ลมหวาน ป่าหนาว

     หลังจากที่ได้ทานขนมจีนน้ำยาที่แสนจะอร่อยแล้ว คณะของทุ่งธรก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านทันที  เพราะจะได้มีเวลาเที่ยวชมกินลมดูภูเขา ลำธาร  ที่ทุ่งธรได้นำเสนอมาตลอดเส้นทาง

“แม่ครับ  แม่อยู่ไหมครับ  ทุ่งกลับมาแล้ว”

“อ้าวทุ่ง  กลับมาแล้วหรอ  มาๆพาเพื่อนๆเข้ามานั่งในบ้านก่อนเถอะ มากันเหนื่อยๆจะได้กินน้ำกินท่า”

“หวัดดีครับแม่  คิดถึงแม่จัง  แม่สบายดีนะ”

ทุ่งธรเข้าไปโอบกอดแม่ทันที ที่เดินเข้ามาใต้ถุนบ้าน  เพราะบ้านของทุ่งธรนั้นเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูง ส่วนใต้ถุนของบ้านนั้นก็มีแคร่ไม้ไผ่ไว้สำหรับนั่งพักผ่อนและใช้เป็นที่ทานอาหารเพราะใต้ถุนของบ้านอีกฝั่งทำเป็นห้องครัวของบ้านไปในตัว

“จ๊ะแม่สบายดี”

แม่ของทุ่งธรตอบกลับลูกชายพร้อมโอบกอดด้วยความคิดถึงเพราะทั้งสองห่างกันไปนาน ตั้งแต่ทุ่งธรย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในตัวเมือง

“ทุกคน นี้แม่เราเอง”

“สวัสดีครับคุณแม่”

ทั้งป่าสัก ตรี และโอม ยกมือไหว้แม่ของทุ่งธรพร้อมๆกันหลังจากที่ทุ่งธรได้แนะนำให้รู้จักกับแม่ของตัวเอง  แม่ของทุ่งธรนั้นยังไม่แก่เลยอายุก็น่าจะประมาณสี่สิบต้นๆ ลักษณะท่าทางนั้นคล่องแคล่วว่องไว สู้การสู้งานเพราะดูจากผิวที่หมองคล้ำ คงจะต้องดิ้นรนทำงานหาเลี้ยงครอบครัว แต่ใบหน้านั้นแฝงไปด้วยรอยยิ้มดูเป็นคนอ่อนโยนและมีเมตตามากๆ

“แม่ครับ นี้ป่าสัก  เรียนอยู่คณะสัตวแพทย์ เป็นรูมเมทของทุ่งเอง ส่วนนั้นก็ตรี เป็นเพื่อนนักกีฬาวอลเลย์บอลเรียนพืชไร่ ส่วนคนสุดท้ายที่หล่อๆหน่อยก็โอม  เรียนเอกเดียวกับทุ่ง”

“วันนี้พวกเราขอรบกวนคุณแม่ด้วยนะครับและขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกเป็นหลายด้วยนะครับคุณแม่”

ป่าสักเอ่ยฝากตัวกับแม่ของทุ่งธรออกมาอย่างสุภาพนอบน้อม ไม่เหลือมาดของคุณหนูไฮโซเลยแม้แต่น้อย

“ตามสบายเถอะจ๊ะ  แต่บ้านแม่ก็อย่างที่เห็นละน่ะ  อาจจะไม่สะดวกสบาย แต่ก็ไม่ต้องเกรงใจ เพื่อนของทุ่ง ก็เหมือนลูกของแม่จ๊ะ ดีใจนะที่เพื่อนๆของทุ่งอยากมาเที่ยวบ้านนอกคอกนาแบบนี้ ไปทุ่งไปหาน้ำมาให้เพื่อนๆกินก่อน มากันเหนื่อยๆ”

“ครับแม่ เอ่อ แล้วนี้แม่กินข้าวเช้ายังครับ”

“เรียบร้อยมาแล้ว  พอดีป้าลำไยแกเรียกไปกินที่บ้านแก  เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงจะมาบ้านเรา  เพราะแม่บอกว่าทุ่งกับเพื่อนๆจะมาเที่ยวที่บ้าน”

