เอเดน ไคลน์ กับปริศนาดวงตาปีศาจ

          ครืน... ครืน... เสียงเกลียวคลื่นซัดสาดกระเซ็นเข้าสู่ชายฝั่ง ณ ชายหาดหลังเมืองเวโรธิน่า ยามพลบค่ำ ได้ปรากฏเสียงเดินเหยียบย่ำบนพื้นทรายอันเย็นเฉียบ ปกติแล้วไม่มีใครมาที่นี่กันหรอก นอกซะจากว่าจะมีบางครั้งที่มาดามเมอร์ซี่และผู้ช่วยคนสนิทของเธอ จะมาปรึกษาหารือกันที่นี่ ดังเช่นครั้งนี้

          จากนั้นบทสนทนาระหว่างหญิงชราและหญิงวัยกลางคน ก็ดังขึ้น น้ำเสียงฟังดูเคร่งเครียด

          “เธอคิดว่ายังไงล่ะ มาเชลี่” หญิงชราเอ่ยปากถามหญิงวัยกลางคนที่มีสีหน้าวิตกกังวลไม่แพ้กัน

          “เป็นเรื่องที่หาทางออกได้ยากมากเลยค่ะ มาดาม” รีเบกก้าตอบ พลางครุ่นคิดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

          “ถ้าเกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นอีก ฉันเกรงว่าจะไม่มีใครรับมือกับเหตุการณ์นั้นได้น่ะสิ” มาดามเมอร์ซี่กังวล

          “ดิฉันเกรงว่าตอนนี้อาจมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นแล้วก็เป็นไปได้ค่ะ มาดาม” รีเบกก้าพูดด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ พลางชี้นิ้วไปยังเด็กคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ริมชายหาด  

          “โอ้ ใครกันนะ รีบเข้าไปดูกันเร็วเข้า” มาดามเมอร์ซี่มีท่าทีตกใจอยู่ไม่น้อย

          รีเบกก้ารุดเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นทันที  “เด็กผู้ชายค่ะ มาดาม”  รีเบกก้าพูดพลางใช้หูฟังเสียงเต้นของหัวใจ

          ‘-- ตึกตึก -- ตึกตึก -- ตึกตึก --’ เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ

          “ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ” เธอบอกหญิงชรา

          “เร็วเข้า มาเชลี่ รีบพาเด็กกลับไปรักษาที่บ้านกันก่อนเถอะ” มาดามเมอร์ซี่ เดินนำกลับไปที่บ้านพัก

          ---

          ณ บ้านพักแห่งหนึ่ง ในเมืองเวโรธิน่า

          “มาเชลี่ เด็กนั่นอาการเป็นอย่างไรบ้าง” มาดามเมอร์ซี่ ถามด้วยความเป็นห่วง

          “ตอนนี้คุณหมอโอ๊กแลนด์ กำลังทำการตรวจอยู่ อีกสักครู่น่าจะเสร็จค่ะ” เธอตอบด้วยความเป็นห่วงไม่แพ้กัน

          “ฉันไม่เคยเห็นเด็กคนนั้นเลย อายุน่าจะสักสิบสองขวบได้” มาดามเมอร์ซี่ แสดงความคิดเห็น

          “เป็นไปได้ไหมคะ มาดาม ว่าเด็กคนนั้น จะถูกน้ำทะเลซัดมา จาก...ที่ไหนสักแห่ง” รีเบกก้าออกความเห็น

          “จะเป็นไปได้เหรอ ทะเลแถบนี้ได้ชื่อว่าทะเลมรณะ ไม่ใช่เพราะความบังเอิญหรอกนะ ความแปรปรวนของกระแสน้ำ ที่คาดเดาไม่ได้ ไหนจะพวกสัตว์ประหลาดแห่งท้องทะเลนั่นอีก นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ ที่เด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่” มาดามเมอร์ซี่ ออกอาการตกใจปนความไม่น่าเชื่อ ในความเห็นของรีเบกก้า

          “แต่ตอนที่เราพบเด็กคนนั้น พวกสัตว์ปีศาจก็เฝ้ามองและคำรามอยู่เฉยๆนะคะ ไม่เข้าไปใกล้ตัวเด็กเลยด้วยซ้ำ ดิฉันคิดว่ามันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่” รีเบกก้าแสดงความคิดเพิ่มเติม

          “เธอยังขี้สงสัยเหมือนเดิมเลยนะ มาเชลี่” มาดามเมอร์ซี่เอ่ยพลันเผลอยิ้มในความช่างสงสัยของรีเบกก้า

          “แต่ที่เธอสงสัยมันก็น่าคิดเหมือนกันนะ เด็กนั่นอาจไม่ใช่เด็กธรรมดา” มาดามเมอร์ซี่ยังคงใช้ความคิด

          ทันใดนั้น บทสนทนาของทั้งคู่ต้องยุติลง เมื่อมีเสียงร้องด้วยความตกใจดังออกมาจากห้องพยาบาล

          ทั้งสองคนรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องพยาบาลทันที พบคุณหมอโอ๊กแลนด์ลงไปนั่งกองเอามือยันกับพื้นไว้ ใบหน้ามีอาการตกใจปนหวาดกลัว พร้อมกับสายตาจ้องมองไปยังร่างไร้สติของเด็กชาย

