พิษเพลิงริษยา

          “ ว๊าว ได้ไปพบท่านประธานสุดหล่อเลยเหรอ”
          “ อิจฉาจัง ขอลายเซ็นมาเผื่อด้วยน่ะ”
          เสียงแซวดังขึ้นระงม
          “ แหม...พี่ๆค่ะ เขาอาจจะเรียกพลอยไปด่าหรือว่าให้ไปเอาซองขาวก็ได้นะคะ”
          หญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นน้องเล็กสุดในแผนกกล่าวออกมาด้วยสีหน้าแหยๆ
          “ อุ้ย เขาจะทำอย่างนั้นไปได้ไง เรายังไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย คนหล่อปานเทพบุตรอย่างนั้นเขาไม่กล้าใจร้ายหรอก”
          ดูเหมือนพวกสาวๆจะยังปลื้มเจ้านายหนุ่มไม่รู้จบ
          “ พี่ว่าพลอยรีบไปเถอะ เดี๋ยวเทพบุตรจะกลายเป็นซาตานเอาได้”
          วันทนารีบบอกเพราะดูแล้วว่าวงเมาส์คงไม่แตกง่ายๆแน่ ถ้าไม่มีใครเบรค
          “ แล้วเธอทำงานอยู่ใกล้ท่านใจไม่ละลายบ้างเลยหรือยัยวัน”
          “ บ้า พวกเธอนี่”
          วันทนาหน้าแดงแต่ก็เอ็ดเพื่อนๆร่วมบริษัทที่ส่งเสียงแซวมา ก่อนรีบเดินนำพาน้ำพลอยไปพบประธานบริษัทคนใหม่ตามคำสั่งของเขา
          น้ำพลอยเดินตามหลังวันทนาไปด้วยดวงใจที่เต้นระทึกระคนหวั่นใจ เขามีธุระอะไรกับเธอน่ะ เธอยังจำแววตาแสดงความเอื้ออาทรที่เขามีให้เมื่อวัยเด็กได้ดี และมันได้ช่วยให้หัวใจดวงเล็กๆของเธออบอุ่นขึ้นมาได้ท่ามกลางบรรยากาศรอบกายที่เหน็บหนาว และเขาจะรู้ไหมน่ะว่าตุ๊กตาหมีสีขาวตัวเล็กๆที่เขาเคยให้นั้นมันยังอยู่กับเธอในสภาพเหมือนใหม่เพราะเธอได้เก็บรักษาเอาไว้อย่างดีนั้นเอง แล้วสิบปีผ่านไปแววตาของเขาที่มองเธอจะยังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า หญิงสาวเฝ้าครุ่นคิดตลอดทางจนมาถึงหน้าห้องทำงานของเขา
          วันทนาเป็นคนเคาะประตูเบาๆก่อนจะเปิดออกแล้วพยักหน้าให้เธอเข้าไป
          “ พี่วันไม่เข้าไปด้วยกันหรือค่ะ”
       น้ำพลอยถามด้วยน้ำเสียงขลาดๆซึ่งวันทนาก็ส่ายหน้าปฏิเสธเป็นคำตอบ
          “ ท่านอยากคุยกับพลอยตามลำพัง เข้าไปเถอะไม่มีอะไรหรอก”
          วันทนาดันหลังเธอให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตาม หญิงสาวจึงจำต้องเดินย่องไปยืนสงบเสงี่ยมอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทำงานของเขาแต่เพียงผู้เดียว
          ธีรไนยเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารมองหญิงสาวรูปร่างโปร่งบางที่พึ่งก้าวเข้ามา ในวัยที่โตเป็นสาวแล้วเธอก็ยังคงผอมบางอยู่เหมือนเดิม ชุดที่เธอสวมคือเสื้อเชิ้ตสีขาวมีลายทางเล็กๆที่สอดชายไว้ในกระโปรงสีดำสั้นแค่เข่า ปลายเท้าซ่อนอยู่ในรองเท้าคัชชูสีดำแบบเรียบการแต่งกายของเธอไม่ได้หวือหวาเหมือนคนเป็นพี่สาว ผมดำขลับเกล้าไว้ตึงแน่น ใบหน้างามหมดจด สวยน่ารักมากอยู่พอตัวแม้ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมายเหมือนคนอื่นๆ แต่ท่าทางดูจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนักเหมือนเมื่อตอนเด็กๆนั้นแหละ
          ตอนแรกที่เข้ามาน้ำพลอยก็กล้ามองผู้ที่เป็นเจ้าของห้องอยู่หรอก แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้วเขาก็เอาแต่มองมานิ่งๆ ไม่ยอมพูดยอมจา สายตาของหญิงสาวจึงตกมาอยู่ที่ปลายเท้าของตัวเองเท่านั้น
          “ ยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?”
          เสียงถามของเขาที่ดังขึ้นทำให้น้ำพลอยต้องเงยหน้าขึ้นสบตาเขาโดยอัตโนมัติ และรีบตอบออกไปแบบตะกุกตะกักด้วยสำนึกที่ว่าตอนนี้เขาคือเจ้านาย
          “ จะ จำได้ค่ะ”
          “ จำได้แค่ไหน?”
          ธีรไนยถามต่อ ออกจะรู้สึกขำๆกับท่าทางตื่นๆของสาวน้อย เธอทำเหมือนกำลังกลัวเขาอยู่อย่างนั้นแหละ
          “ เอ่อ...ก็...ก็...ก็...”
          “ เอาล่ะ”
...................
หมายเหตุ : นิยายเรื่องนี้มีขายแบบอีบุคแล้วนะคะ  ดาวน์โหลดได้ที่ เมพ หรือดูลิ้งค์ได้ที่เพจ
กานติณัฎฐ,กันตินันท์ นะคะ