วัยวุ่น ๆ ของยัยตัวป่วน

     หลังจากที่ฉัน แยม และออมได้ย้ายเข้ามาเป็นเด็กประจำโดยมิ้นทำหน้าที่พาไปยังเตียงของ

แต่ล่ะคนซึ่งพวกเราก็ได้นอนด้วยกันเพราะมิ้นหาเตียงนอนที่มี 2 ชั้นติดกัน อีกอย่างเนี่องจากเด็ก

ประจำที่เป็นรุ่นพี่ก็จะอยู่อีกห้องและห้องของเราก็มีแต่เด็กใหม่จึงทำให้มีเตียงว่างเยอะนั่นเอง แต่

ก็นะแค่อาทิตย์เดียวหลังพวกเราย้ายเข้ามาเตียงก็เต็มทุกเตียง

     "พรุ่งนี้พวกเราต้องหาชมรมเข้ากันแล้วพวกเธอเลือกกันหรือยังว่าจะเข้าชมรมอะไรกัน" มิ้น

ถามขึ้นขณะที่พวกเรานั่งทำการบ้านอยู่ในห้องทำการบ้านของพวกเด็กประจำ

     "ยังเลยไม่รู้จะเข้าชมรมอะไรดี อิจฉาแยมที่ไม่ต้องเข้าชมรมเพราะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอยู่

แล้ว" ฉันตอบพลางเอาปากกาไว้ที่จมูก

     "เราจะเข้าชมรมดนตรีไทยเหมือนประถมน่ะ" ออมพูดพลางมองหน้าทุกคน

     "จ้า...แม่นาฎศิลป์" ฉันแซวทันที

     "มิ้นล่ะ เข้าชมรมอะไร" แยมถามบ้าง

     "ชมรมดนตรีน่ะ เราชอบร้องเพลง" มิ้นตอบบ้าง

     "ว้าก็เหลือฉันคนเดียวนะสิที่ไม่มีที่อยู่" ฉันตอบอย่างเซ็ง ๆ

     "แกก็เรียนยิงธนูมาทำไมแกไม่อยู่ชมรมยิงธนูล่ะ" แยมหันมาถาม

     "ไม่เอาล่ะน่าเบื่อจะตาย เอางี้ฉันไปอยู่กับมิ้นดีกว่า"

     "เตี้ยอย่าเอาเสียงหลง ๆ ไปรบกวนคนอื่นดีกว่ามั้ง" ฉันนี่หันควับทันที แต่ก็ไม่ว่าอะไรคือเรื่อง

ของเรื่องนอกจากเพื่อนฉัน 2 คนแล้วก็ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเราเป็นพี่น้องกันส่วนใหญ่จะมองว่าพี่นุจีบ

เด็ก ม.1 อย่างฉันซึ่งฉันก็มักจะแกล้งพี่ชายเกือบทุกครั้งที่เขาอยู่กับสาวด้วยการบอกเรียกรุ่นพี่ขา

คุยกับใครค่ะ เห็นคนอื่นดีกว่าแล้วหรอ แล้วฉันก็เดินหนีไปทันที

     "นิดทำไมรุ่นพี่คนนั้นชอบว่าเธอว่าเตี้ยล่ะ เธอเคยไปทำอะไรให้รุ่นพี่คนนั้นไม่พอใจหรอ" มิ้น

ถามอย่าเป็นห่วงเพราะดูจากสายตาในกลุ่มของรุ่นพี่ แต่ฉันกลับทำให้มิ้นเป็นห่วงหนักเข้าไปอีก

     "ถ้าว่างมากนักก็หากระดูกมาแทะสิ และนี้ก็เป็นห้องของนักเรียนประจำนะ" คำพูดของฉันถึง

ขนาดทำให้มิ้นต้องจับแขนฉันทันที แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร

     "น้องครับการพูดกับรุ่นพี่แบบนี้มันดูไม่ดีนะครับน้อง" รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านหลัง

     "ใช่เคารพรุ่นพี่บ้างยัยเตี้ย" พี่นุพี่ชายสุดแสบก็เอากับเขาด้วย

     "ถ้ารุ่นพี่ดี ๆ นิดก็เคารพค่ะ แต่สำหรับไอ้ดำนั่นอย่าได้หวัง" ฉันพูดจบก็จับแขนทำท่าจะลุกหนี

