kiss hostilities จุมพิตสงคราม

“จ๊อกๆ”
เสียงท้องร้องของใครบางคนทำให้ฉันตื่น
“ขอโทษทีครับ”
น้องบอกขอโทษฉัน จริงด้วยสิเรายังไม่ได้กินอะไรตั่งแต่เที่ยงละเนี้ย ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ๑๕.๕๖ นาทีแล้ว จะหาอาหารได้จากที่ไหนละเนี้ย อากาศก็เริ่มหนาวๆแล้วด้วย ฉันลุกออกไปตรงประตูแล้วค่อยๆแง้มเปิดดูทีละนิด ทหารเดินไปมามากมาย แบบนี้ฉันออกไปไม่ได้แน่ ฉันปิดประตูแล้วเดินมาที่น้อง จะว่าไปฉันเองก็ไม่เคยถามชื่อน้องเลยนะเนี้ย อยากถามจังแต่ไม่กล้า
“เอ่ออ..ชื่อ”
ฉันอ้ำอึ้ง
“เบสครับ”
น้องตอบทันทีที่คำถามยังไม่จบแต่ดูเหมือนคำตอบจะดังไป มีเสียงเท้าค่อยๆก้าวเข้ามาทางประตู ค่อยๆใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่หน้าประตู
“แก๊กๆ”
เสียงเหมือนเขากำลังเปิดประตู ตอนนี้โลกเหมือนหยุดนิ่งฉันไม่กล้าขยับไปไหน
“ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงนกหวีดดังขึ้นทำให้เสียงเท้าดังขึ้นอีกครั้งและค่อยๆเบาลงจนหายไป
“คงเรียกรวมพล”
ฉันเอ่ยแล้วค่อยๆไปพยุงตัวน้องอีกครั้ง ฉันพาน้องเดินมาตรงหลังประตู
“อยู่ตรงนี้นะ”
ฉันค่อยๆแง้มประตูดูอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่พวกเขาไปไหนกันนะ ฉันค่อยๆเดินไปหน้าอาคารฉันเห็นทหารเดินไปทางเดียวกันคือทางไปโรงอาหาร ฉันค่อยๆเดินตามไปทีละนิด
“นั่นใคร”
ภาษาญี่ปุ่นที่ทำให้ฉันหลบทันที ฉันรีบเดินกลับมาที่ห้องพยาบาล ที่นี่น่าจะมีอะไรให้พออยู่รอดบ้างสิ
“ตรงนี้ตรงนี้”
เสียงทหารดังขึ้นฉันรีบวิ่งไปหลบใต้เตียงทันที
“แต๊กๆ”
เสียงเท้าเดินไปรอบๆห้อง ใจฉันเต้นรัว ถ้าโดนจับได้นั้นแย่แน่
“ไม่มีอะไรนิ”
เสียงทหารที่เข้ามาสำรวจดังขึ้นทำให้เสียงจากทหารด้านหน้าประตูพูดขึ้นมา
“ก็เห็นเด็กผู้หญิงวิ่งมาตรงนี้นิ”
“นายตาฝาดแล้ว”
สิ้นสุดประโยคเสียงเท้าก็ดังขึ้นและค่อยๆจางหายไป ฉันค่อยๆออกมาด้านนอกเพื่อหาสิ่งของจำเป็น ฉันค้นหาของที่สามารถพอจะกินได้แต่กลับไม่มีอะไร จริงสิห้องธุรการน่าจะมีขนมปังอยู่บ้างเพราะอาจารย์ใหญ่ชอบดื่มกาแฟเลขาน่าจะเก็บขนมปังไว้บ้างพอคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบวิ่งไปอาคาร๑ทันที โดยที่พยายามระวังพวกทหารด้วย จนมาถึงห้องธุรการที่อยู่ชั้น๑พอดี ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไป จริงอย่างที่บอกฉันเจอขนมปังและแยมสตอเบอรี่ ฉันค่อยๆหยิบออกมาจากตู้แล้วค่อยๆเดินออกมาจากห้อง ขนมแค่นี้คงพออยู่ได้สัก๓-๔วัน ฉันวิ่งๆหลบๆมาจนถึงห้องใต้บันไดอาคาร๒
ฉันเปิดประตูเข้าไปและมองหาน้อง แต่กลับไม่เจอ แย่ละสิอย่าบอกนะถูกจับไปแล้ว จู่ๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่ฉันฉันตกใจจนจะร้องออกไปแต่กลับมีมือมาปิดไว้
”ใจเย็นๆครับนี่ผมเอง”
น้องค่อยๆเอามือที่ปิดปากฉันออกเราทั้งสองกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง ฉันหันไปปิดประตูและวางของในมือลง
“ไปทำอะไรมาข้างนอกมันอันตรายนะ”
ฉันบอกน้อง
“ผมไปเอามีด ผ้าห่ม แล้วก็กระดาษมาครับ”
น้องตอบฉันแล้วค่อยๆวางของทีละชิ้นตามลำดับ
“จะเอาของพวกนี้มาทำไม”
ฉันถาม
“มีดเอามาป้องกันไงครับ ผ้าห่มก็เอามานอน ส่วนกระดาษเรามาเขียนแผนออกไปกัน ผมเอาปากกามาด้วยนะครับ”
น้องตอบ เสียงน้องฉันสังเกตว่ามันจะค่อยๆอ่อยลงเรื่อยๆ
“ไหวไหม”
ฉันถามด้วยความเป็นห่วงทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ
“ไหวครับ”
น้องก้มหน้าลงเหมือนจะหลับอีกครั้ง
“น้องชื่ออะไรหรอ”
ฉันเริ่มชวนคุย นี่ฉันถามชื่อออกไปอีกแล้วหรอบ้าจริง
“เบสครับพี่ถามผมไปแล้ว”
น้องตอบเสียงเบามากๆแต่ฉันพอจับใจความได้
“โทษทีพี่ลืมพี่ชื่อหวานนะ”
หลังฉันพูดจบทุกอย่างก็เงียบอีกครั้งเบสหลับไปแล้วเรียบร้อย ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ
“แต๊กๆๆ”
เสียงทหารเดินมาอีกครั้ง ฉันนั่งลงใกล้ๆน้อง
“ห้องนี้แระครับผมได้ยินเสียงจากห้องนี้ครับ”
ชิปหายละ เอาไงดีละ เบสก็หลับไปแล้วด้วย
“แก๊กๆ”
เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำไงดีเนี้ยยยย