พิชิตใจน้องรหัสหน้าใส

น้ำขิงเปิดอ่านข้อความสุดท้ายแล้วก็ต้องสำลักน้ำออกมา เพราะในข้อความเขียนว่า........ "ช่วยพี่จีบเพื่อนน้องหน่อยดิ" ข้อความนี้มันทำให้น้ำขิงสำลักน้ำในทันทีที่อ่าน จากนั้นจึงหันมามองหน้ารอยยิ้ม หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับไปแต่นึกในใจก่อนจะมีสีหน้าแววตาเศร้าโดยที่ไม่รู้ตัว

'ที่แท้เข้ามาตีสนิทกับเราเพราะอยากจีบเพื่อนเราน่ะเหรอ' น้ำขิงนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างเศร้าๆก่อนจะยกขึ้นทันที ทำให้รอยยิ้มถามขึ้นและมองมาอย่างแปลกใจ
"จะไปไหนอ่ะขิง ยังไม่ได้กินซักคำเลย "

"พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำธุระให้แม่อ่ะ เรากลับก่อนนะ"น้ำขิงยิ้มให้กับรอยยิ้มก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากร้านก๋วยเตี๋ยวทันทีโดยที่ไม่ทันให้รอยยิ้มถามอะไรทั้งนั้น หญิงสาววิ่งมาจนสุดทางแล้วก็เริ่มอ่อนแรง จึงหยุดแล้วพิงผนังกำแพงของโรงเรียนที่ตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว จึงไม่ค่อยมีนักเรียนพลุกพล่านสักเท่าไหร่ เธอเปิดโทรศัพท์ดูข้อความนั้นอีกครั้งก่อนจะมีไอร้อนผ่าว และน้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาของเธอ หญิงสาวยืนอยู่ตรงนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่รู้ตัวเลยซักนิด และเหมือนกับว่าฝนฟ้าจะไม่เข้าข้างเอาซะด้วย เมื่อกี้ท้องฟ้ายังแจ่มใส แต่ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ท้องฟ้าที่แจ่มใสอาจจะมีเมฆดำๆซ่อนอยู่ก็เป็นได้ และรอคอยเวลาที่ จะตกลงมาอยู่ทุกเมื่อ หญิงสาวได้ยินเสียงฟ้าร้องก็สะดุ้ง และรีบเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อนักเรียนของตัวเอง ก่อนจะเดินตากฝนกลับบ้านอย่างคนไร้เรี่ยวแรง

น้ำขิงเพิ่งรู้หัวใจตัวเองเมื่อไม่นานมานี้เองว่าเธอ ได้ชอบริวเข้าอย่างเต็มหัวใจแล้ว และที่เธอเจอหน้าเขาทีไรก็ต้องทะเลาะกันทุกทีนั้น ก็เพราะเธอไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง เธอกลัวความรู้สึกของตัวเอง กลัวว่าเขาจะรู้เลยต้องหาเรื่องมาทะเลาะกับเขาเพื่อปกปิดความรู้สึก ของตัวเอง แต่มาวันนี้ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ มันทำให้เธอยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้มากขึ้น แต่เธอจะไม่มีวันบอกเขาเด็ดขาด มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลย เพราะเขาไม่ได้ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเธอต้องทำใจยอมรับความจริงให้ได้

รอยยิ้มเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาน้ำขิง แต่ก็ไม่มีสัญญาณ เธอเป็นห่วงเพื่อนมาก จึงพยายามโทรอีกสองสามรอบแต่ก็เหมือนเดิม 'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ' น้ำขิงมีพิรุธตั้งแต่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแล้ว รอยยิ้มไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้เพื่อนของเธอทำอะไรอยู่ หรือเป็นอะไรหรือเปล่า หญิงสาวทอดมองไปทางหน้าต่างที่ตอนนี้ฝนกำลังตกกระหน่ำอย่างไม่ขาดสาย

วันรุ่งขึ้น.......
รอยยิ้มมาโรงเรียนแต่เช้า ก็เห็นน้ำขิงมาก่อนแล้ว น้ำขิงนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะนักเรียนของตัวเอง รอยยิ้มจึงรีบเข้าไปหาเพื่อนของเธอ
"ขิง เป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อวานเราโทรหาเธอตั้งหลายรอบ แต่เธอปิดเครื่องตลอดเลย"หญิงสาวเห็นเพื่อนยังนิ่งก็เลยแตะที่แขน ก็ต้องตกใจ

"ขิง ตัวร้อนจี๋เลย ฉันว่าแกไปห้องพยาบาลเถอะ"จากนั้นน้ำขิงจึงเงยหน้าขึ้นมาหา แล้วตอบรอยยิ้มว่า
"ไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นไข้นิดหน่อยเอง"เธอพูดพร้อมกับทันทีที่ครูเดินเข้ามาพอดี ก็เลยยุติบทสนทนาไว้เพียงแค่นั้น
วันนี้จะมีการเลือกชมรมในระดับชั้น ม.4 หญิงสาวหยิบใบประกาศจากทางโรงเรียนขึ้นมาดูก่อนจะพูดกับน้ำขิงว่า

"ชมรมของขิงอยู่ ที่สนามของโรงเรียน " รอยยิ้มบอกให้เพื่อนฟังก่อนจะดูชมรมของตัวเองเช่นกัน ห้อง 5/3
แล้วจึงหันมามองเพื่อนที่ตอนนี้ หน้าตายังดูเหมือนคนไม่สบายอยู่เลย
"ให้เราเดินไปส่งไหม แกไหวรึเปล่า"รอยยิ้มถามเพื่อนอย่างห่วงๆ
น้ำขิงจึงหันมามองหน้ารอยยิ้มแล้วตอบเพื่อนไปว่า

