พิชิตใจน้องรหัสหน้าใส

วันนี้เป็นวันแรก ของการเปิดภาคเรียน หญิงสาวอยู่ในชุดนักเรียนที่เรียบร้อยพร้อมรับวันเปิดเทอมใหม่ ของโรงเรียนใหม่ เธอเป็นนักเรียนชั้น ม.4 ด้วยที่เธอเป็นนักเรียนใหม่จึงไม่ค่อยคุ้นที่คุ้นตาสักเท่าไหร่ เธอเป็นนักเรียนต่างจังหวัด พ่อกับแม่ส่งเธอมาเรียนที่นี่ เพราะอยากให้มาอยู่กับคุณป้าของเธอมาช่วยคุณป้าดูแลกิจการเบเกอร์รี่ที่นี่

เธอเดินมาเรื่อยๆตามทางเดินที่ทุกคนเดินกันไปมาขวักไขว่ ในใจก็กำลังคิดว่าห้องของเธออยู่ชั้นไหนกันนะ เธอจึงหากระดาษโน๊ตที่อยู่ในกระเป๋าที่เธอจดเลขห้องและชั้นเรียนเอาไว้ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เธอจำได้ว่าเมื่อวานเธอเป็นคนจดและใส่กระเป๋าเองกับมือ มันจะหายไปได้ยังไง ในระหว่างที่กำลังหากระดาษอยู่นั้นก็ไม่ทันระวัง เธอก็เดินไปชนกับรุ่นพี่คนนึง เขาเป็นรุ่นพี่ ม.5 ซึ่งดูจากที่เสื้อนักเรียนของเขา

"อุ๊ย ! ขอโทษคะ" เธอรีบขอโทษพร้อมยกมือไหว้ในทันที และก้มหน้าก้มตายอมรับผิด

"อ๋อ ไม่เป็นไร " จากนั้นพี่เขาก็เดินจากไป หญิงสาวนึกขึ้นได้ รีบหันกลับมา ตะโกนไปว่า

" เอ่อ พี่คะ " จากนั้นพี่เขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาหาเธอที่ตอนนี้กำลังทำหน้าไม่ถูกอยู่ พี่เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

"มีอะไรรึเปล่า"

"พอดีว่ายิ้มเป็นนักเรียนใหม่ อยากถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ" พอหญิงสาวพูดจบก็เห็นชายหนุ่มพยักหน้า ก็เลยถามต่อ

"คือ ยิ้มอยากถามว่า ห้อง ม.4/3 อยู่ชั้นไหนคะ "

"อ๋อ เดินตรงไปที่อาคารนั้น แล้วขึ้นบันไดฝั่งซ้าย อยู่ชั้น 3" ชายหนุ่มบอกพรางชี้ไปทางอาคารสีฟ้าตรงหน้า

"อ๋อๆ ขอบคุณคะ"หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วยิ้มให้กับพี่เขา ยิ้มนี้เป็นยิ้มที่ดูอบอุ่น และเป็นยิ้มที่คุ้นเคย เป็นยิ้มที่ทำให้เขาเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้ชายหนุ่มนึกในใจ

ยิ้มที่เธอให้ชายหนุ่มไปนั้น ทำให้ชายหนุ่มก้มหน้าและ มีเพียงแววตาเศร้าๆออกมาจากแววตาคู่นั้น หญิงสาวเห็นชายหนุ่มเงียบไปก็ ยืนนิ่ง เพราะคิดว่า ตนเองพูดอะไรผิดรึเปล่า แต่แล้วชายหนุ่มก็หันหลังแล้วเดินจากไป ทำให้หญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่นั้นแปลกใจยิ่งนัก

หลังจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้เจอกับพี่เขาอีกเลย........

.......จนผ่านมาประมาณหนึ่งสัปดาห์ วันนี้เป็นวันพบสายรหัส หลังจากเลิกเรียนในวันนี้ นักเรียนชั้น ม.4 ทุกคนก็จะต้องไปเข้ากิจกรรมที่หอประชุม ชื่อกิจกรรมว่า

