วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังตื่นนอนมาฉันก็ทำภาระกิจส่วนตัวจนเสร็จก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อไปโรงเรียนทันที

     "นี่แกยัยนิดนาฬิกาปลุกห้องแกเสียหรอ" ยัยแยมเพื่อนตัวแสบเจอหน้าก็กัดทันที

     "แกนี่มันพึ่ง 6 โมงเช้าเองนะโรงเรียนเข้า 8 โมงนะสายตรงไหน" ฉันมองนาฬิกาก่อนตอบ

     "ก็วันนี้วันแรกยังไงล่ะ เราก็ต้องมีเวลาเยอะ ๆ ที่จะเดินทัวร์โรงเรียนให้รอบ ๆ" แยมพรรณาเต็ม

ที่

     "เวอร์ไปปะแก ดูแผนผังของโรงเรียนก็ได้ปะแก" ฉันตอบก่อนมองหน้าออมที่ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ

     ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นยืนก็มีลูกกลม ๆ มากระแทกหัวดังตุบก่อนที่หน้าผากอันงดงามจะฟาดไปกับ

โต๊ะหินอ่อน พอฉันเงยหน้ามาดูถึงรู้ว่าเป็นลูกฟุตบอล

     "ใครทำเพื่อนฉันว่ะ" แยมหยิบลูกฟุตบอลได้ก็ตะโกนทันทีโอ้เพื่อนเลิฟ แล้วเสียงที่คุ้น

เคยก็ตามมา

     "ไม่เป็นไรนะยัยเตี้ย น้องแยมพี่ขอลูกบอลคืนนะครับ" ดูไอ้พี่ชายตัวแสบพูดกับน้องสาวกับ

เพื่อนสิอยากร้องไห้

     "นิดดู ๆ ไปพี่ชายแกก็หล่นนะเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนด้วย" แยมพูดอาย ๆ

     "ก่อนแกจะพูดอะไรคิดก่อนก็ได้นะ ดูนี่ไม่ขอโทษสักคำ" ฉันชี้นี้วทั้งสองข้างเข้าหาตัวเอง

     "เออน่าเดียวก็หาย ออมเราไปทัวร์โรงเรียนกันดีกว่า" ฉันนี่เอ๋อเลยทีเดียวกับคำพูดของแยม

     หลังจากทัวร์รอบโรงเรียนสมใจอยากแยมแล้วก็ถึงเวลาเรียนชั่วโมงแรกซึ่งเป็นวิชาคณิตศาตร์

(ขอบอกว่าอาจารย์หล่อมากกก)แต่น่าเสียดายเพราะอาจาร์เขาแต่งงานแล้ว ฮือฮือ แต่แล้ว....

     "สวัสดีนักเรียนทุกคน ในวิชานี้เราจะแบ่งคะแนนออกเป็น 50/30/20 นะนักเรียน คือว่า

50 คะแนนแรกเป็นคะแนนเก็บ 30 คะแนนได้จากการสอบ 20 คะแนนสุดท้ายได้จากการส่งงาน

ฉะนั้นใครไม่ส่งงานหัก 5 คะแนน เข้าห้องสายหัก 5 คะแนน คุยในชั้วโมงเรียนหัก 5 คะแนน ใคร

ถูกหัก 50 คะแนนก็หมดสิทธ์สอบนะทุกคน" พูดจบก็ยิ้มทันทีนักเรียนทั้งห้องได้แต่ทำตาปริบ ๆ

พออาจารย์ออกไปเท่านั้นแหละผูงผึ้งแตกรังทันที

     "นี่แกว่ามั้ยที่อาจารย์พูดเมื่อกี้แค่ขู่ใช่ปะ" แยมหันมาถามก่อนจะได้รับรอยยิ้มกลับไปเท่านั้น

     "ออมไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าทำตามที่อาจารย์บอกดีที่สุดนะ"

     "ฉันก็ว่างั้นล่ะแยม เอาเป็นว่าชั่วโมงต่อไปคงดีกว่านี้นะ" พูดจบพวกเราก็เดินออกจากห้องเพื่อ

ไปเรียนชั่วโมงต่อไปซึ่งเป็นวิชาภาษาไทย แต่แล้วก็....

     "สวัสดีนักเรียนทุกคนครูชื่อ ยุ นะเป็นครูประจำวิชานี้ กฎของครูไม่มีอะไรมากนอกจากคะแนน

ส่วนใหญ่ของครูจะได้จากการเขียนเรียงความนะทุกคน"

     "ครูยุครูที่รุ่นพี่หลายคนพูดกันว่าใจดีที่สุดแต่คะแนนส่วนใหญ่ได้จากการเขียนเรียงความนี่

หมายความว่าอะไรหว่า" ฉันหันไปกระซิบกับแยมก่อนที่ครูยุจะพูดต่อ

     "เอาล่ะนักเรียนในเมื่อวันนี้เป็นวันแรกของการเรียนเอาเป็นว่าครูจะให้ทุกคนเขียนเรียงความ

