Diabolik Lovers ' ลงฑันฑ์รักแวมไพร์ซาดิสม์

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่คิดว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เป็นแค่ฝัน แต่ร่องรอยบาดแผลตามร่างกายเป็นหลักฐานชั้น

ดีกว่ามันเกิดขึ้นจริงโดยเฉพาะรอยเขี้ยวบนคอคิดแล้วขนลุก

ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาข้างล่าง สถานที่แห่งนี้ไม่

หน้าเรียกว่าบ้านหน้าจะเป็นคฤหาส์นมากกว่า มีขนาดใหญ่

หรูหรามีกลิ่นไอโบราณตกแต่งโทนดำแดงน้ำตาลแต่กลับไร้

สิ่งมีชีวิต ฉันยืนงงอยู่ชั้นล่างสุดในห้องนั่งเล่นหาทางไปห้อง

อาหารไม่เจอ จะเดินกลับห้องก็ไปไม่ถูกจำทางไม่ได้เท่าที่เดิน

ผ่านมาก็เป็นสิบๆห้องแล้ว 

หางตาเหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่งนอนพาดยาวบนโซฟาข้างหน้า

ต่างตรงทางเดิน ใบหน้าหล่อเหลาหลับสนิทแลดูสงบนิ่งราวรูป

ปั้นชั้นดี ผมสีแดงเพลิงขับให้ผิวขาวๆของเขาขาวมากขึ้นไปอีก

ชุดที่สวมใส่เป็นชุดสูทคล้ายๆกับชุดนักเรียนเมื่อวาน ปลดกระ

ดุมบนสามเม็ดโชว์แผ่นอกกว้างขาวๆของเขา 

ฉันเข้าไปใกล้เขาอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกตัวอีกทีก็ยื่นหน้าเข้าประชิด

เขาแล้ว ฉันผงะถอยห่างปลายนิ้วปัดผ่านแก้มเขาเพียงชั่ววูบ

แต่กลับเย็นเฉียบ 

ฉันลองยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเขาเบาๆอีกครั้ง เย็นจังเลย เหมือนจิ้ม

น้ำแข็งแหนะ

"ไปนอนในตู้เย็นมารึไงกัน ตายยังเนี้ย"

ฉันประคองใบหน้าหล่อเหล่าเขาไว้บนฝ่ามือ ความเย็นปะทะ

กับผิวฉันชนิดที่ว่าปล่อยไว้นานมีสิทธิชาได้

"เล่นพอรึยัง"

น้ำเสียงเยือกเย็นดังเล็ดลอดริมฝีปากเขาออกมาฉันปล่อยมือ

ออกถอยห่างสองสามก้าว นัยน์ตาสีเขียวหันมองฉันแล้วถอน

หายใจออกมาหนักๆ

"รบกวนเวลานอนตอนเช้าฉันอยากตายรึไง"

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

ฉันก้มหัวขอโทษลากเท้าถอยหลังหาทางหนีทีไร้อย่างเนียนๆ

"ใครอนุญาติให้ไป"

ขาที่จะก้าวถอยหลักหยุดชะงักดผลอเงยหน้าสบตาเขาแวบ

นึกก็ต้องก้มหน้าคางชิดอกอีกครั้ง น่ากลัว น่ากลัวไปแล้ว!

"เธอผลักยัยนั้นตกบันไดหรอ"

ฉันขมวดคิ้ว คำถามนี้อีกแล้วเมื่อวานผู้ชายคนนั้นก็ถามแนว

นี้ ฉันไปทำอะไรใครไว้หรอ แล้วหล่อนที่ว่านั้นใครกัน

"หิ!ไม่ตอบแปลว่าใช่สินะ"

"ฉันป่าวนะ"

ฉันเงยหน้าขึ้นเถียงก็แทบจะกระโดนออกห่างสายตาฉันอยู่

ตรงอกขาวๆของฉันในระยะประชิดจนสัมผัสได้ถึงไอเย็น

อะไรกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่!ทำไมเร็วแบบนี้!

"จะบอกว่ายัยนั้นกลิ้งลงมาเองงั้นหรอ!"

ฉันนิ้วหน้าด้วยความเจ็บเขาบีบต้นแขนฉันแน่นเขย่าจนหัว

สั่นคลอน ตะคอกใส่ฉันอย่างหยาบคาย

"ฉันไม่ได้ทำ!ฉันไม่รู้เรื่อง!"

ผลัก

ตุบ

"อึก!"

เขาเหวี่ยงฉันไปบนโซฟาตัวนั้นแล้วตามมาคล้อมไว้สองมือ

บีบลำคอฉันแน่นจนหายใจไม่ออก ฉันดิ้นไปมาแงะมือเขา

ออกแต่ไม่สำเร็จอ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำ หยาด

น้ำตาเอ่อล้นขอบตาจนร้อนแผ่ว เขามองหน้าฉันแล้วกระ

ตุกยิ้มอย่างโรคจิตออกแรงบีบแน่นขึ้นไปอีก

"อะอึก!"

- - - - 

ใครกันผู้หญิงคนนั้น!! นางเอกเราจะตายมั้ยเนี้ยยยย