ลมหวาน ป่าหนาว

"ตื่น...ทุ่งตื่นได้แล้ว....นี้มันจะตีห้าแล้วนะมึง"
ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมากระทบแก้มเบาๆ  จากนั้นผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา
"อ้าวนี้ตีห้าแล้วเหรอ???"
"อืม..อีก 10 นาทีอะมึง  ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว  จะได้ไปโรงยิมพร้อมกันเลย"
"นี้มึงอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ??ทำไมอาบไวจังวะ"
"ไม่ให้กูอาบน้ำได้ไง  ก็มึงเล่นนอนเพลิน จนน้ำลายไหลยืดมาเลอะเสื้อกูหมดเลย...โคตรเหม็นวะ"
"อะไรนะ??กูเนี้ยน่ะ!!!นอนน้ำลายยืดใส่เสื้อมึง"
"อ้าวดูซะหลักฐาน"
ป่าสักโยนเสื้อกล้ามสีขาวที่มันใส่นอนเมื่อคืนนี้ให้ผมดู
"เชี่ย!!!! คราบเลอะเต็มเสื้อเลยวะ"
อายครับ  ผมอายมาก  ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี  ทำอะไรลงไปวะโอ้ยยยยยย มีใครจะเฉิ่มเบอะเท่าผมไหม???
"ไม่เป็นไรหรอก...เย็นนี้มึงซักให้กู"
"เอ่อ  กูขอโทษนะ  นอนซบอกมึงทั้งคืน แถมยังทำเสื้อมึงเลอะอีกด้วย"
"โอ้ยยยยมึงคิดไรมาก ผัวเมียกันเปื้อนแค่นี้มันก็ซักออกได้เปล่าวะ"
"ไอ้เชี่ย..เผลอเป็นไม่ได้  ..มึงนี้มันจะม่อตลอดเลยน่ะ"
"555มึงรีบไปอาบน้ำเลย หรือว่ามึงจะให้กูช่วยอาบ?"
ผมได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำทันที ขืนอยู่ต่อมีหวังได้เสียจูบให้มันอีกแน่ๆ
     ผมกับป่าสักมาถึงโรงยิมของมหาวิทยาลัยก็ปาเข้าไปตีห้าสิบนาทีแล้ว  เพราะผมมัวแต่จมปลักกับความอายของตัวเองอยู่ในห้องน้ำ
"โอ๊ะๆๆอะไรยังไงวะไอ้ทุ่งกะไอ้ป่าสักสุดหล่อมาพร้อมกันเว้ย"
เสียงไอ้ตรีภพแซวมาเป็นคนแรกเลย  หลังจากที่ผมกับป่าสักเดินเข้ามาในโรงยิม
"กูว่านะเว้ย มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆวะ
เสียงเพื่อนอีกคนในทีมวอลเลย์บอลเสริมทัพไอ้ตรีภพทันที
"เมื่อคืนนี้กูก็เห็นมันสองคนนั่งรถไปด้วยกันวะ"
เสียงไอ้ตรีภพแซวมาอีกครั้ง นักกีฬาวอลเลย์บอลในทีมหันมามองผมทันที
"เหมือนผัวพาเมียไปแดกข้าวเลยวะ5555555"
เพื่อนคนเดิมในทีมแซวเสริมมาอีกครั้ง ต่อจากนั้นเสียงโห่ก็ตามมาแบบห่าฝนทันที
"ไอ้เชี่ยตรี  มึงหยุดเห่าเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ผมสุดจะทนที่ไอ้ตรีภพและเพื่อนๆเล่นแซวผมกับไอ้ป่าสักไม่ได้ ผมนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
"ทุ่ง  มึงซ้อมเสร็จก็ไปรอกูที่รถเลยน่ะ"
อ้าวไอ้นี้ก็อีกคน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เฉยเลย ดูสิครับ ดูมันทำ เหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยยยยยป่าสักหันมาพูดกับผมหลังจากที่มันทักทายไอ้ตรีภพและเพื่อนๆนักกีฬาวอลเลย์บอลในทีมเสร็จ
"อืม..เอาตามนั้นก็ได้"  
ผมตอบป่าสักออกไปพร้อมกับรีบเดินลงสนามเพื่ออบอุ่นร่างกายก่อนลงซ้อมกับเพื่อนๆในทีม(จริงๆผมหนีอายครับ)
"กูไปละพวกมึง ฝากดูแลไอ้ทุ่งด้วยนะตรี"
ป่าสักหันมาพูดกับไอ้ตรีภพ
"ได้ๆเดี๋ยวกูจะดูแลให้อย่างดีเลยเพื่อน"
"อืม  ขอบใจวะ"
ขณะที่ผมกำลังวิ่งรอบสนามวอลเลย์บอลอยู่นั้นไอ้ตรีภพก็วิ่งเข้ามาสะกิดผมเบาๆด้านข้าง
"เอ้ยมึง ไอ้ป่าสักมันจะจีบมึงเหรอวะ??"
