ดินแดนแห่งจินตนาการ XNX
เขียนโดย บัทเตอร์
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 05.10 น.
แก้ไขเมื่อ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2561 09.39 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ปลาทูกินหัวมดแดง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ.
"นี้เราฝันไปเหรอเนี้ย ให้ตายสิเกือบโดนมดแดงแดก เรานึกว่าเราจะตายไปแล้วนะเนี้ย" เขาลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากสะดุดหัวปลาทูแล้วสลบไปอย่างยาวนาน
"ที่ไหนหว้า ที่นี้ที่ไหนกัน?" เขาเริ่มสงสัยกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้พบเจอ
"อ้าวหนุ่มน้อยฟื้นฟูพลังชีวิตเต็มเปี่ยมแล้วเหรอ ว่าแต่ข้าไม่เคยเห็นคนที่หนีมดแดงคันไฟยักษ์แล้วมาสะดุดหัวปลาทูตายอย่างเจ้ามาก่อนเลย"
"โถเจ้" เขาพูดลืมคิด แต่ชีวิตเขาจะดับสิ้น เมื่อหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขาได้ยินคำๆ นี้
"ใครเจ้แกมิทราบย่ะ เดี๋ยวแม่ก็ตัดปิกาจู่ทิ้งเลยดีไหม" หนุ่มน้อยอ้างขารอทันที!! 555+ เล่นอะไรของพวกมันกันฟ่ะเนี้ย
ระงับความโกรธไว้ก่อน ก่อนที่ทั้งสองจะตั้งวงตีกัน ชายหนุ่มเริ่มบอกหญิงสาวที่ช่วยเหลือว่า "ผมชื่อว่า ริน ครับเป็นอยู่หลงทางกลางป่าได้ไงไม่รู้ เพราะผมว่าผมนอนหลับสนิทแสนสบายที่บ้านของตน แต่ต้องมาทนเกือบตายในป่าแห่งนี้ได้ไงไม่รู้" หนุ่มน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงอันแสนเศร้า เพื่อหญิงสาวหล่อนเจ้าจะได้เห็นใจ
"ไปตายซะไป"
"อ้าว? ทำไมเจ้พูดงี้ล่ะครับ" เจ้ารินถามอาเจ้ที่ดูลักษณะของแม่แกจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดมา
"ที่นี้คือแดนดินแห่งจินตนาการที่ทุกคนสามารถกินตับกันได้หรือทำอะไรกันก็ได้ไม่ผิดกฏหมาย ที่ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดก็เพราะว่า ปิกาจูของนายยาวไม่ถึง 9 นิ้ว และอีกอย่างหนึ่ง...นายเลิกเรียกฉันว่า อาเจ้ๆ ได้แล้ว...ฉันมีชื่อว่า แฟรี่ ยะ"
"ปิกาจูยาว 9 นิ้ว..." เด็กหนุ่มเริ่มทำหน้างงๆ ก่อนที่จะค้นตรวจดูปิดาจูของตนเอง "ห๊ะ นี้คุณพี่แอบดูของผมรึ" เขาเริ่มรู้ตัวว่า กกน. ของเขาเปลี่ยนสีไปจากเดิม เอิ้ม...นี้มันนิยายวิตถารชัดๆ 555+
ในขณะเวลายามเย็นเริ่มสิ้นสุด แสงแห่งอังคีรสที่คงเดช ตอนนี้ได้เคลื่อนย้ายเขตออกจากฟากฟ้า แต่ไฟกลางพงไพรหนาก็จุดประกายขึ้นมาด้วยเวทย์อะไรบางอย่าง
"ไปตายซะไอ้มดแดงจัญไร ย๊ากก" เสียงชายหนุ่มผมสีแดงดำ กล่าวคำพร้อมร่ายมนตราใส่ฝูงมดแดงคันไฟระยำที่เป็นเจ้าแห่งป่านี้ให้สิ่นซากด้วยอภิมหาอำนาจลูกไฟยักษ์ถล่มโลกีย์
ความร้อนแห่งไฟกระจายไปยังบ้านที่ แฟรี่และรินคุงพักอาศัยอยู่ "นี้มันอะไรกันเนี้ย ทำไมมันร้อนแบบนี้" รินพูดขึ้น เมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงการระอุของเปลวไฟที่ชายผมแดงดำเป็นคนก่อ
"นี้มันเวทมนต์ของใครบางคน แย่ล่ะ นี้ มันคิดจะเผาบ้านของข้ารึไงกันวะเนี้ย" แฟรี่พูดพร้อมวิ่งออกมาดูนอกบ้านก็พบกับก่อไฟใหญ่ที่ไล่ลุกลามเข้าใกล้บ้านที่อยู่ของตน
"นี้เจ้จะไปไหน" รินที่ตามมาพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองกองไฟลูกเบ้อเร่อที่ลุกลามอยู่ตรงหน้านั้น
และทันทีที่ แฟรี่เห็นท่าไม่ดีหล่อนเลยร่ายอภิมหาวิชาเวทย์สายน้ำ เรียกฝูงปลาทูหลายล้านตัวมาพ้นน้ำใส่กองไฟที่กำลังลุกไหม้ให้ดับสนิทไปทั่วทุกตารางพื้นที่ของป่า
ชายผมดำแดงที่เป็นคนก่อเรื่องก็เดินจากไปจากที่นั้น เมื่อเห็นไฟป่าดับลงด้วยพลังเวทมนต์ปลาทูของแฟรี่ ...นักเขียนเองก็เริ่มสงสัยจริงๆ ว่า เขาทำไม ไม่สงสัยเลยว่าใครเป็นคนดับไฟป่านั้น พวกเขาเหล่านี้มันเป็นตัวอะไรยังไงกันวะเนี้ย?
มดแดงคันไฟยักษ์ที่หลบอยู่ใต้ดิน เพราะหนีตายเนื่องด้วยไฟป่า ตอนนี้มันแตกรังขึ้นมากันยกใหญ่ เห็นปลาทูที่ร่ายด้วยเวทย์ของแฟรี่หลายร้อยล้านตัว เหล่ามดยักษ์ก็พากันเขมือบกัดปลาทูนั่นด้วยความโมโห
แฟรี่...เมื่อเห็นปลาทูโดนรำยะโดยเหล่าพวกมดยักษ์ หล่อนก็อดสงสารพวกปลาทูที่โดนพวกมดกันไม่ได้ หล่อนเลยตัดสินใจร่ายเวทมนต์กลายร่ายจากเดิมคือปลาทูตอนนี้มาเป็นกบยักษ์ไล่งับพวกมดแดงแทน
รินคุงหนุ่มน้อย ที่อยู่ในเหตุการณ์ได้แต่อ้างขา...ขากรรไกร พูดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูกกับเหตุที่ตนประสบเจอในดินแเนอันแสนประหลาดแห่งนี้
"ให้ตายสิ บ้านฉงบ้านฉันพังเละหมดแล้ว ใครมาร่ายเวทมนต์ไฟเผาป่า อย่าให้ข้าจับได้นะมึง กูจับมาตัดหำให้มันดิ้นคามือเลย" เจ้แฟรี่พูดขึ้นด้วยความโกรธแค้น...ก่อนที่ผมจะบอกท่านผู้อ่านว่าจบตอนนี้แล้วครับ 555+
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