ฺBecause of Destiny

          หลังจากที่ฉันได้หลับในอ้อมกอดของเขา ฉันรู้สึกฟินและรู้สึกดีมากๆสักพักฉันก็เผลอสะดุ้งตื่นขึน้มาเพราะว่าอะไรไม่รู้สิ...0+0
               " ตื่นได้แล้ว เธอนี้ขี้เซาจังเลยนะ "
               " หืม "
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตาซะลึมซะลือ สภาพหน้าของฉันๆรู้ตัวเองดีว่ามันแย่มากแต่ให้ทำไงได้หละ ฉันมันคนสวยธรรมชาติ(อาจจะลงโทษ) ฉันพยายามมองไปรอบๆตัวตอนแรกๆสายตาของฉันเบลอมางไปทางไหนก็เห็นไม่ชัด สมองฉันเหมือนเริ่มจูนได้ฉันก็เห็นทุกๆอย่างชัดขึ้น
          ฉะนเห็นเป็นภาพทะเลสีสันสดใสงามตา น้ำทะเลที่แสนสดใสนี้ฉันเลยมาเหยียบที่นี้แล้ว
มันเมื่อนานมาแล้วเมื่อก่อนฉันมาที่นี้บ่อยมาก มาที่นี้แทบจะทุกอาทิตย์เลยหละ ที่นี้ก็แทบจะเสมือนบ้านหลังที่สองฉันได้อยู่แล้ว ที่เขาพาฉันมาที่นี้ก็คงอยากจะรื้อฟื้นอะไรเก่าขึ้นมาสินะ...
               " เป็นไงจำได้ไหมที่นี้ที่ไหน "
               " จำได้สิ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะ "
               " เรามาเล่นน้ำทะเลที่นี้ตลอดเลยเนอะ "
               " มันเป็นอดีตไปแล้วหละ "
ฉันเปิดประตูลงจากรถเพื่อที่จะลงไปสูดกลิ่นไอที่ๆฉันเคยมาบ่อยๆ  ก้าวแรกที่ฉันเหยีบลงมามีแต่ทรายสีขาวที่ละเอียดมาก เสียงน้ำทะเลที่กระทบกับชายฝั่ง เสียงสายลิมที่พลิ้วไหว คิดถึงที่นี้ที่สุด
               " เป็นยังไงคิดถึงมากเลยใช่ไหม "
เขาเดินมาที่ด้านหลังฉัน ทำเอาฉันเสียวสันหลังวาบไปเลยหละ
               " ก็คิดถึงอยู่แ้ลวหละ "
               " ทำไมไม่มาเยี่ยมกันบ้างหละ "
               " ถ้าเราติดต่อนายได้บ้างก็คิดดีสิ "
เขาเงียบเลย เหมือนฉันต่อยเขาสลบไปเลย ฉันไม่รู้ว่าคำถามนี้มันจะไปทิ่มแทงใจเขาอะไรนักหนา ถามกี่รอบเขาก็ไม่เคยตอบฉัน เปลี่ยนเรื่องหรือไม่ก็เงียบไปสักพักใหญ่ๆตลอดเลย
               " เออไปเล่นน้ำกันไหม "
               " อ่อ...ไปสิ "
ฉันกำลังจะวิ่งไปเล่นน้ำ แต่ชะงักนึกได้ว่าฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี้หน่า แล้วฉันจะเล่นน้ำได้ไงหละ
มาที่นี้ทั้งทีแต่กับไม่ได้เล่นมัน่าเสียดายนะเง้ย ฉันทำไงดีนะ
               " มายืนอะไรตรงนี้ไปเล่นสิ "
               " ฉันจะเล่นได้ยังไงเล่า ชุดฉันก็มีชุดเดียว "
               " เออนั้นสิ... แต่ว่าฉันรู๋จักร้านเสื้อผ้าแถวนี้นะ "
               " พาไปหน่อยสิ "
               " ตามมาๆ "
ฉันเดินตามเขาไปตามชายฝั่งทะเล ก็ไปเจอร้านเสื้อผ้าเล็กๆน่ารักๆร้านหนึ่ง ร้านนี้แต่งด้วยเปลือกหอยตีมทะเลชัดๆ ฉันชอบนะมันคลาสิกดีอ่ะ 
               " นี้แหละร้านนี้ "
               " ขอบใจ "
               " รอข้างนอกนะ "
ฉันเดินเข้าไปเลือกเสื้อผ้าสักพัก ก็มีคุณป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน อยู่ๆเขาก็พูดภาษาอังกฤษใส่ฉันเฉยๆเลยหละ อันที่จริงส่วนมากคนที่นี้ไม่ค่อยใช่ภาษาอังกฤษในการสื่อสารสักเท่าไหร
               " สวัสดีจ่ะ หนู "
               " อ่อ สวัสดีค่ะ "
               " เลือกดูเสื้อผ้าตามสบายเลยนะจ้ะ "
               " ค่ะ "
ฉันเลือกเสื้อผ้าไปสัก 2-3ตัวก็เอาไปจ่ายเงิน ระหว่างที่คุณป้ากำลังหยิบเสื้อมาคิดเงินเขาก็ชวนฉันคุยเรื่องแปลกๆขึ้นมา
               " มากันแค่ 2 คนหรอ "
               " อ่อใช่ค่ะ "               " แฟนหนูเขาไม่เข้ามาข้างในหรอ "               " อ่อ555 ไม่ใข่แฟนหนูหนะค่ะ "
               " ป้ามองฟ้าก็รู้แล้วเป็นอแฟนกันก็บอก "
               " เขาเป็นเพื่อนหนูจริงๆค่ะ "
               " สักวันเขาจะไม่ใช่แค่นั้นเชื่อป้า "
ฉันแอบร้องไห้ในใจ เขาไม่มีทางมามองคนอย่างฉันหรอก ฉันมันก็แต่เพื่อนเก่าที่แม้แต่หน้าเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ คิดดูเอาเองละกันว่าคนอย่างฉันคงเทียบอะไรกับเขาไม่ได้
          ฉันเดินออกมมาจากร้านและหวังว่าฉันจะเห็นเขารอฉันอยู่แต่ว่าไม่มี ไม่มีใครเบยไม่มีใครรออยู่ตรงหน้าร้านเลย เมื่อกี้เขายังบอกฉันอยู่เลยหนิว่าจะรอฉัน แต่ทำไมเขาถึง....
               " เอาอีกแล้ว...ทำไมเขาต้องโกหกฉันด้วย "
เข่าฉันอ่อนมาก ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอฉันฟุบตัวลงหน้าร้านเสื้อผ้า ก้าวขาไม่ออกฉันรู็สึกเจ็บอย่างแรงตรงหัวเข้่าเพราะเข่าฉันกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง มันอาจจะเป็นแผล
          อยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมาร้องไห้ออกมาไม่เหลือสภาพของคนที่เข้มแข็งอยู่เลย
ฉันร้องไห้เริ่มเหมือนเด็กฟูมฟายจะเอาของเล่น ฉันแค่กำลังเริ่มจะงี่เง่าหรืออาจะงี่เง่าไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมฉันไม่เดินหาเขาหรือทำอะไรสักอย่างที่ดีกว่าการมานั่งร้องไห้อยู่หน้าร้าน
ฟึ่บ!! ฉันลุกขึ้นมาปาดน้ำตากำลังจะเดินต่อ แต่มันเจ็บหัวเข่าชะมัดเดินต่อไม่ไหวแล้ว ฉันเดินกระเผกๆไปที่นั่งด้านข้าง ฉันกำลังจะปัดเข่าที่เต็มไปตัวทราย อยู่ๆเขาก็เดินมาพร้อมถุงอาหาร
เมื่อเขาเห็นเข่าของฉันเป็นแผลเขาทิ้งถุงอาหารลงพื้นแล้ววิ่งหน้าตาตื่นตรงมาที่ฉันแล้วค่อยๆปัดทรายออกจากเข่าของฉัน
               " เกิดอะไรขึ้นเธอไปทำอะไรมา ทำไมเป็นแบบนี้ "
               " ไม่ได้เป็นอะไร "
ฉันดันมือเขาออกจากเข่าฉัน แล้วพยายามจะลุกขึ้นแต่ฉันเดินไม่ไหวแล้ว ฉันพยามจะฝืนตัวเองค่อยๆเดินออกห่างจากเขา เขาจัดแขนฉันไว้ไม่ให้ไปไหน
               " เธอเป็นอะไรของเธอ "
ฉันสะบัดแขนเขาออกอย่างแรง ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำแบบนั้นแต่ตอนนี้ฉันต้องการที่จะอยู่คนเดียว ขอแค่เขาไปไกลๆฉันก็พอ
               " อย่าไมายุ่งได้ป้ะ! "
               " ไม่! เธอจะเดินสภาพนี้ได้ยังไง "
               " เราจะเดินยังไงก็เรื่องของเรา "
               " ถ้าเธอไม่ให้เราทำแผล เราจะอุ้มเธอแล้วนะ "
               " ไม่ได้ยินรึไง "
               " นั่งลงเดี๋ยวเราทำแผลให้ "
               " นายหายไปไหนมา "
               " ไปซื้อของกินให้เธอไง "
               " แล้วถ้าเราหลงทางหรือหานายไม่เจอขึ้นมา เราจะทำยังไง "
               " เราไม่รู้หนิว่าเธอจะ...คิดมากขนาดนี้ "
               " นายไม่คิดเลยหรอวะว่าเราออกมาเราจะเจอใคร เราจะรอไหม เราจะรู้สึกยังไง มันกว้างแล้วก็น่ากลัวขนาดนี้เราก็กลัวเป็นเหมือนกันนะเว้ย "
ฉันกำลังเริ่มร้องไห้น้ำตาแตก ให้ตายเถอะฉันมันผู้หญิงงี่เง่าสิ้นดี ฉันเริ่มเบื่อตัวเองมากแล้ว
ไม่อยากมีอารมณ์พวกนี้อยู่ในตัวฉันเลย...
               " เราขอโทษ "
เขาเดินเข้ามากอดเราแล้วลูบหัวฉันแล้วเองคางมาเกยบนหัวฉัน เหมือนฉันเป็นเด็กน้อยเลย
               " ขอโทษนะ ที่เราทิ้งเธอไว้คนเดียว เราจะไม่ทิ้งเธอไว้แบบนี้อีกแล้ว ไม่เอาไม่ร้องนะเด็กดี "
เขาบอกว่าเด็กดี... ก้อดฉันอยากจะกอดเขาแน่ๆกว่าเดิมสะอีก ฉันดีใจที่ได้เขามายืนตรงห้นาฉันตรงนี้มาก