"หาพี่รหัสลับ" กิจกรรมนี้ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยที่นักเรียน ม.4 ทุกคนจะต้องมีพี่รหัส และจะต้องเป็นคนหาพี่รหัสเอง โดยที่น้องรหัสและพี่รหัสจะมีสิ่งของที่เหมือนกันในมือที่ทางพี่รหัสเป็นคนจัดหามาให้โดยที่น้องรหัสไม่รู้ว่าเป็นใคร โดยจะมีสิ่งของเหล่านั้นตั้งทับแผ่นกระดาษที่มีรหัสนักเรียนของน้องรหัสทุกคนอยู่ และสิ่งของก็จะแตกต่างกันไป อย่างเช่น ตุ๊กตา หรืออาจจะเป็นปากกาที่มีรูปร่างลักษณะเหมือนกัน เป็นต้น

รอยยิ้มเดินเข้ามาในหอประชุมพร้อมกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันของเธอ น้ำขิง เธอเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงสดใส อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ขณะเดียวกันเธอก็ไม่ยอมใครง่ายๆเหมือนกัน

"ยิ้ม แกว่าพี่รหัสฉันจะเป็นใครอ่ะ ตื่นเต้นเนอะ " รอยยิ้มจึงหันมายิ้มให้กับน้ำขิง

ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องเดินไปหยิบสิ่งของของพี่รหัสที่วางอยู่บนโต๊ะ น้ำขิงและรอยยิ้มก็เดินไปหาสิ่งของบนโต๊ะที่ตรงกับรหัสนักเรียนของตัวเอง น้ำขิงเอานิ้วชี้ไล่ไปเรื่อยๆจนถึงรหัสนักเรียนของตัวเอง

" ยิ้ม ฉันเจอแล้วนะ เธอเจอแล้วยัง"น้ำขิงมองไปยังของสิ่งนั้นแล้วก็ต้องตกใจ เพราะมันคือ ...ช็อกโกแลตทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า เธอจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ว่ามีใครที่ถือช็อกโกแลตแบบเดียวกับของตัวเองบ้าง เธอก็ยังมองไม่เห็น เธอจึงตัดสินใจที่จะเดินตามหาเจ้าของช็อกโกแลตอันนี้ จึงหันไปบอกเพื่อนของเธอว่า

"ยิ้ม เดี๋ยวฉันไปหาพี่รหัสก่อนนะ บาย เจอกันพรุ่งนี้นะ" จากนั้นก็รีบวิ่งหายไป โดยที่รอยยิ้มยังไม่ได้หันมาตอบกลับเลย

"เร็วจริงๆเพื่อนคนนี้" เธอยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ แล้วหันกลับมาหาของต่อ เธอใช้วิธีเดียวกันกับน้ำขิงคือ ไล่นิ้วไปตามสิ่งของบนโต๊ะเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอ และยิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อสิ่งของนั้นคือ...ดอกกุหลาบสีขาว 1ดอก

น้ำขิงเดินมาเรื่อยๆจนเจอกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง เป็นกลุ่มเด็ก ม.5 ประมาณ4-5คนที่กำลังจับกลุ่มกันคุยเสียงดัง แล้วหญิงสาวก็หันไปเห็นรุ่นพี่คนนึงกำลัง กินช็อกโกแลตซึ่งมีรูปลักษณะ ยี่ห้อ เดียวกันกับที่เธอถืออยู่ในมือ แม้มันจะถูกฉีกจนไม่เหลือซากแล้วก็เหอะ เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถาม

"พี่คะ"แต่ก็ยังไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ เธอจึงยอมเรียกอีกครั้ง

"พี่คะ"ครั้งที่สองก็ยังไม่มีใครสนใจเธอ เธอจึงตัดสินใจตะโกนใส่เขา

"นี่นาย!"หลังจากเธอตะโกนออกไป ชายหนุ่มทั้ง4จึงยุติบทสนทนา แล้วหันไปมองหน้าหญิงสาวพร้อมกันอย่างแปลกใจ

"นี่น้อง ให้เกียรติรุ่นพี่บ้างก็ได้นะ มาตะโกนใส่แบบนี้ ไม่มีมารยาท" ริว ชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้น

"ก็ฉันเรียกตั้งนานไม่ได้ยินเหรอ"น้ำขิงพูดพร้อมเสมองไปทางอื่น

"แล้วมีอะไร"ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างเซ็งๆ หญิงสาวจึงชูช็อกโกแลตในมือให้เขาดู แล้วชี้ไปทางเปลือกช็อกโกแลตบนมือเขา

"อ๋อ ที่แท้เธอเอง น้องรหัสฉั้น ซวยชะมัด"

