ฺBecause of Destiny

               " เป็นไงครับซอง อร่อยไหม "
เขาทำตัวเหมือนสนิทกับฉันมาเป็นปีๆอย่างงั้นแหละ แต่ฉันก้ยังสงสัยว่าตลอดระยะเวลา 6 ปีเขาหายไปไหนเขาทำอะไร มันยังคาใจฉันจนถึงวินาทีนี้
               " อืม... "
               " เป็นอะไรอ่ะ โกรธเราหรอ "
               " เปล่าหรอก นายรีบๆกินเถอะ "
หลังจากที่เรา2คนนั่งในร้านทุเรียนตั้งนาน ก็ได้เวลากลับโรงแรมแล้วเพราะเวลาก็ปาเข้าไปเที่ยงคืน
เราสอบคนเดินเล่าเรื่องราวที่ผ่านๆมาในชีวิตให้กันและกันฟัง ต่างคนก็ต่างเจอทั้งเรื่องร้ายแล้วก็เรื่องดีผลัดกันไป  ฉันดีใจมากที่ได้เจอเขาฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคหรือเป็นเพราะอย่างอื่น....
               " นี้แล้วที่จะพาไปเที่ยว จะพาไปไหนหรอ "
               " ไม่บอกหรอก เดี๋ยวไปก็รู้เอง "
               " นี้ถ้านายพาเราไปทำอะไรไม่ดี แล้วจะทำไง "
               " คิดมาก "
               " ก็เพราะเป็นคนแบบนี้แหละ เลยลืมอะไรยาก "
               " หมายความว่าไง "
ฉันอยากจะตะโกนใส่หน้าเขาไปว่า ' ฉันเอาแต่คิดเรื่องของเขาตลอดเวลาตอนที่เขาหายไป '
               " นายเคยรอคนนานๆป้ะ แบบรอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอนาคตข้าหน้าจะเป็นยังไง "
               " อืม.. เคยสิทำไมหรอ "
ฉันน้ำตาคลอออกมา ฉันพยายามบอกตัวเองว่า ' อย่าร้องนะ อย่าให้เขาเห็น อย่าร้องนะ '
อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม ทำไมฉันต้องร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ด้วย ฉันหยุดเดินแล้วยืนก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าที่ทุเรศๆของฉัน 
               " ซอง...เป็นอะไร "
ฉันยังคงก้มหน้าต่อไป ฉันไม่รู้จะสันหาคำโกหกที่ไหนมาโกหกเขาเพื่อให้เขาสบายใจ...
               " เปล่าหรอก เราแค่คิดถึงป๊ากับม๊าอ่ะ "
          ฉันพยามยิ้มออกมาให้ได้มากที่สุด พยายามไม่ให้เขาเห็นว่าฉันอ่อนแอ
อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาสวมกอดฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะรู้สึกยังไงแต่ อ้อมกอดนี้อบอุ่นเหลือเกิน
คิดถึงเหลือเกิน ฉันร้องไห้หนักกว่าเก่าสะอีก เหมือนฉันพยายามจะอธิบายให้เขาฟัง พยายามให้เขาเข้าใจความรู้สึกของฉันผ่านการร้องไห้ครั้งนี้ 
               " ไม่เป็นไรนะ...เราก็อยู่ตรงนี้ไงร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ "
ฉันคลายกอดออกจากเขา แล้วรับปากน้ำตาออกเพื่อในสภาพตอนนี้ดีที่สุด...
               " ขอบใจ "
ฉันรีบเดินออกมาจากเขาให้เร็วที่สุด จากเดินฉันก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง วิ่งให้ไวที่สุด ฉันได้ยินเสียงเขาตะโกนตามหลังมา
               " พรุ่งนี้ 9 โมงเจอกันหน้าโรงแรมนะ!!!"
ฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยนี้มันผ่านไปตั้ง 6 ปีแล้วนะ เห้อะ....
         

