Nong shin เส้นทางวีรบุรุษผู้มืดบอด

          'นอง ชิน จงเข้มแข็ง อย่าใจร้อน จับดาบต้องใช้ใจ ไม่ใช่ความคิด นะลูก'นั้นคือคำที่พ่อเลี้ยงผมมักสอนก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ที่ที่มีแต่เสียงปืนตลอดเวลา ระเบิดปะทุหนัก 'นี่...ยาโมโตะ ทำไมคุณถึงพาผมมาญี่ปุ่นล่ะ'นั้นเป็นคำถามแรกที่ผมถามเขา ตอนเขาเอาผมมาจากเกาหลีใต้ เขาไม่ตอบอะไรผมเลย จนวันหนึ่งได้เข้าใจ ผมถูกเด็กญี่ปุ่นแกล้ง เพราะผมเป็นเกาหลี ในที่สุดผมถูกฝึกให้เรียน ดาบ และวิชาทหารจากเขา จนในที่สุด ผมพึ่งเข้าใจว่า สิ่งที่เขาย้ำนั้น มันสำคัญมากขนาดไหน จนวันที่เขาป่วยลง และใกล้ตาย ในวันนั้นเอง ผมได้จดหมายจากเกาหลี ให้ไปเป็นทหาร ทางตระกูลยามาโตะ พ่อเลี้ยงผมใช้เส้นสาย แม้ว่าจะทำให้ผมไม่เข้าสงครามไม่ได้ อย่างน้อยก็ทำให้เป็นผู้กองได้ ยามาโตะ ให้สิ่งหนึ่งจากเขาก่อนจะสิ้นลม ดาบคาตานะ ที่ดูธรรมดาและไม่เหมือนดาบเล่มอื่นในบ้าน มันดูธรรมดาเกินไป ถึงอย่างนั้น'เจ้าจงจำสิ่งที่ข้าพูด นอง ชิน จงจำ'ยาโมโตะพูดด้วยเสียงที่หมดแรงและหยุดหายใจ ผมรีบเขาไปจับมือ และเรียกเขาว่า 'พ่อ' ในขณะที่ผมมองเขานั้นเขากลับยิ้มแม้ว่าไร้ลมหายใจ ทำให้ผมไม่ร้องไห้ ในกำมือเขานั้นมีเครื่องราง ที่เขาเคยจะให้ผมก่อนจะทะเลาะกันเมื่อ4ปีที่แล้ว ยังเก็บไว้อีกหรอ...

          ตอนนี้ผมเอามันติดตัวไว้ตลอด 'ตูม!!!! หาที่หลบเร็ว!!!!!' เสียงตะโกนจากจ่าที่ยืนข้างหน้าผม หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงระเบิดชุดใหญ่ 'ผู้กอง!!!! ผู้กอง!!!!!'เนื่องจากการระเบิดที่ใกล้เคียง ประสาทของผมกับอึนอื้อ ก่อนที่เสียงจ่าจะลั่นที่ก้องหู 'ผู้กองครับ! ผู้พันเสียชีวิตแล้ว!ครับ! ช่วยบัญชาการต่อด้วย' จ่าเอก พูดอย่างหอบจากการวิ่งส่งข่าว 'รายงานสถานการณ์'คำสั่งแรกของผม ณ ที่นั้น 'พวกเราเสียชีวิต19 บาดเจ็บ25 สูญหาย5 ตอนนี้ฝ่ายเกาหลีเหนือ จะบุกมาถึงอีก20นาที จากหน่วยสอดแนม รถถังเล็ก2 กับอีก4กองร้อย ผู้นำคือ จินมียู ครับผม!!!!' ได้ยินงั้นผมถึงกับกลืนน้ำลายและคิดอะไรไม่ออก ตอนนี้หน่อยเรามีไม่ถึงกองร้าย แต่พวกมันยกมา4กองร้อย 'วิทยุล่ะ ขอกำลังเสริม!!!'ผมออกคำสั่งที่สอง 'ตอนนี้วิทยุเสียหาย พลวิทยุในค่ายทาง ตะวันออก เสียชีวิตหมดครับ'จ่าเอกรายงาน 'เวน!เวน!'