"ฉันตังหากที่ต้องเป็นคนพูดคำนั้น ไม่ใช่นาย"หญิงสาวรีบแย้ง

"แล้วจะเอายังไง จะยอมมีพี่รหัสไหม ถ้าอยากมีก็เรียกพี่ก่อน แต่ถ้าไม่อยากมีก็ไปหาคนใหม่เอาเอง แต่จะหาจากไหนนี้ก็ไม่รู้สินะ"ชายหนุ่มพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า หญิงสาวจึงมองหน้าเขาอย่างฉุนๆ ก่อนจะจำใจพูดในสิ่งที่ไม่ค่อยอยากจะพูดสักเท่าไหร่

"พี่..."หญิงสาวพูดแบบไม่อยากพูด

"พี่ริวคร้าบบบ"ชายหนุ่มลากเสียงยาว กะว่าจะกวนโทสะของหญิงสาวตรงหน้าซะหน่อย หญิงสาวจึงกัดฟันยิ้มให้เขาแล้วตอบกลับไปอย่างที่เขาทำ

"ค่ะ พี่ริววว"หญิงสาวลากเสียงตามเขา ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่องไปถามชื่อหญิงสาวแทน

"แล้วเธอชื่ออะไร แต่ฉันคิดว่านะเธอควรจะชื่อ มารยาทนะ จะได้รู้จักคำว่ามารยาทกับเขาซะบ้าง"พูดจบกลุ่มเพื่อนของเขาก็พากันหัวเราะกันอย่างสนุก

"อย่างกับนายมีมารยาทนักแหละ"

"เรียกใหม่สิครับ เมื่อกี้พี่สอนว่าให้เรียกยังไงนะ"ชายหนุ่มกอดอกแล้วมองหน้าหญิงสาวอย่างยิ้มๆ

หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า แล้วสุดท้ายก็ต้องทำตามที่ชายหนุ่มสั่ง

"พี่ริว"หญิงสาวกัดฟันพูดไป

"แล้วตกลงเธอชื่ออะไร"

"น้ำขิง" หญิงสาวตอบเสียงเบา

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็มองหน้าเธออย่างยิ้มๆ

เมื่อรอยยิ้มเห็นว่าสิ่งนั้นคือดอกกุหลาบสีขาว เธอหยิบขึ้นมาแล้วมองดอกกุหลาบขาวนี้อย่าง งงๆ ก่อนจะหันดูคนที่ถือดอกกุหลาบขาวในมือว่าเป็นใคร

"อยากรู้แล้วสิ ว่าพี่รหัสฉันจะเป็นใคร"เธอยิ้มอย่างปลื้มใจสุดๆ แล้วหันมากำลังจะเดิน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีพี่ผู้ชายคนนึงยืนอยู่ข้างหลังเธอ แล้วกำลังมองหน้าเธออยู่ เธอจำได้ทันทีว่าเขาคือคนที่เธอถามห้องและไม่ยอมยิ้มให้เธอในวันนั้น และเมื่อเธอก้มลงมาเห็นดอกกุหลาบสีขาวในมือของเขาก็ต้องตะลึง เพราะมันเหมือนกับดอกกุหลาบที่เธอถืออยู่ในมือเช่นกัน ตอนนี้เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เธอนึกในใจ 'นี่ฉันจะต้องมีพี่รหัสที่ไม่เป็นมิตรกับคนอื่นเหรอเนี่ย'

จากนั้นเธอก็รู้สึกตัวและสะดุ้งเพราะมีเสียงถามขึ้นมา

"น้องชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มถามเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ

"อ่อ เอ่อ...ชื่อ รอยยิ้มค่ะ" หญิงสาวตอบแบบเก้ๆกังๆ

"ชื่อแปลกดีนะ งั้นพี่เรียกเราว่ายิ้มนะ สั้นดี พี่ชื่อตุลย์นะ"ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นดอกกุหลาบสีขาวในมือให้กับหญิงสาวเธอก็รับมาอย่างงงๆ จากนั้นแล้วชายหนุ่มก็หันหลังก่อนจะยิ้มกับตัวเองแล้วเดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวยืนงงอยู่คนเดียว

"แค่นี้เนี่ยนะ ยังไม่ยิ้มสักนิดเดียว เป็นมนุษย์หรือรูปปั้นเนี่ย ยิ้มยากชะมัดเลย"หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ "ก็ดีเหมือนกัน นับจากวันนี้คอยดูนะฉันจะทำให้เขายิ้มให้ได้ เขาคนนั้นจะต้องแพ้รอยยิ้มของฉันสักวัน" หญิงสาวยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินออกไป