ฺBecause of Destiny

          หลังจากที่ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา นานพอที่จะซับน้ำตาของฉันไว้ได้ทั้งหมด ฉันกลับไม่กล้าสบตาเขา เพราะฉันไม่น่าไปงี่เง่าใส่เขาแบบนั้นเลยฉันเป็นอะไรหับเขาอย่างงั้นหรอ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลยหนิ ทำไมเขาถึงต้องมาทนกับความความงี่เง่าของฉันแบบนี้ด้วยนะ 
ฉันไม่เคยเข้าใจตัวเองหลายครั้ง ฉันเป็นเพียงเพื่อนเก่าที่จากเขาไปถึง 6 ปีโดยไม่มีการติดต่อสื่อสารใดๆกัน ทำไมกันความรู้สึกแบบนี้มัรคืออะไรกัน...
               " ฉันขอโทษนะ ที่ฉันงี่เง่ากับนายหลายตั้งหลายอย่าง "
               " เห้ยไม่เป็นไร "
ระหว่างนั้นเรา2คนก็เดินไปที่ริมมะเลพร้อมๆกัน ฉันรู้ว่าเวลานี้อารมณ์ของทั้งฉันและเชาไม่มีใครโอเคหรอก แต่ฉันพยายามจะปรับตัวให้เขาสบายใจมากขึ้น
               " เห้ย...คือว่าที่เราทำอาหารนายตกเมื่อกี้อ่ะ เราพานายไปเลี้ยงร้านอาหารแถวนี้ดีไหม "
               " เห้ยๆ ไม่เป็นไรเลยแค่เธอดีขึ้นก็โอเคแล้ว "
               " เรายิ่งไม่สบายใจหนักกว่าเดิมอีกที่นายไม่ยอมให้เราเลี้ยง "
               " อ้ะก็ได้ แต่มื้อเดียวนะ "
ฉันยิ้มหวานให้เขา 1 ทีฉันไม่รู็ว่าเป็นเพราะบรรยากาศหรือเพราะเขาที่ทำให้ฉัน มีความสุขแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากขนาดนี้
               " อืมเราของถามอะไรเธอหน่อยดิ " 
               " เออ... เอาดิ "               " ถามจริงๆลเยนะ ห้ามโกหกนะ "
               " 555ได้ "
               " คือที่เธอมาที่นี้อ่ะ จริงแล้วเธอมาทำอะไนกันแน่ "
               " ก็..มาเที่ยวไง "
               " ไม่จริงอ่ะ "