ลมหวาน ป่าหนาว

     หลังจากที่สอบเสร็จผมก็กะว่าจะชวนไอ้ทุ่งไปปลอดปล่อยสักหน่อยแบบว่าดูหนังฟังเพลงชิวๆ แต่ก็ถูกขัดจังหวะจากไอ้คุณหนูไฮโซป่าสักเสียก่อนเพราะไอ้นั้นมันจะพาว่าที่แฟนไปให้พ่อกับแม่ดูตัวนะสิครับ งานนี้ผมเลยต้องว้าเหว่เอกาอยู่คนเดียวเพราะถ้าจะไปซ้อมกีฬาโค้ชก็หยุดให้พักผ่อนหลังจากสอบเสร็จสรุปงานนี้ผมคงต้องนอนเบื่ออยู่คนเดียว ส่วนอีกคนไอ้โอมหลังจากที่มันมาดูอาการท้องเสียของผมในวันนั้นแล้วมันก็หายเงียบไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแต่ก็อย่างว่าละครับความสัมพันธ์ของผมกับมันก็ไม่มีสถานะอะไรนอกเสียจากคำว่าเพื่อน  เพื่อนเท่านั้น  แต่หัวใจของผมกลับไม่คิดว่าไอ้โอมเป็นเพื่อนเสียแล้วผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน หรือมันเกิดขึ้นตอนที่ผมเสียอาณานิคมช่วงท้ายให้กับไอ้คนขี้เมาอย่างมันก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็รักมันข้างเดียวเข้าไปแล้ว  ตอนนี้ที่ทำได้คือต้องห้ามใจไม่ให้รักมันมากกว่านี้ ผมก็ได้แค่แอบเข้าไปส่องดูเฟซของไอ้โอมไปวันๆ แต่บางทีการที่เข้าไปดูเฟซมันบ่อยๆก็ทำให้ผมเจ็บ เจ็บแบบฝังลึกเพราะว่าไปเห็นภาพบาดตาบาดใจของมันกับสาวๆมากมายที่เข้ามาหามัน มันออกงานแต่ละครั้งก็เป็นธรรมดาที่จะมีคนมาขอถ่ายรูปมีแฟนคลับ ก็มันเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย ส่วนผมมันก็แค่นักกีฬาแถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันกับมันมีเหมือนกับมันทุกๆอย่าง
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง” นี้คือข้อความล่าสุดที่ผมโพสลงในเฟซส่วนตัว ผมก็ทำได้แค่นี้แหละครับ ทำอะไรมากไปกว่านี้ก็คงไม่ได้ แต่แล้วจู่ๆระบบในเฟซมันก็เตือนว่ามีคนเข้ามากดไลค์ ผมต้องแปลกใจเพราะหนึ่งในจำนวนคนที่มากดไลค์ให้ผมนั้นคือไอ้โอม แล้วจู่ๆไลน์ผมก็ดังขึ้นมาทันที
Om  pheang  :  ไม่เป็นไร
Tee Hua Sao  :  อะไรของมึง
Om  pheang  :  ก็เห็นโพสขอบคุณกูในเฟซ
Tee Hua Sao  :  ใครบอกมึงว่ากูขอบคุณมึง
Om  pheang  :  ก็กูบอกมึงอยู่นี้ไง
Tee Hua Sao  :  กูขอบคุณคนอื่น  ไม่ใช่มึง  อย่าหลงตัวเอง
Tee Hua Sao  :  สติ๊กเกอร์โมโห
Om  pheang  :  ให้มันจริงเถอะ 
Om  pheang  :  โกหกไม่ดีนะเว้ยยยยมันบาป
Tee Hua Sao  :  บาปอะไร  กูพูดความจริง
Om  pheang  :  บาปสิ  โกหกผัวตัวเอง  มันบาปหนักรู้ไหม
Om  pheang  :  รูปดอกไม้
Tee Hua Sao  :  สัส
Om  pheang  :  มึงสอบเสร็จแล้วใช่ไหม?
