พ่ายรักพรางหัวใจ

“ว่าไงนะ!”

น้ำเสียงห้วนเข้มของดาเนียลดังขึ้นด้วยความตกใจเป็นอย่างมากหลังจากที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมาจากเครื่องบินโดยสารส่วนตัวได้เพียงไม่กี่นาที เพียงประโยคแรกของลูกน้องที่อยู่ควบคุมไซต์งานที่กำลังก่อสร้างโครงการคอนโดมิเนียมหรูหราสำหรับลูกค้าฐานะดีแจ้งเข้ามาในสายว่าโครงสร้างอาคารที่กำลังดำเนินการสร้างทรุดตัวลงมาทำเอาดาเนียลถอนหายใจดังพรืดแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยใจ รับรู้ได้ว่างานนี้เขาคงต้องรีบเดินทางกลับอเมริกาแบบด่วนที่สุดเพื่อไปตรวจสอบความเสียหายที่เกิดขึ้นและค้นหาสาเหตุด้วยตัวเองว่าปัญหาเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะพี่ชาย”

ดาร์เลเน่ที่เดินนำอยู่ด้านหน้าหยุดการก้าวเดินแล้วเอี้ยวตัวกลับมาถามตั้งแต่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของพี่ชายดังขึ้นทั้งที่เพิ่งลงจากเครื่องได้ไม่นานพลางนึกในใจว่างานเข้าแล้วแน่ๆ ยังไม่ทันได้ภาวนาอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าอย่าให้ทริปท่องเที่ยวที่ประเทศไทยทริปนี้ล่มไม่เป็นท่า เสียงตะคอกถามด้วยความตกใจของพี่ชายก็ยิ่งตอกย้ำความกลัวล่วงหน้าของเธอให้ยิ่งชัดเจน ยิ่งตอนนี้สีหน้าท่าทางเคร่งเครียดของดาเนียลที่ปรากฏก็ยิ่งทำให้เธอใจคอไม่ค่อยดี จนเธอต้องหันกลับไปถามด้วยใจลุ้นระทึกว่าเป็นอย่างที่เธอกลัวหรือเปล่า

“เจ้าขา พี่...ขอโทษ พี่ต้องรีบบินกลับอเมริกาตอนนี้เลย”

ดาเนียลถอนหายใจยาวๆอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงใสของน้องสาวสุดที่รักเอ่ยถาม ก่อนเงยหน้าที่ยังมีแววกังวลใจขึ้นมองใบหน้าน่ารักของดาร์เลเน่ที่เริ่มมู่ทู่แล้วเอ่ยบอก จากนั้นจึงหันไปสั่งให้แอสตันลูกน้องคนสนิทไปจัดการเรื่องเครื่องบินที่จะใช้เดินทางเพื่อที่เขาจะได้เดินทางกลับไปยังอเมริกาได้เร็วที่สุด

“ทำไมเป็นแบบนั้นละคะ”

แม้จะพอคาดเดาผลลัพธ์จากสีหน้าของดาเนียลได้บ้าง แต่ดาร์เลเน่ก็ยังอยากรู้สาเหตุว่าเพราะอะไรถึงทำให้พี่ชายของเธอต้องรีบบินกลับอเมริกาถึงขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งสิ้นสุดการเดินทางกว่าสิบห้าชั่วโมงต่อเนื่องมาหมาดๆ

“อดัมโทรมาบอกว่าที่ไซต์งานก่อสร้างมีปัญหา โครงตึกทรุดตัวลงมา พี่ต้องรีบกลับไปดูด้วยตัวเอง”

ดาเนียลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักใจไม่แพ้สีหน้า รู้ดีว่าเขากำลังทำให้น้องสาวผิดหวัง แต่ปัญหาครั้งนี้มันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะปล่อยเอาไว้ได้ ไหนจะต้องไปดูว่าโครงสร้างตึกเสียหายไปมากแค่ไหน ไหนจะต้องหาสาเหตุที่ทำให้ตึกถล่มลงมาซึ่งเรื่องนี้นี่แหละที่เขาไม่สามารถนิ่งนอนใจ เพราะบริษัทของเขามีมาตรฐานในการทำงานที่สูงมากมาโดยตลอด อีกทั้งเขายังอยากไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองด้วยว่าลูกน้องในสายงานของเขารวมไปถึงเป็นกรรมกรก่อสร้างที่อยู่ในที่เกิดเหตุทุกคนนั้นปลอดภัยดีหรือเปล่า

