kiss hostilities จุมพิตสงคราม

“โธ่..โว๊ยยย”

ฉันเดินเข้าไปเอามือวางเหนือริมฝีปากดูว่าน้องยังหายใจอยู่หรือไม่

“หืด”

เสียงหายใจออกเบาๆของน้องทำให้ฉันสบายใจ ฉันค่อยๆเข้าไปพยุงตัวน้อง

“หนักเป็นบ้า”

ฉันบ่นและค่อยๆเดินไปที่ห้องพยาบาลดีนะที่ห้องพยาบาลอยู่แค่อาคาร๒ ฉันพยุงตัวน้องเดินไปด้านหน้าจนถึงอาคาร๒ ยังดีที่ห้องพยาบาลอยู่ชั้น๑ไม่งั้นแบกขึ้นบันไดฉันตายแน่ๆ ฉันค่อยๆปล่อยตัวน้องลง ฉันค่อยๆหาของมาวางเพื่อรักษาน้อง ฉันนำแอลกอฮอล์และผ้ามาวางกองรวมกันไว้ จะเอาไงต่อดีศรธนูยังปักอยู่เลยถ้าดึงออกจะเป็นอะไรรึป่าวนะ

“เป็นไงเป็นกัน”

ฉันพูดจบก็ดึงศรธนูออกมาจากหลังน้องทันที เลือดค่อยๆไหลรินออกมาจากหลังน้อง ทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ฉันรีบเอาผ้ามาชุบแอลกอฮอล์แล้วซับเลือดล้างแผลทันที แต่แผลใหญ่แบบนี้คงไม่ดีแน่ ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันซับเลือดไปคิดไป

“อ้อ”

ฉันพูดขึ้นและรีบวิ่งไปที่อาคาร๔ทันทีวิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อดูใต้โต๊ะขิงเพื่อนข้างๆฉัน เป็นอย่างที่คิดใต้โต๊ะมีด้ายกับเข็มอย่าน่าจะพอแทนกันได้นะ ฉันรีบวิ่งลงไปที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง

“แฮ่กๆ”

ฉันเหนื่อยมากแต่ต้องพยายามฝืนตัวเองก่อน ฉันเอาดายสีแดงชุบแอลกอฮอล์แล้วเอาด้ายใส่เข็มทันที ฉันไม่ได้มีความรู้ด้านการปฐมพยาบาลมากนั้นฉันจึงเย็บสดๆเหมือนที่เคยเย็บผ้า ฉันเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดอีกครั้งหลังจากเย็บเสร็จ ฉันเอาผ้าค่อยๆพันรอบตัวน้องจนเสร็จ

“พี่จะพันแผลทั้งเสื้อแบบนี้จริงๆหรอครับ”

เสียงเด็กผู้ชาย นี่มันครั้งแรกเลยนะที่น้องพูดกับฉันตลอด๒ปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยได้ยินคำพูดจากน้องที่เป็นของฉันเลยสักครั้งนี่มันฝันรึเปล่าเนี้ย

“พี่ครับ”

คำพูดอีกครั้งทำให้ฉันหยุดคิดทันที

“อ้าว..จริงด้วย”

ฉันมองไปที่ผ้าพันแผลข้างในมันกลับมีเสื้ออยู่ ฉันค่อยๆแกะผ้าพันแผลออก ค่อยๆแกะกระดุมให้น้องทีละเม็ด ใจฉันสั่นระรัว นี่มันบ้าไปแล้วทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ ฉันถอดเสื้อน้องออก เนื้อที่ขาวมันทำให้ฉันมือสั่น ฉันต้องพยายามเอาผ้าพันแผลพันตัวน้องอีกครั้งทั้งๆที่ฉันอยากตะโกนออกไปดังๆด้วยความเขิน

“ขอบคุณครับ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ”

น้องถามฉัน

“ญี่ปุ่นบุก!!”