Tee Hua Sao  :  ทำไม
Om  pheang  :  กูอยากดูหนังวะ
Tee Hua Sao  :  อ้าว ใครมัดขามึงไว้วะ
Om  pheang  :  กูได้บัตรฟรีมา  มึงไปดูกะกูนะ
Om  pheang  :  รูปตั๋วหนังสองที่นั่ง หมายเลข 14,15
Om  pheang  :  พอดีกูรับจ๊อบเอาไว้ ไปรับมึงไม่ได้เจอกันที่หน้า
                     โรงหนังเลยนะเวลา 21.00 น.
Tee Hua Sao  :  อ้าวมึงมีงานแล้วทำไมต้องชวนดูหนังด้วยวะ
Tee Hua Sao  :  มึงก็  ทำงานให้เสร็จสิ
Om  pheang  :  งานเสร็จทัน  ตามนั้นเครนะมึง
จากนั้นไลน์ผมก็เงียบไป  สงสัยมันคงยุ่งกับงานจริงๆผมควรจะดีใจมั้ยที่ไอ้โอมชวนไปดูหนัง ถึงจะเป็นบัตรฟรี???แต่ก็ช่างเถอะคิดมากไปก็ปวดหัว ก็ดีเหมือนกันที่จะได้ไปดูหนังแก้เบื่อไหนๆก็ไม่ได้ทำอะไรแล้วไปดูหนังก็ไม่เลว  คิดได้แบบนี้อาบน้ำแต่งตัวไปรอมันที่ห้างดีกว่าไปเดินดูอะไรเล่นๆรอเวลา  จากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ขับมอไซค์คู่ใจของผมตรงไปห้างในเมืองทันที ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ก็ไม่ใช่ของใครที่ไหนหรอกครับ เป็นของพ่อไอ้คุณหนูไฮโซป่าสักนั้นเองเห็นไหมครับว่ามันรวยขนาดไหนกิจการต่างๆในเมืองขอนแก่นส่วนมากแล้วก็เป็นของครอบครัวของไอ้เชี่ยคุณหนูป่าสักไม่ว่าจะเป็นโรงแรมหรูๆ ภัตตาคารห้าดาว ห้างใจกลางเมืองหรือแม้แต่ที่ดินมากมายก็เป็นของตระกูลบุญนิสากุลทั้งนั้น ผมขับรถมาถึงห้างสรรพสินค้าก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้วเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงแวะร้านหนังสือดีกว่าหาอะไรไปอ่านแก้เซ็งคงจะเข้าท่า
“อ้าวตีญ่า  มาซื้อหนังสือเหรอ?”
เสียงคุ้นๆหู ทักผมขึ้นมาหลังจากที่ผมเดินดูหนังสือได้ไม่นาน
“สวัสดีครับพี่เชอรี่  นี้พี่ก็มาซื้อหนังสือเหมือนกันเหรอครับ”
“เปล่าหรอกจ๊ะพอดีพี่มาทานอาหารกับเพื่อนๆนะ เลยแวะมาดูหนังสือสักหน่อย  เอ่อแล้วนี้ลูกตีญ่าของคุณแม่มาคนเดียวเหรอค่ะ”
“โอ้ยยยเจ้  บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกตีญ่า ผมไม่ชอบ อายเขา”
“เครๆๆล้อเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้  ว่าแต่แกมาคนเดียวหรือไงยะ แล้วเพื่อนซี้เธอหายไปไหน”
“แล้วเจ้ เห็นผมมากะใครละ ก็มาคนเดียวสิ ส่วนไอ้ทุ่งมันไปบ้านแฟน”
“ว้ายยยตายแล้ววว นี้ทุ่งธรมีแฟนแล้วเหรอ???”