" ไหวอยู่แล้ว สบายมาก " ปากบอกไหวแต่จริงๆแล้วหญิงสาวเริ่มมีอาการมึนศีรษะขึ้นมาแล้ว หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินลงไปยังที่ตั้งของชมรมตัวเอง น้ำขิงเดินลงไปยังสนามกลางโรงเรียน ส่วนรอยยิ้มเดินขึ้นบันไดไปชั้น5

รอยยิ้มเดินมาถึงหน้าห้อง 5/3 ก็เห็นมีนักเรียนอยู่ไม่ถึง5คนที่นั่งรออยู่ในห้อง เธอเดินเข้าไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าของห้อง เวลาผ่านไปประมาณ20นาที ตอนนี้มีนักเรียนอยู่ในห้องประมาณ 12-15คน ระหว่างที่เธอกำลังมองไปรอบๆห้อง ก็มีเสียงเปิดประตูของใครบางคนก้าวเข้ามา เธอหันไปมองก็เห็น ตุลย์เดินเข้ามา อย่าบอกนะว่าประธานชมรมคือ......พี่ตุลย์ ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องแล้วมองไปรอบๆห้องก่อนจะแนะนำตัวเอง

" สวัสดีครับ พี่ชื่อตุลย์ อยู่ ม.5/3 พี่เป็นประธานของชมรมนี้ " ชายหนุ่มพูดจบก็เหลือบไปมองรอยยิ้มนิดนึงก่อนจะหันกลับมาที่เดิม

" พี่บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ชมรมนี้จะมีการออกนอกสถานที่ด้วย ถ้าใครไม่สะดวกก็ถอนตัวได้เลย "
หญิงสาวหันไปมองรอบๆห้อง ก็ไม่เห็นว่าใครยกมืออยากจะถอนตัวออกจากชมรมนี้ หญิงสาวจึงหันกลับมาตามเดิม แล้วก็ต้องตกใจ เพราะ ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะพูดว่า

" น้องยิ้มครับ ลุกขึ้นมานี่หน่อย " หญิงสาวอ้ำๆอึ้งๆก่อนจะตัดสินใจเดินตามชายหนุ่มไป
"มีอะไรเหรอคะ พี่ตุลย์ " หญิงสาวถามในขณะที่เดินตามชายหนุ่มไป แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่เขาแอบยิ้มกับตัวเองโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้เห็น

" นี่น้องรอยยิ้ม ม.4/3 เป็นเลขานุการของชมรมนี้นะครับ " หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มอย่างงงๆ ก่อนจะก้มหน้าทักทายทุกคนในห้อง ทุกอย่างเสร็จสิ้น ทุกคนกลับบ้านกันหมดแล้ว เหรอเพียงประธานและเลขาเท่านั้นที่กำลัง เก็บของกันอยู่ หญิงสาวจึงเดินไปหาชายหนุ่มที่กำลังเก็บเอกสารอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง

" พี่ตุลย์ ทำไมทำอะไรไม่ถามยิ้มสักคำอ่ะ" ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้น
" ก็พี่อยากให้น้อง เป็นเลขานุการของชมรม แค่นี้ทำได้ไหมครับ" หญิงสาวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงอยากให้ตนเป็นเลขาของชมรมนี้ แถมยังไม่ปรึกษากันสักคำ

" แต่พี่ตุลย์ก็น่าจะบอกยิ้มก่อนนะคะ " หญิงสาวยังไม่ละเลิกที่จะต่อว่าชายหนุ่มตรงหน้า ชายหนุ่มจึงยัดเอกสารที่ตนจัดเมื่อกี้ ใส่มือหญิงสาว

" เอาไปสรุปมาด้วย แล้วเอามาให้พี่พรุ่งนี้ " ชายหนุ่มพูดจบก็ยักคิ้วให้หญิงสาวหนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทำให้หญิงสาวงงกับการกระทำดังกล่าวอย่างมาก แล้วก้มลงมามองเอกสารปึกนึงในมือ

" พรุ่งนี้เลยเหรอ ใครจะไปทำทันกันเนี่ย " หญิงสาวบ่นกับตัวเอง แต่กิริยาและคำพูดของหญิงสาวก็ไม่พ้นสายตาของ ตุลย์ที่แอบมองอยู่หลังประตู แล้วยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินออกไป



น้ำขิงเดินลงมายังสนามอย่างคนไร้เรี่ยวแรง และ เดินมาเข้าแถวตามที่ทุกคนกำลังยืนอยู่ในสนามท่ามกลางแสงแดดอันแรงยามบ่าย เธอยืนอยู่ได้สักพักก็มีคนเดินมาสะกิด " น้อง ตกลงว่าไง จะช่วยพี่ไหม" ริวเดินมาจากด้านหลังของหญิงสาว หญิงสาวจึงหันมาหาเขา แล้วมองหน้าอย่างเบลอๆ เธอเริ่มรู้สึกว่าสายตาเธอเริ่มพร่ามัว จากนั้นทุกอย่างก็มืดสนิท หญิงสาวเริ่มเซ แล้วล้มลงไป แต่ดีที่ริวประคองไว้ได้ ชายหนุ่มตกใจอย่างสุดขีด และทุกคนในที่นั้นก็หันมามองอย่างตกใจเช่นกัน ชายหนุ่มเรียกเธอ แต่เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบ

" น้ำขิง น้ำขิง " ชายหนุ่มเขย่าตัวเธอแต่ก็ต้องตกใจเข้าไปอีก เพราะตัวเธอร้อนจี๋เลย ชายหนุ่มเห็นว่าท่าจะไม่ดี เลยอุ้มเธอขึ้นแล้วพาเธอไปยังห้องพยาบาล ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมา..........