Diabolik Lovers ' ลงฑันฑ์รักแวมไพร์ซาดิสม์
เขียนโดย 
인형อินฮยองตุ๊กตาแก้ว
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 11.57 น.
แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 13.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) 40%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่คิดว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
เป็นแค่ฝัน แต่ร่องรอยบาดแผลตามร่างกายเป็นหลักฐานชั้น
ดีกว่ามันเกิดขึ้นจริงโดยเฉพาะรอยเขี้ยวบนคอคิดแล้วขนลุก
ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาข้างล่าง สถานที่แห่งนี้ไม่
หน้าเรียกว่าบ้านหน้าจะเป็นคฤหาส์นมากกว่า มีขนาดใหญ่
หรูหรามีกลิ่นไอโบราณตกแต่งโทนดำแดงน้ำตาลแต่กลับไร้
สิ่งมีชีวิต ฉันยืนงงอยู่ชั้นล่างสุดในห้องนั่งเล่นหาทางไปห้อง
อาหารไม่เจอ จะเดินกลับห้องก็ไปไม่ถูกจำทางไม่ได้เท่าที่เดิน
ผ่านมาก็เป็นสิบๆห้องแล้ว
หางตาเหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่งนอนพาดยาวบนโซฟาข้างหน้า
ต่างตรงทางเดิน ใบหน้าหล่อเหลาหลับสนิทแลดูสงบนิ่งราวรูป
ปั้นชั้นดี ผมสีแดงเพลิงขับให้ผิวขาวๆของเขาขาวมากขึ้นไปอีก
ชุดที่สวมใส่เป็นชุดสูทคล้ายๆกับชุดนักเรียนเมื่อวาน ปลดกระ
ดุมบนสามเม็ดโชว์แผ่นอกกว้างขาวๆของเขา
ฉันเข้าไปใกล้เขาอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกตัวอีกทีก็ยื่นหน้าเข้าประชิด
เขาแล้ว ฉันผงะถอยห่างปลายนิ้วปัดผ่านแก้มเขาเพียงชั่ววูบ
แต่กลับเย็นเฉียบ
ฉันลองยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มเขาเบาๆอีกครั้ง เย็นจังเลย เหมือนจิ้ม
น้ำแข็งแหนะ
"ไปนอนในตู้เย็นมารึไงกัน ตายยังเนี้ย"
ฉันประคองใบหน้าหล่อเหล่าเขาไว้บนฝ่ามือ ความเย็นปะทะ
กับผิวฉันชนิดที่ว่าปล่อยไว้นานมีสิทธิชาได้
"เล่นพอรึยัง"
น้ำเสียงเยือกเย็นดังเล็ดลอดริมฝีปากเขาออกมาฉันปล่อยมือ
ออกถอยห่างสองสามก้าว นัยน์ตาสีเขียวหันมองฉันแล้วถอน
หายใจออกมาหนักๆ
"รบกวนเวลานอนตอนเช้าฉันอยากตายรึไง"
"ขะ..ขอโทษค่ะ"
ฉันก้มหัวขอโทษลากเท้าถอยหลังหาทางหนีทีไร้อย่างเนียนๆ
"ใครอนุญาติให้ไป"
ขาที่จะก้าวถอยหลักหยุดชะงักดผลอเงยหน้าสบตาเขาแวบ
นึกก็ต้องก้มหน้าคางชิดอกอีกครั้ง น่ากลัว น่ากลัวไปแล้ว!
"เธอผลักยัยนั้นตกบันไดหรอ"
ฉันขมวดคิ้ว คำถามนี้อีกแล้วเมื่อวานผู้ชายคนนั้นก็ถามแนว
นี้ ฉันไปทำอะไรใครไว้หรอ แล้วหล่อนที่ว่านั้นใครกัน
"หิ!ไม่ตอบแปลว่าใช่สินะ"
"ฉันป่าวนะ"
ฉันเงยหน้าขึ้นเถียงก็แทบจะกระโดนออกห่างสายตาฉันอยู่
ตรงอกขาวๆของฉันในระยะประชิดจนสัมผัสได้ถึงไอเย็น
อะไรกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่!ทำไมเร็วแบบนี้!
"จะบอกว่ายัยนั้นกลิ้งลงมาเองงั้นหรอ!"
ฉันนิ้วหน้าด้วยความเจ็บเขาบีบต้นแขนฉันแน่นเขย่าจนหัว
สั่นคลอน ตะคอกใส่ฉันอย่างหยาบคาย
"ฉันไม่ได้ทำ!ฉันไม่รู้เรื่อง!"
ผลัก
ตุบ
"อึก!"
เขาเหวี่ยงฉันไปบนโซฟาตัวนั้นแล้วตามมาคล้อมไว้สองมือ
บีบลำคอฉันแน่นจนหายใจไม่ออก ฉันดิ้นไปมาแงะมือเขา
ออกแต่ไม่สำเร็จอ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำ หยาด
น้ำตาเอ่อล้นขอบตาจนร้อนแผ่ว เขามองหน้าฉันแล้วกระ
ตุกยิ้มอย่างโรคจิตออกแรงบีบแน่นขึ้นไปอีก
"อะอึก!"
- - - -
ใครกันผู้หญิงคนนั้น!! นางเอกเราจะตายมั้ยเนี้ยยยย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
