ขอร้องขอในพรฉันหายสาบสุน

ครั่งหนึ้งผู้เฒ่ามักบอกฉันว่าพวกเรานักพเนจรอาริมานะนั้นไม่ถูกกับหมาป่าดานิกา ฉันว่ามันคือเรื่องเราเเต่ตอนนี้...ไม่....

คูร//จับยัยนั้นเอาไว้

ครูรองหัวหน้าหมาป่าเผ่าดานิกา

พวกกมาป่า//ครับ/ค่ะ!!!

พอเลาหมาป่าตอบรับคำสั่งจากนายใหญ่ก็วิ้งไล่ตัวฉัน ทำไงดีไม่ไหว้...พ่อค่ะ...เเม่ค่ะ...หนูจะ...ตายไม่ได้สินะค่ะ

พอฉันวิ้งไปได้ระยะฝนก็ตกลงมาคราบฝนที่กระทบกับผิวกายฉันก็โดนแผลจากการหนีหมาป่าเเละรอยจากหมาป่าทำให้ทุกเส้นทางที่ฉันวิ้งมีคราบโลหิตกลงไปยังพื้นดิน จนกระทั้นฉันมาถึงบ้านคนๆหนึ้งจะใครก็ได้ของเข้าไปละนะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

หลังจากที่ฉันเคาประตูก็มีคนมาเปิด

???//อุตายแล้วยัยหนูไปโดนไรมานี้เข้ามาก่อน

ถาพที่เห็นคือหญิงสาววัยกลางคนเเร่หน้านี้วัยเดียวกันเลยเเต่อบอุ้นจังได้รีบนำฉันเข้ามาในบ้าน

ด้านหมาป่าดานิกา

???//ว่าไงนะ!!!

เสียงที่ดูโมโหจากหัวหน้าเผ่าหมาป่าพระจันทร์เงินดานิก้า

ชื่อเคียว

คูร//ทะ...ทะ...ท่านเคียวคะ...คะ...ครับคือผะ....ผมทำเท่าที่ทำได้เเล้วครับเเต่เด็กนั้นมันคงได้พลังของแม่มาช่วยเลยหนีหายไปนะครับ

ครูที่ตอนนี้ดูล้อนลานเเพราะทำตามคำสั้งของเคียวไม่สำเร็ด

เคียว//หึ...ไม่เป็นไร และห้ามใช่คำว่า"มัน"กับเด็กคนนั้น

พวกหมาป่า//คะ....ค่ะ/ครับ

เคียว//มาย ชู

มาย&ชู//ค่ะ

เคียว//ไปสืบมาว่าเด็กคนนั้นไปอยู่ที่ไหน

มาย&ชู//ค่ะ

พอพูดจบ มายกับชูก็ได้วิ้วออกไปตามหาข้อมูดขอฝไดอาน่า

เคียว//หึ! ไดอาน่า เเครลลีน่า เธอชั้งเหมือนเเม่จริงๆ