พ่ายรักพรางหัวใจ

“อลิสเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายหรือเปล่า”


หลังจากที่เสียเวลาร่วมชั่วโมงเพื่อไปนั่งรับประทานอาหารกับเจสสิก้าข้างนอกเนื่องจากหญิงสาวเอาเรื่องงานเข้ามาอ้างว่ามีเรื่องด่วนจะปรึกษา เขาจึงยอมออกมาข้างนอกด้วยเพราะคิดว่ามันสำคัญ แต่พอเอาจริงกลับไม่มีอะไรเลย พอกินอาหารเสร็จเขาจึงถามเรื่องงานกับหญิงสาวอีกครั้งจะได้คุยธุระให้จบๆ เพื่อที่เขาจะได้กลับไปดูแลเอริสาที่ไม่มั่นใจว่าจะไข้ขึ้นอีกหรือเปล่าด้วยความเป็นห่วง แต่เจสสิก้ากลับอึกอักพูดจาวกวนแล้วถามเรื่องการซื้อขายอุปกรณ์ก่อสร้างธรรมดาๆทั้งที่ปกติเรื่องนี้จะต้องติดต่อกับลูกน้องฝ่ายซื้อขายของเขาต่างหาก ดาเนียลจึงหาทางที่จะแยกตัวออกมา และเป็นจังหวะพอดีที่ลูกน้องของเขาโทรเข้ามารายงานความคืบหน้าเรื่องคอนโดถล่ม เขาจึงใช้โอกาสนี้เอ่ยลาแล้วให้บอดี้การ์ดขับรถไปส่งเจสสิก้าที่บ้าน ส่วนเขารีบเดินทางไปยังไซต์งานก่อสร้างที่กำลังเป็นปัญหา

และนอกจากปัญหาเรื่องสาเหตุการถล่มของคอนโด ยังมีอีกหนึ่งปัญหาที่ดาเนียลยังแก้ไม่ตก นั่นก็คือเรื่องความเป็นห่วงที่มีให้อดีตบอดี้การ์ดหน้าสวยที่อยู่ในห้องนอนของเขา ปกติเขามักมีสมาธิจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าเสมอไม่เคยว่อกแว่กเป็นอื่น แต่มาวันนี้สมองของเขาเอาแต่คิดถึงใบหน้าของเอริสาจนไม่เป็นอันทำงาน ความเป็นห่วง ความคิดถึงมันตีกันให้วุ่น จนสุดท้ายเขาก็ทนฝืนความต้องการตัวเองไม่ไหว มือใหญ่จึงล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรเข้าเบอร์บ้านตัวเองอย่างร้อนใจ และเมื่อมีคนรับสาย ประโยคแรกที่ออกจากปากของเขาคือชื่อของผู้หญิงที่อยู่ในห้วงความคิดของเขานั่นเอง

“คุณอลิสปกติดีค่ะ ตัวไม่ร้อน ไม่มีไข้”


“ทำอะไรอยู่”


“พอกินข้าวเย็นได้สามสี่คำ คุณอลิสก็เข้าไปในห้องคุณหนูเจ้าขาค่ะ ตอนนี้ยังไม่ออกมาเลยค่ะ”


สาวใช้ที่นั่งรอรับโทรศัพท์จากคุณชายใหญ่กริมเมอร์รายงานความเคลื่อนไหวของเอริสาได้อย่างไม่ติดขัด เพราะอาเธอร์คาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าถ้าดาเนียลออกไปทำธุระนานกว่าหนึ่งชั่วโมงขึ้นไปและยังไม่กลับมาที่คฤหาสน์ คุณชายสุดหล่อจะต้องโทรกลับมาถามความเป็นอยู่ของคุณบอดี้การ์ดคนสวยแน่นอน หัวหน้าแม่บ้านจึงสั่งสาวใช้ให้คอยอยู่แถวๆนั้น เพื่อที่เวลาดาเนียลโทรเข้ามาชายหนุ่มจะได้ไม่ต้องถือสายรอนานให้หงุดหงิดใจ


“เตรียมรถ ฉันจะกลับบ้าน”


พอได้ยินคำพูดจากปากของสาวใช้ ดาเนียลก็รีบกดวางสายไม่สนใจจะซักถามอะไรอีก แล้วหันมาหาแอสตันที่ยืนสำรวจหลักฐานอื่นๆจากซากกองตึกที่ถล่มลงมาไม่ห่างนักให้ลูกน้องที่มีหน้าที่เป็นสารถีเตรียมรถให้พร้อม เพื่อที่เขาจะได้เดินทางกลับไปยังคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้หัวใจของเขากระวนกระวายเกินกว่าจะอยู่ที่ไซต์งานนี้ต่อได้

