Diabolik Lovers ' ลงฑันฑ์รักแวมไพร์ซาดิสม์

 

"อึก!ที่นี่ที่ใหน..."

ฉันขยับร่างกายที่ปวดรวดร้าวให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่มีแรงพอ

ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น 

ร่างกายของฉันมีบาดแผลมากมายเป็นทางยาวเหมือน

โดนมีดกรีด ตรงหางคิ้วรู้สึกเจ็บจี๊ดมีเลือดแห้งเกาะเป็น

ก้อน มีคราบเลือดไหลอาบแก้มซีกขวา

 

ฉันมองไปรอบห้องขนาดเล็กโล่งแห่งนี้มีฝุนและหยักไหย้

เกาะเต็มไปหมด ทางเข้าออกมาทางเดียวคือประตูด้าน

หน้าฉัน มีช่องระบายอากาศเล็กๆมองเห็นแสงจันทร์ส่อง

มา

 

ฉันคลานไปตรงประตูเอื้อมมือบิดลูกบิดให้เปิดออกแต่

มันถูกล็อกจากด้านนอก ฉันอาเจียนออกมาเป็นน้ำใสๆ

เหนียวหนืด คาดว่าหน้าจะเป็นน้ำย่อยเพราะท้องฉันตอน

นี้มันว่างมากเหมือนไม่มีอาหารมาหลายวัน มันเกิดอะไร

ขึ้น ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ ฉันมาอยู่นี่ได้ไง หิว หิวมาก

หนาว หนาวเหลือเกิน

 

"ช่วยด้วย"

 

- - - - 

กลิ่นหอมๆที่ลอยมากระทบจมูกปลุกฉันตื่นจากนิทรา

แสงสว่างส่งประทบดวงตาจนแสบ ฉันกระพริบตาปรับ

ถี่ๆปรับสายตาให้คงที่แล้วมองห้องที่เปลี่ยนไป

 

ฝันงั้นหรอ แต่ถ้าฝันไปแล้วฉันอยู่ที่ใหน ฉันมองไป

รอบๆห้องสุดหรูหราขาวเจ้าหญิงตกแต่งโทนสีดำแดง

ต้นเหตุของกลิ่นหอมคือถ้วยโจ๊กพร้อมแก้วน้ำที่วาง

บนโต๊ะข้างเตียง 

 

โครกคราก~

 

เสียงท้องร้องประท้วงทำให้ฉันไม่ลังเลที่จะหยิบถ้วย

โจ๊กมาทาน คำแรกที่ไหลลงคอตีพุ่งมากระจุกที่คอ

หอย ฉันอุดปากฝืนกลืนลงไปทนฝืนไปสองสามคำอา

การต่างๆก็ดีขึ้นตามลำดับ ด้วยความหิวราวกันสะสม

มานานหลายวันทำให้โจ๊กหมดไปตอนใหนไม่รู้ ฉันเลีย

ปากตัวเองยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

 

หางตาเหลือบเห็นชุดนักเรียนญี่ปุ่ณสีดำแดงมีโบว์ตรง

อกน่ารักๆแล้วก้มมองชุดตัวเองเป็นชุดนอนสีขาวบางๆ

ใครเปลี่ยนให้ฉัน?

 

ฉันหยิบชุดนั้นเดินเข้ามาในห้องน้ำขนาดใหญ่พอๆกับ

ห้องนอนเมื่อกี้แถมหรูไม่แพ้กัน ฉันพาดชุดไว้บนราว

ผ้าเล็กๆและเดินมาส่องกระจก ภาพที่สะท้อนคือร่างของ

เด็กสาวคนนึงที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล ผิวขาวเผือกมีรอย

ช้ำม่วงเป็นจ้ำๆ ใบหน้าหวานน่ารักซีดเซียว ริมฝีปากอวบ

อิ่มสีแดงสดแห้งแตก ดวงตากลมโตสีแดงอมชมพู

บวมช้ำ ผมสีทองยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง

 

นี่ใคร!?

