Shinto no Senzou

           10 ปีให้หลัง

          หลังการสูญสลายของผู้เป็นใหญ่ในวันประหารหัวหน้าผู้พิทักษ์ความมืดนั้น เด็กสาวถูกส่งต่อในฐานะของผู้พิทักษ์ความมืดฝึกหัด แต่ทว่า ความทรงจำการส่งต่อพลังนั้นกลับถูกลืมหายไปอย่างไร้ร่องรอย

          เส้นผมสีดำขลับของเด็กสาวในวันนั้น คือเส้นผมที่ถูกตัดให้เหลือเพียงแค่ประบ่าและรวบทรงสูงไว้เท่านั้น ดวงตาสีฟ้าที่เป็นประกายในยามนั้น ยังคงเป็นประกายอยู่ดั่งเช่นก่อน เด็กสาวได้รับการฝึกฝนอย่างหนัก ดั่งเช่นผู้พิทักษ์ความมืดฝึกหัดคนอื่นๆ แต่เด็กสาวเป็นคนที่มีความกระตือรือร้นสูง ทำให้เธออยู่สูงกว่าบุคคลอื่นเสมอ

               แกร๊ง ! เสียงดาบกระทบกันซ้ำๆดังทั่วสนามฝึกของปราสาทอควาเอเรีย ในดินแดนดราซิโอ้ ดินแดนแห่งอินทรีย์ทมิฬ

               “ลูเคีย” เสียงของเด็กสาวเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มอีกคนที่สนใจเพียงแต่หนังสือบนตักเขา

               “หืม..?” ลูเคียเงยหน้าจากหนังสือบนตักก่อนที่จะมองเด็กสาวที่เอ่ยเรียกชื่อเขาตรงหน้า

          เด็กสาวตรงหน้ามีเส้นผมสีดำขลับ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย อยู่ในชุดรัดรูปสีดำสนิทที่มีชายกระโปรงด้านหลังเป็นสามแฉกยาวถึงน่องขาขาว สวมบูทสีกรมท่ากำลังยิ้มให้เขาขณะที่เขาเงยขึ้น

               นั่น โซเอล ลูเคียคิด

               “ช่วยสอนวิชาเพลงดาบครั้งล่าสุดที่ข้าไม่สบายให้ข้าได้ไหม?” เด็กสาวที่ลูเคียคิดว่าคือ โซเอลนั้นเอ่ยถามเขาก่อนที่เขาจะพูดอะไร

               “...” ลูเคียเงียบซักพัก

               “ได้ไหม?” เด็กสาวถามซ้ำอีกครั้ง

          โซเอลในสายตาของลูเคียนั้น เปรียบดั่งราชินีที่อยู่บนบัลลังก์ที่เขาต้องไปแย่งชิงบัลลังก์นั้นกับเธอเอง แต่ก็ เปรียบดั่งหัวใจอีกดวงของลูเคียที่เขาเฝ้ารอเช่นกัน

               “ก็ได้” ลูเคียตอบออกไปอย่างเรียบๆก่อนจะก้มอ่านหนังสือเพื่อมิให้โซเอลเห็นใบหน้าที่เขินอายของเขา

          แต่ก็ไม่สามารถบอกความรู้สึกทั้งสองอย่างให้กับโซเอลให้รับรู้ได้ เพราะว่าเด็กสาวที่เขาใฝ่ฝันนั้นสูงเกินที่เขาจะเข้าไปแย่งชิงบัลลังก์และนำเธอมาครอบครองได้

          เมื่อเด็กสาวนามโซเอลเดินห่างจากเขาไป เขาจึงหันไปพูดคุยกับเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้างๆเขาและกำลังเล่นกับมังกรเพลิงนิลอย่างสนุกสนาน

               “เจ้าจะบอกว่าเจ้าก็ไม่เก่งเพลงดาบงั้นสิ?” เพื่อนชายของเขากล่าว ก่อนที่จะเงยหน้ามามองดวงตาสีม่วงของลูเคีย