พอเจ๊เชอรี่ได้ยินว่าทุ่งธรมีแฟนแล้วก็เล่นเอาตกใจเป็นการใหญ่รีบเอามือมาทาบอกแทบไม่ทัน
“แล้วนี้แฟนของทุ่งเป็นใครอะ  เจ้รู้จักไหม???บอกมาๆ”
“เอ่อมัน  ก็ต้องมีของมันบ้างสิเจ้  แหม่คนเราก็ต้องมีบ้างใช่ปะ?”
“สรุปว่าแฟนของน้องทุ่งเป็นใครยะ บอกเจ้มาเลยนะ”
“เจ้  ถ้าอยากรู้เจ้ก็ไปถามมันเอาเองแล้วกัน ขืนผมพูดไปเดี๋ยวก็โดนไอ้ทุ่งมันเตะปากให้พอดีสิ”
“บอกแค่นี้ก็ไม่ได้  เดี๋ยวเจ้ไปถามเองชิ   พวกแกนี้ไวไฟนะยะ ขนาดฉัน
อยู่มาจนป่านนี้ยังไม่มีใครแล”
“อ้าวเจ้ก็พวกผมมันวัยใส  ไม่ใช่วัยแรกแยมฝ่าโลงอย่างเจ้อะ”
“ว้ายยยไอ้ตรี แกนี้ปากคอเลาะร้ายมากเลยนะ ฉันไม่คุยกะแกแล้วไปก่อนดีกว่าเพื่อนๆรออยู่”
“โชคดีนะเจ้ เอาไว้เจอกันที่สนามนะ”
“เครบ่าย เอ่อตรีแกอย่าเผลอลากผู้ไปกินในห้องน้ำห้างนะ”
“โอ้ยยยเจ้  ก็เกินไปน่ะ”
พอพี่เชอรี่เดินออกจากร้านหนังสือผมก็ดูเวลาทันทีเพราะกลัวว่าจะเลยเวลานัดกับไอ้โอม
“อืม อีกสิบห้านาทีจะถึงสามทุ่ม  เดินไปรอเลยแล้วกัน”
จากนั้นผมก็เดินออกจากร้านหนังสือตรงไปยังชั้นสี่ของห้างสรรพสินค้าเพื่อที่จะไปรอดูหนัง  มาถึงโรงหนังคนก็เริ่มมากันเยอะแล้วส่วนมากก็จะมีแต่นักศึกษาที่สอบเสร็จแล้วบางคนก็มาเป็นกลุ่มบางคนก็มากับแฟน แต่ก็มีส่วนน้อยที่มาคนเดียว ตอนนี้ผมได้แต่ยืนรอไอ้คนนัดอยู่ห่างๆถัดจากทางเข้าโรงหนังไปสักห้าเมตร
“เอ้านี้มันสามทุ่มแล้ว  ทำไมยังไม่มาอีกนะ”
ผมบ่นกับตนเองเพราะว่าได้เวลาหนังฉายแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของไอ้คนนัดเลย  ผมตัดสินใจส่งไลน์ไปหาโอมทันที
Tee Hua Sao  :  โอม  มึงถึงยังวะ
Tee Hua Sao  :  กูถึงแล้วนะ
เงียบไม่มีการตอบกลับ หรืออ่านไลน์เลยแม้แต่น้อยหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมันวะ  พอนึกได้อย่างนั้นผมรีบโทรหามันทันที 
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” ไอ้โอมปิดเครื่อง หรือมันยังทำงานไม่เสร็จ ผมก็คงคิดได้แค่นี้จริงๆเพราะมันบอกว่าทำงานเสร็จแล้วจะมา  จากนั้นเวลาก็ผ่านมาสิบห้านาทีก็ยังไม่เห็นวี่แววของไอ้โอมโผล่หัวมาเลย หรือแม้แต่ไลน์ก็ไม่ทักกลับมา ผมตัดสินใจนั่งรอมันต่ออีกสักสิบห้านาทีก่อนแล้วค่อยส่งไลน์ไปอีกครั้งเพราะบางทีมันกำลังเดินทางอยู่ก็ได้เพราะทุกวันนี้ในตัวเมืองขอนแก่นรถติดเหมือนในกรุงเทพเลย
Tee Hua Sao  :  โอมนี้มันสามทุ่มครึ่งแล้วนะ
Tee Hua Sao  :  มึงอยู่ไหน??????