 

ฉันลูบไปตามใบหน้าและลำตัวร่างกายนี้ไม่ใช่ของฉันหนิ

ฉันมาอยู่ร่างนี้ได้ไง เจ้าของร่างไปใหน นี่ใครเนี้ย

 

จ๋อม~

 

เสียงน้ำกระเพื้อมจากอ่างอาบน้ำหลังม่านทำฉันสดุ่ง ใคร?

ฉันเดินไปเปิดม่านออกช้าๆ มีผู้ชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่ใน

อ่างน้ำที่เปิดน้ำจนล้นสวมหูฟังเปิดเพลงดังจนได้ยินออกมา

ข้างนอกเบาๆ 

 

ฉันถอยหลังอย่างตกใจ คนๆนี้ใครกัน? ฉับพลันดวงตาสีฟ้า

รับกับผมสีทองได้ดีลืมตาขึ้น ฉันหมุนตัวจะวิ่งหนีตามสัญชา

ตญาณของร่างกายแต่..

 

ตูมม

 

ฉันสำลักน้ำไอออกมาอย่างทรมานถลึงตามองชายคนนี้

อย่างโกรธเคือง แต่สายตาว่างเปล่าคู่นั้นดึงสติฉันกลับมา

ตอนนี้ฉันอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมาก ฉันนั่งคล่อมอยู่บนตัวผู้

ชายคนนั้นสองมือทาบบนอกกว้าง ชุดนอนสีขาวเปียกชุ่ม

มองเห็นด้านในแนบไปกับลำตัว ด้วยความสั้นเหนือเข่า

มาสองคืบของชุดพอนั่งท่านี้มันก็ถลกขึ้นไปอีก 

 

ฉันรับรู้ได้ถึงความร้อนบนใบหน้าก็รีบลุกขึ้นแต่ฝ่ามือหนา

ทั้งสองกลับยึดสะโพกฉันไว้ให้นั่งท่าเดิม

 

"แสบ"

 

ฉันน้ำตาซึม แผลต่างๆบนร่างกายที่ปากแผลยังปิดไม่สนิท

พอโดนน้ำแล้วแสบหนักเอาการเหมือนกัน ฉันดันอกเขาให้

ออกห่างแต่เขากลับกอดฉันแน่นจะอกเราทั้งคู่เสียดสีกัน

 

"ทำร้ายยัยนั้นทำไม"

 

เขากระซิบถามฉันเบาๆข้างหู ลมหายใจอุ่นๆกระทบกับ

แก้มทำเอาขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว

 

"ทำอะไร?ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

 

"โกหก"

 

ใบหน้าที่ซุกตรงซอกคอหอมกรุ่นขยับปากพูดเบาๆ ริม

ฝีปากหยักที่เสียดสีลำคอขาวตอนพูดทำร่างบางด้านบน

สั้นสะท้าน

 

"ฉันไม่รู้ ฉันจำไม่ได้ ฉันไม่ได้ทำจริงๆปล่อยฉันเถอะ"

 

"โกหก เด็กไม่มีต้องโดนลงโทษ"

 

หงับ

 

"โอ๊ย!"

 

ฉันดิ้นทันทีเมื่อเขากัดตรงลำคอ รู้สึกได้ถึงเลือดในกาย

กำลังโดนดูดออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงกลืนเลือดสดๆ

ลงคอทำฉันหวาดกลัว ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บตรงที่ถูกกัดเหมือน

มีอะไรบางอย่างปักคาไว้ ร่างกายที่ไม่มีแรงอยู่แล้วก็ไร้

เรี่ยวแรงเข้าไปอีก ความง่วงงุนเริ่มเข้ามาครอบงำสติ 

เปลือกตาหนักอึ่งปิดลงช้าๆไม่สามารถควบคุมได้ เขาผละ

ออกจากลำคอฉันจ้องมองมาด้วยแววตาของนักล่าที่กระ

หาย เลือดสีแดงสดไหลย้อนลงมาที่มุมปากเปรอะเปื้อน

เขี้ยวขาวแหลมคมของเขาเล็กน้อย

...แวมไพร์...

 

"บทลงโทษไม่จบแค่นี้หรอ"