พิชิตใจน้องรหัสหน้าใส

เช้าวันใหม่........

รอยยิ้มเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างสบายใจ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสนิท
"ยิ้ม ยิ้ม" เห็นหญิงสาวกำลังวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆอย่างหอบเหนื่อย
"มีอะไร เรียกซะดังเชียว" หญิิงสาวยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ
"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะระบายให้แกฟังซะหน่อย" น้ำขิงพูดขึ้น

"คนอย่างแกมีเรื่องระบายด้วยเหรอ เห็นวันๆแกออกจะร่าเริงจะตายไป ใครทำให้เพื่อนฉันโกรธเนี่ย อยากรู้จัง" รอยยิ้มหันมาพูดอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปคุยไปเรื่อยๆ
"ก็ เมื่อวานน่ะ อีตาบ้าพี่รหัสฉัน โครตกวนประสาทฉันเลยแก"น้ำขิงพูดอย่างฉุนๆ รอยยิ้มจึงหันมาหาเพื่อนคนนี้

"ใครเหรอ"หญิงสาวเริ่มแปลกใจว่ามีใครกันที่ทำให้เพื่อนฉันอารมณ์เสียได้ขนาดนี้เนี่ย
"รู้สึกจะชื่อ ริว ริว อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ชื่อก็ดี หน้าตาก็พอใช้ได้อ่ะนะ แต่ปากเสียมากกกอ่ะแก เมื่อวานน่ะ ยังว่าฉันว่าไม่มีมารยาทด้วยแก หยั่งกับตัวเองมีมายาทตายแหละ"หญิงสาวบ่นให้เพื่อนฟัง
"เออ ว่าแต่พี่รหัสแกเป็นยังไงบ้างอ่ะ"

"อ๋อ พี่รหัสฉันน่ะเหรอ ก็เป็นหุ่นยนต์มั้งแก พูดได้ เดินได้ แต่ไร้ความรู้สึก" น้ำขิงทำหน้างงๆกับคำพูดของเพื่อนสนิท
"ชั่งเหอะแก"รอยยิ้มตัดบทสนทนา เพื่อไม่ให้น้ำขิงสงสัยมากกว่านี้ หลังจากที่สองสาวกำลังเดินไปคุยไปเรื่อยๆนั้นก็มีเสียงทักขึ้น

"อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าครับน้องน้ำขิง "หลังจากได้ยินเสียงนั้น น้ำขิงหันไปดูทันที แล้วก็เห็นชายหนุ่ม สองคนกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินอ่อน ใต้ต้นไม้ใหญ่ ชายหนุ่มที่เรียกเธอนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น ริว พี่รหัสของเธอเอง ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยเธอไม่รู้จัก
"ตายยากจริง"เธอบ่นพึมพำ

เธอจึงหันมากระซิบกับรอยยิ้มว่า "นั่นพี่รหัสฉันที่เล่าให้ฟังไงแก ไปเถอะอย่าไปสนใจเลย"น้ำขิงกำลังจะก้าวเท้าแต่ รอยยิ้มจับแขนเธอเอาไว้แล้วเดินตรงไปยังชายหนุ่มสองคนที่กำลังมองมา น้ำขิงจำต้องเดินตามไปอย่างอดไม่ได้ รอยยิ้มเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มอีกคน แล้วหยิบบางอย่างในกระเป๋าออกมาให้กับ ตุลย์ นั่นคือ แซนวิชที่อยู่ในกล่องอย่างสวยงาม ชายหนุ่มมองมาอย่าง งงๆ ก่อนจะถามว่า "อะไร"

"ก็แซนวิชไง ยิ้มอยากเอามาให้พี่ตุลย์ทานดู ยิ้มทำเองเลยนะคะ" หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้อีกแล้ว

