ฺBecause of Destiny

          หลังจากที่ฉันได้หลับในอ้อมกอดของเขา ฉันรู้สึกฟินและรู้สึกดีมากๆสักพักฉันก็เผลอสะดุ้งตื่นขึน้มาเพราะว่าอะไรไม่รู้สิ...0+0

               " ตื่นได้แล้ว เธอนี้ขี้เซาจังเลยนะ "

               " หืม "

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตาซะลึมซะลือ สภาพหน้าของฉันๆรู้ตัวเองดีว่ามันแย่มากแต่ให้ทำไงได้หละ ฉันมันคนสวยธรรมชาติ(อาจจะลงโทษ) ฉันพยายามมองไปรอบๆตัวตอนแรกๆสายตาของฉันเบลอมางไปทางไหนก็เห็นไม่ชัด สมองฉันเหมือนเริ่มจูนได้ฉันก็เห็นทุกๆอย่างชัดขึ้น

          ฉะนเห็นเป็นภาพทะเลสีสันสดใสงามตา น้ำทะเลที่แสนสดใสนี้ฉันเลยมาเหยียบที่นี้แล้ว

มันเมื่อนานมาแล้วเมื่อก่อนฉันมาที่นี้บ่อยมาก มาที่นี้แทบจะทุกอาทิตย์เลยหละ ที่นี้ก็แทบจะเสมือนบ้านหลังที่สองฉันได้อยู่แล้ว ที่เขาพาฉันมาที่นี้ก็คงอยากจะรื้อฟื้นอะไรเก่าขึ้นมาสินะ...

               " เป็นไงจำได้ไหมที่นี้ที่ไหน "

               " จำได้สิ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะ "

               " เรามาเล่นน้ำทะเลที่นี้ตลอดเลยเนอะ "

               " มันเป็นอดีตไปแล้วหละ "

ฉันเปิดประตูลงจากรถเพื่อที่จะลงไปสูดกลิ่นไอที่ๆฉันเคยมาบ่อยๆ  ก้าวแรกที่ฉันเหยีบลงมามีแต่ทรายสีขาวที่ละเอียดมาก เสียงน้ำทะเลที่กระทบกับชายฝั่ง เสียงสายลิมที่พลิ้วไหว คิดถึงที่นี้ที่สุด

               " เป็นยังไงคิดถึงมากเลยใช่ไหม "

เขาเดินมาที่ด้านหลังฉัน ทำเอาฉันเสียวสันหลังวาบไปเลยหละ

               " ก็คิดถึงอยู่แ้ลวหละ "

               " ทำไมไม่มาเยี่ยมกันบ้างหละ "

               " ถ้าเราติดต่อนายได้บ้างก็คิดดีสิ "

เขาเงียบเลย เหมือนฉันต่อยเขาสลบไปเลย ฉันไม่รู้ว่าคำถามนี้มันจะไปทิ่มแทงใจเขาอะไรนักหนา ถามกี่รอบเขาก็ไม่เคยตอบฉัน เปลี่ยนเรื่องหรือไม่ก็เงียบไปสักพักใหญ่ๆตลอดเลย

               " เออไปเล่นน้ำกันไหม "

               " อ่อ...ไปสิ "

ฉันกำลังจะวิ่งไปเล่นน้ำ แต่ชะงักนึกได้ว่าฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี้หน่า แล้วฉันจะเล่นน้ำได้ไงหละ

มาที่นี้ทั้งทีแต่กับไม่ได้เล่นมัน่าเสียดายนะเง้ย ฉันทำไงดีนะ

               " มายืนอะไรตรงนี้ไปเล่นสิ "

               " ฉันจะเล่นได้ยังไงเล่า ชุดฉันก็มีชุดเดียว "

               " เออนั้นสิ... แต่ว่าฉันรู๋จักร้านเสื้อผ้าแถวนี้นะ "

               " พาไปหน่อยสิ "

               " ตามมาๆ "

ฉันเดินตามเขาไปตามชายฝั่งทะเล ก็ไปเจอร้านเสื้อผ้าเล็กๆน่ารักๆร้านหนึ่ง ร้านนี้แต่งด้วยเปลือกหอยตีมทะเลชัดๆ ฉันชอบนะมันคลาสิกดีอ่ะ 

               " นี้แหละร้านนี้ "

               " ขอบใจ "

               " รอข้างนอกนะ "

ฉันเดินเข้าไปเลือกเสื้อผ้าสักพัก ก็มีคุณป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน อยู่ๆเขาก็พูดภาษาอังกฤษใส่ฉันเฉยๆเลยหละ อันที่จริงส่วนมากคนที่นี้ไม่ค่อยใช่ภาษาอังกฤษในการสื่อสารสักเท่าไหร

               " สวัสดีจ่ะ หนู "

               " อ่อ สวัสดีค่ะ "

               " เลือกดูเสื้อผ้าตามสบายเลยนะจ้ะ "

               " ค่ะ "

ฉันเลือกเสื้อผ้าไปสัก 2-3ตัวก็เอาไปจ่ายเงิน ระหว่างที่คุณป้ากำลังหยิบเสื้อมาคิดเงินเขาก็ชวนฉันคุยเรื่องแปลกๆขึ้นมา

               " มากันแค่ 2 คนหรอ "

               " อ่อใช่ค่ะ "
               " แฟนหนูเขาไม่เข้ามาข้างในหรอ "
               " อ่อ555 ไม่ใข่แฟนหนูหนะค่ะ "

