ฺBecause of Destiny

               " อิ่มป่าว "

ฉันกินจนพุงฉันยื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขายังมีหน้ามาถามแบบนี้อีก ผู้ชายนี้ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆนะ

               " ขืนฉันกินต่อฉันก็อ้วนหนะสิ "

               " ไม่เห็นอ้วนเลย "

               " เอาเหอะ แต่ขอบใจนะที่เลี้ยงอ่ะ เดี๋ยวมื้อถัดไปฉันจ่ายเองนะ "               

               " ไม่เอาอ่ะ เราจะเลี้ยงเธออีก เราขอเลี้ยงข้าวเธอตลอดไปได้ไหมหละ "

 What?! เมื่อกี้ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เขาพูดแบบนั้นจริงๆหรอ อมก! 

               " บ้าหรอ...นายจะเลี้ยงข้าวฉันทุกมื้อได้ยังไง นายเป็นเพื่อนฉันนะอีกอย่างฉันก็อยากเลี้ยงข้าวนายบ้าง "

               " อ่อ... ถ้าฉันไม่ได้เป็นเพื่อนเธอฉันก็เลี้ยงได้ดิ "

               " ตลกละๆ ไปได้แล้วไปจ่ายเงินเลย "

บางครั้งฉันก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ที่ได้ยินคำพูดพวกนั้นหลุดออกจากปากเขา ฉันไม่เคยเห็นมุมพวกนี้ของเขาเลย

ที่ผ่านๆมาเขาแทบจะไม่เคยพูดคำพูดที่หวานจ๋อยขนาดนี้

ก็ถือว่าเป็นบุญหูฉันจริงๆนะ... 

         เราเดินไปยังแกลอรี่สักแห่งหนึ่งในกัวลาลัมเปอร์  ในนั้นมีภาพเยอะมาก ดูจนตาลายกันไปข้างหนึ่งเลย แต่ละภาพก็มีความหมายแตกต่างกันออกไป บางภาพก็สื่อถึง

อารมณ์ศิลปินตอนนั้น มีภาพๆหนึ่งเป็นรูปสุนัขกำลังนั่งอยู่กลางสายฝน ไม่ต้องตีความภาพอะไรมากมายดูแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่ามันกำลังรออะไรสักอย่างอยู่  ความรู้สึกฉันเหมือนเจ้าหมาในภาพยังไงไม่รู้สิ ฉันยืนจ้องภาพนี้นานมาก มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน เธอโพกผ้าที่หัวด้วย

               " ชอบภาพนี้หรอคะ "

               " อ่อค่ะ ฉันว่ามันสวยดี "

               " ฉันก็เหมือนกันค่ะ คุณจะซื้อมันรึป่าวคะเพราะถ้าคุณไม่ซื้อฉันจะซื้อมัน "               

               " เออ...คือว่า "

ฉันตัดสินใจซื้อภาพๆนี้มาเป็นของฉัน ฉันพาเจ้าหมาน้อยรอเจ้าของกลับบ้านด้วย รู้สึกดีที่ได้เสียตังยังไงก็ไม่รู้สิ

ระหว่างที่ฉันกำลังจ่ายเงิน เควิ้นก็เดินเข้ามาหาฉันหลังจากที่เรา2คนแยกกันเดินดูภาพ

               " อ่าวซื้อภาพหรอ "

               " อืมใช่ "

               " ภาพอะไรอ่ะ ขอดูหน่อยได้ไหม "

               " เขาห่อไปแล้วอ่ะ ไว้ค่อยดูเนอะ "

               " อ่อ โอเค "

ฉันเดินออกมาจากแกลอรี่พร้อมรูปภาพห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลอันใหญ่ .... เขาจะพาฉันกลับโรงแรมเพื่อเอาภาพไปเก็บเพราะขนาดมันใหญ่... หลังจากที่ฉันเอาของไปเก็บเขาก็เอารถมอเตอร์ไซต์ไปคืน แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งรถสาธรณาเอาแทนเพร่ะเดินทางสะดวกกว่า

               " ต่อไปเราจะไปไหนกันอ่ะ "

               " ไปห้าง "

               " จริงดิ จะได้ตากแอร์สักที "

               " ป้ะนั่งแท็กซี่ไปกัน "

การเดินทางค่อนข้างใช้เวลา ฉันรู้ง่วงมากอาจเป็นเพราะว่าฉันเพลียแดดแล้วก็กินอิ่มเลยทำให้ฉัน พร้อมจะหลับตลอดเวลา ตาฉันบอกได้ชัดว่าฉันง่วง

               " ซอง... เธอง่วงหรอ "

               " นิดหน่อยอ่ะ "

               " นอนเลยก็ได้นะ ถ้าถึงเดี๋ยวเราปลุกเอง "

               " อืม "

ฉันกำลังจากหลับตา เขาก็เอามาค่อยจับหัวฉันมาซบตรงไหล่ของเขา ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเด็กน้อยที่มีคนคอยดูแลตลอดเวลาเลย ฉันรู้สึกดีจังเลย...