“ครับ คุณชาย”


ไม่นานรถยนต์ราคาแพงลิบลิ่วสีดำมันปลาบก็ขับมาจอดเทียบอยู่หน้าบันไดทางเข้าไปสู่คฤหาสน์กริมเมอร์ ไม่คิดจะรอให้ลูกน้องลงมาเปิดประตูให้เสียเวลา ไม่รอแม้จะให้รถจอดสนิทด้วยซ้ำ ประตูด้านหลังก็ถูกมือใหญ่ผลักออกมาจนคนขับนั้นแตะเบรกแทบไม่ทัน จากนั้นท่อนขาแข็งแรงรีบก้าวยาวๆออกมาจากรถมุ่งตรงไปยังบันไดกลางบ้าน แล้วเดินเลี้ยวไปทางปีกขวาของตัวตึกอันเป็นสถานที่ที่โซเฟียรายงานว่าเอริสาอยู่ที่นั่น โดยมีแอสตันที่เห็นอาการร้อนใจของดาเนียลเดินตามเจ้านายมาติดๆเพราะคิดว่าอาจมีเรื่องไม่ค่อยดีเกิดขึ้นกับเอริสา

‘อลิส’


ดาเนียลครวญชื่อหญิงสาวที่นอนกอดหมอนข้างสีชมพูใบโตของดาร์เลเน่บนเตียงนอนลายเจ้าหญิงแสนสวยอยู่ในใจหลังจากใช้กุญแจไขเข้ามาเพราะเคาะเรียกอยู่สองสามครั้งแต่ไม่ได้ยินเสียงขานกลับ ดาเนียลเป็นกังวลกลัวว่าเอริสาจะไม่สบายและหมดสติเพียงลำพังจึงสั่งให้แม่บ้านรีบเอากุญแจสำรองมาไขเป็นการเร่งด่วน และภาพที่เห็นนั้นก็กระแทกใจคนมองอย่างเขากับแอสตันที่ตามเข้ามาด้วยความเป็นห่วงยิ่งนัก

‘นี่คงร้องไห้มากจนเหนื่อยแล้วเผลอหลับไปสินะ’


ดาเนียลเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งเดียวกับที่เอริสานอนหลับอยู่แล้วทรุดตัวลงนั่งขอบเตียงให้เบาที่สุดเพราะไม่ต้องการรบกวนคนหลับทั้งน้ำตาให้ตกใจตื่น ปลายนิ้วเรียวแข้งกระด้างค่อยๆสัมผัสผิวแก้มหอมนุ่มเพื่อเช็ดคราบน้ำตาเปียกชื้นออกจากแก้มเนียน น้ำตาที่เขาเคยเห็นมันหลั่งครั้งสุดท้ายตอนที่พ่อกับแม่ของเขาเสียชีวิตเมื่อเจ็ดปีก่อน จากนั้นเขาก็ไม่เคยได้เห็นน้ำตาของเอริสาอีกเลย ถ้าไม่นับรวมวันก่อนที่เขาจับหล่อนกลืนลงท้องครั้งแรกนั่น

แต่ตอนนี้เจ้าตัวคงจะคิดถึงน้องสาวจอมแสบของเขามากถึงได้เข้ามานอนกอดหมอนข้างอันเป็นอุปกรณ์สำคัญมากๆที่ดาร์เลเน่ต้องมีอยู่ข้างกายเวลานอนไม่อย่างนั้นน้องสาวเขาจะนอนไม่หลับ เอริสาคงอยากกอดหมอนใบนี้เพื่อใช้มันเป็นตัวแทนของดาร์เลเน่สินะ

