วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังจากที่เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มาอย่างทุลักทุเลก็เราสู่มัธยมต้นของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
(ไม่บอกชื่ออะกลัวถูกพวกดักตี)วันนี้ก็เป็นวันรายงานตัววันแรกของโรงเรียนใหม่ในขณะที่ยัง
นอนคุมโปงอยู่ในห้องอันแสนอบอุ่น
     "ยัยเตี้ย ตื่นได้แล้วสายแล้วนะเดียวก็ไปรายงานตัวสายหรอก" ฮึดูไอ้พี่ชายตัวแสบปลุก
น้องสาวแสนสวยดิ แต่ด้วยความงังเงียก็เลยเอามือไปคว้านาฬิกาปลุกมาดู
     "ตี 5 เนี่ยนะสายของพี่" แค่เห็นเวลาเท่านั้นฉันก็หยิบหมอนเควี้ยงทันทีแต่ก็ไม่ทันพี่ชายตัว
แสบที่วิ่งออกจะห้องไปยั่งกับจรวด
     "ไอ้พี่บ้าเอ้ยพึ่งตี 5 ดันบอกว่าสายมิน่านาฬิกาถึงยังไม่ปลุกนึกว่าเผลอปิดเสียง" ฉันยังคงบ่นอยู่
บนที่นอนตามเดิมคือเรื่องของเรื่องฉันมักจะทำเป็นประจำในวันที่ขี้เกียจคือการปิดนาฬิกาปลุกแล้ว
นอนต่อแต่ถึงจะบ่นยังไงก็ต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอยู่ดีเพราะโรงเรียนใหม่อยู่ไกลมากกกก
20นาทีก็ถึง
     "นี่แกเป็นอะไรของแกอะยัยนิด" แยมเพื่อนสมัยประถมนักกีฬาวอลเล่บอลของโรงเรียนที่เข้า
มาเรียนที่นี้ได้เพราะใช้ความสามารถพิเศษด้านกีฬา
     "นั่นนะสิ ยังเช้าอยู่เลยจะหลับอีกแล้วหรอ" คนนี้ชื่อออมเด็กดนตรีไทย  เรียบร้อยเหมือนผ้า
พับไว้ ไม่เคยเห็นโมโหใครสักที(ขี้นอยสุด ๆ) ส่วนฉันสาวสวยประจำโรงเรียน อิอิ(คิดเองนะว่าสวย)
ไม่เก่งอะไรสักอย่าง เรื่องเรียนก็พอได้ กีฬาพอเป็น ดนตรีไทยอันเนี้ยใครว่าไม่เก่งเถียงตายเพราะ
อยู่ในตำแหน่งตีกรับ หุหุหุ
     "ก็ไอ้พี่บ้าดันมาปลุกตั้งแต่ตี 5 นะสิจะไม่ให้ง่วงได้ไง" ฉันตอบ
     "ก็ดีแล้วนิแก หัดยื่นเช้า ๆ มาสูดอากาศยามเช้าบ้างไม่ใช่อีก 5 นาที 7 โมงเช้า" แยมพูด
     "ไอ้แยมแกเพื่อนฉันนะ เพื่อนก็ต้องเข้าข้างเพื่อนสิ" ฉันเงยหน้าจากโต๊ะหินอ่อนที่กำลังเอา
คางเกยใว้
     "พอได้แล้วทั้งสองคน ทะเลอะกันทุกที" ออมพูดก่อนจะสายหน้าเบา ๆ แต่ถึงเราจะเถียงกัน
บ้างทะเลาะกันบ้างเราก็ยังคงรักกันเหมือนเดิมนะ อิอิ
     "เตรียมตัวได้แล้ววันนี้ต้องเข้าห้องประชุมปฐมนิเทศนะ" ออมพูดก่อนจะดึงมือฉันกับแยมให้
ลุกตามแล้วเราทั้งสองก็เดินตามออมต๋อยๆๆ
     "ฉันชอบการมาปฐมนิเทศมากๆ" ฉันพูดอย่างดีใจ
     "ก็แหงล่ะครูใหญ่พูดจบแกก็หลับทันที" แยมพูดจบฉันนี่หันควับเลย
     "เอาอีกแล้วนะไป ไป หาข้าวกินดีกว่าหิวแล้ว" ออมพูดก่อนจะส่ายหน้า
     "จะกินอะไรดีล่ะวันนี้ ว่าแต่มาเรียนโรงเรียนนี้ก็นะมีร้านอาหารเยอะดีไม่เหมืยนโรงเรียนเก่าทั้ง
โรงเรียนมี 3 ร้าน ฉันหันไปมองแล้วนึกในใจ"หนอยพอเรียนที่ใหม่ก็ดูถูกโรงเรียนเก่า"(เหมือน