“อืมครับ  งั้นเดี๋ยวทุ่งไปเอาน้ำมาให้เพื่อนๆก่อนนะแม่”

“จ๊ะ  อ้าวเด็กๆไม่ต้องยืนหรอก มา มานั่งบนแคร่นี้แหละ  อาจจะไม่นุ่มเหมือนโซฟานะ แต่ก็นั่งพักได้หายเหนื่อยดีนัก”

“ครับแม่   แม่ครับพอดีมีของฝากเล็กน้อย ผมกับเพื่อนๆเอามาฝากแม่ครับ”

ป่าสักยื่นถุงใส่ของใบใหญ่ให้กับแม่ทุ่งธรทันที หลังจากที่นั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อะไรละจ๊ะพ่อหนุ่ม  จะเอามาทำไมให้มันเปลืองเงินเปลืองทอง  แม่อยู่บ้านนอกคอกนาก็ไม่จำเป็นต้องได้ใช้อะไรหรอกจ๊ะ”

“คุณแม่รับไว้เถอะครับ  ถือว่าเป็นของฝากจากลูกๆ.....อีกคนครับ”

ป่าสักยังไม่ยอมแพ้ในการที่จะมอบของฝากที่เขาได้สั่งให้คนขับรถจัดหามาให้ตั้งแต่เมื่อเช้า เพื่อจะได้แสดงให้รู้ว่าเขามีความปรารถนาดีต่อแม่ของทุ่งธร

“ครับคุณแม่  รับไว้เถอะครับ เพราะไอ้ป่าสักมันตั้งใจเอามาฝากเลยครับ ถ้าคุณแม่ไม่รับไว้ป่าสักมันต้องเสียใจแน่ๆเลยที่แม่ไม่ยอมรับของฝากจากมันนะครับ”

โอมรีบพูดสนับสนุนเพื่อนทันที ที่เห็นท่าทางลังเลของแม่ทุ่งธร

“พ่อหนุ่มนี้ นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังหว่านล้อมเก่งด้วยนะ  สงสัยว่าที่มหาลัยคงมีสาวๆติดกันตรึมแน่ๆเลย เอาเถอะแม่จะรับไว้แล้วกันนะ ว่าแต่ของข้างในเป็นอะไรละจ๊ะเด็กๆ”

แม่ของทุ่งธรกล่าวกับโอมแล้วก็รับของฝากจากป่าสักมาด้วยความเกรงใจในน้ำใจของอีกฝ่าย

“อ้าว  นั้นอะไรอะแม่  ถุงอะไร??”

ทุ่งธรเดินมาพร้อมขวดน้ำในมือที่จะเอามาให้ป่าสักและเพื่อนๆดื่มแต่บังเอิญมาเจอถุงของฝากที่อยู่บนตักของแม่ตัวเองเสียก่อน

“อ่อ พอดีเพื่อนของลูก เอามาฝากจ๊ะ แม่ก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร”

“ใครให้อะ  ???”

ทุ่งธรถามทันที พร้อมหันไปทางป่าสักโดยอัตโนมัติ  แล้วก็จ้องด้วยสายตาที่ไม่พอใจในการกระทำของอีกฝ่าย

“เอ่อ  คือว่า  กูก็แค่ถือของมาไหว้แม่เฉยๆไม่มีไรหรอกมึง มาบ้านท่านก็มีของติดไม้ติดมือมาแค่นี้เอง  ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะทุ่ง มึงก็อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่สิวะ”

ยังไม่ทันที่ทุ่งธรจะตอบป่าสักกลับไป  ก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงร้องมาจากหน้าบ้านนั้นเอง

“ทิพย์ ทิพย์  ไอ้ทุ่งหลานฉันมาแล้วใช่ไหมวะ....  ตายแล้วววว นี้รถใครกันละเนี้ย ทำไมมันถึงได้คันใหญ่โต หรูหราแบบนี้วะ”

“อ่อ พี่ลำไย  ไอ้ทุ่งมาถึงแล้วจ๊ะ  พี่ลำไยเข้ามานั่งในบ้านก่อนสิจ๊ะ”

“สวัสดีครับป้าลำไย  ป้ายังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”

ทุ่งธรยกมือไหว้ป้า พร้อมกับกล่าวชมอีกฝ่ายอย่างรู้ทันเพราะป้าลำไยเป็นคนที่บ้ายอเอามากๆๆ

“แหม่ๆหลานของป้าก็รูปหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ  แล้วนี้รถใครวะไอ้ทุ่ง อย่าบอกนะว่าพวกเองนั่งรถคันนี้มาเที่ยวที่บ้าน”

“จ๊ะป้า  รถเพื่อนทุ่งเอง เอ่อป้าลำไยครับ นี้ป่าสัก ตรี แล้วก็โอม เพื่อนทุ่งเองครับ”

“สวัสดีครับป้าลำไย”

“ไหว้พระเถอะจ๊ะพ่อคุณ  ตายแล้วแต่ละคน  หน้าตานี้อย่างกับดาราหนังเลยเนาะแม่ทิพย์  ว่าแต่ใครละจ๊ะที่เป็นเจ้าของรถคันโก้นั้นอะ”

ป้าลำไยยังไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องรถคันที่แกสนใจไปเสียที

“อ่อ  รถของป่าสักนะป้า  พอดีมากันหลายคน เลยขอรบกวนรถที่บ้านของป่าสักเขาขับมาจ๊ะป้า”

ทุ่งธรรีบตอบกลับคนเป็นป้าไปทันทีเพราะรู้นิสัยของป้าตนเองเป็นอย่างดี

“คนนี้เหรอจ๊ะป่าสัก  อุ้ยตายแล้วรูปหล่อจริงๆ เป็นไงบ้างละจ๊ะ ขับรถขับรามาถึงที่นี้ คงจะเหนื่อยน่าดูเลยสิน่ะ มาๆกินน้ำกินท่าเสียก่อน”

จากนั้นป่าลำไยก็คว้าเอาขวดน้ำจากมือของทุ่งธร แล้วรีบเทใส่แก้วส่งให้ป่าสักทันที

“ขอบคุณครับป้า”

ป่าสัก ยกมือไหว้แล้วรีบรับแก้วน้ำจากมือของป้าลำไยไปถือไว้

“แม่ๆ  แม่  มาบ้านน้าทิพย์ก็ไม่ชวนฉันเลยนะ  ฉันก็คิดถึงไอ้ทุ่งมันเหมือนกันนะ ไหนๆไอ้ทุ่งมาถึงแล้วใช่ไหม?? อุต๊ะ........ทำไมมีแต่คนหล่อๆอย่างนี้ล่ะ”

จันไดเดินเข้ามาใต้ถุนบ้านของทุ่งธรก็เจอหนุ่มหล่อทันที ทำให้เธอจ้องตาไม่กระพริบเลย

“อ้าวนางจันได  ข้าก็นึกว่าเองน่ะไปหานางเพ็ญคุ้มใต้นะสิว่ะ  เลยไม่ได้ชวน มาๆมานี้เลยแก  มารู้จักกับเพื่อนๆของไอ้ทุ่งมันสิ  นี้ๆๆคนนี้เขาชื่อป่าสัก  เป็นเจ้าของรถคนโก้คันนั้นเชียวนะเว้ยย”

ป้าลำไย รีบเรียกลูกสาวคนเดียวของแก่ให้เข้ามาทำความรู้จักกับป่าสักทันที 

“สวัสดีจ๊ะทุกคนๆคน  ฉันชื่อจันไดน่ะ  เรียกจัน เฉยๆก็ได้ เป็นลูกสาวของแม่ลำไย  บ้านอยู่ใกล้ๆกับบ้านของทุ่งนี้แหละจ๊ะ”

“หวัดดีครับจัน”