มือหนาค่อยๆดึงแขนเรียวที่เกี่ยวกอดหมอนข้างแนบอกออกเบาๆ เพราะดาเนียลต้องการพาเอริสากลับไปนอนสบายๆที่ห้องของเขามากกว่า พยายามอยู่ครู่ใหญ่ชายหนุ่มจึงทำมันสำเร็จ แต่เมื่อจับหมอนข้างสีชมพูวางไว้อีกทาง ดาเนียลกลับเม้มปากเข้าหากันแน่นกับภาพเบื้องหน้า เพราะนอกจากอ้อมแขนเรียวของอดีตบอดี้การ์ดจะกอดหมอนข้างใบโตนั้นไว้ ที่อกนุ่มของเอริสายังมีกรอบรูปน้องสาวเขาในวัยเด็กที่กำลังส่งยิ้มกว้างสดใสถ่ายคู่กับบอดี้การ์ดสาววางแนบอกอยู่ อีกทั้งที่กรอบรูปนั้นยังเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาจำนวนมาก

“คุณชายจะไม่บอกอลิสเรื่องคุณหนูเจ้าขาสักนิดเหรอครับ เธอจะได้สบายใจขึ้น”


แอสตันที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังของดาเนียลเอ่ยถามออกมาอย่างไม่สบายใจนัก เขาเห็นเอริสาตั้งแต่วันแรกที่มาดามกริมเมอร์พาหญิงสาวเข้ามาอยู่ที่นี่ เขาจึงพอรู้อยู่บ้างว่าเอริสานั้นเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากคนหนึ่ง เอริสาเริ่มฝึกวิชาการต่อสู้ต่างๆตั้งแต่อายุประมาณสิบเอ็ดสิบสองปีแต่เขาไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ร้องไห้เสียน้ำตายามเมื่อได้รับบาดเจ็บจากการฝึกหนักๆเลยสักครั้งจนกระทั่งเติบโตเป็นบอดี้การ์ดสาวเต็มตัว แต่นี่หญิงสาวกลับนอนร้องไห้กอดรูปคุณหนูเจ้าขาจนน้ำตาท่วมหมอน ดวงตาทั้งสองข้างช้ำบวมปูด แสดงว่าเอริสานั้นคงคิดถึงและเป็นห่วงคุณหนูจอมแสบสุดหัวใจ

“ฮัลโหลลลลล๊ พี่ชายขา นี่เจ้าขาเองนะคะ พี่ชายอย่าเพิ่งถามค่ะ ขอเจ้าขาพูดก่อน เจ้าขาแค่อยากโทรมาบอกว่าเจ้าขาคิดถึงพี่ชายมากค่ะ ตอนนี้เจ้าขาสบายดีไม่เจ็บไม่ป่วยไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นกับเจ้าขาทั้งสิ้น เจ้าขากำลังเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเองค่ะ พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้เจ้าขามีเพื่อนเพิ่มหลายคนเลย เจ้าขาสนุกมาก ขอเวลาให้เจ้าขาได้ท่องเที่ยวอีกหน่อย ไม่ต้องส่งลูกน้องออกตามหานะคะ เสียเวลาเปล่า อีกสักพักเจ้าขาจะกลับไปให้พี่ชายลงโทษค่ะที่หายตัวมาแบบนี้ เจ้าขารู้ว่าพี่ชายคงกำลังเป็นห่วงเจ้าขามาก แต่พี่ชายอย่าโกรธเจ้าขาเลยนะคะ มีอีกเรื่องที่สำคัญมากๆคือเรื่องที่เจ้าขาหายตัวมาไม่ใช่ความผิดของอลิสกับบอดี้การ์ดสองคนนั่นเลย พี่ชายห้ามลงโทษอลิสเด็ดขาด ถ้าพี่ชายทำอะไรอลิส เจ้าขาจะโป้งๆๆ จะไม่คุยกับพี่ชายไปหลายๆวันเลย เจ้าขาไม่ได้ขู่นะ เจ้าขาเอาจริง โอเค หมดเวลาแล้ว เจ้าขาต้องวางสายก่อน ไว้มีโอกาสเจ้าขาจะโทรหาพี่ชายอีก เจ้าขารักพี่ชายมากนะคะ ฝากบอกอลิสด้วยว่าเจ้าขาคิดถึง อยากกอดพี่ชายกับอลิสมากที่สุด ฝากพี่ชายดูแลอลิสด้วยนะคะ บ๊ายบายค่ะ จุ๊บจุ๊บ”