เรื่อง เพื่อนใหม่ในอุดมคติ นะทุกคนเพราะบางคนมาเรียนชั้นนี้คนเดียวฉนั้นในเรียงความนี้ต้องมี

ชื่อเพื่อนและประวัตินิดหน่อยนะ เอาเป็นว่ากำหนดส่งวันศุกร์นี้นะทุกคน บายจ๊ะ" แล้วครูยุผู้ที่รุ่นพี่

ทุกคนบอกว่าใจดีก็เดินออกจากห้องไป

     "ใกล้ได้เวลาพักแล้วจะกินอะไรดี" ขณะที่ฉันยังอึ้งกิมกี่อยู่กับคำพูดของครูแยมก็พูดถึงเรื่อง

กินฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าแยมมันเคยเดือดร้อนอะไรรึเปล่า

     "ออมเห็นร้านขายข้าวมันไก่ด้วยไปกินกันไหม" ออมพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าทุกคน

     "เอ้อก็ดีเหมือนกันงั้นเดียวนิดไปซื้อน้ำให้นะ" ฉันรีบอาสาทันที

     "งั้นแยมจะไปช่วยออมถือจานล่ะกัน" แยมตอบ และเมื่อถึงเวลาพักกลางวันพวกเราทั้ง 3 ก็

ไปตามหน้าที่ที่รับปากกันไว้แต่เมื่อไปถึงโรงอาหารปรากฎว่ามีนักเรียนต่อแถวพอสมควรจึงต้อง

เปลี่ยนแผนด้วยการให้แยมหาที่นั้งก่อนแล้วฉันกับออมก็ไปต่อคิวซื้อข้าว หลังจากทานเรียนร้อย

เรา 3 คนก็เดินไปหาที่สงบ ๆ ตรงโต๊ะหินอ่อนที่ประจำ ขณะที่เราเดินไปก็ได้สังเกตุเห็นเด็กนัก

เรียนคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนอยู่แล้วโดยที่ด้านหน้าก็มีเด็กนักเรียนหญิงอีก 2 คนยืนอยู่เมื่อ

พวกเราทั้งหมดเดินไปถึงแยมก็นั่งลงทันทีทำให้เด็กทั้ง 2 คนมองหน้า

     "เธอ 3 คนเป็นเพื่อนยัยนี่หรอ" เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นมาโดยมองพวกเราทั้ง 3 คนก่อนจะไป

หยุดที่แยม

     "ถ้าใช่แล้วจะทำไมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" แยมนั่งเอามือท้าวคางแล้วก็พูดอย่างไม่สบ

อารมณ์ ก่อนจะมองหน้าเด็กผู้หญิงที่ได้แต่นั่งก้มหน้าไม่พูดอะไร พอดีมีอารย์ท่านหนึ่งเดินมาทำ

ให้ทั้งหมดเงียบลงทันที

     "อารีรัตน์ ก่อนเลิกเรียนไปพบครูที่สนามวอลเล่ด้วยนะ อาจจะมีการฟอร์มทีม"

     "ค่ะ อาจารย์"

     "แล้วเธอล่ะมณิสรา พี่ชายเธอก็เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียน เธอจะไม่เล่นกีฬาบ้างหรอ

เห็นพี่ชายเธอว่าเรียนยิงธนูอยู่นี่นา" อาจารย์หันมาถามทำให้ทุกคนในที่นี้หันมามองเป็นตาเดียว

กัน

     "โรงเรียนนี้ก็มีส่งเด็กไปแข่งขันยิงธนูเหมือนกันนะ ถึงแม้จะเป็นคอนแวนต์ก็ตามยังไงคิดดูละ

กันนะ" พูดจบครูก็เดินจากไปทันที

     "นั่นสิแกก็เก่งนี่นาทำไมไม่เป็นตัวของโรงเรียนล่ะเท่ออก ดีกว่าพวกที่เก่งแต่ทางอื่น" แยม

พูดก่อนจะหันไปมองเด็กนักเรียนทั้ง 2 คนที่ยังยืนก่อนจะเดินหนีไป

     "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ออมถามทันทีที่เด็กพวกนั้นเดินจากไป

     "เราไม่เป็นไรหรอกขอบใจนะ" เด็กคนนั้นตอบก่อนจะหันไปรอบ ๆ

     "เราชื่อแยมนะ ส่วนนี่ออม แล้วนี่ก็นิด แล้วเธอล่ะ" แยมแนะนำตัวและเพื่อน ๆ ทันที

     "เรียกเรามิ้นนะ พึ่งเข้ามาใหม่น่ะ อยู่ ม.1/1" มิ้นตอบยิ้ม ๆ

     "ก็ห้องเดียวกันน่ะสิ แล้วเธอไปมีเรื่องอะไรกับเด็กพวกนั้นหรอ" ฉันถามทันที

     "พอดีมิ้นมานั่งตรงนี้ก่อนพวกนั้นมาทีหลังก็ไล่ให้ไปนั่งที่อื่นพอดีพวกเธอมานั่นล่ะ" มิ้นตอบ