ทุกๆคนกล่าวทักทายจันได ญาติสนิทของทุ่งธรและก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทุ่งธรและจันไดเรียนหนังสือมาด้วยกันจนจบมัธยมปลายแต่จันไดเลือกที่จะอยู่บ้านดูแลพ่อกับแม่ส่วนทุ่งธรนั้นเลือกที่จะไปศึกษาต่อในตัวจังหวัด เพื่อหวังว่าจะได้ทำตามความฝันตัวเองและทำให้แม่สบาย

“เอ่อจัน พอดีว่าเพื่อนๆฉัน เขาอยากไปเที่ยวเชิงเขาท้ายหมู่บ้านของเรา ตอนบ่ายๆนี้แกว่างเปล่าวะ พาไปหน่อยสิ”

“ได้สิ  สบายอยู่แล้ว  เดี๋ยวฉันจะพาไปไหว้พระบนเขาด้วย จะได้ตักบาตรทำบุญร่วมชาติด้วยกันงั้ย เนาะหนุ่มๆ”

“เอ่อนี้เด็กๆก่อนที่จะวางแผนไปเที่ยวที่ไหน  แม่ว่าทุ่งกับจันไปเก็บสายบัวที่สระของเรามาให้แม่แกงสายบัวให้กินตอนเที่ยงดีไหม?”

“อ่อได้สิแม่  ทุ่งก็อยากกินอยู่พอดีเลย  งั้นทุ่งไปตอนนี้เลยนะแม่จะได้ทันแกงตอนเที่ยง”

ทุ่งธรตอบแม่กลับไปด้วยอาการกระตือรือร้น เพราะเขาก็อยากกินแกงสายบัวมานานแล้วนั้นเอง

“เอ่อพี่ลำไย หอยขมที่พี่งมมาเมื่อสองวันก่อนละอยู่ไหน ฉันจะเอามาต้มใส่ยอดมะขามอ่อนเอาไว้กินกับส้มตำมื้อเที่ยงด้วย”

“เอ่อๆฉันก็ลืมเสียสนิทเลย เดี๋ยวไปเอามาต้มไว้ตอนนี้เลยแล้วกันน่ะทิพย์ เด็กๆป้าขอตัวไปเอาหอยขมก่อนนะจ๊ะ”

จากนั้นป้าลำไย ก็รีบลุกกลับบ้านไปทันที  สงสัยป้าแกคงจะลืมจริงๆ

“เอ่อพวกมึง มากันเหนื่อยๆนั่งพักอยู่บ้านกูก่อนนะหรือมึงจะไปนอนเล่นใต้ต้นมะม่วงในสวนก็ได้  เดี๋ยวกูจะไปเก็บสายบัวกับจันเอง”

“เอ้ยยได้ไงวะทุ่ง  มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิวะ  ให้พวกกูไปช่วยเถอะ อีกอย่างเดินทางมาแค่นี้ไม่เหนื่อยเลยพวกกูไหวสบายอยู่แล้ว”

เสียงตรีภพบอกกับทุ่งธรทันที ที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินไปกับจันไดเพื่อไปเก็บสายบัวมาทำอาหารมื้อเที่ยงนั้นเอง

“ไม่ได้ไอ้ตรี  กูกับจันไปรถซาเล้ง  พวกมึงขี่ไม่เป็นหรอก  เดี๋ยวตกลงมาแขนขาหักกันพอดี  รอกูอยู่บ้านกับแม่นี้แหละ”

“รถซาเล้ง  คืออะไรวะ  กูอยากลองขี่วะทุ่ง  ให้พวกกูไปด้วยนะมึง”

เสียงป่าสักดังขึ้นมาอีกคน  หลังจากที่นั่งสังเกตการอยู่นาน 

“โอเคจ๊ะ หมุ่นๆ จันยินดีบริการ  ถ้าอยากจะไปผจญภัย เดี๋ยวจันจัดให้ มาๆตามมาเลย ถ้าช้าเดี๋ยวแดดจะแรงกว่านี้”

จากนั้นทั้งหมดก็ตามจันไดมาที่รถซาเล้งของเธอ (รถซาเล้งคือการเอารถมอไซค์มาดัดแปลงพ่วงล้อด้านข้าง สามารถนั่งได้หลายๆคนหรือบรรทุกสิ่งของ)

