Nong shin เส้นทางวีรบุรุษผู้มืดบอด

          'ข้านั้นรอท่านมาแสนนาน ท่านนอง ชิน ตอนนี้ในอีกที่ ที่แสนไกล ท่านได้ตายจากแล้ว' คำทักทายนั้นทำผมมึนงงไปหมด หรือสับสนอะไรสักอย่าง นี่เราตายแล้วหรือ....? 'ข้าน้อยนามว่า หยางหลู อาจารย์สั่งข้ามารับท่านก่อนที่ท่านจะเสียไปเมื่อ20ปีที่แล้ว ตอนนี้บ้านสกุลชิน จัดเตรียมแล้ว เชิญตามมาเถิด' หลังจากผู้ชายวัยกลางคนนั้นพูด ผมก็รู้สึกตัวช้าไปหมด สักพักภาพทั้งหมดก็มืดลง....
          อาา...หอมจัง...'คุณชายชิน คุณชายชิน...'นั้นเสียงไคร.... เมื่อตาผมสว่างขึ้น ก็เห็น ผู้หญิงชาวจีน2คนกำลัง เตรียมอาหารมาให้ ผมลุกขึ้นช้าๆ และผมก็พูดออกไปอย่างงัวเงีย 'ที่นี่...ที่ไหน...'    'บ้านของนายท่านค่ะ ในที่สุดท่านก็กลับมา..พวกเราดีใจมาก รวมถึงนายท่านด้วย'คนใช้ตอบ 'บ้านผมหรอ...นายท่านเป็นไคร..'ผมถามไปด้วยความอยากรู้มาก 'บิดาของท่านค่ะ..'หลังจากที่คนใช้ตอบ ผมยิ่งปรับสภาพไม่ทัน พ่อหรอ? พ่อ ตายไปแล้วนี่ 'คุณชาย เชิญทานอาหาร และแต่งตัว นายท่านรอพบอยู่ เชิญ' หลังจากที่คนใช้นำอาหารมาวาง พวกนางก็ไปยืนรอหน้าประตู    นี่มันเรื่องอะไรกัน...เอาเถอะค่อยไปถามจากคน คนนั้นให้รู้เรื่อง 'นี่ชุดชั้นหรอ' ผมแปลกใจที่เป็นชุดจีนโบราณ แต่ก็ไม่น่าแปลก ที่นี่เขาก็แต่งกันแบบนี้ 'คุณชาย เชิญทางนี้ค่ะ' คนใช้เชิญผมให้ตามไป ผมทำได้เพียงทำตามในตอนนี้ 
          มะ...ไม่จริงใช่ไหม....ผมเดินมาถึงที่ห้องรับแขก ต้องถึงกับ ผงะ 'ยะ...ยา..มาโตะหรอ'ใช่พ่อเลี้ยงผมเอง 'นองชิน มาแล้วรึ'ยามาโตะพูดก่อนจะหัดมายิ้มให้ ' ณ แดนนี้ ข้าชื่อ จื่อชิน เป็นพ่อของเจ้า' เดี๋ยว จื่อชินหรอ ยามาโตะพูดอะไร....ผมตามไม่ทัน 'ยังไม่เข้าใจสินะ...จริงๆเจ้าเป็นคนของโลกนี้ ข้าเป็นคนส่งเจ้าไปอีกโลกเอง เพราะแม่ของเจ้า...เป็นคนของโลกนั้น ' ว่าไงนะ...เขา...พูดจริงหรอ'ข้ารู้เจ้ามีคำถาม ตอนนี้เจ้าก็21แล้ว สำหรับคนที่นี่ถือว่า210ปี คำถามอื่น เจ้าน่ะค่อยถาม หยางหลูเถอะ คนที่พาเจ้ามาไงล่ะ อ่อและก็อย่าเรียกข้ายาโมโตะเลย เรียกว่า"พ่อ" พอแล้ว..นะ'เขายิ้มมาที่ผม  'ครับ....ท่านพ่อ'ผมคงไม่ถามมากมายกับเขา ถ้าเขาบอกจะบอกผมเอง และเขาไม่เคยโกหก ผมจึงไม่คิดจะถามสิ่งใด ต่อจากนี้ผมคงต้องปรับวิธีพูดแล้วสิ ถ้าแปลกจากคนอื่นจะเป็นจุดเด่นได้
          'คุณชาย ท่านหยางหลู มารอที่เรือนแล้วค่ะ'ผมพยักหน้าตอบรับคนใช้ ผมเดินกลับไปที่ห้อง เห็น หยางหลู เดินเข้ามาคำนับ พร้อมเอามือผสาน แสดงฐานะที่ต่ำกว่า และนอบน้อม ทั้งที่ดูแก่กว่ามาก 'อย่าเลยคุณหยางหลู...เอ่อ..!!ท่านหยางหลู!'