คำถามของแอสตันทำให้ดาเนียลหลับตาลงนึกถึงบทสนทนาตอนที่ดาร์เลเน่โทรหาเขา น้องสาวตัวแสบยืนยันว่าตัวเองเป็นหนีออกไปเที่ยวเอง แถมยังสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามลงโทษบอดี้การ์ดคนสวยอีกต่างหาก แสดงว่าที่เขาเคยคิดว่าเอริสาตั้งใจปล่อยให้น้องสาวเขาหนีไปนั้นผิดถนัดและบอดี้การ์ดสาวก็พ้นผิดจากข้อหาทุกประการ อีกอย่าง หากเขาบอกเอริสาว่าดาร์เลเน่ติดต่อกลับมาแล้วหญิงสาวคงดีใจไม่น้อย แต่ทว่า…


“ยังไม่ใช่ตอนนี้”


สุดท้ายดาเนียลก็เลือกที่จะปฏิเสธ ไม่ยอมบอกเรื่องที่ดาร์เลเน่ติดต่อกลับมาให้เอริสาทราบ มือหนาดึงกรอบรูปบนอกนุ่มกลับไปตั้งไว้ที่หัวเตียงตามเดิม จากนั้นท่อนแขนล่ำสันของดาเนียลจึงค่อยๆช้อนร่างหลับใหลของเอริสาขึ้นแนบอกแล้วอุ้มพาเดินออกมาจากห้องนอนของดาร์เลเน่ไปยังห้องนอนของเขาแทน โดยมีแอสตันคอยตามเปิดปิดประตูให้ และก่อนที่ประตูห้องนอนของดาเนียลจะปิดลง เสียงทุ้มของลูกน้องคนสนิทก็เอ่ยเรียกเขาไว้เสียก่อน


“คุณชายครับ”


“มีอะไร”


“พวกผมเรียกเธอว่า ‘นายหญิง’ ได้หรือยังครับ”


คำถามนี้ไม่ได้ต้องการประชดหรือกวนประสาท แต่แอสตันถามเพราะดาเนียลนั้นแสดงความห่วงใย ปฏิบัติต่ออีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน และทุกอย่างเปิดเผยชัดเจนว่าตอนนี้บอดี้การ์ดสาวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนายใหญ่กริมเมอร์ เขาจึงอยากถามเพื่อความมั่นใจว่าดาเนียลพร้อมแล้วหรือยังที่จะให้เขาเรียกสรรพนามแสดงฐานะของเอริสาเช่นนั้นให้ทุกคนรวมไปถึงลูกน้องและแม่บ้านของตระกูลกริมเมอร์รับรู้ เพื่อให้เกียรติและป้องกันคำติฉินนินทาต่างๆนานาที่อาจตามมาต่อจากวันนี้ไป


“สมควรเรียกตั้งนานแล้ว”


พูดแค่นั้นดาเนียลก็หันหลังให้ประตูไม่สนใจแอสตันที่มองมาแล้วยิ้มน้อยๆล้อเลียนก่อนที่บอดี้การ์ดคู่ใจจะปิดประตูตาม แล้วอุ้มร่างบางในอ้อมแขนเดินตรงไปยังเตียงกว้างเพื่อพาหญิงสาวกลับไปพักผ่อน ท่อนแขนกำยำค่อยๆวางร่างเพรียวบนเตียงเบาๆเพราะไม่ต้องการรบกวนหญิงสาวให้ลืมตาตื่น มือใหญ่ทาบหลังมือบนหน้าผากเนียนและสองแก้มนวลเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกาย เมื่อมั่นใจว่าเอริสานั้นไม่มีไข้ ร่างสูงจึงเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียง ค่อยๆลดตัวลงนอนบนเตียงเดียวกันแล้วดึงร่างบางมาซุกอกกว้างของตัวเองแนบแน่น อีกทั้งยังพรมจูบไปตามใบหน้าและกระหม่อมบางหอมกรุ่นอย่างแสนรักแสนห่วงใยซ้ำไปซ้ำมา

.....................................................................................................................................

พาคุณชายปากหนักมาส่งแล้วนะคะ บอกเลยว่าคู่นี้เค้าไม่ได้ปากหนักแค่คุณชาย ยายอลิสก็ใช่ย่อย ไอ้เรื่องคิดอยู่ในใจแต่ไม่ยอมพูดเนี่ยถนัดนัก ใครอยากรู้ว่าสองคนนี้เค้าจะปากหนักปากหวานกันขนาดไหน สามารถเข้าไปสั่งจองหนังสือได้แล้วนะคะที่เฟสบุคของสำนักพิมพ์ ตอนนี้มีส่วนลดถึง 20% ด้วยพร้อมของที่ระลึกน่ารักๆจากนักเขียนค่ะ


ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ

พิจักขณา