ผมพิมพ์ไลน์ไปได้แค่นั้นจู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมแห่งความน้อยใจมันก็ไหลออกมาอย่างง่ายดาย ทำไมความรู้สึกแบบนี้ทำไมมันถึงต้องเกิดขึ้นกับผม แหงนหน้ามองเพดานห้างสิน้ำตาถึงจะได้ไม่ไหลออกมา ผมบอกตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะเดินหันหลังให้กับโรงหนังทันที เดินมาได้สักพักสายตาอันพร่ามัวของผมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงๆร่างนั้น ร่างสูงที่มันทำให้ผมร้องไห้นี้นั้นมันไอ้โอมนี้ ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านหลังผมก็จำมันได้แล้วมันกำลังเดินไปไหน ทำไมมันถึงได้มากับผู้หญิงไหนมันบอกว่ามีงานแล้วมันทำงานเสร็จแล้วหรือ??แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคำถามมากมายเข้ามาในหัวสมองของผมทันที?? ดูท่าทางสนิทสนมกันมาก หน้าผมชาไปหมดขาก็ก้าวไม่ออกจะเดินต่อก็ไปไม่ไหวเหมือนว่ากำลังในตัวมันได้หายไปหมดสิ้นทำไมอ่อนแรงได้เพียงนี้  นี้หรือคนที่นัดให้ผมมารอ แต่มันกลับมากับคนอื่นถ้าไม่ว่างก็น่าจะบอกผมสักคำ ไลน์ไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ โทรไปก็ปิดเครื่อง ผมสังเกตว่าตอนที่เห็นหลังไอ้โอมกับผู้หญิงคนนั้นเดินมามันเป็นทางที่เดินออกมาจากโรงหนังด้านข้างนี้ แสดงว่ามันมาดูหนังกับสาวสวยคนนั้น  แล้วมันจะมานัดผมทำไม????มันทำแบบนี้กับผมทำไม มันมีหัวใจหรือเปล่า......ผมไม่รู้ตัวว่าขับรถมอไซค์ออกมาจากห้างตั้งแต่ตอนไหนมารู้สึกตัวอีกทีก็พาร่างกายที่อ่อนล้ากับหัวใจที่ช้ำๆมาหยุดที่หน้าร้านเหล้าแล้วผมตัดสินใจซื้อเบียร์กระป๋องมาเป็นโหลคืนนี้จะเอาให้มันเมาไปเลยพอได้เบียร์แล้วผมตรงไปยังที่ ที่ผมคุ้นเคยสะพานไม้  สะพานไม้ที่ไม่เคยทอดทิ้งใคร ผมค่อยๆนั่งลงมองดูดวงจันทร์บนสะพานไม้แสงจันทร์ตกกระทบกับสายน้ำช่างดูสวยงามอะไรปานนั้น ตรงข้ามกับจิตใจของผมนักตอนนี้มันช่างทรมานเสียจริงๆยิ่งคิดยิ่งดื่มผมไม่รู้ว่าดื่มเบียร์ไปกี่กระป๋องแล้ว แต่ตอนนี้รู้สึกได้ว่าร่างกายเหมือนๆจะทรงตัวไม่อยู่เอาเสียเลย ทามกลางความเงียบสงบของสะพานไม้จู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาทันที ไอ้เชี่ยโอมโทรมา มันจะโทรมาทำไมก็ในเมื่อมันอยู่กับสาวสวยคนนั้นแล้ว สาวสวยคนที่เหมาะสมกับมันทุกอย่างไม่ว่าหน้าตาก็ดูสวยสมกับไอ้โอมเอามากๆ  มันจะมาตอแยผมอีกทำไม คิดได้แบบนั้นผมก็กดตัดสายมันทิ้งไป  ตัดไฟเสียแต่ต้นลมยิ่งเห็นมันโทรมาก็ยิ่งเจ็บเข้าไปในทรวงมากขึ้นอีก ดื่มครับ ยกเบียร์ขึ้นดื่มสิจะรออะไรอยู่ละ ให้รสชาติขมๆของเบียร์มันดับความช้ำในใจเถอะ
