ฺBecause of Destiny

ณ ดอนเมือง 
วันที่ 14 พฤศจิกายน เวลา ตี2 15 นาที
               " ป๊าม๊าไปก่อนนะ ไว้เจอกันค่ะ"
               " ดูแลตัวเองด้วยนะซองม๊าเป็นห่วง ม๊ารักซองนะ "
               " ค่ะ ไปละนะเดี๋ยวตกเครื่อง "
ฉันเดินออกมาจากป๊าม๊า ลากกระเป๋าเดินตรงไปที่เกรดไฟลต์ที่ฉันบิน มันตี3ครึ่งอีกแป๊บๆก็จะบินแล้ว ฉันเดินหาของกินตรงนั้นแต่ก็แทบไม่มีร้านค้าร้านไหนเปิดขายเลย ฉันเดินไปรอตรงหน้าเกรด
ข้างๆฉันเป็น คุณแม่กับลูกชายตัวน้อยๆคนหนึ่ง ด้วยความที่ฉันเป็นคนอัธยาศัยดีเลยชวนคุณแม่คุย
               " ลูกชายชื่ออะไรหรอคะ "
               " อ่อชื่อ มิกกี้ค่ะ"
               " น่ารักจังเลยค่ะ กี่ขวบแล้วหรอคะ "
               " 9 ขวบแล้วค่ะ นี้จะไปเที่ยวหรอคะ "
               " อ่อ...ใช่ๆค่ะ แล้วไปเที่ยวเหมือนกันหรอคะ "
               " ป่าวหรอกค่ะ ไปทำงานหนะค่ะไม่มีคนดูแลเขาเลยต้องเอาเขาไปด้วย "
               " อ่อดีจังเลยนะคะ "
ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้คุณแม่ไปหนึ่งที แล้วคุณแม่ก็ยื่นนามบัตรมาให้ฉัน
               " นี้ค่ะนามบัตรฉัน ว่างๆก็ไปพักโรงแรมได้นะคะเดี๋ยวพี่ลดให้ พี่ชื่อ ตุ๊ก นะคะ "
               " อุ่ย...ขอบคุณมากนะคะ ลดราคาด้วยอ่ะ55555 "
               " พี่อยู่ตลอดแหละค่ะ ว่าแต่น้องชื่ออะไรคะ "
               " อ่อ ชื่อ ซองค่ะ "
               " ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องซอง "
               " เช่นกันค่ะพี่ตุ๊ก "
เห้อ...นี้ฉันจะเฟรนลี่ไปรึป่าวเนี้ย  คุยจนได้โรงแรมที่พักซะงั้นแต่ก็ถือว่าได้เป็นความโชคดีแบบบังเอิ๊ญ...บังเอิญ...   และเวลาเดินทางก็มาถึงฉันใช้เวลาเดินจาก กรุงเทพ-กัวลาลัมเปอร์
1 ชั่วโมงกับอีก 45 นาที มันก็ไม่ได้นานสักเท่าไหรแต่ให้นั่งกับที่เกือบๆ 2 ชั่วโมงเป็นใครๆก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ 
ณ สนามบินกัวลาลัมเปอร์
เวลา ตี 5 20 นาที
               " ถึงแล้วเว้ยยยย "
     ตะโกนภาษาไทยไปคงไม่มีใครฟังออกหรอก อยู่เนี้ยจะทำอะไรก็ได้จะพูดอะไรก็ได้ (ทำในสิ่งที่ถูกที่ควรนะคะเด็กๆ) สบายใจที่สุดเลยตอนนี้อ่ะก่อนอื่นฉันก็ต้องซื้อซิมก่อน จะได้เล่นเน็ตได้ชีวิตนี้ถ้าไม่มีอิเตอร์เน็ตเหมือนขาดใจตาย ก็ติดโทรศัพท์นั้นแหละแต่ยังไงก็ช่างมันเถอะ
          หลังจากที่ฉันซื้อซิมที่ราคาแพงแสนแพงแล้วฉันก็เดินออกไปตรงที่รอรถแท็กซี่ ระหว่างที่ฉันรออยู่หางตาของฉันเหลือไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง  เขาหน้าตาคุ้นมากแต่ฉันเห็นไม่ชัดมันเลยทำให้นึกไม่ออก หรือว่างฉันอาจจะความจำสั้นนะ
               " ใครวะ ทำไมหน้าตาคุ้นจัง "
ในขณะที่ฉันกำลังยืนคุยกับตัวเองอยู่นั้นแท็กซี่ก็มาพอดีเลย โชคดีจังการที่แท็กซี่มามันทำให้ฉันลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่....และฉันก็ลืมมันไปสะสนิทเลยหละ
ฉันพักในตัวเมืองกัวลาลัมเปอร์ซึ่งค่าที่พักก็ไม่ได้แพงมหาศาลอะไรขนาดนั้น แต่ก็อยู่ในขั้นแพง
ฉันกำลังทำการเช็คอินโรงแรมที่จองไว้ทางอินเตอร์เน็ต หางตาตาเห็นเขาคนนั้นอีกแล้วคนเดียวกับที่สนามบินเลย
               " คงไม่บังเอิญขนาดมาพักโรงแรมเดียวกับเราหรอกนะ "
พนักงานยื่นหน้ามาถามฉัน
               " Excuse me Did you say something? "
               " No...nothing "
ใครกันนะทำไมฉันนึกไม่ออก...