ผมเริ่มหัวเสีย และพูกดว่า'ตั่งแนวป้องกัน! ขนอุปกรณ์มาให้หมด เรียกทหารช่าง พลซุ่มยิง และ ทหารชั้นบัญชาการทุกคน มาที่ห้องโถง'    'รับทราบ!!! จ่าตอบรับคำสั่ง สักพักก็เริ่มจะเช้า แต่หมอกก็เข้าปกคลุม เราวางแผนการที่จะสร้างกับดักและกลยุทธ์ทั้งหมด ภายใน20นาทีนี้ แม้จะไม่ค่อยสวยแต่ต้องเอาเท่าที่ได้ ไม่กี่อึกใจ เวลานั้นแสนสั่น เสียงระดมปืนกลก็กลาดเข้าแนวหน้าของเรา หมอกพอจะปิดบังได้บ้าง นั้นคือข้อได้เปรียบ พวกมันไม่ยอมเข้ามา ควรทำไงดี เหงื่อผมไหลทั้งตัวจากความตรึงเครียด มันคือครั้งแรกที่เข้าสงครามและบัณชาการ 'ผู้กอง มันกำลังเคลื่อนพลเข้ามา'ผมพยักหน้าตอบ เมื่อมันถึงระยะ กับระเบิดก็ทำงาน 'เปิดการโจมตีได้!!!' ผมตะโกนสุดเสียง แล้วเสียงปืนก็ดังกระหน่ำ ผมกังวนมาก ผมกลัวเสียมากกว่า ว่าเราจะตายกันหมด พวกเราเริ่มรุกหน้าฝ่าเข้าไปโจมตีระยะใกล้ พอรู้ตัวอีกที พวกเราก็เหลือแค่15คน 'ผู้กอง!!!! เราต้านไม่ไหว!!!!ขอคำสั่งด้วย!!!'จ่าตะโกน ให้ดังกว่าเสียงปืน 'ถอยไปตั่งหลักอีกฝ้ากสะพาน  ไปทางใต้สะพาน และระเบิดมันซะ เราจะสู้กันที่นี่ ทางหนีไม่มีแล้ว ถ้าหนี เราจะตายเปล่าทางอื่นเป็นทางโล่งหมด อย่างน้อย เราก็ป้องกันได้อีกหลายแสนคน'ผมออกคำสั่งที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคำสั่งสุดท้าย พวกทหารคนอื่นมองมาที่ผม ร้อยตรีพูดว่า'อย่างน้อยพวกเราก็ทำลายถึง3กองร้อยของมัน แถมได้ปกป้องคนในเมืองข้างหลังเราอีกแสนคน จะมีอะไรคุ้มกว่านี้อีก'หลังจากพูดจบเขาก็ ยกมือเคารพ และทหารคนอื่นก็ ทำความเคารพผม บ้างก็ร้องไห้ บ้างก็ยินดี ผมจึงทำได้เพียงเคารพตอบและเริ่ม ภารกิจสุดท้าย เราระเบิดสะพานทิ้ง ให้ตายสิ ต้องตายที่นี่หรอ  แล้วผมก็เห็นไป๋วางบนลังกระสุน จึงหยิบมาสูบ รู้สึกดีเป็นบ้า ได้มีอะไรมาย้อมใจก็โอเค จากนั้นเองกระสุุน ก็พุงมาที่จ่าข้างๆผม และนอนลงอย่างรวดเร็ว พวกเรายิ่งตอบโต้ และถอยไปที่เนินเขาสุสาน ตอนนี้ผมหันหลังไปมอง กลับไม่มีไครตามมา ทำผมช็อค เหลือผมคนเดียวงั้นหรอ ผมรูู้สึก แย่...ผมมาทำอะไรที่นี่ ไม่ทันสังเกตหมอกก็ลงจัดที่รอบๆ ตัวผม เครื่องรางเปล่งแสงขึ้น และลอยขึ้นตรงหน้า จากนัั้นแสงจ้า ก็ส่องมาที่ หน้าของผมจนไม่เห็นอะไร แสบตา'อ้าาาาาาา'ผมร้องลั่น หลังจากแสงนั้นก็ค่อยๆจางลง ผมลืมตาขึ้นกลับพบตัวเองอยู่ในป่า ที่ไหนสักแห่ง แล้วผมก็เห็นคนใส่ชุดสีขาวสอาด เดินมาทางผม2คน.....                    โปรดติดตามตอนต่อไป