นางเอกง่ะแต่ก็จริง ๆ ก็...อ่ะนะ)
     "กินก๋วยเตียว"
     "นี่ยัยนิดแกกินตั้งแต่ประถมไม่เบื่อบ้างหรอ"
     "ออมว่าเรากินข้าวดีกว่านะนิด ช่วงบ่ายไม่รู้ว่าต้องทำกิจกรรมหรือเปล่า"
     "อยากกินก๋วยเตียวนิน่า" ฉันทำท่าจะร้องไห้เหมือนในละครโทรทัศน์เป็นสาวน้อยแสนสวยขึ้
แย
     "เรื่องขอแกล่ะกันแต่ถ้าจะมาบ่นหิวตอนทำกิจกรรมหนัก ๆล่ะก็อย่าได้หวังว่าฉันจะช่วย" แยม
ยื่นคำขาด แต่ขณะที่ฉันกับแยมกำลังคุยกันออมเพื่อนรักก็สั่งกระเพาไข่ดาวให้พวกเราเรียบร้อย
โรงเรียนสตรีให้แล้ว 3 จาน(ขอร้องไห้แพลบบบ) และด้วยเหตุนี้พวกเราจึงหยุดเถียงกันเรื่อง
ที่จะกินอะไรแล้วไปหาที่นั่งกัน แต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็เกิดจนได้เมื่อมีมือหนึ่งมาคว้าจานข้าว
ฉันไปจากมือ
     "พอดีคนเยอะขึ้เกียจต่อแถว ยัยเตี้ยไปซื้อใหม่ล่ะกัน" เป็นคำพูดที่เฉือดเฉือนมาก อ่อลืม
บอกไปถึงโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนสตรีแต่มัธยมปลายก็เปิดรับนักเรียนชายด้วยซึ่งไอ้พี่ชายตัว
แสบเรียนอยู่มัธยมปลาย
     "คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย ตัวเองสูงตายล่ะ" ฉํนพูดออกไปทันที ไอ้พี่ตัวแสบหันมาไอ้เราก็นึกว่า
จะขอโทษนะแต่เปล่าเลย
     "อย่างน้อยพี่ก็สูงกว่าคฑาดรัมเมเยอร์ ล่ะกันยัยเตี้ย" แล้วพี่ชายตัวแสบก็เดินไปที่กลุ่มเพื่อน
ปล่อยให้ฉันต้องเดินไปซื้อข้าวมาอีกรอบ
     หลังจากกินข้าวเสร็จกิจกรรมช่วงบ่ายก็ไม่มีอะไรนอกว่าเข้าห้องเรียนพบครูที่ปรึกษา(ครูประจำ
ชั้นนั้นแหละ)เขียนตารางเรียน และก็การต้องเดินเรียนพูดง่ายๆคือเป็นจ้าวไม่มีสาร แล้วแยกย้าย
กันกลับบ้าน
     "เป็นยังไงบ้างลูกไปเรียนวันแรก" แม่ถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน
     "ก็ดีค่ะ" ฉันตอบสั่น
     "ดีอยู่แล้วครับแม่ เห็นยังเดินไปไหนมาไหนกับเพื่อนตอนประถมอยู่เลย" ดูพี่ชายตัวแสบฉัน
     "วันแรกนี่นะจะให้สนิทเร็วคงไม่ได้" แม่ของฉันก็พูดมีเหตุผล
     "งั้นมั้งครับ" พี่ชายฉันพูดแค่นั้นก็ลุกออกไปทันที ก่อนที่แม่จะได้แต่สายหน้า ถึงเราสองคนจะ
ทะเลาะกันบ่อยแค่ไหนแต่ฉันก็รู้ว่าพี่ชายของฉันน่ะรักฉันมาก แต่แค่ฟอร์มไปอย่างนั้นเองแหละ
     หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง พี่ชายฉันมักจะเล่นเกม
คอมฯ พ่อกับแม่ก็มักจะนั่งดูข่าว ส่วนฉันนะหรอฮึฮึฮึ จะทำอะไรได้นอกจากจะไปแกล้งพี่ชายตัว
แสบด้วยการทำให้ตัวละครพี่ชายตาย แต่ก็บางครั้งเท่านั้นเพราะฉันมักจะอยู่ในโลกส่วนตัวด้วยการ
อ่านนิยายแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอพี่ชายมาเห็นก็บอกว่าเตี้ยบ้าไปแล้ว ซึ่งบางครั้งฉันก็หลับคา
หนังสือนิยายไปแบบไม่รู้ตัว หุหุหุ