหนูเจ้าขาของเธอจึงวาดฝันไว้กับการมาเที่ยวพักผ่อนที่ประเทศไทยครั้งนี้ค่อนข้างมาก และเมื่อโปรแกรมที่วางไว้ดิบดีมีปัญหามาทำให้หยุดชะงักอย่างไม่ทราบกำหนด ดาร์เลเน่จึงมีอาการงอแงใบหน้างอง้ำอย่างที่เป็นอยู่

“ก็เจ้าขาไม่อยากอยู่ที่โรงแรมนี่นา กว่าพี่ชายจะมาอย่างน้อยก็สี่ห้าวันเป็นอย่างต่ำ ถ้าเจ้าขาต้องรออยู่ที่โรงแรมเจ้าขาต้องเฉาตายแน่เลยค่ะ เพราะนอกจากนั่ง นอน กินข้าว กินขนม ดูการ์ตูน ก็ไม่มีอะไรให้เจ้าขาทำ อลิสไม่สงสารเจ้าขาเหรอคะ?”


ดาร์เลเน่กระพริบดวงตากลมโตปริบๆอ้อนวอนเอริสาสุดฤทธิ์ พร้อมทั้งเข้ามากอดแขนของบอดี้การ์ดสาวประจำตัวแล้ววางศีรษะทุยสวยถูไถอยู่กับต้นแขนเรียวไปมาหวังให้เอริสายอมตามใจเหมือนกับทุกครั้งที่เธอทำสำเร็จ

“แต่ว่า...”


“นะคะ อลิสลองคิดดูนะว่าระหว่างที่เรารอให้พี่ชายบินตามมาสมทบเนี่ย อลิสสามารถพาเจ้าขาไปเที่ยวได้ตั้งหลายที่เลยนะ ถือว่าเป็นการใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ไงคะ ดีกว่าให้เจ้าขามานั่งทำหน้าสวยหายใจทิ้งไปเปล่าๆ แล้วที่สำคัญที่สุดที่เจ้าขากลัวคืออะไร...อลิสรู้ไหมคะ?”


“คุณหนูกลัวอะไรเหรอคะ?”


“เจ้าขากลัวว่าเจ้าขาจะคอยเก้อน่ะสิ บางทีนะคะอลิส บางทีเจ้าขาก็กลัวว่าปัญหาที่พี่ชายบินไปจัดการเนี่ย มันอาจไม่ง่ายอย่างที่พวกเราคิด เกิดพี่ชายไปเจอว่าสาเหตุที่ตึกมันถล่มลงมาเป็นเพราะมีใครแอบทุจริตโกงเงินที่ใช้ซื้อวัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ก่อสร้างไป คราวนี้พี่ชายก็ต้องสืบหาตัวการมาลงโทษใช่ไหมคะ นี่ล่ะค่ะที่เป็นปัญหาใหญ่ เพราะพี่ชายต้องเสียเวลาตามหาคนทำผิดซึ่งอาจต้องใช้เวลาสักหน่อย แล้วไอ้เวลาที่พี่ชายเอาไปใช้เนี่ย มันก็คือช่วงเวลาที่พี่ชายเตรียมไว้พักผ่อนกับเจ้าขา กว่าพี่ชายจะเคลียร์ปัญหาจบ ก็ได้เวลาที่พี่ชายต้องเขาไปเคลียร์งานเก่าที่สุมไว้พอดี ทีนี้ปัญหาใหญ่กว่ามากที่เจ้าขาไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยก็คือพี่ชายจะไม่สามารถพาเจ้าขาไปเที่ยวได้ตามที่ตกลงกันเอาไว้ นั่นก็เท่ากับว่าเจ้าขาต้องคอยเก้อ เจ้าขาจะไม่ได้ไปเที่ยวบ้านของหม่ามี้ ความฝันของเจ้าขาต้องถูกทำลายลง มันน่าเศร้าใจมากๆเลยใช่ไหมล่ะคะ อลิสขา”


ดาร์เลเน่ขยายความประเด็นที่เธอพูดไว้ก่อนหน้าให้บอดี้การ์ดสาวสวยฟังด้วยน้ำเสียงหงอยเหงา ใบหน้าน่ารักดูเศร้าหมองประกอบกับคำพูด อีกทั้งดวงตากลมโตที่กระพริบถี่ๆพยายามเรียกร้องขอความเห็นใจ ทิ้งท้ายด้วยประโยคคำถามชวนเวทนาที่กล่อมให้เอริสาต้องคิดตาม

“ตกลงว่า...อลิสจะพาเจ้าขาไปเที่ยวใช่ไหมคะ?”