“พอได้แล้วมั้ง”
จู่ๆก็มีมือใครที่ไหนไม่รู้มาแย่งเอาขวดเบียร์ออกจากมือผมไปเสียดื้อๆทำให้ผมต้องรีบหันหน้าไปไปทางต้นเสียงนั้นทันที
“ทำไม  มึงไม่รอดูหนังกับกู”
โอมศักดิ์พินิจพูดจบก็ยกเบียร์ในกระป๋องที่แย่งเอามาจากตรีภพขึ้นดื่มทันทีพร้อมกับนั่งลงข้างๆที่ราวสะพานไม้ใกล้ๆกับตรีภพ
“สัส  แย่งกูแดรก”
“ทำไมไม่รอกู”
ไอ้เชี่ยโอม  มึงยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอผมนึกในใจแต่ไม่พูดออกไปได้แต่ยกเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นมาดื่มให้มันสาแก่ใจ
“กูขอโทษ  ที่ไปช้า พอดีติดธุระนิดหน่อย”
“กูไม่อยากดูละครน้ำเนาวะ  ไปเล่นที่อื่นเถอะมึง”
“ตรี กูรู้ว่าทำให้มึงโกรธ  แต่กูติดธุระจำเป็นจริงๆ”
“ช่างแม่งมันเถอะ  มึงจะมาสนใจอะไรกับคนอย่างกู”
“ตรี  กูรู้ว่ามึงไม่พอใจ  แต่มึงฟังกูก่อนได้ไหม”
“มึงจะมาล้อเล่นอะไรกับกูอีกวะโอม  แค่นี้มึงยังไม่พอใจอีกเหรอ?”
“ตรี มึงอย่าใช้อารมณ์สิวะ  กูรู้ว่าผิดนัดกับมึง แต่มึงฟังกูก่อนได้ไหม”
“หึ ว่ามามึงอยากจะเล่าอะไรก็เล่ามา เอาที่มึงสบายใจเลยโอม กูไม่มีสิทธิอะไรในตัวมึงอยู่แล้วว”
“อย่าพูดแบบนั้นสิตรี  มึงฟังกูนะตรี”
จากนั้นโอมก็ขยับเข้ามานั่งใกล้ๆกับตรีทันที เขายื่นมือออกไปจับใบหน้าเข้มๆของตรีภพให้หันมาทางเขาอย่างช้าๆถึงแม้ว่าจะมีการเกร็งฝืนของอีกฝ่ายอยู่ก็ตาม
“ตรี มึงมองตากูนะ  ว่าเรื่องต่อไปนี้กูจะพูดความจริงให้มึงฟัง”
ผมจ้องตาของไอ้โอมกลับทันทีอยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างมันจะโกหกอะไรผมอีก
“คือว่ากูไปดูหนังกับลูกสาวของเพื่อนแม่  เลยมาดูหนังกับมึงไม่ทัน”
“อืม กูเห็นแล้วว่า”
“นี้มึงเห็นเหรอ  แล้วทำไมไม่เข้าไปทักกูวะ”
“กูเห็นมึงเดินออกมาจากโรงหนังกับผู้หญิงคนนั้น”
“เอ้ยไม่ใช่อย่างที่มึงเข้าใจนะเว้ย  เขาเป็นลูกเพื่อนแม่กู พอดีเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ”
“แล้วไง  มึงเลยอาสาพาไปดูหนัง?”