"จีบบ้า จีบบอ  อะไรของมึงวะไอ้เชี่ย"
"อ้าวกูเห็นมาส่งมึง คอยเป็นห่วงเป็นใย แถมก่อนมันจะไปซ้อมบาส ยังมีการมาฝากให้กูดูแลมึงแทนมันด้วย..แล้ว..แบบนี้ไม่เรียกจีบ  จะให้เรียกว่าไรวะ??"
"ไอ้นั้นมันหน้าม่อ มันหื่นจะตาย มันก็พูดแบบนี้กับทุกคน..แถมกูกับมันก็เป็นรูมเมทกันแล้วแปลกตรงไหนที่มาด้วยกัน"
"นั้นไง..กูว่าแล้วววววมันต้องมีอะไรแน่ๆๆ"
"ไอ้เชี่ยตรี  มึงหยุดเห่าเลยนะ"
"555มึงไม่ต้องเขินกูหรอกทุ่ง มึงนี้เสน่แรงไม่เบาเลยวะ ทำให้หนุ่มหล่อไฮโซอย่าไอ้ป่าสักมาตกหลุ่มรักได้"
"ไอ้เชี่ยตรี..กูบอกให้หยุดพูด ถ้ามึงไม่หยุดพูด กูจะเอาหมาออกจากปากมึงเดี๋ยวนี้เลย"
ผมวิ่งไล่เตะไอ้ตรีภพไปด้วยความเขินอาย
     หลังจากซ้อมกีฬาเสร็จก็ประมาณ หกโมงครึ่ง ผมเดินมารอป่าสักที่รถทันที
"ทุ่ง  มึงแน่ใจนะว่าจะกลับพร้อมกับไอ้ป่าสัก"
เสียงไอ้ตรีภพ ขับมอร์ไซค์มาจอดข้างๆผมแล้วถามขึ้นมา  ผมหันไปมองเพื่อนทันที
"เอ่อวะ ไหนๆกูก็มากับมันแล้ว ขอบใจมึงมากนะเว้ยตรี"
"อืม ไม่เป็นไรหรอกมึง  กูก็แค่เพื่อน ไหนจะไปสู้ผัวมึงได้วะ ทั้งหล่อทั้งรวย"
ไอ้ตรีภพพูดเสร็จมันก็รีบขับรถมอร์ไซค์คู่ใจออกไปทันที ปล่อยให้ผมยกเท้าเก้อ เพราะหมายจะถีบมันอย่างแรงที่ยังแซวผมไม่เลิก
"พวกมึงสองคนเป็นไรกันเปล่าวะ  กูเห็นหยอกล้อกันตลอด"
เสียงของป่าสักดังขึ้นหลังจากไอ้ตรีภพขับมอร์ไซค์ออกไปจากลานจอดรถ
"เปล่า..กูกับมันก็เพื่อนกัน  นี้มึงซ้อมเสร็จใช่ปะ??"
"อืมถ้าไม่เสร็จ  แล้วกูจะมายืนมองดูมึงสองคนเล่นกันเหรอ"
"เอ่อๆไปเถอะ  วันนี้เปิดเทอมวันแรก กูไม่อยากไปเรียนสาย"
ผมชวนป่าสักทันที เพราะดูจากสายตาและท่าทางของมันดูจะหงุดหงิดชอบกล
"แวะแดรกข้าวเช้าก่อนนะ  แล้วค่อยกลับหอ"
ป่าสักพูดขึ้นหลังจากขับรถหรูของเขาออกมาจากโรงยิม
"อืม กินที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยก็แล้วกัน"
ผมเสนอความคิดออกไปเพราะกลัวว่ามันจะพิเรนพาไปกินในตัวเมืองอีก
"ตามใจมึงสิ"
จากนั้นป่าสักก็ขับรถมายังลาดจอดรถโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยซึ่งโรงอาหารแห่งนี้ เป็นศูนย์กลางแหล่งรวมอาหารของนิสิตนักศึกษา  จึงไม่แปลกใจเลยว่าเช้าๆขนาดนี้คนก็ยังเยอะอยู่ตลอด  ผมเดินตามหลังป่าสักเข้ามาในโรงอาหาร  ทุกสายตาต่างหันมาจับจ้องมองป่าสักเป็นตาเดียวกันหมดเลย  คงเป็นเพราะวันนี้ป่าสักใส่ชุดนักบาสมองดูแล้วเท่มากๆแถมหน้าตามันออกจะหล่อกว่านักศึกษาทั่วไป(เอาตรงๆนึกว่าดาราเกาหลีมาเดินแบบ)คิ้วดกดำ ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงอมชมพู รับกับใบหน้าเรียวรูปไข่  ผิวขาวอมชมพูของมันเปล่งประกายเจิดจ้าออร่ามาเต็ม  ผมมองแผ่นหลังของป่าสักถึงได้รู้ว่ามันตัวใหญ่และสูงมาก น่าจะ185ขึ้นไปแน่ๆยิ่งมองยิ่งดูเท่ นี้ขนาดด้านหลังของมันยังน่ามอง น่าหลงใหลเลย(พอๆจะอ่านกินผู้ชายมากไปแล้วนะไอ้ทุ่ง  อย่าลืมว่าเรานะเป็นนายเอก)
"โอ้ยยย"
ผมเอาหน้าไปชนกับแผ่นหลังแน่นๆของป่าสักเข้าอย่างจังเพราะว่ามันหยุดเดินแบบกระทันหัน
"อะไรของมึงวะทุ่ง?เมื่อคืนนี้ก็ซบหน้าอกกูทั้งคืน  พอตอนเช้ามึงก็จะมาซบแผ่นหลังกูอีก"
"ไอ้เชี่ย มึงหยุดทำไมไม่บอกกูสักคำ แมวที่ไหนมันจะเบรกทันวะ"
"อ้าว  แล้วทำไมมึงถึงต้องเดินตามหลังกูด้วยวะ"
"??!! กูเดินตามหลังมึงนี้มันผิดมากเหรอวะ"
"มันก็ไม่ได้ผิด  แต่มาด้วยกันก็ควรจะเดินคู่กันเปล่าวะ?หรือมึงเขินที่ได้มาเดินกับคนหล่อๆอย่างกู"
"มึงนี้ นอกจากหน้าม่อหืนกามแล้ว  ยังเป็นโรคหลงตัวเองสุดๆ"
"ฮึฮึฮึกูพูดความจริงผิดตรงไหนวะ..เช้านี้แดรกโจ๊กแล้วกันน่ะ"
ป่าสักมันชมตัวเองเสร็จ ก็ออกคำสั่งกับผมทันที ทำให้ไอ้อาการอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้งของผมหายไปทันที
"อืมได้  แต่หาร้านที่คนไม่เยอะนะ กูขี้เกียจรอ"
"ทางนี้ ร้านมุมสุด โต๊ะว่างพอดี"
