วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังจากที่เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มาอย่างทุลักทุเลก็เราสู่มัธยมต้นของโรงเรียนแห่งหนึ่ง

(ไม่บอกชื่ออะกลัวถูกพวกดักตี)วันนี้ก็เป็นวันรายงานตัววันแรกของโรงเรียนใหม่ในขณะที่ยัง

นอนคุมโปงอยู่ในห้องอันแสนอบอุ่น

     "ยัยเตี้ย ตื่นได้แล้วสายแล้วนะเดียวก็ไปรายงานตัวสายหรอก" ฮึดูไอ้พี่ชายตัวแสบปลุก

น้องสาวแสนสวยดิ แต่ด้วยความงังเงียก็เลยเอามือไปคว้านาฬิกาปลุกมาดู

     "ตี 5 เนี่ยนะสายของพี่" แค่เห็นเวลาเท่านั้นฉันก็หยิบหมอนเควี้ยงทันทีแต่ก็ไม่ทันพี่ชายตัว

แสบที่วิ่งออกจะห้องไปยั่งกับจรวด

     "ไอ้พี่บ้าเอ้ยพึ่งตี 5 ดันบอกว่าสายมิน่านาฬิกาถึงยังไม่ปลุกนึกว่าเผลอปิดเสียง" ฉันยังคงบ่นอยู่

บนที่นอนตามเดิมคือเรื่องของเรื่องฉันมักจะทำเป็นประจำในวันที่ขี้เกียจคือการปิดนาฬิกาปลุกแล้ว

นอนต่อแต่ถึงจะบ่นยังไงก็ต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอยู่ดีเพราะโรงเรียนใหม่อยู่ไกลมากกกก

20นาทีก็ถึง

     "นี่แกเป็นอะไรของแกอะยัยนิด" แยมเพื่อนสมัยประถมนักกีฬาวอลเล่บอลของโรงเรียนที่เข้า

มาเรียนที่นี้ได้เพราะใช้ความสามารถพิเศษด้านกีฬา

     "นั่นนะสิ ยังเช้าอยู่เลยจะหลับอีกแล้วหรอ" คนนี้ชื่อออมเด็กดนตรีไทย  เรียบร้อยเหมือนผ้า

พับไว้ ไม่เคยเห็นโมโหใครสักที(ขี้นอยสุด ๆ) ส่วนฉันสาวสวยประจำโรงเรียน อิอิ(คิดเองนะว่าสวย)

ไม่เก่งอะไรสักอย่าง เรื่องเรียนก็พอได้ กีฬาพอเป็น ดนตรีไทยอันเนี้ยใครว่าไม่เก่งเถียงตายเพราะ

อยู่ในตำแหน่งตีกรับ หุหุหุ

     "ก็ไอ้พี่บ้าดันมาปลุกตั้งแต่ตี 5 นะสิจะไม่ให้ง่วงได้ไง" ฉันตอบ

     "ก็ดีแล้วนิแก หัดยื่นเช้า ๆ มาสูดอากาศยามเช้าบ้างไม่ใช่อีก 5 นาที 7 โมงเช้า" แยมพูด

     "ไอ้แยมแกเพื่อนฉันนะ เพื่อนก็ต้องเข้าข้างเพื่อนสิ" ฉันเงยหน้าจากโต๊ะหินอ่อนที่กำลังเอา

คางเกยใว้

     "พอได้แล้วทั้งสองคน ทะเลอะกันทุกที" ออมพูดก่อนจะสายหน้าเบา ๆ แต่ถึงเราจะเถียงกัน

บ้างทะเลาะกันบ้างเราก็ยังคงรักกันเหมือนเดิมนะ อิอิ

     "เตรียมตัวได้แล้ววันนี้ต้องเข้าห้องประชุมปฐมนิเทศนะ" ออมพูดก่อนจะดึงมือฉันกับแยมให้

ลุกตามแล้วเราทั้งสองก็เดินตามออมต๋อยๆๆ

     "ฉันชอบการมาปฐมนิเทศมากๆ" ฉันพูดอย่างดีใจ

     "ก็แหงล่ะครูใหญ่พูดจบแกก็หลับทันที" แยมพูดจบฉันนี่หันควับเลย

     "เอาอีกแล้วนะไป ไป หาข้าวกินดีกว่าหิวแล้ว" ออมพูดก่อนจะส่ายหน้า

     "จะกินอะไรดีล่ะวันนี้ ว่าแต่มาเรียนโรงเรียนนี้ก็นะมีร้านอาหารเยอะดีไม่เหมืยนโรงเรียนเก่าทั้ง