น้ำขิงมองเหตุการณ์นั้นอย่างงงๆ ก่อนจะสะกิดเพื่อน
"แกรู้จักพี่เขาเหรอ"รอยยิ้มจึงหันมาตอบเพื่อนสนิท
"อ๋อ จะแนะนำให้รู้จัก นี่พี่รหัสฉันเอง พี่ตุลย์" จากนั้น รอยยิ้มจึงแนะนำเพื่อนของเธอให้ตุลย์รู้จัก
"พี่ตุลย์คะ นี่น้ำขิงเพื่อนสนิทของยิ้มคะ" น้ำขิงจึงยกมือไหว้สวัสดีพี่เขา แต่มีเสียงแย้งขึ้นมา

"แหม น้องน้ำขิงครับทีกับไอ้ตุลย์เนี่ยมือไม้อ่อน ทีกับพี่ไม่เห็นจะเคยยกมือไหว้"
"ฉันจะไหว้คนที่น่าไหว้เท่านั้นแหละ ส่วนใครแถวนี้ที่รู้ตัวว่าทำตัวไม่น่าไหว้ก็เงียบไปซะ" หญิงสาวพูดลอยๆ

"แล้วไม่คิดจะแนะนำเพื่อนให้รู้จักหน่อยเหรอ" ริวพูดพร้อมมองไปยังหญิงสาวอีกคน รอยยิ้มจึงหันมายิ้มให้กับ ริว
"นี่ เพื่อนฉัน ชื่อ รอยยิ้ม ส่วนอีตาเนี่ยชื่อริว พี่รหัสฉันเอง"
"สวัสดีคะ พี่ริว"หญิงสาวกล่าวทักทายชายหนุ่ม ก่อนจะหันมาหาตุลย์อีกครั้งแล้ว ยื่นแซนวิชให้อีกที เมื่อหญิงสาวเห็นชายหนุ่มยังนิ่งก็รีบยัดแซนวิชใส่มือเขา

"ยิ้ม ต้องไปเรียนแล้วคะ"จากนั้นหญิงสาวทั้งสองก็เดินขึ้นตึกไป ตุลย์มองหญิงสาวเดินไปจนสุดสายตา จนเพื่อนของเขาพูดขึ้น

"เฮ้ย ไอ้ตุลย์ น้องรหัสแกน่ารักว่ะ"ริวหันไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่
"ไม่คิดจะจีบเหรอว่ะ ถ้าแกไม่จีบฉันจีบนะเว้ย"ริวถามเพื่อนอีกครั้ง
"ตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะเปิดใจให้ใคร ฉันยังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ว่ะ" เขายังลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ผู้หญิงที่ทำให้เขาเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงเขาคนนั้นทีไร แววตาของชายหนุ่มก็เศร้าอย่างบอกไม่ถูก
"อย่าคิดมากสิว่ะ แกทำดีที่สุดแล้ว"ชายหนุ่มยังเห็นเพื่อนเศร้าอยู่ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย
"เฮ้อออ ไปเรียนเถอะว่ะ"แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็ยกขึ้นเดินไปพร้อมกัน


รอยยิ้มและน้ำขิงเดินขึ้นมาจนถึงหน้าห้องเรียน จนน้ำขิงเอ่ยขึ้น
"พี่รหัสแกออกจะดี แค่ไม่ค่อยจะยิ้มแค่นั้นเอง ไม่เหมือนอีตาบ้าพี่รหัสฉัน"
"แกคอยดูนะ ฉันจะทำให้พี่เขายิ้มให้ฉันให้ได้เลยคอยดู แต่แกว่าไหมว่าพี่ตุลย์ ดูเศร้าๆเหมือนคนไม่มีความสุขยังไงไม่รู้อ่ะ เหมือนคนอมทุกข์เลยอ่ะ ฉันว่าพี่ตุลย์ก็น่าสงสารนะ" รอยยิ้มพูดจบก็ถอนหายใจ จากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องทั่วๆไปตามประสา

"เออแก แกจะเข้าชมรมอะไรเหรอ ฉันว่าฉันอยากเข้าชมรมกีฬาอ่ะ"น้ำขิงเป็นคนชอบเล่นกีฬา เธอจึงดูเป็นผู้หญิงที่ฮ้าวนิดๆ ประกอบกับลักษณะท่าทางที่ไม่ค่อยจะยอมใครของเธอ
"ฉันอยากเข้าชมรมปลูกป่าอ่ะ ฉันว่าน่าสนุกดีนะ"รอยยิ้มหันมายิ้มกับน้ำขิง กิจกรรมเลือกชมรมจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ใครจะไปรู้ว่ามันอาจจะเป็นการเริ่มต้นอะไรดีๆก็เป็นได้.......