               " ป้ามองฟ้าก็รู้แล้วเป็นอแฟนกันก็บอก "

               " เขาเป็นเพื่อนหนูจริงๆค่ะ "

               " สักวันเขาจะไม่ใช่แค่นั้นเชื่อป้า "

ฉันแอบร้องไห้ในใจ เขาไม่มีทางมามองคนอย่างฉันหรอก ฉันมันก็แต่เพื่อนเก่าที่แม้แต่หน้าเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ คิดดูเอาเองละกันว่าคนอย่างฉันคงเทียบอะไรกับเขาไม่ได้

          ฉันเดินออกมมาจากร้านและหวังว่าฉันจะเห็นเขารอฉันอยู่แต่ว่าไม่มี ไม่มีใครเบยไม่มีใครรออยู่ตรงหน้าร้านเลย เมื่อกี้เขายังบอกฉันอยู่เลยหนิว่าจะรอฉัน แต่ทำไมเขาถึง....

               " เอาอีกแล้ว...ทำไมเขาต้องโกหกฉันด้วย "

เข่าฉันอ่อนมาก ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอฉันฟุบตัวลงหน้าร้านเสื้อผ้า ก้าวขาไม่ออกฉันรู็สึกเจ็บอย่างแรงตรงหัวเข้่าเพราะเข่าฉันกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง มันอาจจะเป็นแผล

          อยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมาร้องไห้ออกมาไม่เหลือสภาพของคนที่เข้มแข็งอยู่เลย

ฉันร้องไห้เริ่มเหมือนเด็กฟูมฟายจะเอาของเล่น ฉันแค่กำลังเริ่มจะงี่เง่าหรืออาจะงี่เง่าไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมฉันไม่เดินหาเขาหรือทำอะไรสักอย่างที่ดีกว่าการมานั่งร้องไห้อยู่หน้าร้าน

ฟึ่บ!! ฉันลุกขึ้นมาปาดน้ำตากำลังจะเดินต่อ แต่มันเจ็บหัวเข่าชะมัดเดินต่อไม่ไหวแล้ว ฉันเดินกระเผกๆไปที่นั่งด้านข้าง ฉันกำลังจะปัดเข่าที่เต็มไปตัวทราย อยู่ๆเขาก็เดินมาพร้อมถุงอาหาร

เมื่อเขาเห็นเข่าของฉันเป็นแผลเขาทิ้งถุงอาหารลงพื้นแล้ววิ่งหน้าตาตื่นตรงมาที่ฉันแล้วค่อยๆปัดทรายออกจากเข่าของฉัน

               " เกิดอะไรขึ้นเธอไปทำอะไรมา ทำไมเป็นแบบนี้ "

               " ไม่ได้เป็นอะไร "

ฉันดันมือเขาออกจากเข่าฉัน แล้วพยายามจะลุกขึ้นแต่ฉันเดินไม่ไหวแล้ว ฉันพยามจะฝืนตัวเองค่อยๆเดินออกห่างจากเขา เขาจัดแขนฉันไว้ไม่ให้ไปไหน

               " เธอเป็นอะไรของเธอ "

ฉันสะบัดแขนเขาออกอย่างแรง ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำแบบนั้นแต่ตอนนี้ฉันต้องการที่จะอยู่คนเดียว ขอแค่เขาไปไกลๆฉันก็พอ

               " อย่าไมายุ่งได้ป้ะ! "

               " ไม่! เธอจะเดินสภาพนี้ได้ยังไง "

               " เราจะเดินยังไงก็เรื่องของเรา "

               " ถ้าเธอไม่ให้เราทำแผล เราจะอุ้มเธอแล้วนะ "

               " ไม่ได้ยินรึไง "

               " นั่งลงเดี๋ยวเราทำแผลให้ "

               " นายหายไปไหนมา "

               " ไปซื้อของกินให้เธอไง "

               " แล้วถ้าเราหลงทางหรือหานายไม่เจอขึ้นมา เราจะทำยังไง "

               " เราไม่รู้หนิว่าเธอจะ...คิดมากขนาดนี้ "

               " นายไม่คิดเลยหรอวะว่าเราออกมาเราจะเจอใคร เราจะรอไหม เราจะรู้สึกยังไง มันกว้างแล้วก็น่ากลัวขนาดนี้เราก็กลัวเป็นเหมือนกันนะเว้ย "

ฉันกำลังเริ่มร้องไห้น้ำตาแตก ให้ตายเถอะฉันมันผู้หญิงงี่เง่าสิ้นดี ฉันเริ่มเบื่อตัวเองมากแล้ว

ไม่อยากมีอารมณ์พวกนี้อยู่ในตัวฉันเลย...

               " เราขอโทษ "

เขาเดินเข้ามากอดเราแล้วลูบหัวฉันแล้วเองคางมาเกยบนหัวฉัน เหมือนฉันเป็นเด็กน้อยเลย

               " ขอโทษนะ ที่เราทิ้งเธอไว้คนเดียว เราจะไม่ทิ้งเธอไว้แบบนี้อีกแล้ว ไม่เอาไม่ร้องนะเด็กดี "

เขาบอกว่าเด็กดี... ก้อดฉันอยากจะกอดเขาแน่ๆกว่าเดิมสะอีก ฉันดีใจที่ได้เขามายืนตรงห้นาฉันตรงนี้มาก