โรงเรียนมี 3 ร้าน ฉันหันไปมองแล้วนึกในใจ"หนอยพอเรียนที่ใหม่ก็ดูถูกโรงเรียนเก่า"(เหมือน

นางเอกง่ะแต่ก็จริง ๆ ก็...อ่ะนะ)

     "กินก๋วยเตียว"

     "นี่ยัยนิดแกกินตั้งแต่ประถมไม่เบื่อบ้างหรอ"

     "ออมว่าเรากินข้าวดีกว่านะนิด ช่วงบ่ายไม่รู้ว่าต้องทำกิจกรรมหรือเปล่า"

     "อยากกินก๋วยเตียวนิน่า" ฉันทำท่าจะร้องไห้เหมือนในละครโทรทัศน์เป็นสาวน้อยแสนสวยขึ้

แย

     "เรื่องขอแกล่ะกันแต่ถ้าจะมาบ่นหิวตอนทำกิจกรรมหนัก ๆล่ะก็อย่าได้หวังว่าฉันจะช่วย" แยม

ยื่นคำขาด แต่ขณะที่ฉันกับแยมกำลังคุยกันออมเพื่อนรักก็สั่งกระเพาไข่ดาวให้พวกเราเรียบร้อย

โรงเรียนสตรีให้แล้ว 3 จาน(ขอร้องไห้แพลบบบ) และด้วยเหตุนี้พวกเราจึงหยุดเถียงกันเรื่อง

ที่จะกินอะไรแล้วไปหาที่นั่งกัน แต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็เกิดจนได้เมื่อมีมือหนึ่งมาคว้าจานข้าว

ฉันไปจากมือ

     "พอดีคนเยอะขึ้เกียจต่อแถว ยัยเตี้ยไปซื้อใหม่ล่ะกัน" เป็นคำพูดที่เฉือดเฉือนมาก อ่อลืม

บอกไปถึงโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนสตรีแต่มัธยมปลายก็เปิดรับนักเรียนชายด้วยซึ่งไอ้พี่ชายตัว

แสบเรียนอยู่มัธยมปลาย

     "คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย ตัวเองสูงตายล่ะ" ฉํนพูดออกไปทันที ไอ้พี่ตัวแสบหันมาไอ้เราก็นึกว่า

จะขอโทษนะแต่เปล่าเลย

     "อย่างน้อยพี่ก็สูงกว่าคฑาดรัมเมเยอร์ ล่ะกันยัยเตี้ย" แล้วพี่ชายตัวแสบก็เดินไปที่กลุ่มเพื่อน

ปล่อยให้ฉันต้องเดินไปซื้อข้าวมาอีกรอบ

     หลังจากกินข้าวเสร็จกิจกรรมช่วงบ่ายก็ไม่มีอะไรนอกว่าเข้าห้องเรียนพบครูที่ปรึกษา(ครูประจำ

ชั้นนั้นแหละ)เขียนตารางเรียน และก็การต้องเดินเรียนพูดง่ายๆคือเป็นจ้าวไม่มีสาร แล้วแยกย้าย

กันกลับบ้าน

     "เป็นยังไงบ้างลูกไปเรียนวันแรก" แม่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน

     "ก็ดีค่ะ" ฉันตอบสั่น

     "ดีอยู่แล้วครับแม่ เห็นยังเดินไปไหนมาไหนกับเพื่อนตอนประถมอยู่เลย" ดูพี่ชายตัวแสบฉัน

     "วันแรกนี่นะจะให้สนิทเร็วคงไม่ได้" แม่ของฉันก็พูดมีเหตุผล

     "งั้นมั้งครับ" พี่ชายฉันพูดแค่นั้นก็ลุกออกไปทันที ก่อนที่แม่จะได้แต่สายหน้า ถึงเราสองคนจะ

ทะเลาะกันบ่อยแค่ไหนแต่ฉันก็รู้ว่าพี่ชายของฉันน่ะรักฉันมาก แต่แค่ฟอร์มไปอย่างนั้นเองแหละ

     หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง พี่ชายฉันมักจะเล่นเกม

คอมฯ พ่อกับแม่ก็มักจะนั่งดูข่าว ส่วนฉันนะหรอฮึฮึฮึ จะทำอะไรได้นอกจากจะไปแกล้งพี่ชายตัว

แสบด้วยการทำให้ตัวละครพี่ชายตาย แต่ก็บางครั้งเท่านั้นเพราะฉันมักจะอยู่ในโลกส่วนตัวด้วยการ

อ่านนิยายแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอพี่ชายมาเห็นก็บอกว่าเตี้ยบ้าไปแล้ว ซึ่งบางครั้งฉันก็หลับคา

หนังสือนิยายไปแบบไม่รู้ตัว หุหุหุ