“นี้หรอรถซาเล้งที่มึงพูดเมื่อกี้อะทุ่ง”

ป่าสักเอ่ยปากถามทุ่งธรออกไปเมื่อเดินมาถึงรถซาเล้งของจันไดที่จอดไว้ใต้ต้นมะขามข้างบ้านของเธอ

“ก็นี้แหละ รถซาเล้ง  ขวัญใจของจันได  ถือเป็นเพื่อนคู่กายนางเลยน่ะเนี้ย ไปไหนไปกัน ตอนสมัยพวกกูเรียนมัธยม ก็ได้คันนี้แหละขี่ไปโรงเรียน”

ทุ่งธรบอกป่าสักและเพื่อนๆจากนั้นก็ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายจันไดทันที

“อ้าวพวกมึง  มัวยืนเซ่อทำแปะไรอยู่วะ  ขึ้นมาสิ  ไม่เห็นหรอว่าจันมันสตาร์ทเครื่องรอแล้ว”

“เอ่อๆขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ  แค่นี้กูสบายมาก”

ตรีภพเป็นคนแรกที่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถซาเล้ง จากนั้นก็ตามมาด้วยโอม ส่วนป่าสักนั้น ยังยืนมองด้วยอาการลังเลที่จะขึ้นไปนั่งกับเพื่อนๆอยู่

“นี้ๆพ่อรูปหล่อของจัน  ไหนบอกว่าอยากลองขี่รถซาเล้งดูไงจ๊ะ  แต่ทำไมถึงดูท่าทางกล้าๆกลัวๆอย่างนั้นละ ขึ้นมาเถอะน่า  รับรองไม่ตกหรอก จับให้แน่นๆเดี๋ยวแม่จะพาซิ่ง”

เสียงของจันได เร่งให้ป่าสักรีบขึ้นรถซาเล้งของเธอทันที เพราะว่าทุกคนนั่งประจำที่พร้อมหมดแล้ว  จากนั้นป่าสักก็ก้าวขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย ด้วยอาการเกรงสุดขีด เมื่อทุกคนขึ้นมานั่งบนรถซาเล้งพร้อมแล้ว จันไดก็ทำหน้าที่เป็นโซเฟอร์ขับรถมุ่งหน้าสู่สระน้ำทันที

“ถึงแล้วจร้าทุกคน  เชิญผู้โดยสารรูปหล่อของจันได ลงจากรถได้แล้ว

จร้า”

“ถึงแล้วใช่ไหมจัน  สนุกวะ  เราไม่เคยทำอะไรที่มันตื่นเต้นแบบนี้มาก่อนเลยนะ...ขากลับเราขอลองขับได้ไหมจัน”

เสียงของป่าสักถามจันไดทันที ที่ลงจากซาเล้งแล้ว

“พอเถอะไอ้ป่าสัก  กูยังไม่อยากตายที่นี้  กูยังมีสาวๆรอดูใบหน้าหล่อๆบนเวทีประกวดดาว-เดือนมหาลัยอยู่นะเว้ย  มึงให้จันเขาขับนั้นแหละดีที่สุดแล้ว”

เสียงของโอมคัดค้านความคิดของป่าสักทันที 

“อ้าวไอ้เชี่ยโอม  กูขับได้น่ามึง  เชื่อฝีมือระดับเทพกูเถอะ”

ป่าสักยังไม่ยอมแพ้กับความตั้งใจของตัวเองในการที่จะลองขับรถซาเล้งดู

“พอๆเถอะพวกมึงหยุดกัดกันก่อน  มาช่วยกูเก็บสายบัวไปแกงดีกว่า  เดี๋ยวจะไม่ทันแกงแดรกตอนเที่ยงกันพอดี”

ทุ่งธรห้ามทัพระหว่างป่าสักกับโอม  แล้วจากนั้นทุกคนก็เดินตามทุ่งธรและจันไดไปที่สระน้ำทันที

“เอ้ยยยพวกมึง น้ำไสมากๆเลยวะ น่าลงไปแช่น้ำเล่นจังเลย”

