ดินแดนแห่งจินตนาการ XNX

       .

       ดำเนินเรื่องในนามของริน

       .

       ผมนอนอยู่บ้านอยู่ดีๆ ในคืนอันแสนสงบบนโลกมนุษย์ แต่ตอนนี้ผมมาอยู่ในที่ๆ ผมเองก็ไม่รู้จัก ราวกะผมกำลังฝัน และโดนผู้หญิงที่ชื่อแฟรี่จับหำผมด้วย โถ่...ชีวิต 555+

       "ที่นี้มันที่ไหนเนี้ยยยย"  ผมตะโกนแหกปากออกไป หลังจากที่โดนอาเจ้แฟรี่ลากคอผมมายังสถานที่แห่งหนึ่งที่มีผู้คนมากหน้าหลายตา

       "หยุดแหกปากได้แล้วนี้เอ็ง ไม่อายคนอื่นๆ เขาเหรอห๊ะ"  อาเจ้แฟรี่พูดขึ้นในขณะที่พี่แกเดินลากคอผมไปมาท่ามกลางฝูงชน ราวกะลูกหมาอยู่เนี้ยนะ  "แย่จริงๆ บ้านเก่าที่ข้าอยู่มานานดันไหม้หมดด้วยเวทย์บ้าของใครร่ายก็ไม่รู้ จำเลยต้องหาบ้านพักหลังใหม่"

       "แล้วลากคอผมมาด้วยทำไมครับพี่เจ้คนสวย"  ผมถามอาเจ้ที่เธอกำลังหงุดหงิดโดยพูดเอาใจนิดๆ เผื่อให้พี่อาเจ้แกอารมณ์ดี

       "ก็นายคือผัวฉันยังไงล่ะ"

       "ห๊ะ"  นี้ผมงงจริงๆ ว่าผมไปปี้อาเจ้แกตอนไหน ม้ายยยยย ไม่จริงชิมิ...

       "มาหงมาห๊ะบ้านแกดิ ไปๆ ไปหาบ้านใหม่อยู่กันเราสองคน"  ผมสงสัยจังเลยว่าเนื้อเรื่องมันเป็นไงมาไง ผมถึงได้มาถึงจุดนี้ได้เนี้ย 

       "เอาว่ะ เป็นผัวก็เป็นผัว"  ผมพูดแบบไม่อายปากเลยตอนนี้ แหม๋ๆ ก็มาพิจารนาดูหุ่นอาเจ้พี่แกแล้วก็น่ารัก น่าจับมาทำเมียจริงไรจริง โอ้... สวรรค์บนความฝันช่างมีจริงๆ และเป็นไปแล้วด้วยครับ

       "ท่านมาที่นี้ต้องการห้องพักหรือบ้านพักดีค่ะ"  เสียงพนักงานหญิงคนหนึ่งพูดกับอาเจ้คนสวยรวยเวทมนต์ที่แปลกแสนแปลก

       "ข้าต้องการบ้านพักหนึ่งหลัง"  อาเจ้แฟรี่ตอบพนักงานหญิงคนนั้น แต่ว่ากันว่าการซื้อบ้านต้องมีเงินตราซื้อขายมากมาย แต่ผมมองตัวอาเจ้ไม่พบพันธบัตรอะไรติดตัวมาสักกะใบเลย เอ่ะสรุปนี้มันยังไงแน่ว่าเนี้ย...หรือว่าอาเจ้แฟรี่หล่อนจะผมให้มาขายตัว!!

       โรงแรมสุดอลังการที่ผมมากับเจ้แฟรี่ มีความงดงามราวกับสรวงสวรรค์ เกินสุดจะบรรยาย ดูเหมือนที่นี้คงจะเป็นสถานที่ราชการบางอย่างที่เป็นทางการและมีอำนาจสูงสุดบนดินแดนจิตนาการแห่งนี้ที่ อาเจ้แฟรี่ได้บอกกับผมว่า  "ข้าจะพาเจ้าไปโรงแรมที่ดิน เททอล เพื่อหาบ้านหลังใหม่พักกัน"

       "ทางเราเตรียมบ้านพักให้ท่านแล้ว นี้ค่ะแผนที่สถานที่ตั้งอยู่ของบ้านของพวกท่านสองสามีภรรยา"

       "เงิบ"  ผมพูดทำเสียงจากลำคอ ส่วนอาเจ้แฟรี่ก็รับใบบัตรแผนที่บ้านเพื่อดูตำแหน่งนั้นมา 