แต่มือของรุ่นพี่คนนั้นกลับมาจับแขนฉัน

     "น้อง...."รุ่นพี่คนนั้นพูดได้แค่นั้นพี่นุก็แทบจะกระโดดเข้ามาทันที

     "เจ้าโช พูดอย่างเดียวไม่ต้องจับแขนปล่อยเลยมึง" พี่นุพูดขณะจับแขนเพื่อน ทำให้โชถึง

อึ่งไปซักพัก ออมจึงต้องลุกขึ้นพูดเพื่อเป็นสื่อกลาง

     "รุ่นพี่โชค่ะ คือนิดกับพี่นุเป็นพี่น้องกันน่ะค่ะ นี่ค่ะหลักฐาน" ออมพูดขณะหยิบสมุดของฉันส่ง

ให้

     "มณิสรา วัฒนกุล นามสกุลเดียวกันนุนิ" โชหันไปมองนุ

     "นิดเป็นน้องสาวฉันก็ต้องนามสกุลเดียวกันสิ แล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นแตะตัว

น้องสาวฉัน" โชรีบปล่อยแขนทันทีก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ  ซึ่งเรื่องนี้ฉันรู้ดีตลอดเรื่องอื่นพี่ชายฉันมักจะ

ไม่ยุ่งแต่ถ้าเป็นเรื่องของการถูกเนื้อต้องตัวหรือถ้ารู้ว่าใครจะมารังแกฉันพี่ชายจะออกโรงทุกที

     "งั้นพี่ขอโทษนะพี่ไม่รู้ว่าน้องนิดเป็นน้องของนุ พี่กลัวคนอื่นจะมองน้องไม่ดีเท่านั้นล่ะ พี่ชื่อ

โชนะ" หลังจากพี่โชปล่อยมือฉันก็แนะนำตัวก่อนจะเดินไปพร้อมพี่นุเพื่อไปนั่ง

     "อ่อลืมบอกไปยัยเตี้ยพี่ย้ายมาเป็นเด็กประจำเพื่อดูพฤติกรรมของเรานะ" พี่นุพูดเท่านั่นก็นั่ง

กับกลุ่มแล้วคุยกันต่อ

     "พี่น้องคู่นี้น่ารักนะ" มิ้นพูด

     "แต่ฉันว่าพี่โชหล่อนะว่าไหมออม" แยมหันไปถามความคิดเห็น

     "ว่าแต่พี่ชายนิดก็ย้ายมาเป็นเด็กประจำด้วยคงจะเป็นห่วงนิดนะ"

     "ตรงไหนที่ว่าเป็นห่วงฉันว่าตามมาราวีและคอยจับผิดฉันมากกว่า" ฉันพูดอย่างเซ็ง ๆ

     "เอาเป็นว่าตกลงแกจะอยู่ชมรมอะไร" แยมถามอีกครั้ง

     "ไม่รู้" ฉันตอบสั้น ๆ ก่อนจะเอาหน้าฟุบกับโต๊ะ

     "เออ ๆ ไม่รู้ก็ไม่ถามแล้วแกนิ" แยมพูดแบบลำคาญ ๆ

     และแล้วเวลาที่ฉันจะต้องเลือกเข้าวิชาชุมนุมก็มาถึง ซึ่งรุ่นพี่ที่เป็นประธานและครูที่ปรึกษา

ชุมนุมจะต้องยืนอยู่ที่โต๊ะเพื่อรับสมัครสมาชิก

     "แก แก นั่นพี่โชนี่นาเป็นประธานชมรมยิงธนูด้วย" แยมถึงกับตื่นเต้นทันที

     "แกจะตื่นเต้นทำไมยังไงแกก็ต้องอยู่ชมรมวองเล่บอล" ฉันพูดอย่างเซ็ง

     "งั้นเราแยกกันตรงนี้นะเสร็จแล้วเจอกันที่โต๊ะประจำ" พูดจบออมกับมิ้นก็เดินไปทันที ส่วนแยม