“เปล่า  พอดีแม่เขาไปธุระกับแม่กูเลยเอาเขามาฝากให้กูช่วยดูแลเขาก่อน”
“อืมก็ดีแล้ว  มึงจะมาสนใจกูทำไมวะ กลับไปดูแลสาวสวยคนนั้นเถอะ”
“ตรี  มึงอย่าพูดแบบนี้สิวะ  กูขอโทษที่ทำให้มึงรอเก้อ”
“มึงแม่ง  ก็น่าจะบอกกูสักคำ  มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรวะ”
“คือกูไม่รู้จะบอกมึงยังไง  กูคิดว่ารอบหนังมันจะทันกันพอดี แต่แมร่งหนังมันเสือกช้า”
“มึงเลยสับรางไม่ทัน?”
“เปล่ากูไม่ได้สับราง  แค่กูไม่สามารถปฏิเสธได้”
“อืม  กูเข้าใจแล้วกูมันก็แค่เพื่อนมึง จะสำคัญสู้ใครได้วะ”
“เอ้ยตรี ไม่ใช่อย่างนั้นนะมึง”
จากนั้นตรีภพก็ลุกขึ้นยืนทันที แต่ด้วยความที่ร่างกายรับเอาแอลกอฮอล์เข้าไปมากจึงทำให้ร่างของเขาเซไปข้างหน้า กำลังจะตกลงไปในแม่น้ำใต้สะพานแต่มือของโอมก็คว้าเอาไว้ได้ทัน โอมดึงร่างของตรีเข้ามาแนบชิดไว้กับอกกว้างๆได้ทันพอดี
“อุ๊บ”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เออ  เอ่อ  กูไม่เป็นไร  ขอบใจนะ”
“ตรี มึงเข้าใจกูไหม?”
“เอ่อปล่อยกูได้แล้ว  กูไม่เป็นไรแล้ว”
“ไม่  มึงจะหนีกู ตอบมาก่อนว่าเข้าใจกูหรือยัง”
“กูจะหนีมึงทำไมวะ”
“อ้าวก็มึงโกรธกู มึงยังไม่เข้าใจกู”
“กูไม่ได้โกรธมึงไอ้โอม  แค่กูเข้าใจว่ามึงกับกูก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน”
“ตรี ถ้ามึงเห็นกูเป็นแค่เพื่อน  ทำไมตอนนี้มึงถึงไม่กล้ามองหน้ากู”
“อะไรของมึงวะไอ้โอม  ปล่อยกู  กูจะกลับหอแล้ว”
“กูไม่ปล่อย จนกว่ามึงจะยอมมองหน้ากู หรือมึงไม่กล้า”
ศักดิ์พินิจได้ทีก็รีบท้าตรีภพ เพราะรู้ว่านิสัยอย่างตรีภพนั้นใครก็อย่าได้คิดมาท้าดวล
“ได้แค่มองหน้าเอง  กูไม่เห็นจะต้องกลัวมึงเลย”
ผมค่อยๆจ้องหน้าไอ้คนตัวสูงรูปหน้าเรียวๆดวงตาที่มีแววของความขี้เล่นของโอมส่งมายังผมทันที เราจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นสักพักโอมก็ค่อยๆโน้มใบหน้าเรียวๆของเขาเข้ามาใกล้กับปากของผม โอมใช้ปากของเขาจูบลงอย่างหนักหน่วงและรุนแรงเพื่อเปิดปากของผมแล้วจากนั้นก็ใช้ลิ้น
ครวญหาความหอมหวานมาดูดดื่ม เราต่างก็แลกลิ้มซึ่งกันและกันทามกลางบรรยากาศใต้แสงจันทร์บนสะพานไม้แห่งนั้นเนินนานแสนนานจากอารมณ์ที่น้อยใจกลับแปรเปลี่ยนเป็นแรงปรารถนาในกายของกันและกัน
