รินรดีซ่อนรัก

 
ตอนที่ 8
        ธนูลักษณ์อึดอัดใจเหลือเกินกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองกำลังหลงรักเมียเก็บของเพื่อนแน่ๆ ทุกวันนี้เขาไปฟิตเนสไม่ใช่เพื่อไปออกกำลังกายเขาหวังว่าจะได้ไปเห็นหน้าเธอ ที่ว่าอึดอัดไม่ใช่เพราะเรื่องหัวใจหรอกเรื่องนั้นเขาอดทนเก็บมันไว้ได้เพราะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรแต่เขาสงสารรินรดีเหลือเกินที่ไม่สงสัยเลยสักนิดว่าผู้ชายคนนั้นเลวระยำขนาดไหน
        “ขยันจังเลยนะคะคุณธี” รินรดีทักทายชายหนุ่มที่เริ่มจะคุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเจอเขาเกือบทุกครั้งที่มาออกกำลัง
        “ครับ” ธนูลักษณ์ตอบยิ้มๆ ความจริงเขาอยากจะกลับบ้านแล้วคลานขึ้นเตียงมากกว่าเพราะการทำงานมันเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ก็ยังยอมลากสังขารมาวิ่งบนลู่ ยกน้ำหนักและทำท่าทางว่ารักสุขภาพแบบสุดๆ
        “คุณธีเคยลองไปใช้ห้องซาวน่ารึยังคะ”
        “ยังเลยครับ”
        “วันหลังลองไปใช้ดูนะคะมันสบายตัวมากๆ เลย”
        “หรอครับผมไม่รู้ว่าเขาทำกันยังไง”
        “ก็แค่เปลี่ยนเป็นชุดคลุมที่เขาเตรียมให้ค่ะไปด้วยกันไหมคะวันนี้รินขี้เกียจหน่อยๆ” ความจริงเธอไม่ได้อยากมาหรอกแต่ก็ไม่รู้จะไปไหนเพราะป๊าไปประชุมที่ต่างประเทศอีกแล้ว การออกกำลังจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพราะเมื่อหัวถึงหมอนเธอก็จะหลับเป็นตายทันที
        “งั้นผมต้องรบกวนคุณรินแนะนำด้วยนะครับ” ธนูลักษณ์เดินตามหญิงสาวตัวเล็กต้อยๆ
        “เปลี่ยนชุดแล้วมาเจอกันตรงนี้นะคะ” รินรดีบอกเพื่อนของสามีเพราะว่าห้องอาบน้ำของผู้หญิงกับผู้ชายแยกกันแต่ห้องอบซาวน่าเป็นห้องรวม
        “โหย มันร้อนมากเลยนะครับ” ธนูลักษณ์เข้าไปในนั่งตู้ไม้แล้วก็เหงื่อแตกทันทีไม่รู้ว่าเหงื่อมาจากความร้อนหรือความตื่นเต้นกันแน่
        “เอาน้ำราดลงไปบนหินแบบนี้อุณหภูมิจะลดลงค่ะ”
        “อ้อ ผมไม่รู้เลยนะครับเนี่ยแล้วปกติคุณรินมาอบซาวน่าบ่อยไหมครับ”
        “ก็มาเกือบทุกครั้งหลังออกกำลังเสร็จค่ะมันโล่งตัวดีตั้งแต่มาทำแบบนี้รินว่ารินผิวใสขึ้นนิดนึงนะไม่รู้มโนไปเองรึเปล่า”
        “ดีจังเลยนะครับ” ธนูลักษณ์อยากตบกบาลตัวเองเหลือเกินที่เป็นคู่สนทนาได้น่าสมเพชมากเขาไม่ได้ชวนเธอคุยสักนิดแถมคำตอบก็ยังกลวงๆ ไร้ซึ่งสมอง ใช่ครับ ดีครับ หรอครับ…เฮ้อ !
