พิชิตใจน้องรหัสหน้าใส

รอยยิ้มเมื่อรู้ข่าวก็รีบมาทันที พอมาถึงก็เห็นเพื่อนของเธอกำลังนอนอยู่บนเตียง แล้วมีชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือริวนั่นเอง หญิงสาวเดินเข้ามาหาน้ำขิง ริวหันมาเห็นจึงยิ้มให้เธอ เธอจึงถามขึ้น

"น้ำขิงเป็นยังไงบ้างคะ " หญิงสาวถามพลางนั่งลงข้างๆเตียง

" เป็นไข้น่ะ พอถูกแดดเข้าก็เลยเป็นลมไป อีกเดี๋ยวก็คงฟื้น " ชายหนุ่มบอกพลางเลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ๆรอยยิ้ม

จากนั้นริวจึงเปลี่ยนมาถามรอยยิ้มที่นั่งมองเพื่อนอยู่ตอนนี้

" น้องรอยยิ้มครับ ถ้าพี่จะขอ....." ชายหนุ่มหยุดก่อนจะพูดต่อ

" ขอน้องเป็นแฟนจะว่าอะไรไหมครับ" ชายหนุ่มพูดจบก็มองหน้าหญิงสาวอย่างมีความหวัง

หญิงสาวตกใจที่ชายหนุ่มพูดแบบนี้ ระยะเวลาที่รู้จักกันมันสั้นเกินไป แม้แต่เจอหน้ากันยังเรียกว่านับครั้งได้ แล้วทำไมเขาถึงถามเธอเช่นนี้ หญิงสาวได้แต่อึดอัดใจ แล้วปล่อยให้ความเงียบคลอบคลุม ก่อนจะหายใจเข้าอย่างยากลำบากแล้วตอบชายหนุ่มตรงหน้าไป

"คือพี่ริวคะ ยิ้มไม่ได้ เอ่อคือว่า ยิ้มไม่ได้..." หญิงสาวตอบอย่างอ้ำๆอึ้งๆ แต่จังหวะนั้นหญิงสาวก็หันไปเห็นตุลย์กำลังเดินมาทางนี้พอดี จึงรีบบอกกับริวว่า

" อ้อ ยิ้มพึ่งนึกขึ้นได้ค่ะว่า ยิ้มนัดพี่ตุลย์เอาไว้ ขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที แล้ววิ่งออกไปหาตุลย์ กะจะให้ริวเห็นว่าตนไม่ได้โกหกว่านัดชายหนุ่มเอาไว้

หญิงสาววิ่งมาหาตุลย์อย่างเร็ว

"พี่ตุลย์คะ ไปกับยิ้มหน่อย" ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ถามอะไรก็โดนหญิงสาวลากไปเสียแล้ว

ริวเห็นว่าหญิงสาวรีบวิ่งออกไปก็คิดว่าคงจะมีธุระจริงๆ " โธ่ ยังไม่ได้คำตอบเลย ไปซะแล้ว " ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนจะหันมาดูหญิงสาวที่ยังนอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตียง แล้วหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกไป

น้ำขิงไม่ได้หลับอย่างที่คิด หญิงสาวได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดกับรอยยิ้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นเมื่อเขาเดินออกไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกตัวตั้งแต่รอยยิ้มเดินเข้ามา เธอได้ยินเขาขอเพื่อนเธอเป็นแฟน คำๆนี้ยังวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของหญิงสาว และเริ่มมีหยดน้ำใส ไหลลงไปกระทบกับเตียงทีละหยดสองหยด หญิงสาวร้องไห้อีกแล้ว เธอรีบปาดน้ำตาตัวเองทันที เธอจะต้องเข้มแข็งสิน้ำขิง น้ำขิงคนที่ร่าเริงคนนั้นหายไปไหน หญิงสาวพูดกับตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าแล้วโทรหา มารดาให้มารับ เพราะวันนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะกลับบ้านด้วยตัวเองแล้ว

หญิงสาวลากชายหนุ่มมาหยุดอยู่หน้าประตูโรงเรียน อย่างหอบเหนื่อย ชายหนุ่มจึงถาม

" มีอะไรเหรอ ทำไมถึงลากพี่มา " ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

" ยิ้มขอโทษนะคะพี่ตุลย์ ที่ลากพี่ตุลย์ออกมาแบบนี้ " หญิงสาวเว้นจังหวะในการพูด เพราะหายใจไม่ทัน แล้วจึงพูดต่อ

" คือยิ้ม คือยิ้ม เอ่อ....." หญิงสาวไม่กกล้าบอกชายหนุ่มไปตามตรง ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวอ้ำๆอึ้งๆ

" เอ่อ อะไรครับ " ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างมีคำถาม

" เอ่อ ไม่มีอะไรคะ" หญิงสาวพูดได้แค่นี้ ก็ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะและส่ายหน้าเบาๆ หญิงสาวพึ่งได้เห็นตอนนี้เอง ตอนนี้ เขาหัวเราะ หญิงสาวบอกกับตัวเอง เธอไม่เคยเห็นเขาหัวเราะหรือยิ้มแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้เขากำลังหัวเราะอยู่ หญิงสาวเผลอยิ้มตามไปด้วย จนชายหนุ่มเห็นอาการแปลกๆของหญิงสาว

"มีอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มเริ่มสงสัยว่าเธอมองหน้าเขาทำไมกันนะ แต่หญิงสาวก็ยังยิ้ม ยิ้มไม่หยุด แล้วก็บอกกับเขา

"ก็ยิ้มไม่เคยเห็นพี่ตุลย์ยิ้มหรือว่าหัวเราะแบบมีความสุขแบบนี้เลยนี่คะ" ชายหนุ่มเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดอย่างนี้ก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆหญิงสาวแล้ว แล้วยิ้มให้เธอดู ตอนนี้ทำให้หน้าของชายหนุ่มและหญิงสาวใกล้กันเพียงแค่ฝ่ามือ แล้วชายหนุ่มก็พูดกับเธอว่า

"ก็คงกับน้องแหละ ที่พี่ยิ้มและหัวเราะได้ " หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม

แล้วทั้งสองก็สบตากัน และนั่นเป็นเหตุทำให้หญิงสาวหน้าแดง เหมือนลูกตำลึง จนต้องก้มลงเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆของเธอ ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังเขิน แล้วก็ไม่ใช่เขินธรรมดา แต่เขินมากๆด้วย ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนไปถามหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลย

" หิวหรือยัง" ชายหนุ่มถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลงจนคล้ายจะนุ่มนวล หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม

" ห้ะ พี่ตุลย์ว่าอะไรนะคะ "

"พี่ถามว่า หิวหรือยัง ใจลอยนะเราน่ะ" ชายหนุ่มบอกเธออีกครั้ง ก่อนจะแซวเธอเล่นแล้วยิ้มให้เธออีกครั้ง

ตุลย์ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ไม่สิ เคยรู้สึก แต่มันนานมาแล้ว

" เอ่อ ก็นิดนึงคะ" หญิงสาวบอกเขาไปตามตรง เพราะนี่มันก็เย็นมากแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย

"งั้น ไปกินข้าวกัน แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน "

ชายหนุ่มยังไม่ทันฟังคำตอบของหญิงสาว เขาก็จับมือของเธอก่อนจะก้าวเดินไปพร้อมกัน หญิงสาวได้แต่เดินตามไปโดยไม่ได้พูดอะไร

ปกติเธอเคยให้ใครจับมือซะที่ไหนกัน แต่ทำไมกับเขาเธอถึงได้ไม่ว่าอะไรนะ แถมยังเขินอีกด้วย

โดยอีกด้านหนึ่งของโรงเรียน ริวกำลังมองมายังชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังเดินจับมือกัน ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม รอยยิ้มถึงอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับเขา เพราะเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ชายหนุ่มมองมาก็ยิ่งเจ็บ เขาจึงเลือกหันหลังแล้วเดินจากไปในที่สุด