เมื่อเห็นว่าเอริสาไม่ปฏิเสธและทำท่าครุ่นคิดตามคำบอกเล่าที่เธอพยายามหาเหตุผลร้อยแปดมาหว่านล้อมให้ดูน่าสงสารมากที่สุด ดาร์เลเน่จึงไม่รอช้าที่จะใช้ความเจ้าเล่ห์รวบรัดเอาคำตอบที่ตัวเองต้องการด้วยท่าทางออดอ้อน


“ดิฉันว่าคุณหนูไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนดีกว่านะคะ เรื่องไปเที่ยว ดิฉันไม่สามารถตัดสินใจเองได้ค่ะ”


เอริสายังคงยิ้มอ่อนโยน ไม่หลงไปกับท่าทางชวนสงสารที่เจ้านายสาวของเธอแสดงออกมา

“โห! อลิสใจร้ายอ่ะ ใจร้ายเหมือนพี่ชายเลย เจ้าขาเสียใจ”


เจ้าของดวงหน้าหวานใสจอมเจ้าเล่ห์ยกแขนกอดอกเอาไว้ ทำปากเบะหน้ามู่ทู่อีกครั้งเมื่อไม่ได้รับการตามใจอย่างที่หวัง พลางทำเสียงกระเง้ากระงอดตัดพ้อบอดี้การ์ดสาว จนเอริสาส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูปนขำ


“คุณหนูเพิ่งเดินทางมาถึงเหนื่อยๆควรจะกลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ หากดิฉันปรึกษากับคุณชายแล้วคุณชายอนุญาต คุณหนูจะได้มีแรงไปเที่ยวเล่นได้ตามที่ต้องการ”


“หมายความว่า....”


“ดิฉันจะลองขออนุญาตคุณชายให้ค่ะ หากคุณชายอนุญาต ดิฉันจะพาคุณหนูไปเที่ยวเอง”


เอริสาพยักหน้าน้อยๆพลางส่งยิ้มบางเบาเหมือนอย่างเคยเมื่อเห็นดวงตากลมโตของดาร์เลเน่เบิกกว้างขึ้นแววตาเป็นประกายลิงโลด พร้อมกับอ้าแขนออกรับร่างเล็กบางของเจ้านายน้อยคนสวยที่โถมตัวเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจจนผู้คนที่เดินขวักไขว่อยู่ในสนามบินหลายๆคนหันมามอง


“ขอบคุณค่ะ เจ้าขารักอลิสที่สุดเลย เย้ๆ จะได้ไปเที่ยวแล้ว”


สาวน้อยยอดดวงใจของเอริสากระโดดดีใจอยู่ในอ้อมแขนของบอดี้การ์ดประจำตัวไปมา งานนี้หากเอริสาออกหน้ากล้าเอ่ยปากขออนุญาตดาเนียลด้วยตัวเองแบบนี้ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าเธอจะสมหวัง ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่ความรู้สึกของเธอบอกแบบนั้น อาจเป็นเพราะพี่ชายของเธอให้ความไว้วางใจเอริสาค่อนข้างมาก เท่าที่ผ่านมาเธอรู้สึกว่าพี่ชายของเธอไม่เคยปฏิเสธคำขอของบอดี้การ์ดคนสวยเลยสักครั้ง เพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยว่าเธอได้ไปเที่ยวแน่นอน เจ้าขาโคตรน่ารักคนนี้คอนเฟิร์ม!


แม้รอยยิ้มของดาร์เลเน่จะทำให้เอริสาพลอยมีความสุข แต่ลึกๆแล้วภายในใจของบอดี้การ์ดสาวกลับรู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีก้อนหินขนาดมหึมาหลายสิบลูกทาบทับเอาไว้ เนื่องจากเอริสาไม่มั่นใจนักว่าเธอจะสามารถโน้มน้าวให้ดาเนียลยอมอนุญาตให้เธอพาคุณหนูคนสวยอออกไปเที่ยวได้ตามที่ดาร์เลเน่ต้องการหรือไม่ แน่นอนว่าถ้าคำตอบกลับมาคือ ‘ไม่’ คุณหนูเจ้าขาของเธอคงเสียใจมากและเธอก็คงรู้สึกผิดมากเช่นกัน และอีกสาเหตุที่ทำให้เธอหนักใจก็คือเธอกลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถเก็บกักอาการประหม่าของตัวเองได้หากเธอได้มีโอกาสพูดคุยกับดาเนียล แม้เรื่องที่เธอพูดคุยกับเขาจะเป็นเรื่องงานในหน้าที่ก็ตามที แต่เพียงแค่ได้ยินเสียงผ่านตามสายแม้ไม่ได้เห็นหน้า ชีพจรในร่างกายก็พากันสั่นระรัวอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้เธอเป็นแบบนี้ได้ เธอจึงกลัวว่าจะเผลอแสดงความรู้สึกออกไปให้เจ้านายหนุ่มรู้ตัวว่าเขามีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น

......................................................................................................................................

ปล.แจ้งนักอ่านกันนิดนึงนะคะ สำหรับใครที่เพิ่งติดตามนิยายเรื่อง 'พ่ายรักพรางหัวใจ' เป็นเรื่องแรก ตัวละครยายหนูเจ้าขาเนี่ยจริงๆนางเป็นนางเอกมาจากเรื่อง 'พ่ายพยศรัก' ค่ะ ระหว่างสองเรื่องนี้ดำเนินเนื้อเรื่องช่วงเวลาที่เกิดขึ้นพร้อมๆกัน ถ้าไม่อยากงง สามารถเข้าไปอ่านความน่ารักของยายหนูเจ้าขาได้เลยค่ะ นางเรียบร้อยและแสนดีที่ซู๊ดดดดดดดด