          “คุณหมอ เกิดอะไรขึ้นคะ” รีเบกก้าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

          มาดามเมอร์ซี่ เดินเข้าไปประคองคุณหมอโอ๊กแลนด์ ที่ตัวสั่นเทา “เกิดอะไรขึ้น เพนเจอร์” มาดามเมอร์ซี่เอ่ยถาม

          “ดวงตาสีแดง!” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วๆ

          “คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ” รีเบกก้าถามย้ำ

          “เด็กคนนี้ มีดวงตาสีแดง!” คุณหมอโอ๊กแลนด์บอกแก่หญิงทั้งสอง พร้อมทั้งแสดงอาการตกใจทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

          บนเตียงนอน เด็กผู้ชายอายุประมาณสิบสองขวบไม่เกินนี้ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ผมสีน้ำตาล ผิวขาว ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน นอนทอดร่างอยู่ต่อหน้าบุคคลทั้งสาม

          มาดามเมอร์ซี่กับรีเบกก้า ย่างเท้าเข้าไปยังร่างไร้สติ รีเบกก้าเปิดเปลือกตาของเด็กชาย พร้อมกันนั้นสิ่งที่ทั้งคู่ได้เห็น คือดวงตาสีแดง ดั่งสีเลือดอยู่ภายใต้เปลือกตาคู่นั้น สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนครุ่นคิด ไม่ใช่แค่การได้เจอกับเด็กชายแปลกหน้าที่นอนหมดสติที่ริมชายหาด หรือการที่เด็กยังมีชีวิตอยู่ แต่เพราะมนุษย์ปกติที่พวกเขาเคยพบเจอ ต่างก็ไม่ได้มีดวงตาที่ดูผิดปกติเช่นนี้

          “หรือบางที เด็กคนนี้จะไม่ใช่มนุษย์คะ” รีเบกก้าโพล่งออกมา

อีกสองคนหันควับมาแทบจะในทันที

          “อืม นั่นสินะ ก็อาจจะเป็นไปได้ หรือ...ไม่ใช่ แต่ที่สำคัญตอนนี้คือเด็กคนนี้ปลอดภัยแล้วล่ะ” มาดามเมอร์ซี่ ออกความคิดเห็น พลางใช้ความคิด

          “แต่มันก็น่าคิดนะ เด็กไม่มีอาการไข้หรือว่าตัวร้อนเลย ราวกับนอนหลับธรรมดาๆ ทั้งๆที่นอนแช่น้ำทะเลที่แสนเย็นยะเยือกอยู่แบบนั้น” คุณหมอโอ๊กแลนด์ออกความคิดเห็นบ้าง

          “เอาเถอะ ตอนนี้ ฉันว่า พวกเราออกไปข้างนอกกันเถอะ ให้เด็กได้พักผ่อนก่อน ไว้เด็กตื่นขึ้นมา เราค่อยสอบถามถึงที่มาที่ไปกัน” คุณหมอโอ๊กแลนด์ บอกแก่ทั้งสองคน

          ทั้งสามคนได้ออกมาจากห้องพยาบาล เพื่อให้เด็กชายได้นอนพักผ่อน พร้อมกับความคิดหลายๆอย่าง ที่ได้ใคร่คิดไว้อยู่ในหัว

          ไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีคนแปลกหน้าโผล่เข้ามาในเมืองเวโรธิน่าแห่งนี้ แน่นอนว่าถ้าเรื่องเด็กชายผู้มีดวงตาสีแดงลอยมาเกยฝั่งที่ชายหาดหลังเมืองโวโรธิน่า หากผู้คนในเมืองรู้เข้าจะต้องเป็นที่โจษจันเป็นแน่

          กลางดึกในคืนนั้นเอง มีฝนตกหนักพร้อมเสียงฟ้าร้องดังขึ้นเป็นระยะๆ แสงจากดวงจันทร์เต็มดวงสาดส่องเข้ามายังห้องพยาบาล กระทบร่างของเด็กชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง เด็กชายปริศนาผู้มีดวงตาสีแดงดั่งสีเลือดที่ถูกพบเข้าโดยมาดามเมอร์ซี่และผู้ช่วยของเธอ มาเชลี่ รีเบกก้า ซึ่งนอนหมดสติที่ชายหาดทะเลมรณะ ซึ่งอยู่หลังเมืองเวโรธิน่า ขณะนี้เด็กชายเริ่มรู้สึกตัวแล้ว เด็กชายลืมตาขึ้นมาแล้วลุกขึ้นนั่ง และนั่งนิ่งเหมือนกำลังนึกอะไรสักอย่าง จากนั้นหันมองซ้ายมองขวา คงกำลังนึกสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน และตนเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เด็กชายเหลือบไปเห็นกระจกเงาบานใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง เด็กชายขยับร่างกายเคลื่อนลงจากเตียงและค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ที่หน้ากระจก กระจกสะท้อนเงาเด็กผู้ชายที่มีดวงตาสีแดง ดั่งสีเลือดยืนจ้องมองอยู่ตรงหน้า เด็กชายยืนส่องกระจกอยู่พักนึง จากนั้นเขาค่อยๆเอามือลูบใบหน้าที่สะท้อนปรากฏอยู่บนกระจก

          แล้วเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า  “-- ฉันเป็นใครกัน! --”

✖✖✖