ลมหวาน ป่าหนาว

     ตื้ดๆๆๆเสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของไอ้นักบาสหน้าหล่อดังขัดจังหวะเสียก่อน

"คราวนี้.....มึงโชคดีน่ะที่มือถือกูช่วยมึงไว้"

ไอ้นักบาสหน้าหล่อ ปากปีจอพูดพร้อมเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้โต๊ะอ่านหนังสือ  จากนั้นเขาก็ถือมันออกไปนอกระเบียงห้อง   ผมนี้เข่าทรุดครับ  นั่งลงกับพื้นทันทีอารมณ์มันหลากหลายอธิบายไม่ถูกทั้งตื่นเต้นกับรสจูบครั้งแรกในชีวิตผสมปนเปไปกับอารมณ์โกรธ  ไม่ได้โกรธคนจูบนะครับ  โกรธตัวเองที่อ่อนแอปล่อยให้คนอื่นมารักแกเอาได้ง่ายๆแบบนี้  ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี  ตัดสินใจคว้าผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป

     เปิดฝักบัวปล่อยน้ำให้มันไหลมารดตัว  ปล่อยให้น้ำมันไหลมาผสมกับน้ำตา  ร้องไห้ออกมาเถอะ ร้องออกมาให้มันสาแก่ใจที่เกิดมาเป็นคนอ่อนแอ  ดูแลตัวเองไม่ได้ปล่อยให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเหยียบย้ำศักดิ์ศรีผมไม่รู้ว่าใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเท่าไหร่  มารู้ตัวอีกทีนิ้วมือเรียวๆของผมมันก็ซีดหมดแล้ววววววววว  ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่เสื้อนักกีฬาสวมกางเกงวอร์มป้องกันทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้  จากนี้ไปผมจะเป็นคนใหม่เป็นคนเข้มแข็ง  จะไม่ยอมให้ใครมาแกล้งหรือรังแกได้อีก

     ผมออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจตกตะลึงไปกับห้องนอน หรือผมฝันไปหรือว่าผมเบลอ!!!!!!!!!มันเกิดอะไรขึ้นทำไมห้องมันดูกว้างกว่าเดิมอ้าววววนั้นเตียงผมกับเตียงไอ้นักบาสหน้าหล่อปากปีจอ  ทำไมถึงไปชิดติดกันเป็นเตียงเดียวกันได้วะ

"อ้าว   มึงจะอึ้งทำไมกัน  ก็แค่กูเอาเตียงย้ายมาติดกัน ห้องมันจะได้กว้างกว่าเดิม กูไม่ชอบอยู่ห้องแคบๆหายใจไม่สะดวก" ไอ้นักบาสสุดหล่อมันบอกผมพร้อมกับกำลังจะย้ายโต๊ะอ่านหนังสือมาติดกันอีกด้วย

"เอ้ยยยยนั้นมึงจะทำไรอีกวะ????"

"อ้าว????ก็กูบอกแล้วไงว่า  กูไม่ชอบห้องแคบ  กูก็จะย้ายโต๊ะมาอยู่ฝั่งเดียวกับมึงงั้ยไอ้ขี้อ่อย"

"แล้วมึงถามกูสักคำมั้ย??? ว่าต้องการแบบนี้เปล่าวะ"

"อ้าว???กูถามมึงแล้วววว ตอนมึงอยู่ในห้องน้ำ กูเห็นมึงเงียบก็เลยคิดว่ามึงตกลง"

"มึงถามกูตอนไหน  ทำไมไม่ได้ยินวะ??อย่ามามั่วเว้ย"

"อ้าวไอ้นี้ ก็ตอนที่มึงอาบน้ำนานเป็นชาตินั้นงั้ย...เอ่อหรือว่ามึงจะให้กูบอกอีกครั้ง..ก็ได้น่ะ"

ไอ้หน้าหล่อปากปีจอก็เดินเข้ามาหาผมทันที

"เอ่อๆๆตามใจมึงก็แล้วกัน  อยากทำไรก็ทำไป"

ผมตอบไอ้นักบาสหน้าหล่อไปแบบส่งๆเพื่อจะได้ยุติปัญหาที่จะตามมา

"เอ่อมึง  กูชื่อ ป่าสัก น่ะ  หรือนายกังวานไพร  บุญนิสากุล เรียนสัด-แพด แล้วมึงละ?"

"มึงอยากเรียกกูว่าอะไรมึงก็เรียกเถอะ ไหนๆมึงก็ไม่เคยเรียกกูดีๆอยู่แล้วนี้"

"จริงอะ...งั้นกูเรียกมึงว่า....ที่รักก็ได้สิ"

"ฮ้าาา??มึงว่าไรนะ??"

"อ้าว..ก็มึงบอกเอง  ว่าเรียกอะไรก็ได้งั้ย"

"หยุดเลยมึง  หยุดพูดเลย  กูชื่อ ทุ่งธร  แก้วบุรี  เรียกทุ่งก็ได้"

"ชื่อเพราะดีวะ   ทุ่งทอง  "

"ไอ้บ้าป่าสัก กูชื่อทุ่งธรโว้ยยย ไม่ใช่ทุ่งทอง มึงนี้นอกจากจะหน้าม่อแล้วยังเผือกหูตึงอีกด้วยนะ"

"555 กูก็หน้าม่อเฉพาะกับคนน่ารักๆเซ็กซี่ๆ  อย่างมึงคนเดียวน่ะ"

"ไอ้เชี่ย   กูไม่ใช่ของเล่นมึงนะเว้ยยย  กูไม่ชอบ"

"อ้าวววว ทำไงได้วะ  ก็กูชอบอะ"

ไอ้ป่าสักมันพูดคำว่าชอบ ออกมาง่ายๆแบบนี้เหรอ??? ผมนี้อึ้งครับ หน้าเหวอใบ้รับประทานขึ้นมาทันที

"ทุ่ง  นี้มึงอาบน้ำเสร็จแล้วใช่ปะ?"

"อืม...แล้วกูก็กำลังจะนอน"

"อ้าวเอ้ยย อย่าเพิ่งสิวะ  กูหิวข้าว"

"อ้าว??มึงหิวข้าว   แล้วเกี่ยวไรกะกูวะ??"

"ไม่เกี่ยวได้งั้ย ก็กูกับมึงเป็นรูมเมทกัน  มึงต้องพากูไปหาไรแดรก"

"ไม่อะ  กูจะนอน  กูเหนื่อย"

"ได้..ถ้ามึงจะนอน  กูจะปลุกมึงด้วยปากของกูนี้แหละ"

ผมได้ยินแค่นั้น ร่างกายของผมก็สะดุ้งทันที  ไม่ได้ๆผมจะอ่อนแอไม่ได้อีกแล้วววว

"มึงนี้มันเชี่ยสุดๆ เท่าที่กูเคยเจอมาเลย"

"5555 ปะไปกัน  กูหิวแล้วววว"

พูดเสร็จป่าสักก็เดินนำออกจากห้องไปทันที  มันไม่สนใจเลยว่าผมจะอยากไปกับมันหรือเปล่า

     ลงมาถึงชั้นล่างของหอพัก ผมก็มองหาไอ้ป่าสักทันที แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของมันเลย  

"มึงจะมัวยืนเซ่ออะไรอยู่วะ ....  ทางนี้"

เสียงป่าสักดังมาจากลานจอดรถของหอพัก  ผมมองตามเสียงของป่าสักไป ถึงกับตกตะลึง เพราะป่าสักยืนพิงประตูรถหรูคันงามสีดำ  มองดูแล้วเท่โคตรๆหน้ามันนี้หล่อเด่นเป็นสง่าพอๆกับ All-New BMW 5 Series (พอๆตื่นๆสติๆอย่าไปปลื้มกับภาพพจน์ของคนหล่อ)ผมนี้ก้าวขาไม่ออก คนอะไรวะ ทั้งหล่อทั้งรวย

"อ้าวมึง  จะเดินมาดีๆหรือจะให้กูไปอุ้มวะ"

"เอ่อๆๆไปเดี๋ยวนี้แหละ  มึงนี้ก็ชอบเร่งกูจังเลย"

"อ้าว     ก็กูหิวข้าว  นี้ยังไม่ได้แดรกไรเลยตั้งแต่กลับจากโรงยิม"

"ใครปิดปากมึงไว้ละ?  ถึงไม่ยอมไปหาแดรก"

"กูก็ไม่รู้ว่าใคร......เอาปากนุ่มๆหวานๆมาปิดปากกูเหมือนกันวะ"

"ไอ้เชี่ย  ขืนมึงพูดอีกที กูกลับนะเว้ย"

"โอเคๆได้ๆไม่พูดก็ไม่พูดคราฟฟ"

ป่าสักพูดพร้อมยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจที่ได้แกล้งคนอย่างผม เขาขับรถออกจากมหาวิทยาลัย มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองทันที

"อ้าวป่าสัก  ไหนคุณมึงบอกว่าหิวข้าว  แล้วนี้มึงขับรถเข้าเมืองทำห่าไรวะร้านอาหารในมหาวิทยาลัยมีเยอะแยะ"

"ก็กูอยากพารูมเมทกูไปเดท เอ้ยไม่ใช่ๆแค่หาอาหารร้านอร่อยๆฉลองที่กูกับมึงมาใช้ชีวิตร่วมกันงั้ย" ป่าสักพูดพร้อมชำเลืองหางตามามองผมแบบแปลกๆ

"ใครบอกมึง  ว่ากูอยากใช้ชีวิตร่วมกับมึง? แล้วใครบอกมึงว่ากูจะแดรกข้าวกับมึง  กูแค่มาเป็นเพื่อน"

"เอาเถอะน่าาา ไหนๆมึงก็มากับกูแล้ววว  ทนๆฝืนแดรกเป็นเพื่อนกูหน่อย  หรือว่า....มึงไม่อยากเป็นเพื่อน เป็นอย่างอื่นก็ได้น่ะ  กูไม่ถือหรอก"

"ไอ้หน้าม่อ ไอ้ปากปีจอ มึงหยุดความคิดไว้เลยนะเว้ย"

"อ้าวกู ยังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วมึงรู้เหรอว่า กูคิดไรกับมึง"

"กูรู้  คนอย่างมึงคิดได้อยู่อย่างเดียวแหละ  ในหัวสมองมึง"

"555ไหนมึงลองบอกกูสิ  ว่าคนอย่างกูคิดอะไรได้บ้าง"

"ไม่โว้ยยยย กูไม่หลงกลมึงหรอก"

"ฮึฮึฮึ กลัวจะตกหลุมรักกูละสิ"

"มึงพูดไรน่ะ??"  

"เปล่าๆๆ"

หลังจากนั้นป่าสัก  ก็ขับรถพาผมเข้ามาร้านอาหารหรูระดับ 5 ดาวในตัวเมือง  โอ้แม่เจ้าเกิดมายังไม่เคยได้เข้ามาในร้านหรูๆแบบนี้สักที แล้วผมจะทำตัวยังไง ดูเสื้อผ้าที่ผมใส่มาสิครับ เสื้อกีฬากางเกงวอร์ม รองเท้าแตะ ไอ้ป่าสักมึงทำแบบนี้มึงฆ่ากันชัดๆๆๆๆ

"สวัสดีค่ะ คุณหนู ห้องเดิมไหมค่ะ" พนักงานตอนรับไหว้เราทั้งสองพร้อมทักทายป่าสัก อย่างสนิทสนม เขาเรียกป่าสักว่าคุณหนู 55555ตัวโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังเรียกคุณหนูอยู่ได้  ผมนี้อดขำไม่ได้จริงๆหรือจะขำตัวเองกันแน่ก็ไม่รู้

"ห้องเดิมครับพีพร"

"เชิญทางนี้เลยค่ะ" พนักงานตอนรับเดินนำหน้าเราทั้งสองไปยังห้องวีไอพีของร้านอาหารทันที

"มึงจะกินไร  เลือกเลยน่ะ" ป่าสักพูดกับผมพร้อมยื่นเมนูอาหารส่งมาให้ผมได้เลือก

"เอ่อ  กูไม่รู้จะสั่งไรวะ"

"อ้าว???มึงอยากแดรกไร ก็สั่งๆไปเถอะ มื้อนี้กูเลี้ยงเต็มที  หรือมึงจะให้กูเลี้ยงตลอดก็ได้น่ะ...กูเต็มใจ"

"บ้า...พอเถอะหยุดเล่น  กูอายคนอื่นเขา"

"คนอื่นที่ไหน  นี้ก็พี่พร  พนักงานร้านพี่สาวกูเอง"

ผมนี้อึ้งเป็นครั้งที่ร้อย  โอ้สวรรค์ช่างไม่เข้าข้างผมเลย  ทำไมมันต้องพาผมมาที่ร้านพี่สาวมันด้วยวะ???มากินอาหารแบบนี้ด้วย แล้วมีดกับส้อมผมจะใช้เป็นไหม อาหารแต่ละอย่างที่เห็นก็ไม่เคยรู้จัก  ไม่เคยได้กินมาก่อน(ตอนนี้ผมต้องการข้าวเหนียวส้มตำด่วนๆๆ) ผมจึงตัดสินใจไม่สั่งอะไรปล่อยให้ป่าสักเป็นคนสั่ง ผมก็ทำเนียนครับ ป่าสักทำแบบไหนผมก็ทำตามแค่นั้น กินอย่างละคำสองคำ แต่อาหารที่มันสั่งมานี้  อย่างกับเลี้ยงคนสักสิบคนได้  อาหารมื้อเย็นของผมและป่าสักก็ผ่านไป  มันผ่านไปแบบฝืนๆความรู้สึกของผม  บอกตรงๆเกิดมาก็เพิ่งจะได้ลองลิ้มชิมรสอาหารระดับห้าดาวก็คราวนี้

"อิ่มแล้วใช่มั้ย? กลับเถอะวะดึกแล้ว"

ผมถามป่าสักออกไปหลังจากที่มันยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"เอาไรเพิ่มมั้ยวะ?  กูเห็นมึงแทบจะไม่แตะอะไรเลย..หรือว่าอาหารไม่อร่อยวะ??"

"กูกินมาแล้ว"

"อืม.งั้นก็กลับกันเลย พรุ่งนี้มีซ้อมตอนเช้า"

ป่าสักตอบผมพร้อมเดินนำออกจากร้านอาหารไปป่าสักพาผมกลับมาถึงห้องพัก ก็ราวๆจะเที่ยงคืนแล้ว

"อ้าวทุ่ง??นี้มึงจะไม่อาบน้ำเหรอ??"

"ไม่วะ กูอาบแล้วก่อนไป  กูจะนอนกูเหนื่อย"

ผมบอกป่าสักไปพร้อมกับล้มตัวลงนอนแบบเหนื่อยล้าเต็มทน ปิดตาหลับสนิทไม่สนใจอะไรอีกแล้ววววว

     ทำไมมันมืดแบบนี้วะ  ผมเดินมาบนทางเท้าที่เต็มไปด้วยป่าไม้นานาพันธุ์  มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด  แล้วอยู่ๆก็มีงูตัวใหญ่ตกมาจากไหนก็ไม่รู้มารัดตรงคอของผม  งูตัวนั้นรัดแน่นขึ้น แน่นขึ้นผมหายใจไม่ออกร้องก็ไม่มีเสียง ผมพยายามดิ้นทุรนทุรายเอาตัวรอดจากเจ้างูใหญ่ตัวนั้น แต่ปรากฏว่ายิ่งดิ้น มันก็ยิ่งรัด รัดตรงคอ  โอ้ยยยยแม่จ้าช่วยลูกด้วยบุญคุณลูกยังไม่ได้ทนแทนแม่เลยแล้วยังจะมาถูกงูบ้าที่ไหนมารัดตายอีกกกกกกกก

"อ้ายยยยยยยยยยยยยยยช่วยด้วยยยยยยยยยยย"

"เป็นไรวะทุ่ง  ไอ้ทุ่งตื่นๆมึงเป็นไรวะ?"

ผมลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดในห้องนอน  พอตั้งสติได้ผมก็รู้ว่าตัวเองฝันร้ายแน่ๆโอ้วววนี้มันเกิดอะไรขึ้นผมไปนอนกอดไอ้ป่าสักได้อย่างไร  กอดมันไว้แน่นเลยยยแถมเอาหน้าไปซบอกมันอีกด้วยยย

"เอ้ยยยยเชี่ยยยย  นี้มึงทำไรกูวะ"

ผมถามป่าสักออกไปด้วยอาการเก้อเขิน

"อะไรวะ?แทนที่กูจะถามมึงมากว่า  ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอยู่ๆก็มากอดกูแน่นเชียว"

"อะไรน่ะ???กูเนี้ยน่ะไปกอดมึง"

"ก็เอ่อสิวะ  มากอดกูแล้วยังเผือกร้องช่วยด้วยๆอีก"

"อ้าเหรอ...กูขอโทษวะ  กูฝันร้าย"

"มึงฝันร้ายเหรอ?  แค่ฝันน่ะมึง  อย่าคิดไรมากเขาบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี  ถ้ามึงไม่อยากฝันร้ายอีก...มึงก็กอดกูแน่นแล้วกัน" สิ้นเสียงป่าสักผมนี้รีบปล่อยมือออกจากตัวมันทันที

"อืมไม่เป็นไร กูไม่ว่าไรมึงอยู่แล้ว มึงอยากจะกอดกู อยากจะทำไรกูก็ได้หมดแหละ"

"ไอ้บ้า"ผมอุทานออกมาแบบอายๆ

"เอาๆนอนต่อเถอะ อย่าคิดไรมากมึง แค่ความฝัน คืนนี้ทั้งคืนกูให้มึงยืมอกใหญ่ๆแน่นๆของกูแล้วกัน สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมึงอย่างแน่นอน"ป่าสักพูดพร้อมกับกดหัวลงตรงหน้าอกของเขา แล้วห่มผ้าให้ช่างเบามือจริงๆ  มันทำให้ผมหายตกใจขึ้นมาบ้าง มันเกิดความรู้สึกแปลกๆตรงอกด้านซ้ายเสียแล้วววววววววแต่ผมก็ยังกลัวและตกใจในความฝันอยู่มันความฝันที่น่ากลัวจริงๆมันเหมือนจริงมากๆคืนนี้ขอนอนในอ้อมกอดของป่าสักไปก่อนแล้วกัน ก็ผมกลัวอยู่นี้ ผมได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของป่าสัก คงเป็นเพราะเหนื่อยมาทั้งวันมันถึงไปหลับเร็วแบบนี้ แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลงได้ยินแต่เสียงหายใจและไออุ่นของป่าสัก