               “ข้าไม่อยากปฏิเสธนาง” ลูเคียเอ่ยตอบด้วยสีหน้ากังวล

          ลูเคียเงยหน้ามองสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าและปิดหนังสือไปพร้อมๆกัน เด็กสาวผมสีนิลดำที่มีรอยยิ้มที่สดใสในจิตใจของเขา ราชินีแห่งหัวใจของเขานั้นอยู่ตรงหน้า แต่ไม่สามารถเอื้อมไปถึง เขาได้เพียงแต่อยู่เป็นองครักษ์ให้เธอเท่านั้น

               “แต่บางครั้งเจ้าก็ต้องเอ่ยความจริงจากปากเจ้าออกไป” ดวงตาสีส้มสว่างแต่ไร้อารมณ์ภายในของเด็กหนุ่มมองไปที่ลูเคีย

               “แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไงล่ะฟิล เจ้าก็รู้ว่าข้าเก่งแต่เรื่องการอ่านคาถาพลังมากกว่ามาต่อสู้ด้านดาบ” ลูเคียโวยวายเล็กน้อย

          ฟิลถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้ดีเสมอว่าลูเคียเป็นยังไง แต่ทว่าลูเคียกลับไม่เข้าใจตนเองตั้งแต่ได้พบกับโซเอล บุตรีผู้ถูกเลือกจากเทพ เขาเป็นคนเดียวที่จดทุกสิ่งในบันทึกผ่านดวงตามังกรเพลิงนิล มันทำให้เขาจำได้ทุกๆสิ่ง แต่ทว่ามันเป็นสิ่งที่ผู้เป็นใหญ่ในอดีตนั้นได้ขีดเส้นไว้ว่าห้ามกล่าวถึง ปล่อยให้ผู้เป็นใหญ่ที่ถูกเลือกรุ่นต่อไปเผชิญและตัดสินใจเอง

          มันทำให้เขาต้องเงียบกับหลายๆสิ่งที่เขารับรู้ ไม่ให้อนาคตมันเปลี่ยนไปในทางที่แย่ แต่ทว่าปัญหาตรงหน้าของลูเคีย เพื่อนรักคนสำคัญที่วันๆเอาแต่นั่งอ่านหนังสือนั้นสำคัญกว่า

               “งั้นข้าจะสอนแทนให้ก็ได้” ฟิลเอ่ยบอกระหว่างที่เขากำลังลูบหัวเจ้ามังกรเพลิงนิลตัวน้อยข้างตัวเขา

               “...” ลูเคียหันมามองฟิล “จริงเหรอ?”

               ฟิลถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบ “ก็จริงน่ะสิ รึจะไม่ให้ฉันช่วยล่ะ?”

               “ถ้านายพูดมาแล้วนายจะคืนคำมันก็ไม่ใช่ตัวนายสิ?” ลูเคียยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะนั่งรอที่ม้านั่งที่เดิมเพื่อรอการสอบการต่อสู้ในคาบถัดไป

          ส่วนฝั่งของสาวน้อย โซเอลของเรานั้น

               “บางทีเจ้าก็แลดูมีสเน่ห์มากเวลายิ้มนะ” เพื่อนสาวของโซเอลเอ่ยบอก

          โซเอลยิ้มเล็กๆก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเรียบที่ผิดกับการพูดกับลูเคียเมื่อครู่

               “การจะให้พวกเขาช่วยอะไร ก็ต้องใช้เล่ห์กลเข้าแลก เจ้าก็รู้มาเรีย” โซเอลเหล่มองลูเคียที่ยิ้มกว้างเมื่อเขาได้คุยกับฟิล

          โซเอลไม่ได้ใจดีอย่างที่เห็น ฟิลคิด เธอพยายามให้ลูเคียตาสว่างกับการกระทำของเธอในรูปแบบอ้อมๆ แต่ทว่ามันจะทำร้ายจิตใจของเขาเอง แต่ว่ามันน่าจะสาแก่ใจเธอและทำให้เขาจดจำสิ่งนี้ไปอีกนาน

               “มันก็ถูก เจ้าเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของใครเท่าไหร่อยู่แล้ว ยกเว้นคนที่สำคัญกับเจ้าจริงๆ” มาเรีย หญิงสาวผมสีบลอนซ์เป็นลอนยาวสวยเอ่ยตอบโซเอล             

               “และมันก็มีแค่เจ้าเท่านั้นที่เป็นคนสำคัญของข้า มาเรีย”