ขอร้องขอในพรฉันหายสาบสุน

ครั่งหนึ้งผู้เฒ่ามักบอกฉันว่าพวกเรานักพเนจรอาริมานะนั้นไม่ถูกกับหมาป่าดานิกา ฉันว่ามันคือเรื่องเราเเต่ตอนนี้...ไม่....
คูร//จับยัยนั้นเอาไว้
ครูรองหัวหน้าหมาป่าเผ่าดานิกา
พวกกมาป่า//ครับ/ค่ะ!!!
พอเลาหมาป่าตอบรับคำสั่งจากนายใหญ่ก็วิ้งไล่ตัวฉัน ทำไงดีไม่ไหว้...พ่อค่ะ...เเม่ค่ะ...หนูจะ...ตายไม่ได้สินะค่ะ
พอฉันวิ้งไปได้ระยะฝนก็ตกลงมาคราบฝนที่กระทบกับผิวกายฉันก็โดนแผลจากการหนีหมาป่าเเละรอยจากหมาป่าทำให้ทุกเส้นทางที่ฉันวิ้งมีคราบโลหิตกลงไปยังพื้นดิน จนกระทั้นฉันมาถึงบ้านคนๆหนึ้งจะใครก็ได้ของเข้าไปละนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
หลังจากที่ฉันเคาประตูก็มีคนมาเปิด
???//อุตายแล้วยัยหนูไปโดนไรมานี้เข้ามาก่อน
ถาพที่เห็นคือหญิงสาววัยกลางคนเเร่หน้านี้วัยเดียวกันเลยเเต่อบอุ้นจังได้รีบนำฉันเข้ามาในบ้าน
 
ด้านหมาป่าดานิกา
???//ว่าไงนะ!!!
เสียงที่ดูโมโหจากหัวหน้าเผ่าหมาป่าพระจันทร์เงินดานิก้า
ชื่อเคียว
คูร//ทะ...ทะ...ท่านเคียวคะ...คะ...ครับคือผะ....ผมทำเท่าที่ทำได้เเล้วครับเเต่เด็กนั้นมันคงได้พลังของแม่มาช่วยเลยหนีหายไปนะครับ
ครูที่ตอนนี้ดูล้อนลานเเพราะทำตามคำสั้งของเคียวไม่สำเร็ด
เคียว//หึ...ไม่เป็นไร และห้ามใช่คำว่า"มัน"กับเด็กคนนั้น
พวกหมาป่า//คะ....ค่ะ/ครับ
เคียว//มาย ชู
มาย&ชู//ค่ะ
เคียว//ไปสืบมาว่าเด็กคนนั้นไปอยู่ที่ไหน
มาย&ชู//ค่ะ
พอพูดจบ มายกับชูก็ได้วิ้วออกไปตามหาข้อมูดขอฝไดอาน่า
เคียว//หึ! ไดอาน่า เเครลลีน่า เธอชั้งเหมือนเเม่จริงๆ