ฉันตกใจเพราะลืมไปเลยว่าตอนนี้ต้องหนีฉันเอานาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้งเหลือเวลาอีก๕นาทีแบบนี้ไม่ทันแน่ ฉันเดินวนไปมาเพื่อหาทางหนีออกไป

“ตอนนี้ต้องหาที่ซ่อน”

ฉันพูดแล้วค่อยๆพยุงตัวน้องอีกครั้ง 

“เราจะไปไหนกันครับ”

“พี่ไม่รู้”

ฉันตอบน้องทันทีแล้วเดินออกมาด้านนอก ทำให้ฉันเหลือบไปเห็นห้องใต้บันไดฉันจึงค่อยๆเดินเข้าไป ข้างในมันทั้งมืดและมีไม้อยู่เยอะมาก

“เราต้องอยู่ในนี้กันก่อนนะ”

ฉันปล่อยน้องลงช้าๆ

“ครับ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับทำไมผมจำได้แค่เราต้องหนีแล้วผมก็วิ่งชนคนอื่นเข้า แล้ว..แล้วอะไรครับผมไม่เข้าใจ”

น้องพูดด้วยความสับสน ทำไมเสียงน้องถึงได้เข้มบาดใจขนาดนี้นะ

“ญี่ปุ่นจะมายึดพื้นที่ที่โรงเรียนเป็นฐานทัพ พวกเราต้องหนี แล้วน้องก็วิ่งชนพี่ เป็นช่วงพอดีกับที่ญี่ปุ่นปล่อยฝนธนู น้องเลยเป็นแผลที่หลังไง”

ฉันพูดกับน้องนี่ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหม ได้อยู่กับคนที่ชอบ๒ต่อ๒ถ้าไม่อยู่ในเหตุการณ์เสี่ยงตายก็น่าจะดีกว่านี้

“กริ้งงงงง”

เสียงกระดิงจากด้านบนเครื่องบิน

“หมดเวลา เราจะฆ่าทุกคนที่ฝ่าฝืนเรา..”

เสียงจากเครื่องบินบอกอีกครั้ง แย่ละสิฉันควรจะทำไงต่อดีเนี้ย

“พี่ครับ..”

ไม่ทันที่น้องได้พูดอะไรฉันเอามือปิดปากน้องเสียก่อน

“เบาๆสิเดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก”

ฉันทำเสียงเข้มแข็ง แต่ใจฉันก็เต้นด้วยความกลัวผสมกับความสุขที่ได้จับตัวน้องแถมยังเป็นปากน้องอีกตั่งหาก จะบ้าตาย 

“แต๊กๆ”

เสียงฝีเท้าค่อยๆเดินมา ทำให้เราทั้ง๒เงียบลง อยู่ในความเงียบที่สุด

“แต๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

เสียงฝีเท้ามีจำนวนมากขึ้น ทหารเริ่มสำรวจแล้วสินะ

“คนพวกนี้หลบอยู่ในห้องสมุดครับ”

ภาษาญี่ปุ่นที่ฉันสามารถแปลได้

“กำจัด!”

เสียงคำพูดสั้นๆแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา

“ปังๆๆ”

เสียงปืน๓นัด สิ้นสุดลงก็มีแต่ความเงียบ มือเย็นๆค่อยๆจับมือฉัน ดีนะที่ห้องนี้มืดไม่งั้นน้องจะเห็นหน้าสีแดงของฉัน ฉันทั้งกลัวและใจเต้นรัวในเวลาเดียวกัน มือเย็นแบบนี้น้องคงกลัวมากแน่ๆเลย ฉันต้องทำไงดีเพื่อนให้เราทั้ง๒ออกไปด้วยกันได้อย่างมีความสุข

“ฟุบ”

เสียงตัวน้องลงมานอนที่ตักฉัน เวลาแบบนี้มันน่ากลัวนะแต่ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน ฉันค่อยๆหลับตาลง ภาพด้านหน้าค่อยๆหายไป