อย่างเศร้า ๆ

     "อ๊ะได้ไงที่ตรงนี้พวกเรานั่งตั้งแต่มาสอบเข้าที่นี่ที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของพวกเรามิ้นนั่งได้ตาม

สบายเลยเราเพื่อนกัน ว่าแต่มิ้นนั่งตรงไหนของห้องทำไมพวกเราไม่เห็นล่ะ" แยมยังถามต่อ

     "หลังห้องน่ะ" มิ้นตอบ

     "เอางี้ช่วงบ่ายเธอมานั่งกับพวกเรา ว่าไงออม นิด" แยมพูดก่อนจะหันมาถาม

     "ได้สิมีเพื่อนเพิ่มอีกคนก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนคอยห้ามพวกเธอ 2 คนตอนทะเลาะ

กัน" ออมพูดก่อนจะมองมาที่ฉันกับแยมที่ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ

     "เธอ 2 คนก็เป็นเพื่อนกันทะเลาะกันทำไมล่ะ" มิ้นถามอย่างสงสัย

     "ไม่มีอะไรมากหรอกมิ้น 2 คนนี้ทะเลาะกันทีไรไม่พ้นเรื่องกินทุกที" ออมตอบก่อนจะขำออม

มาทำให้มิ้นหลุดขำไปด้วย

     "นิดว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่าชั่วโมงต่อไปเป็นวิชาวิทยาศาสตร์ให้ครูที่ปรึกษาเราปะ" ฉันหัน

ไปถามเพื่อน ๆ

     "ใช่" คำตอบสั่น ๆ แต่ได้ใจความทำให้ฉันนึกภาพไม่ออกทันที และแล้วช่วงบ่ายก็เริ่มขึ้น

     "สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน วิชานี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนะแต่ก็จะมาให้ทำการทดลองนิด

หน่อยฉนั้นตั้งแต่วันนี้ไปให้นักเรียนจับกลุ่ม 4 คนจนจบนะจ๊ะ" พอครูพูดจนฉันก็แทบจะกระโดด

ดีใจทันทีเพราะนั่นหมายความว่าพวกเราทั้ง 4 ได้อยู่ด้วยกัน แต่แล้วก็ต้องชะงัก

     "เอาล่ะเพื่อไม่ให้มีการเอาเปรียบกันและจับกลุ่มเฉพาะเพื่อนของตัวเองครูจะจับกลุ่มตาม

เลขที่นะ" โอ้มายก๊อด และแล้วเหมือนสวรรค์ยังคงมีความเมตตากับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉัน

เพราะพวกเราทั้ง 4 คนมีเลขที่เรียงกันจึงได้อยู่ด้วยกัน

     "เดียวเราจะไปโรงยิม พวกเธอจะไปไหนกันต่อล่ะ" แยมหันมาถามหลังจากหมดชั่วโมงเรียน

     "เรา 2 คนต้องไปดูเธออยู่แล้ว มิ้นล่ะไปด้วยกันไหม" ฉันหันไปถามมิ้นที่นั่งคู่กับแยมโต๊ะหลัง

     "เราก็ไม่รู้ไปไหนเหมือนกันก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว" มิ้นตอบก่อนจะเก็บสมุดหนังสือเข้ากระเป๋า

     "อ่ออาทิตย์หน้าเราต้องย้ายมาเป็นเด็กประจำ ไม่มีพวกเธออยู่ด้วยต้องเหงาแน่ๆ" ฉันพูด

เศร้าๆ

     "มิ้นก็เป็นเด็กประจำเหมือนกันนะดีเลยนิดมิ้นจะได้ไม่ถูกแกล้งตอนไม่มีนิด" มิ้นตอบแบบดีใจ

     "งั้นมิ้นก็สบายใจได้เพราะเรากับออมก็ขอที่บ้านมาเป็นเด็กประจำเหมือนกัน" แยมพูดเหมือน

จะปลอบใจมิ้น

     "ไม่เห็นบอกกันมั่งเลยว่าจะมาเป็นเด็กประจำ" ฉันตัดพ้อแยมกัยออม

     "โทษทีพอดีแยมไม่อยากให้นิดต้องลำบากน่ะ แยมต้องซ้อมวอลเล่บางวันอาจต้องกลับดึก

เลยขออยู่หอประจำเลยส่วนออมพึ่งมาบอกเมื่อเช้าว่าจะมาอยู่เป็นเด็กประจำ" แยมให้เหตุผล

     "งั้นก็ดีพวกเรา 4 คนเป็นเพื่อนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน" ฉันพูดก่อนจะยิ้มแล้วเอามือกอดทุก

คนเอาไว้

     หลังจากทุกคนมาถึงโรงยิมก็มีนักกีฬาคนอื่นวอร์มกันอยู่ก่อนแล้วพอแยมเดินเข้าไปครูผู้คุมทีม

ก็เรียกทุกคนมารวมกันและแนะนำสมชิกใหม่หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปซ้อมเกือบชั่วโมงจึงแยก

ย้ายกันกลับบ้าน