หลังจากที่เลิกเรียนแล้วในวันนี้ รอยยิ้มและน้ำขิงตัดสินใจไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างโรงเรียนก่อนกลับบ้านกัน พอเดินมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวนี้หญิงสาวก็วางกระเป๋านักเรียนไว้บนเก้าอี้ของโต๊ะในร้านก๋วยเตี๋ยว พวกเธอเลือกโต๊ะที่อยู่สุดมุมของร้าน จากนั้นก็เดินไปสั่งป้าเจ้าของร้าน
"ป้า ขอเล็กน้ำใส กับเล็กต้มยำนะป้า"จากนั้นน้ำขิงก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง แล้วก็สักพักก็มีเด็กเสิร์ฟของที่ร้านถือก๋วยเตี๋ยวสองชามมาวางไว้ตรงหน้า

"หู้ววว มาแล้ว ยิ้มรีบกินเถอะจะได้รีบกลับบ้านกัน"น้ำขิงพูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามข้างหน้าเธอ
ทั้งสองจึงเริ่มกินก๋วยเตี๋ยวกัน จากนั้นก็มีเสียงไลน์ดังขึ้น

"ตื้อดึง" น้ำขิงจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า แล้วอ่านข้อความในใจ
' เจอกันอีกแล้วนะครับน้องน้ำขิง' น้ำขิงจึงหันไปดูรอบๆ แล้วก็เห็น ริวกับตุลย์นั่งอยู่ข้างในสุดของร้าน "มีอะไรเหรอขิง"รอยยิ้มเห็นเพื่อนทำสีหน้าแปลกๆจึงถามขึ้น

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก"จากนั้น น้ำขิงจึงพิมพ์ตอบกลับไป

'นายเอาเบอร์มือถือฉันมาจากไหน' หญิงสาวพิมพ์เสร็จก็หันไปมองหน้าริวที่นั่งยิ้มอยู่ก่อนจะยักคิ้วให้หญิงสาวแล้วก้มหน้าพิมพ์ข้อความตอบกลับมา

'เรื่องแค่นี้มันไม่เกินความสามารถพี่หรอก' จากนั้นก็หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนจะพิมพ์ต่อ
'มีอะไรให้ช่วยหน่อย' ชายหนุ่มพิมพ์ได้แค่นี้ก็มีเสียงถามขึ้น

"ทำอะไรว่ะ ไอริว เห็นก้มหน้าก้มตาเล่นแต่โทรศัพท์ ไม่กินเหรอว่ะ" ตุลย์ถามขึ้น
" กำลังคุยกับสาวอยู่ว่ะ" ตุลย์งงกับที่เพื่อนพูดจึงหันไปมองตามที่เพื่อนมองอยู่ ก็เห็น รอยยิ้มและน้ำขิงกำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่

เมื่อตุลย์เห็นรอยยิ้มก็ทำให้เขาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ และเขาก็รีบลุกขึ้นทันที ทำให้ริวที่นั่งจีบสาวอยู่นั้นละสายตาจากโทรศัพท์มาที่เพื่อนเขา

"อ่าว อิ่มแล้วเหรอว่ะ"เมื่อเห็นเพื่อนพยักหน้าจึงรีบพิมพ์ข้อความสุดท้ายส่งให้น้ำขิงก่อนจะลุกขึ้นตามเพื่อนไป
น้ำขิงเปิดอ่านข้อความสุดท้ายแล้วก็ต้องสำลักน้ำออกมา เพราะในข้อความเขียนว่า...............