ก็เดินไปที่โต๊ะสมัครของชมรมวองเล่บอล ปล่อยให้ฉันยืนหันรีหันขวางอยู่คนเดียวจนพี่โชเห็นเลย

เดินเข้ามาหา

     "ว่าไงน้องนิดคิดออกหรือยังครับว่าอยู่ชมรมอะไร" ฉันมองหน้าพี่โชที่ยิ้มน้อย ๆ ให้ ว่าแต่เมื่อ

คืนไม่ค่อยได้สังเกตุพอมาเจออีกทีพี่โชก็หล่อเหมือนที่แยมพูดจริง ๆ ด้วยแถมผิวยังขาวอีกต่าง

หากพอได้มองนาน ๆ ก็อาการแบบเนี้ย

     "ยังไม่ได้คิดเลยค่ะว่าจะอยู่ชมรมอะไรดี" ฉันตอบเสียงเบา ๆ

     "ถ้ายังไม่มีชมรมอยู่มาเข้าชมรมพี่ไหมเดียวพี่สอน" พี่โชพูดยิ้ม ๆ

     "ไม่ต้องเลยมึง ยัยเตี้ยมาเข้าชมรมฟุตบอลกับพี่"

     "ฝันไปเถอะ ตัวเองดำคนเดียวไม่พอจะเอานิดดำด้วยหรออย่าฝัน นิดเข้าชมรมพี่โชก็ได้ค่ะ"

พูดจบฉันก็เดินตามพี่โชที่ผายมือไปทางโต๊ะรังสมัครทันที แต่ก็ต่องชะงักเพราะโต๊ะสมัครของพี่โช

มีนักเรียนหญิงมาต่อแถวเพื่อจะสมัครเข้าชมรมมากกกก แต่ก็นะยังไงฉันก็เด็กเส้นที่พี่โชชวนทั้งที

เลยไม่ต้องต่อแถวกับใครเขาจึงได้กรอบใบสมัครทันทีที่ถึงโต๊ะ แต่พวกสาว ๆ พวกนั้นกับมอง

อย่างอาฆาต เพราะในโรงเรียนพี่โชฮ็อตเป็นอันดับสองในโรงเรียน ส่วนอันดับหนึ่งก็โฮ๊ะๆๆๆ

พี่ชายฉันเอง จริง ๆ พี่ฉันก็ไม่ดำนะขาวเหมือนฉันนั่นแหละแถมหล่อเป็นขวัญใจพวกสาว ๆ อีก

แต่ชมรมฟุตบอลรับแต่ผู้ชายทำให้สาว ๆ ที่อยากจะตีซี้กับพี่ชายฉันต้องแห้วไปตาม ๆ กันแล้วเรื่อง

อะไรฉันจะไปอยู่ชมรมฟุตบอลคนเดียวใช่ม้า เมื่อสมัครเรียบร้อยฉันก็ไปนั่งรอเพื่อน ๆ ที่โต๊ะม้าหิน

อ่อนทันที

     "ว่าไงแกตกลงแกเข้าชมรมอะไร" แยมถามทันทีที่เดินมาถึง

     "พี่โชชวนเข้าชมรมยิงธนูก็เลยเข้า" ฉันตอบสั้น ๆ

     "หาา พี่โชชวนเข้าชมรมยิงธนูหรอ อั่นแน่..." มิ้นถามเสียงสูง

     "อะไรมิ้น ก็พี่เขาคงเห็นว่าฉันยืนหันไปหันมาล่ะมั้งเลยชวน" ฉันหันไปตอบ

     "ไม่น่าจะใช่เพราะตอนที่ออมกับมิ้นเดินไปแล้วหันกลับมาจะถามว่าเข้าชมรมด้วยกันไหมก็เห็น

พี่โชยืนมองนิดอยู่นา" ออมพูดแบบแซว ๆ ฉันจึงได้แต่เงียบไม่พูดอะไร ไม่ใช่ว่าลำคาญนะแต่พูด

ไม่ออกเพราะตอนที่ฉันห้นอยู่นั้นสายตาก็จ้องไปที่พี่โช พอพี่เขามองมาทางฉันฉันก็เเกล้งหันไป

มองทางอื่นนั่นเองจนพี่โชเขาเดินมาถาม