       "ขอบคุณ"  เจ้แกพูดแล้วเดินออกจากเคานเตอร์นั้นมาอย่างปกติ  "อ้าว แล้วที่นี้เขาไม่จ่ายตังค์ค่าบ้านกันเหรอครับ"  ผมถามเจ้แฟรีคนสวย

       "จ่ายสิ"  เธอตอบผมด้วยสีหน้านิ่งๆ และน้ำเสียงเหมือนจะออกชาเย็นหน่อยๆ  "เดี๋ยวถึงบ้านใหม่แล้วฉันจะเล่าให้คุณผัวฟัง" 

       "ตูรู้สึกเป็นแมงดาเลยแฮะ"

       เดินทางมาไกลแสนไกลได้สักระยะ. ผมและเมีย อิๆ ก็เข้าเขตเมืองที่มีบ้านพักหลายหลังและพบเจอผู้คนมากมายหลายยี่ห้อ

       ในระยะที่ผมกำลังก้าวเดิน. สายตาขิงกระผมก็แลไปเห็นชายวัยกลางคนกำลังทำนาอยู่ เขายืนอยู่ที่นา ทำท่าเหมือนกำลังจะหว่านเมล็ดข้าวลงไปในแปลงนา สักพักก็มีต้นข้าวก็บังเกิดออกผลเป็นเมล็ดข้าวเต็มทั่วแปลงนาของเขา ราวกับเวทมนต์

       "ใช่นั่นมันเป็นเวทมนต์"  แฟรี่เห็นผมท่าทีดูสนอกสนใจ อาเจ้แกก็พูดบอกตอบขึ้นเหมือนกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ในใจตอนนี้

       "สุดยอดไปเบย แบบนี้ก็ประหยัดเวลาการทำนาไปเยอะเลย"

      "ริน คุง มึงพูดอะไร ใครๆ ก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น"  เอิ้ม...คำพูดเจ้ดูสุภาพเกิ๊นไปแล้วแม่คุณ!!

       ผมมาถึงสถานีบ้านพักตามแผนที่ที่เจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นได้ให้อาเจ้แล้ว แล้วตอนนี้อาเจ้แฟแกก็เริ่มบอกอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับที่นี้ 

       "เอ่ะ ว่าแต่นี้ผมไม่มีทางกลับไปยังโลกแห่งความจริง ประเทศไทยได้อีกแล้วงั้นเหรอ ม้ายยยยย"  แต่ช่างสิ...ตูมีเมียสวยในโลกนี้แล้ว ไม่อยากกลับแล้ว 555+

       พอมาถึงจุดนี้ อาเจ้แฟรี่ก็เล่าเรื่องบ้านที่ไม่เสียตังค์สักบาทจ่ายค่าที่พัก หล่อนบอกว่า  "จริงๆ ก็มีสิ่งที่ต้องจ่ายคือชีวิต"

       "จ่ายค่าบ้านด้วยชีวิต ฟังดูโหดร้ายจังแฮะนี้ล้อเล่นกันใช่ม่ะ"  ผมพูด 

       เธอตอบผมคนอย่างรินด้วยสีหน้าจริงจังอีกรอบหนึ่งว่า  "ไม่ได้โกหกนายหรอก ฉันพูดจริงๆ นะ"  แฟรี่ยังพูดต่อไปอีกว่า

       "บ้านหลังนี้มีอายุการเข้าพัก 10 ปี ถ้าบ้านของเราถูกทำลายก่อนเวลาถึงกำหนดนั้น เราก็จะตายทันที"  นี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าสงครามโลกซะอีกนะเนี้ย เรื่องบ้าๆ แบบนี้สบายใจ

      "ใครจะมาทำลายบ้านเรือนกันล่ะ คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่บ้านจะพัง ก่อนเวลานั้น"  

       "ริน นายไม่เห็นสภาพบ้านหลังที่จากมาหรือ"  แฟรี่พูดราวร่ำไห้ปนผสม ทำให้ผมย้อนมองบ้านหลังนั้น... 

       ไฟป่าจากคนที่ร่ายเวทย์คนอื่นก่อประกายขึ้น อาเจ้ที่รักของผม หล่อนพยายามดับไฟนั้นด้วยเวทย์ของตัวเธอเอง แต่บ้านหลังเดิมที่อยู่ตรงนั่น กลับพังทลายด้วยกระแสน้ำที่หลั่งไหลออกมาจากเวทมนต์ของตัวเธอ  "บ้านถูกพัดเพราะแรงของน้ำ"