Shinto no Senzou

               “เสียงนั้นทำให้เจ้าไม่สบายใจงั้นเหรอ?” ชายสูงวัยเอ่ยถามเด็กสาวที่เดินตามเขามาเมื่อครู่ เสียงโซ่ตรวนในห้องขังดังเป็นระยะ ทหารของอาณาจักรจับแขนขวาและซ้ายของชายสูงวัยไว้

               “ค่ะ..” เด็กสาวเอ่ยตอบด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดี บุคคลที่เธอคุยด้วยคือคุณตาแท้ๆของตัวเธอเอง น้ำตาไหลอาบแก้มมานานจนเหลือเพียงคราบน้ำตาให้เห็นบนแก้มเท่านั้น ดวงตาสีฟ้าประกายสวยงามแม้กระทั่งพึ่งจะร้องไห้ไปจับจ้องไปที่แผ่นหลังของตาของเธอเอง

               “จำไว้ หลานรัก สิ่งที่เจ้าทำ เจ้าต้องน้อมรับผลของมันที่ตามมาในอนาคตของเจ้า ไม่ว่าจะร้ายรึดีก็ตาม”

          เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะแยกจากตาของเธอที่กำลังจะถูกประหารต่อหน้าสาธารณะชน เสียงกระซิบกระซาบเรื่องบาปของชายสูงวัยผู้นั้นรอบกายเด็กสาว ขนนกจากปีกของพวกเขาร่วงหล่นลงมาสะกิดจมูกเธอเบาๆ

               “น่าสงสารจริงๆเลยนะ เด็กกำพร้าตัวน้อยต้องมาเสียตาเพราะว่าเขาไปทำผิดต่อกฏของเรา” เสียงกระซิบกระซาบเอ่ย

               “แล้วใคระเป็นคนรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยงล่ะ?”

               “อาจจะต้องเร่ร่อนแล้วนำไปสังเวยกับพวกอสูรนอกชายแดนก็ได้นะ”

               “เดี๋ยวสิ มันโหดร้ายเกินไปนะ”

          เด็กสาวมิได้สนใจคำกระซิบกระซาบที่ชัดเจนเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอมองทะลุเข้าไปนั้นดูว่างเปล่าไร้อารมณ์ ชายสูงวัยที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ คุณตานั้นสนิทสนมกับเธอมากกว่าใครๆ แต่เขากลับทำเรื่องที่ผิดต่อกฏบ้านเมือง มันทำให้เธอสับสนว่าเธอจะเลือกข้างใคร ระหว่างความสัมพันธ์และความยุติธรรมในสังคม

               ท่านเทพแห่งความมืด ช่วยชี้นำวิญญาณของข้าด้วยเถิด เด็กสาวเอ่ยอย่างแผ่วเบาท่ามกลางความวุ่นวายและตะวันที่ใกล้จะขึ้นมากลางศีรษะที่เป็นเวลาเที่ยงวัน

          ตอนนี้จิตใจของเธออ้อนวอนให้เทพประจำหมู่บ้านของเธอให้ชี้นำทางกับชีวิตที่ไร้ซึ่งแสงจากตะวันในตอนนี้

          แต่ทว่าวินาทีที่กิโยตินจะร่วงหล่นลงมาตัดศรีษะตาของเธอให้หลุดจากบ่า ปีกอินทรีย์สีดำนิลใหญ่ 3 คู่บดบังแสงอาทิตย์ ชายวัยกลางคนผู้สวมชุดเกราะสีดำนิลคือเจ้าของปีกอันทรงพลังนั้น ความสง่างามที่ปิดบังแสงอาทิตย์คือสิ่งที่ชาวบ้านต่างมิคาดฝันว่าจะได้เห็นสิ่งนั้นในงานประหารเช่นนี้

           วงเวทย์สีดำปรากฏขึ้นใต้เท้าของเด็กสาว ปีกสีดำคู่เดียวของเด็กสาวที่หุบไว้ถูกกางออก

                “ไปสิ” คุณตาของเด็กสาวเอ่ย “เขาเลือกเจ้าแล้ว”

          เด็กสาวเดินไปใกล้ชายหนุ่มไว้กลางคนที่ดวงตาทั้งคู่ประสานกับเธอ ในขณะเดียวกับชายหนุ่มค่อยๆลงมาเหยียบพื้นเพื่อยืนต่อหน้าเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะยื่นมือหนาๆของเขาให้เด็กสาวได้สัมผัส คราบเลือดรอบกายของเขานั้นหมายถึงการที่ชายวัยกลางคนนั้น ได้ผ่านการรบกันเป็นเวลานาน และถ่ายถอดพลังผ่านเส้นสายแห่งเวทย์มนต์ที่คนนอกการถ่ายทอดพลังมิสามารถมองเห็นได้ เส้นผมสีดำของเด็กสาวปลิวไปตามแรงลมอย่างแผ่วเบา ปีกสีดำขนาดพอเหมาะกับเด็กสาวถูกกางออกโดยที่เจ้าของเองไม่ได้สังเกต ดวงตาสีแดงของชายวัยกลางคนและดวงตาสีฟ้าของเด็กสาวประสานกันอยู่นาน

          ซักครู่หลังจากเส้นสายแห่งเวทย์มนต์หายไปแล้ว เด็กสาวนั่งลงเคารพผู้เป็นใหญ่ตรงหน้า เส้นผมกระจุกหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งดวงตาของผู้เป็นใหญ่ตรงหน้า เปรียบเสมือนการโอนถ่ายความสามารถจากรุ่นสู่รุ่น

               “เหตุใดถึงเป็นข้า” เด็กสาวเอ่ยถามระหว่างที่ศรีษะของเธอยังคงก้มเคารพ

               “....” ผู้เป็นใหญ่นิ่งก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงที่ก้องภายในหัวของเด็กสาว

                “เส้นทางที่เจ้าเลือก คือเส้นทางที่จบสงคราม จงโบยบินไปดั่งพญาอินทรีย์ นำความสงบสุขกลับมาสู่ดินแดนของเรา เลือกเส้นทางที่หัวใจเจ้าเลือก แล้วเจ้าจะพบคำตอบอีกในหลายคำถามที่เจ้าเก็บไว้”

           ขนนกจากปีกของผู้เป็นใหญ่ได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินใกล้กับร่างกายสูงใหญ่นั้น เป็นหมายสารที่กล่าวว่าได้ใกล้เวลาหมดยุคของท่านผู้เป็นใหญ่ท่านนี้แล้ว ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงเคารพเด็กสาวผู้ถูกเลือกในวาระสุดท้ายของชีวิตของเทพ

ผู้คนในสถานที่ประหารต่างก้มลงเคารพและกางปีกของตนแด่ผู้เป็นใหญ่แห่งดราซิโอ้

“ผู้ล่วงลับและผู้ถือกำเนิดใหม่”