        “รินขอถามเรื่องงานได้ไหมคะ”
        “เอ่อ ยังไงครับ” ชายหนุ่มอึกอักขึ้นมาทันทีถ้าคุณรินถามถึงไอ้เลวนั่นเขาจะเลี่ยงยังไงเพราะรู้ดีว่ามันไม่ได้ไปประชุมมันพาผู้หญิงคนอื่นไปช้อปปิ้งที่ฮ่องกง
        “คุณธีทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วคะ”
        “อ้อ ห้าปีครับ” ธนูลักษณ์โล่งอก
        “แล้วทำไมไม่เคยไปประชุมกับป๊า เอ๊ย ! คุณก้องเลยคะ”
        “เอ่อ คือ” นั่นไงเพิ่งโล่งอกไปหยกๆ คำถามพิฆาตก็มาทันที
        “คือผมไม่ได้ตำแหน่งสูงเท่าคุณก้องครับ”
        “ไม่จริงหรอก คุณธีเป็นหัวหน้าแผนกไอทีเชียวนะคะตำแหน่งสูงจะตาย”
        “ไม่หรอกครับก็แค่หัวหน้าแผนกเล็กๆ งานของผมมันอยู่ในบริษัทครับไม่ใช่งานพบปะลูกค้าหรือหารือกับหุ้นส่วนแบบคุณก้องที่ต้องเดินทางตลอด”
        “อ้อ แบบนี้เอง สงสารป๊าจังคงเหนื่อยน่าดู” รินรดีรำพึงเบาๆ แต่ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ก็ได้ยินอยู่ดี ธนูลักษณ์ได้แต่กัดลิ้นตัวเองเอาไว้ไม่ให้บอกความเลวระยำของไอ้หน้าตัวเมียนั่นเขาไม่ได้ห่วงมันแต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ต่างหากถ้าเธอรู้ความจริงเธอต้องรับไม่ได้แน่ๆ และเขาไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะรับมือกับมันได้เพราะเธอดูอ่อนแอและบอบบางเหลือเกิน
        “ปกติคนน้อยแบบนี้ทุกวันเลยไหมครับ” เขาพยายามหาเรื่องมาคุยเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัด
        “ไม่นะคะปกติจะมีพี่ผู้หญิงสองสามคนมาอบด้วยกันประจำสงสัยวันนี้มีนัดกับหนุ่มๆ กันหมดแน่เลย”
        “หรอครับส่วนใหญ่คงมีแต่ผู้หญิงใช่ไหมครับ”
        “ใช่ค่ะถ้าผู้ชายก็มักจะไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ”
        “แล้วคุณรินอึดอัดไหมครับ คือผมเป็นผู้ชายจริงๆ นะ”
        “ไม่ค่ะ คุณธีเป็นเพื่อนป๊า เอ๊ย ! เป็นเพื่อนกับคุณก้อง”
        “เรียกเขาแบบที่คุณรินคุ้นเคยก็ได้ครับ” ธนูลักษณ์แทบจะกัดปากตัวเองจนเลือดซิบเมื่อต้องพูดถึงไอ้สารเลวนั่นก่อนหน้านั้นเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับความระยำของมันแต่พอได้เห็นความรักภักดีของรินรดีเขาก็เกลียดขี้หน้ามันเหลือเกิน ทำไมผู้ชายเลวๆ แบบมันถึงได้เจอแต่ผู้หญิงดีๆ ที่รักและเทิดทูนมัน
        “รินเจอคุณธีบ่อยกว่าป๊าอีก” รินรดีเอ่ยออกมาเบาๆ แล้วเงียบไป
        “คุณก้องเขาเป็นผู้บริการก็งานยุ่งแบบนี้แหละครับ”
        “ค่ะ รินเข้าใจแต่มันก็อดเหงาไม่ได้”
        “เอ่อ ปกติคุณรินนั่งอยู่ในนี้นานแค่ไหนครับ” ธนูลักษณ์ชวนเปลี่ยนเรื่องเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่ากำลังจะแย่แล้ว
        “ครึ่งชั่วโมงค่ะ”
        “ระ หรอครับแล้วเราออกก่อนได้ไหมครับ”
        “ได้ค่ะ คุณธีไม่ไหวแล้วใช่ไหมคะ” รินรดีเห็นสีหน้าของชายหนุ่มจึงรีบเปิดประตูห้องอบซาวน่าทันที ธนูลักษณ์เดินตามออกมาและรู้สึกหน้ามืดเล็กน้อย
        “นั่งตรงนี้ก่อนค่ะคุณธี”
        “รินเช็ดให้นะคะ” รินรดีเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดไปทั่วหน้าและแขนของเขาเพื่อปรับอุณหภูมิของร่างกาย