พอสิ้นเสียงพูดของตัวเอง โอม ศักดิ์พินิจ ก็เล่นทีเผลอรีบผลักตรีภพให้ตกลงไปในสระน้ำทันที

ตูม  ..... เสียงตรีภพตกลงไปในสระน้ำแบบไม่เป็นท่า  เพราะผลการผลักของโอมด้วยแรงมหาศาลนั้นเอง

“ไอ้เชี่ยโอม  ไอ้สัส  มึงเล่นกูทีเผลอใช่ไหม  ได้ๆๆถ้ามึงจะเล่นแบบนี้เดี๋ยวกูจัดให้เลย”

พอตรีภพพูดเสร็จก็มุดน้ำลงไปคว้าเอาดินโคลนใต้น้ำขึ้นมาขว้างใส่เพื่อนๆที่ยืนหัวเราะอยู่ขอบสระทันที ทำให้เพื่อนๆพากันรีบวิ่งหลบโคลนตมกันแทบไม่ทัน  เมื่อปาโคลนตมไม่โดนโอมสักครั้ง ตรีภพเลยต้องรีบขึ้นจากสระน้ำเพื่อมาไล่จับโอม ที่ทำตัวเองตกน้ำ

“ไอ้เชี่ยโอม  มึงอย่าหนีนะเว้ยยย วันนี้ถ้ากูจับมึงไม่ได้ อย่ามาเรียกกูว่าไอ้ตรีภพเลย”

“เชี่ยตรี  กูแค่ผลักมึงเบาๆนะเว้ย  มึงเผือกกระโดดลงสระเอง ไม่เกี่ยวกับกู”

โอม พูดแก้ต่างให้ตัวเอง พร้อมวิ่งหลบตรีภพไปรอบสระน้ำ  แต่แล้วโอมก็ไปสะดุดตอไม้ทำให้ตรีภพที่วิ่งตามหลังมาติดๆสะดุดแล้วร่างของทั้งสองก็ร่วงลงสระน้ำอีกครั้ง

ตูม......ด้วยความตกใจทำให้ตรีภพรีบคว้าตัวของโอมเข้ามากอดไว้  ทำให้ทั้งสองกอดกันกลมในสระน้ำ เนื้อแนบเนื้อกล้ามหน้าอกของชายหนุ่มทั้งสองที่แน่นแข็งเบียดเสียดสีกันไปมา ฝ่ามือของโอมลูบไล้เอวของตรีอย่างเบามือ ตามองตาจ้องกันประสานอย่างกับจะค้นหาอะไรบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจ

“ตรี น้ำก็ไม่ได้ลึก  ทำไมมึงตกใจมากขนาดนี้เลยหรอ ถึงได้กอดกูซะแน่นเชียว”

โอมถามตรีออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ แต่สายตาของโอมก็ยังจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ละสายตา

“ไอ้เชี่ย  กูแค่ตกใจเว้ยยย ก็มึงเล่นหยุดวิ่งไปดื้อๆแบบนั้น”

“แล้วตอนนี้มึงหายตกใจหรือยังวะ”

“เอ่อ หายแล้ว  ทำไม??”

“ถ้ามึงหายตกใจแล้ว... ก็ปล่อยกูได้แล้วนะ  กูหายใจไม่ออกวะกอดแน่นเชียวนะมึง”

“บ้า  ไอ้สัส  ปากดีนักใช่มั้ยยย  นี้เลยมึง  มาร์คหน้าด้วยโคลนเลยมึงไอ้โอม555555”

ตรีภพได้โอกาสรีบคว้าโคลนตมมาป้ายหน้าโอม ศักดิ์พินิจทันที

“ไอ้เชี่ย  มึงเล่นกูแบบนี้เลยใช่ไหม  ได้ๆเดี๋ยวกูจัดให้ มึงไม่ต้องหนีกูเลยไอ้ตรี  มาให้กูจับซะดีๆ”

“55555555555555555 เก่งจริงก็มาจับกูให้ได้เถอะไอ้เชี่ยโอม”