 
         เวลา 9 โมง
          ฉันรู้ว่านี้เป็นเวลานัดแล้วแต่ตัวฉันเองยังอยู่บนห้อง ฉันไม่กล้าลงไปเจอหน้าเขา
เพราะฉัน...ฉันอาย! เมื่อคืนฉันทิ้งเขาให้กลับคนเดียวเดินบนฟุตพารท์คนเดียว ถ้าเมื่อคืนฉันไม่งี่เง่าทำตัวน้ำเน่าเหมือนนางเอกละคร ก็คงได้ say good night เขาไปแล้วฉันนี้มันตัวขายหน้าจริงๆ
          ณ หน้าโรงแรม
               " Hey! ซอง! "
หุ้ยร่างเริงเชียว เอาไงดีวะ ฉันควรร่าเริงกลับไหม..... ฉันหวังว่าคงลืมเรื่องเมื่อคืนไปแล้วนะ...
               " อ่าว เฮ้...เป็นไงวันนี้อากาศดีเนอะ55555 " 
               " เมื่อคืนเป็นไงบ้าง "
 หึ...ยังไม่ลืม 
               " หึหึหึ...ก็ดีอ่ะเอิ่บว่าแต่วันนี้เราจะไปไหนกัน "
               " ตามมา "
เดินออกจากซอยของโรงแรมสักพักฉันก็เจอลุงคนหนึ่งยืนคู่กับมอไซต์ แล้วเขาก็หันมายิ้มให้ฉัน
หึ้ยยลุง!! น่ากลัวอ่ะอยู่ๆเควิ้นก็เดินเข้าไปหาลุง แล้วเขา2คนก็พูดภาษามาเลเซียกัน
[แปลไทย]
               " ขอบคุณมากครับลุง "     
               " ไม่เป็นไรครับ ขับระวังๆนะอย่าเอาไปชนหละ "
               " โอเคครับลุง "
               " นั้นใครอ่ะ แฟนแกหรอ "
               " เพื่อนหนะครับ เป็นคนไทย "
ลุงแกก็หันมายิ้มให้ฉัน แล้วก็ทำท่าขับมอไซต์ ฉันก็พอเข้าใจว่าน่าจะเช่ารถของลุงเขาแน่ๆ
          เควิ้นสตารท์รถแล้วก็ยื่นหมวกกันน็อคมาให้ฉัน
               " ขึ้นมา เดี๋ยวพาไปเที่ยว "
ฉันขึ้นรถตามที่เขาบอกแล้วก็ใส่หมวกกันน็อคที่เขาเพิ่งยื่นให้ฉัน อยู่ๆเขาก็จับมือ2ข้างของฉันไปเกาะที่เอวเขา ฉันตกใจมากตั้งแต่เกิดมาไม่เคยซ้อนรถมอไซต์ผู้ชายนอกจากป๊าเลย
               " นี้ถ้าไม่อยากตกก็เกาะแน่นๆ "
               " เราไม่ตกง่ายๆหรอกหนะ "
               " นี้เรายอมให้เธอหุ่นล้ำบึ้กของเราเลยนะเนี้ย "
               " หรอคะ..พ่อนักกล้าม "
ระหว่างทางฉันก็ถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย ถ่ายคนขายของบ้าง ถ่ายถนน ถ่ายหน้าตัวเอง ถ่ายวิวนู้นี้
แล้วก็ ถ่ายวินมอไซต์ส่วนตัว... ถ้าคนไม่รู้คงคิดว่าเรา2คนเป็นแฟนกันไปแล้วมั้ง อิอิ...
 
ระหว่างติดไฟแดง
               " หิวไหม "
               " นิดหน่อยยังไม่ได้กินข้าวเช้าอ่ะ "
               " จะพาไปร้านดัง "
               " ร้านดัง? "
บรึ้น- เข้าเร่งเครื่องมอไซต์ให้เร็วขึ้น ทำเอาฉันตกใจไปพักหนึ่งเลยหละ...
 
ณ ร้านอาหารจีน
               " นี้คือเรามากินอาหารจีนหรอ "
               " ที่นี้ขึ้นชื่อมากเลยนะ ตอนเด็กพ่อเราพามากินบ่อย "
               " ถ้านายบอกว่าอร่อยฉันก็จะเชื่อ "
               " มื้อนี้เดี๋ยวเลี้ยงเอง "
               " ไม่เอาเดี๋ยวเราจ่ายเอง "
               " อย่าดื้อสิ "
เขาเอามือของเขามาลูบหัวของฉัน ทำไมผู้ชายคนนี้น่ารักแบบนี้นะ ฉันไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ
เขาเป็นคนสั่งอาหารให้ทั้งหมดเลย เพราะฉันอ่านภาษาจีนไม่ออกแล้วอีกอย่างฉันไม่รู้ว่ารสชาติของอาหารเป็นยังไงด้วยหนะสิ...
               " อันนี้เรียกว่า หื้อก้วย "
               " ห้ะ5555 " 
               " หัวเราะอะไร นี้มันเป็นของโปรดเราเลยนะ "
               " ไหนขอชิมหน่อยดิ้ ว่าจะอร่อยป่าว "
ฉันกำลังจะยื้นมือไปหยิบช้อน อยู่ดีๆเขาก็ตีมือฉันเบาๆ
               " ไม่ต้องเลย เดี๋ยวป้อน "
วดฟ! ผู้ชายป้อนให้ฉันเหรอเนี้ย ให้ตายเถอะนี้ฉันฝันอยู่รึป่าว..
               " ทำไมนายต้องป้อนฉันด้วย ฉันกินเองได้ฉันมีมือ "
               " เป็นธรรมเนียมมั้ง "
               " ธรรมเนียมบ้าอะไรของนาย ฉันไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย "
               " ก็เคยสะ "
               " What! "
เข้าตักอาหารคำโตเข้าปากฉัน ตอนนี้ฉันฟินมาก อาหารอร่อย มีผู้ชายมาคอยป้อนอาหารให้เหมือนฉันเป็นง้อย แต่มันก็ดีอยู่ดีฉันรักเวลานี้จังอยากอยู่ตรงนี้นานๆ 
          ขอบอกเลยนะว่าเป็นมื้ออาหารที่เลี่ยนที่สุดเท่าที่ฉันเลยกินมาเลยอ่ะ