“กี่โมงแล้ววะโอม”
ผมตื่นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่ภายใต้ห้องนอนของโอมศักดิ์พินิจคงไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนนี้เราจบลงแบบไหนนะครับเอาเป็นว่าเข้าตำราวัวเคยค้าม้าเคยขี่ก็แล้วกัน
“ไม่รู้  คงเช้าอยู่มั้งมึงจะรีบตื่นไปไหน นอนต่อก่อนเถอะ”
“บ้าแล้วมึง  แสงแดดส่องมาแยงตาแล้วเช้าบ้านมึงสิ”
“โอ้ยยนี้มันวันหยุดนะเว้ยตรี  ก็ตื่นสายๆหน่อยก็ได้อีกอย่างกูยังเพลียอยู่เลย”
พอสิ้นเสียงพูดโอมก็คว้าตัวผมให้กลับไปนอนต่อภายใต้ผ้าห่อผืนเดียวกับโอมทันที ร่างของเราทั้งสองเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“เมื่อคืนเล่นกูสะเหนื่อยเลย ขอนอนต่ออีกนิดนะมึง”
“อะไรกันของมึง  ใครเล่นมึงกูเห็นมีแต่มึงนั้นแหละใส่เกียร์สี่เร่งเอา เร่งเอา”
“หึหึพูดแบบนี้ อยากต่ออีกสักรอบเหรอวะตรี”
“เอ้ยยไอ้บ้าโอม  พอแล้วกูไม่ไหวแล้วมึง เมื่อคืนก็สองรอบแล้ว”
“อ้าวมึงปลุกกูเองนะเว้ยตรี  ช่วยไม่ได้ตอนนี้น้องชายกูมันตื่นมาเคารพธงชาติแล้ววะ  มึงต้องรับผิดชอบ”
“ไม่นะเว้ยยยยยยไอ้โอมมมมมมปล่อยกู มึงอย่าทำแบบนี้สิวะ กูไม่ไหวแล้วกูเหนื่อย”
ศักดิ์พินิจพลิกตัวขึ้นมาแล้วจับขาของตรีภพแยกออกจากกันโดยทันที ตอนนี้ตรีภพนอนอยู่ในท่านอนหงายขาถ่างออกโดยอัตโนมัติ มือใหญ่ของศักดิ์พินิจจับมังกรน้อยพร้อมพ่นพิษอยู่ตลอดเวลาเข้าถ้ำทันที
“อ๊อยยสส์ ซี้ดส์  โอมมม  มึงเบาๆหน่อย อูยย์”
“กูจะเบาๆนะตรี ทนอีกนิดเดียวก็ได้เสียวแล้วมึงอ๊อยยยยส์”
“โอ้ววววซี้ดส์”
ตรีภพครางเบาๆด้วยความเสียวซ่านปนความเจ็บเมื่อแท่งแกนกลางลำใหญ่ยักษ์ของศักดิ์พินิจแทงพรวดเข้าทางประตูหลังจนมิดลำในคราวเดียว
กึก!!!!!!!!!
“อ๊อยยยยส์ โอ้ววววว ซี้ดดสส์ สุดๆเลยมึง”
“อ้ายยยอ๊อยยยยส์โอ้ววววซี้ดดดดส์”
ศักดิ์พินิจแช่แท่งทองคำไว้ไม่ให้ขยับ  ตรีภพได้จังหวะก็ค่อยๆแอ่นสะโพกให้รับเข้ากับแท่งทองคำยักษ์นั้นทันที  สะโพกของศักดิ์พินิจก็ส่ายร่อนเป็นจังหวะพร้อมกับโยกขยับไปมา พายุเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง  ครั้งนี้คงจะมีอานุภาพรุนแรงที่จะถล่มเมืองทั้งเมืองได้ภายในพริบตา