“หมายความว่าเราจะไม่ได้อยู่เที่ยวที่นี่เหรอคะ”

ดาร์เลเน่เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มสดใสอย่างคนดีใจที่กำลังจะได้ไปเที่ยวกลับหมองลงอย่างเห็นได้ชัดจนคนเป็นพี่รู้สึกผิด ดาเนียลจึงดึงร่างน้องสาวเข้ามากอดพลางกดศีรษะน้อยๆแนบอก ซึ่งดาร์เลเน่ก็สอดแขนกอดเอวหนาของพี่ชายไว้แน่นไม่แพ้กัน ก่อนที่เรียวปากสีเข้มของดาเนียลจะก้มลงจูบขมับบางของน้องสาวหนักๆอย่างขออภัย

“พี่ยังตอบตอนนี้ไม่ได้ พี่คงต้องกลับไปดูให้เห็นด้วยตาเสียก่อนถึงจะให้คำตอบได้อีกที แต่ระหว่างนี้เจ้าขาคงต้องพักอยู่ที่นี่ก่อน เจ้าขาเพิ่งเดินทางมาถึงเหนื่อยๆ ถ้าต้องนั่งเครื่องกลับเลยพี่กลัวร่างกายของเจ้าขาจะรับไม่ไหว ถ้าพี่ใช้เวลาเคลียร์ปัญหาที่นู่นไม่นาน พี่จะบินกลับมาพาเจ้าขาไปเที่ยว ตกลงไหม”

ดาเนียลเอ่ยบอกพลางลูบศีรษะเล็กๆของดาร์เลเน่ไปด้วย ใจจริงเขาไม่อยากทิ้งน้องสาวไว้ห่างสายตาเลย แต่ครั้งนี้มันจำเป็น เพราะดาร์เลเน่เพิ่งเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมากว่าสิบห้าชั่วโมง แน่นอนว่าระยะเวลายาวนานขนาดนั้นร่างกายของน้องสาวต้องอ่อนล้าแน่ๆ และหากเขาฝืนพาดาร์เลเน่นั่งเครื่องบินกลับไปพร้อมกันตอนนี้เลย ร่างกายบอบบางอาจมีอาการเจ็บป่วยซึ่งเขาไม่อยากเสี่ยงให้เกิดเรื่องแบบนั้น ส่วนเขาเป็นผู้ชายมีร่างกายแข็งแรงดีจึงไม่น่าห่วงอะไรมากนัก

“ห่วงแต่เจ้าขาแล้วพี่ชายไม่เหนื่อยเหรอคะ ค่อยกลับพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ พี่ชายจะได้มีเวลาพักบ้าง นิดเดียวก็ยังดี อดนอนมากๆเดี๋ยวหน้าโทรมขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าไม่หล่อนะคะ”

ดาร์เลเน่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพลางใช้ปลายนิ้วเรียวแตะตรงขอบตาให้ดูเป็นตัวอย่างพร้อมทั้งกระพริบตาปริบๆอ้อนวอน พี่ชายเธอแข็งแรงบึกบึนหุ่นเท่ซิกแพ็คแน่นเหมือนนายแบบเพราะออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอก็จริงอยู่ แต่ยังไงซะร่างกายของคนทุกคนก็ต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอเหมือนๆกัน แล้วพี่ชายเธอที่ก่อนหน้านี้ก็โหมทำงานหนักติดต่อกันเป็นครึ่งค่อนเดือน ไหนจะเพิ่งผ่านการเดินทางข้ามทวีปมากว่าสิบห้าชั่วโมง แล้วนี่ถ้าต้องนั่งเครื่องบินกลับไปอีกสิบห้าชั่วโมง พี่ชายเธอจะไหวหรือเนี่ย คนนะไม่ใช่แวมไพร์จะได้ทนถึกบึกบึนไม่เหน็ดไม่เหนื่อย

“เจ้าขาไม่ต้องเป็นห่วง พี่ยังไหว”

ดาเนียลยิ้มน้อยๆกับความเป็นห่วงของน้องสาวสุดที่รักพลางลูบศีรษะของเจ้าตัวเบาๆด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าชายหนุ่มจะเป็นคนโหดร้าย หรือเย็นชากับใครต่อใคร แต่กับน้องสาวคนเดียวคนนี้ ดาเนียลมีแต่ความรักและความอ่อนโยนมอบให้เสมอ