จากนั้นป่าสักก็คว้ามือผมเดินไปพร้อมกับมัน สายตาคนที่โรงอาหารนี้มองมาที่ผมทันที  ดูๆๆชะนีโต๊ะนั้นสิ  เบะปาก มองบน  จิกตาใส่ผมอีก  นั้นๆป่าร้านข้าวแกงถึงกับตาค้าง  อะไรกัน?ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีมาด้วยกันเหรอ....แค่คนหล่อคนไฮโซมันจับมือผมแค่นี้  ทำเหมือนว่าฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะถลายตอนนี้เลยนะ
     ขณะที่ผมกับป่าสักกำลังนั่งกินโจ๊ก  อยู่ๆก็มีเสียงเข้มๆทุ่มๆทักทายป่าสักขึ้นมา จากด้านหลังผม
"อ้าวน้องป่าสัก  ทานข้าวเช้าหรือครับ"
"สวัสดีครับพี่หมอแสน  ทานโจ๊กด้วยกันไหมครับ"
"ตามสบายเถอะน้อง  พี่อิ่มแล้ว เอ่อป่าสักวันนี้ อย่าลืมเข้าประชุมที่คณะตอนบ่ายนะ พี่ๆสตาฟเชียร์คณะเรามีเรื่องจะพูดคุยกับน้องๆสัตวแพทย์ปีหนึ่งทุกคนเลย"
"ครับ  พี่หมอแสน"
"แล้วนี้?? เพื่อนป่าสักเหรอ"
"ครับ  นี้ทุ่งธร  แก้วบุรี นักกีฬาวอลเลย์บอล เรียนอยู่ครุศาสตร์ สาขาศิลปศึกษาครับ" ป่าสักตอบออกไป
"สวัสดีครับพี่หมอแสน" ผมหันหลังกลับไปยกมือไหว้พร้อมกล่าวทักทายคนมาใหม่ ผมนี้ตกตะลึงไปเลย  ทำไมพี่หมอแสนถึงหน้าตาเหมือนผมอย่างกับแกะแบบนี้น่ะ  จะแตกต่างกันก็ตรงที่พี่หมอแสน จะสูงใหญ่กว่าและบึกบึนสมชายชาตรี
"ทุ่ง นี้พี่หมอแสน  นายสัตวแพทย์แสนชัย  พนมดงรัก  เรียนสัตวแพทย์ อยู่ปี 5 เป็นที่ปรึกษาพี่ๆสตาฟคณะเรา"
"เอ่อ  ตามสบายเลยน้อง  พี่ไปน่ะ  เอาไว้เจอกันที่คณะ"
"สวัสดีครับ"
ผมกับป่าสักกล่าวลาพี่หมอแสนพร้อมกัน
     เกินคำถามขึ้นในใจผมทันทีว่าพี่หมอแสน  ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนผมจัง  คนเราไม่ใช่พี่น้องกัน  จะหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้เหรอ??เท่าที่รู้มาผมไม่เคยมีพี่ชาย เป็นลูกคนเดียว อยู่กับแม่แค่สองคน  และอีกอย่างที่สะดุดใจของผมคือ  นามสกุลของพี่หมอแสน  "พนมดงรัก" ช่างเหมือนกับถ้อยคำที่สลักบนแหวนงาช้างของผมเสียจริง??
"ทุ่ง..เอ้ยทุ่ง มึงจะเหม่ออะไรนักหนาวะ?"
"ปะเปล่าาๆ นี้มึงอิ่มแล้วเหรอ?"
"อืม อิ่มแล้ว..เอ่อทุ่ง กูว่าน่ะ มึงกะไอ้พี่หมอแสนนี้หน้าตาคล้ายๆกันเลยวะ"
"มึง ก็คิดเหมือนกูเลย  นี้กูยังงงไม่หายเลยวะ"
"เอ้ยยๆๆไม่ได้น่ะเว้ย  มึงจะคิดอะไรกับพี่หมอแสนไม่ได้เชียวนะ"
"อะไรของมึงวะป่าสัก  มึงคิดบ้าไรอยู่"
"ไม่รู้ละ..มึงห้ามมองใคร นอกจากกู"
พอสิ้นเสียงพูดของป่าสัก  โจ๊กที่อยู่ในปากของผมเกือบพุ่งทะลักออกมาข้างนอกทันที
"มึงนี้ม่อได้แม้กระทั้งตอนแดรกข้าววะ"
"ไม่รู้ละ...ก็ใครใช้มึงมานอนซบอกกู แถมยังทำเสื้อกูเลอะอีก มึงต้องรับผิดชอบ"