ดินแดนแห่งจินตนาการ XNX

       .
       "นี้เราฝันไปเหรอเนี้ย ให้ตายสิเกือบโดนมดแดงแดก เรานึกว่าเราจะตายไปแล้วนะเนี้ย"  เขาลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากสะดุดหัวปลาทูแล้วสลบไปอย่างยาวนาน 
 
       "ที่ไหนหว้า ที่นี้ที่ไหนกัน?"  เขาเริ่มสงสัยกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้พบเจอ 
 
       "อ้าวหนุ่มน้อยฟื้นฟูพลังชีวิตเต็มเปี่ยมแล้วเหรอ ว่าแต่ข้าไม่เคยเห็นคนที่หนีมดแดงคันไฟยักษ์แล้วมาสะดุดหัวปลาทูตายอย่างเจ้ามาก่อนเลย"
 
       "โถเจ้"  เขาพูดลืมคิด แต่ชีวิตเขาจะดับสิ้น เมื่อหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาได้ยินคำๆ นี้
 
       "ใครเจ้แกมิทราบย่ะ เดี๋ยวแม่ก็ตัดปิกาจู่ทิ้งเลยดีไหม"  หนุ่มน้อยอ้างขารอทันที!! 555+ เล่นอะไรของพวกมันกันฟ่ะเนี้ย
 
       ระงับความโกรธไว้ก่อน ก่อนที่ทั้งสองจะตั้งวงตีกัน ชายหนุ่มเริ่มบอกหญิงสาวที่ช่วยเหลือว่า  "ผมชื่อว่า ริน ครับเป็นอยู่หลงทางกลางป่าได้ไงไม่รู้ เพราะผมว่าผมนอนหลับสนิทแสนสบายที่บ้านของตน แต่ต้องมาทนเกือบตายในป่าแห่งนี้ได้ไงไม่รู้"  หนุ่มน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงอันแสนเศร้า เพื่อหญิงสาวหล่อนเจ้าจะได้เห็นใจ
 
       "ไปตายซะไป"  
 
       "อ้าว? ทำไมเจ้พูดงี้ล่ะครับ"  เจ้ารินถามอาเจ้ที่ดูลักษณะของแม่แกจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดมา
 
       "ที่นี้คือแดนดินแห่งจินตนาการที่ทุกคนสามารถกินตับกันได้หรือทำอะไรกันก็ได้ไม่ผิดกฏหมาย ที่ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดก็เพราะว่า ปิกาจูของนายยาวไม่ถึง 9 นิ้ว และอีกอย่างหนึ่ง...นายเลิกเรียกฉันว่า อาเจ้ๆ ได้แล้ว...ฉันมีชื่อว่า แฟรี่ ยะ"
 
       "ปิกาจูยาว 9 นิ้ว..."  เด็กหนุ่มเริ่มทำหน้างงๆ ก่อนที่จะค้นตรวจดูปิดาจูของตนเอง  "ห๊ะ นี้คุณพี่แอบดูของผมรึ"  เขาเริ่มรู้ตัวว่า กกน. ของเขาเปลี่ยนสีไปจากเดิม เอิ้ม...นี้มันนิยายวิตถารชัดๆ 555+
 
        ในขณะเวลายามเย็นเริ่มสิ้นสุด แสงแห่งอังคีรสที่คงเดช ตอนนี้ได้เคลื่อนย้ายเขตออกจากฟากฟ้า แต่ไฟกลางพงไพรหนาก็จุดประกายขึ้นมาด้วยเวทย์อะไรบางอย่าง
 
       "ไปตายซะไอ้มดแดงจัญไร ย๊ากก"  เสียงชายหนุ่มผมสีแดงดำ กล่าวคำพร้อมร่ายมนตราใส่ฝูงมดแดงคันไฟระยำที่เป็นเจ้าแห่งป่านี้ให้สิ่นซากด้วยอภิมหาอำนาจลูกไฟยักษ์ถล่มโลกีย์
 
       ความร้อนแห่งไฟกระจายไปยังบ้านที่ แฟรี่และรินคุงพักอาศัยอยู่  "นี้มันอะไรกันเนี้ย ทำไมมันร้อนแบบนี้"  รินพูดขึ้น เมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงการระอุของเปลวไฟที่ชายผมแดงดำเป็นคนก่อ
 
       "นี้มันเวทมนต์ของใครบางคน แย่ล่ะ นี้ มันคิดจะเผาบ้านของข้ารึไงกันวะเนี้ย"  แฟรี่พูดพร้อมวิ่งออกมาดูนอกบ้านก็พบกับก่อไฟใหญ่ที่ไล่ลุกลามเข้าใกล้บ้านที่อยู่ของตน
 
       "นี้เจ้จะไปไหน"  รินที่ตามมาพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองกองไฟลูกเบ้อเร่อที่ลุกลามอยู่ตรงหน้านั้น  
  
       และทันทีที่ แฟรี่เห็นท่าไม่ดีหล่อนเลยร่ายอภิมหาวิชาเวทย์สายน้ำ เรียกฝูงปลาทูหลายล้านตัวมาพ้นน้ำใส่กองไฟที่กำลังลุกไหม้ให้ดับสนิทไปทั่วทุกตารางพื้นที่ของป่า
 
       ชายผมดำแดงที่เป็นคนก่อเรื่องก็เดินจากไปจากที่นั้น เมื่อเห็นไฟป่าดับลงด้วยพลังเวทมนต์ปลาทูของแฟรี่ ...นักเขียนเองก็เริ่มสงสัยจริงๆ ว่า เขาทำไม ไม่สงสัยเลยว่าใครเป็นคนดับไฟป่านั้น พวกเขาเหล่านี้มันเป็นตัวอะไรยังไงกันวะเนี้ย?
 
       มดแดงคันไฟยักษ์ที่หลบอยู่ใต้ดิน เพราะหนีตายเนื่องด้วยไฟป่า ตอนนี้มันแตกรังขึ้นมากันยกใหญ่ เห็นปลาทูที่ร่ายด้วยเวทย์ของแฟรี่หลายร้อยล้านตัว เหล่ามดยักษ์ก็พากันเขมือบกัดปลาทูนั่นด้วยความโมโห
 
       แฟรี่...เมื่อเห็นปลาทูโดนรำยะโดยเหล่าพวกมดยักษ์ หล่อนก็อดสงสารพวกปลาทูที่โดนพวกมดกันไม่ได้ หล่อนเลยตัดสินใจร่ายเวทมนต์กลายร่ายจากเดิมคือปลาทูตอนนี้มาเป็นกบยักษ์ไล่งับพวกมดแดงแทน
 
       รินคุงหนุ่มน้อย ที่อยู่ในเหตุการณ์ได้แต่อ้างขา...ขากรรไกร พูดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูกกับเหตุที่ตนประสบเจอในดินแเนอันแสนประหลาดแห่งนี้
 
       "ให้ตายสิ บ้านฉงบ้านฉันพังเละหมดแล้ว ใครมาร่ายเวทมนต์ไฟเผาป่า อย่าให้ข้าจับได้นะมึง กูจับมาตัดหำให้มันดิ้นคามือเลย"  เจ้แฟรี่พูดขึ้นด้วยความโกรธแค้น...ก่อนที่ผมจะบอกท่านผู้อ่านว่าจบตอนนี้แล้วครับ 555+