        “นั่งพักก่อนนะคะอย่าเพิ่งไปอาบน้ำเดี๋ยวจะช็อกเอา” เธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องมาหน้ามืดจะเป็นลมแบบนี้
        “น่าอายจังเลยครับ” ธนูลักษณ์เกาหูแก้เก้อที่มาอ่อนแอต่อหน้าคนที่แอบปลื้ม
        “ไม่เห็นน่าอายเลย รินขอโทษนะคะที่ชวนคุณธีมา”
        “ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดแบบนั้นผมอยากมาเองต่างหากแล้วก็มาทำเซ่อซ่าให้คุณรินลำบาก”
        “ดีขึ้นไหมคะ”
        “ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณมากครับคุณริน”
        “ค่อยๆ ลุกนะคะ” รินรดีจับแขนชายหนุ่มไว้เพราะกลัวเขาจะล้ม ธนูลักษณ์ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวกับสัมผัสครั้งแรกที่ได้รับจากเธอ รินรดีมือเล็กนิดเดียวเองแถมนิ่มมากๆ ด้วย
        “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความเสียดายเมื่อยืนตัวตรงได้แล้วเธอก็ปล่อยมือทันที
        “งั้น รินไปนะคะ” รินรดีเอ่ยแล้วเดินแยกไปทางห้องน้ำหญิง เธออาบน้ำและไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าชายหนุ่มที่เพิ่งเดินจากมาหลงรักเธอตั้งนานแล้ว
        ธนูลักษณ์เจอรินรดีครั้งแรกที่งานเปิดตัวรถยนต์เธอดูโดดเด่นและแตกต่างจากพริตตี้คนอื่นมากๆ เพราะไม่ได้แต่งหน้าหนาเตอะกิริยาท่าทางก็ดูเรียบร้อยผิดจากพริตตี้คนอื่นๆ ที่ดูจะกร้านโลกและชอบพูดจาสองแง่สองง่ามพาให้คิดไปเรื่องอื่น เขาเองเป็นคนที่เสนอให้บริษัทไปจ้างเอเจ้นท์ที่รินรดีสังกัดอยู่และมันก็เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิตเพราะการทำงานเพียงครั้งเดียวให้บริษัททำให้ไอ้สารเลวนั่นชิงเธอไปต่อหน้าต่อตา มาเจอกันอีกทีก็ตอนที่เธอเป็นเมียเก็บของไอ้บ้านั่นไปแล้ว
        เขาไม่โทษเธอสักนิดที่หลงคารมตกเป็นของไอ้สารเลวนั่นเพราะคนแบบมันปากหวานและเลวแบบสุดๆ มันอยากได้ใครมันก็ต้องเอาให้ได้โดยไม่สนใจว่ามันจะผิดหรือระยำแค่ไหน มันไปได้รินรดีมาเป็นผู้หญิงในคอลเลคชั่นก็เพราะเธอเพิ่งสูญเสียแม่ไปและมันก็ทำตัวเป็นพ่อพระผู้แสนดีเสนอทั้งเงินและความช่วยเหลือแบบไม่หวังผลตอบแทน มันใช้ความเหงาความเสียใจ ความอ้างว้างของผู้หญิงคนนึงเป็นตัวหลอกล่อเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
        “อ้าวคุณริน” ธนูลักษณ์ทักทายเธออีกครั้ง
        “คุณไม่เป็นไรแล้วแน่ๆ นะคะ” รินรดีถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
        “ผมโอเคแล้วครับ คุณรินทานข้าวหรอครับหรือแค่นั่งพัก”
        “ทานข้าวค่ะเพิ่งสั่งไปเมื่อกี้”
        “อ้อ ครับ” ธนูลักษณ์อยากอยู่ทานข้าวกับเธอแต่ก็ไม่กล้าถ้ารินรดีไม่ออกปากชวนก่อน
        “คุณธีทานด้วยกันไหมคะ” รินรดีเอ่ยชวนเพราะถ้าเขาจะกลับบ้านเขาคงเดินไปนานแล้ว คุณธีก็คนคุ้นเคยและสนิทสนมกับป๊าพอสมควรเธอจึงไม่รู้สึกอึดอัดถ้าจะต้องนั่งร่วมโต๊ะกับเขา ก็อย่างที่บอกหลังๆ มา เธอเจอเขามากกว่าคนรักของเธอเองซะอีก
        “คุณรินสะดวกแน่นะครับ”
        “สะดวกค่ะ ปกติรินก็ต้องกินคนเดียวตลอดเลยค่ะถ้าป๊าไม่อยู่” เป็นอีกครั้งที่ธนูลักษณ์จับความรู้สึกของความอ้างว้างได้ ทำไมผู้หญิงดีๆ แบบเธอต้องมาตกหลุมพรางคนเลวๆ แบบนั้นด้วย
       
       ติดตามให้จบได้ในอีบุ๊ค
 
ขายที่ mebmarket.com