“อยู่ทางนี้ห้ามดื้อ ห้ามซนนะรู้ไหม”

“ปกติเจ้าขาก็ไม่เคยซนนะคะ เจ้าขาเรียบร้อยน่ารักจะตาย”

“ช่างกล้า ไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหนกันฮึ ตัวแสบ”

ดาเนียลล้อเลียนพลางบีบจมูกโด่งรั้นบ่งบอกความเอาแต่ใจของยายตัวแสบยอดดวงใจไปมาเบาๆ จนริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อยื่นยาว ใบหน้าอ่อนใสยับย่นอย่างคนแสนงอนแต่นั่นกลับทำให้ดาเนียลลืมความขึงเครียดที่เพิ่งรับรู้ได้ชั่วคราว

“พี่ชายอ่ะ”

“โอ๋ๆ พี่ไม่แกล้งก็ได้ อลิส พาเจ้าขากลับไปพักผ่อนได้แล้ว”

ดาเนียลลูบศีรษะของน้องสาวแผ่วเบาอย่างง้องอน พลางดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น แล้วก้มจูบขมับบางของดาร์เลเน่หนักๆ ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มกดแช่ไว้อย่างนั้นเพื่อให้ดาร์เลเน่ซึมซับความรักความห่วงใยของเขา และตัวเขาเองก็ต้องการเก็บกักความน่ารักสดใสของน้องสาวไว้นึกถึงในยามที่ต้องห่างกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเป็นห่วงน้องสาวมากเกินไปหรือเปล่าเขาถึงรู้สึกใจหายชอบกล ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเขากำลังจะเสียน้องสาวขี้อ้อนคนนี้ไปอย่างไรบอกไม่ถูก แต่คิดไปคิดมาคงไม่มีอะไรเพราะเขาทิ้งบอดี้การ์ดฝีมือดีไว้ดูแลดาร์เลเน่อยู่หลายคน แต่ละคนก็ฝีมือดีทั้งนั้นจึงไม่มีอะไรน่าเป็นกังวล นานเป็นครู่จนหางตาเห็นแอสตันเดินกลับเข้ามาหลังจากไปจัดการเรื่องการเดินทาง ดาเนียลจึงยอมถอนริมฝีปากออก แล้วหันไปสั่งเอริสาที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านหลังของดาร์เลเน่ให้พาน้องสาวของเขาไปพักผ่อนยังโรงแรมของลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งเข้าพิธีวิวาห์ไปหมาดๆ

“เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ชาย เจ้าขารักพี่ชายนะ”

“พี่ก็รักเจ้าขามาก ดูแลตัวเองด้วย”

แม้ไม่อยากให้พี่ชายเดินทางกลับอเมริกาทันทีเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพ แต่สุดท้ายดาร์เลเน่ก็ต้องยอมตามใจ เพราะจริงๆแล้วเธอก็เข้าใจดีว่าปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่จะรอคอยเวลาได้ ดาร์เลเน่จึงคลายอ้อมกอดแล้วอวยพรให้ดาเนียลเดินทางปลอดภัย พร้อมทั้งเขย่งตัวขึ้นเพื่อหอมแก้มพี่ชาย แต่เมื่อความสูงไม่เพียงพอ ดาเนียลจึงเป็นฝ่ายก้มใบหน้าลงมาแล้วทำแก้มป่องให้น้องสาวหอมได้ตามใจชอบ พร้อมทั้งเบี่ยงหน้าหอมแก้มนุ่มของน้องสาวตัวน้อยกลับคืนทั้งสองข้างเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยบอกรักดาร์เลเน่ และเอ่ยเตือนให้ดูแลตัวเองให้ดี ที่ไม่แน่ใจว่าประโยคนี้ตั้งใจบอกดาร์เลเน่หรือบอดี้การ์ดของน้องสาวกันแน่ เนื่องจากในขณะที่พูด สายตาคมของชายหนุ่มปรายตาไปทางใบหน้าของเอริสาที่กำลังมองการแสดงความรักของสองพี่น้องกริมเมอร์เพลินๆ จนใบหน้าเรียบเฉยของบอดี้การ์ดสาวร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่ดาเนียลจะก้มจูบขมับของดาร์เลเน่อีกครั้งแล้วตัดใจหันหลังเดินกลับไปทางเดิมเมื่อแอสตันรายงานว่าเครื่องบินพร้อมทะยานในอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง

..................................................................................................................................................................