ลืมตัวกับคำพูด และรับไปเอามือยกหยางหลูจากการคำนับ 'ไม่ได้ครับ อาจารย์ข้าสั่งไว้ ท่านคือผู้ทุกคนต้องเลื่อมใส ข้าเชื่อฟังอาจารย์ มิมีบิดพริ้ว 'ผมฟังเช่นนั้นก็รู้ว่าคนที่นี่นับถืออาจารย์เป็นอย่างสูงมาก 'เชิญข้างในเถอะ ผู้อาวุโส  ข้านั้นมีเรื่องจะไตถามมาก เชิญ'หลังจากผมกล่าวเป็นพิธี เราก็เข้าไปนั่งคุยเกี่ยวกับเรื่องของที่นี่ 'เวทมนตร์ หมายความว่าไงน่ะ ที่โลกนี้น่ะ แล้วเรื่องอื่นๆอีก'ผมตื่นเต้นมากกับเรื่องที่หยางหลูเล่า โลกนี้มีอะไรแปลกไปหมด แต่วัฒนธรรม การเป็นอยู่เป็นแบบโบราณ แม้แต่การพูด 'ท่านคงเป็นวิชาดาบแล้ว วิชาดาบตระกูลชิน แม้ไม่เลื่องลือ แต่เป็นเพราะท่านเจ้าบ้านปิดเงียบวิชานี้ แต่สิ่งที่ข้าจะสอนท่านคือ เวทมนตร์ ท่านจำเป็นต้องใช้กับดาบของท่าน'หยางหลู ดูจริงจังมากกับการ บอกกล่าวครั้งนี้ ด้วยความสนใจผมจึงตอบ'ตกลง'
          ตื่นเต้นดีแหะ 'คุณชายชิน แก้วลูกนี้ท่านลองจับดูสิ'หยางหลูเอาอะไรมา แก้วกลมๆนั้น 'อย่ากลัวเลยมันแค่จะบอกประเภทเวทของท่าน'ผมพยักหน้าตอบ และเอื้อมไปจับช้าๆ ขณะที่ปลายนิ้ว ผมแตะมัน ลูกแก้มก็เปลี่ยนเป็นสีดำมืดสนิท ตรงกลางมีผลึกสีขาวเปล่งแสงข้าใน ทำผมประหลาดใจและตื่นเต้น 'นี่มัน.....!!!!'หยางหลูพูดดังขึ้นด้วยหน้าตาที่ตกใจ จากนั้นเขาก็เก็บแก้ว นั้น 'เทพมังกรดำจุติแล้ว!!! จุติแล้ว!!! เวทย์ของท่านคือ ความมืด แต่ใจกลางนั้นคือความหวัง แก่นแท้ ความจริงของโลก การพิพากษาที่เที่ยงธรรม คุณชายอาจารย์ข้ารอท่านมานาน สมควรแล้วที่จะรอ'หยางหลู พูดอย่างดีใจอย่างที่ไม่มีมาก่อนในชีวิต ข้าเอาแต่ยืนดูอย่าง งงๆ และเราก็เรียนเวทย์ด้วยกัน'ดาบของท่านเอาออกมาสิ แล้วเคร่งจิตไปที่มัน ทำสัญญากับมันแค่ปลายนิ้วสัมผัส แล้วดึงเวทออกมา'หยางหลูสอนวิธีการที่เหมือนจะง่าย เคร่งจิต......ข้าได้เปิดดาบออก...จงฟังลมที่ใบดาบได้ตัดผ่าน ตาของข้าจงบอดชั่วพริบ แล้วเจ้าจะเห็นความจริง เพราะข้านั้นได้มาที่นี่เพื่อเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตต่อ 'จงตื่นขึ้นเทพแห่งความมืดความหวัง จงเมตตาต่อโลก ข้าขอทำสัณญานี้ เพื่อยืนยัน ตัวตนแห่งข้า คุโระคาตานะ'ผมร่ายคาถาและตั่งชื่อ จากนั้นให้ดาบจิบเลือดของข้า เป็นการทำสัญญา ไม่นาน ดาบทั้งเล็มก็กลายเป็นสีดำ และ..พุ่งกลับเข้าฟัก ผมยืนมอง แล้วเอามือดึงดาบออกจากฟัก...เอ๋...เอาไม่ออก หรอ....'คุณชาย การจะดึงดาบออกได้ต้องมีเงี่ยนไขเป็นแน่ ทีนี้ท่านต้องหาคำตอบเองแล้ว...ข้าทราบเพียงเท่านี้ขออภัย ข้าไม่คิดว่ามันจะมีเงื่อนไข'หยางหลูบอกด้วยความผิดหวัง....'แล้วจะหาเงื่อนไขยังไงท่านผู้อาวุโส'ผมถาม  หยางหลูตอบว่า'มันอยู่ที่เส้นทางของท่าน ชีวิตท่าน ตอนนี้ข้าหมดหน้าที่จริงๆ ข้าน้อยอยากช่วย แต่ถูกสั่งมาเพียงนี้...'  ห้ะ?!!!! อะไรกัน
          งี่กะได้หรอ?! อา...ผมทำได้เพียงคำนับส่งลา คงต้องหาคำตอบเองเสียแล้ว....โลกนี้น่ะคงมีอะไรมากมายสินะ แถมอายุเหมือนจะอยู่ได้นานสะด้วย ผมจึงใช้เวลาทั้งเดือน อยู่ในห้องหนังสือ ฝึกดาบ นอน...เฮ้อ
                    โปรดติดตามตอนต่อไป....