ลมหวาน ป่าหนาว

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก คุณหนูครับ  ผมลุงสมานครับ คุณหนูตื่นหรือยัง  เปิดประตูให้ผมหน่อยครับ”

ป่าสักงัวเงียตื่นขึ้น  หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูห้องพัก หูก็ฟังเสียงเคาะประตู  แต่ตากลับจ้องมองใบหน้าของคนที่นอนซบอกกว้างๆของตนเองอยู่ เขามองใบหน้าเรียวสวยได้รูปนั้นด้วยความพอใจ ที่เจ้าตัวนอนซบอกตนเองอย่างมีความสุข ก่อนที่จะค่อยๆใช้มือประครองใบหน้านั้นออกจากอกอย่างเบามือเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นจากแรงสัมผัสเสียก่อน จากนั้นป่าสักก็เดินมาเปิดประตูห้องพักทันที

“อ้าวลุงสมาน มาแต่เช้าจังเลยครับ นี้ยังไม่ตีห้าเลย”

“สวัสดีครับคุณหนู  ผมเอารถมาให้พร้อมกับสิ่งของต่างๆและอาหารทะเลที่คุณหนูสั่งจัดเตรียมครบทุกอย่างครับ”

ชายสูงวัยพูดพร้อมกับส่งมอบกุญแจรถให้กับคนที่เป็นเจ้านายอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณลุงมากนะครับ ผมต้องรบกวนลุงตลอดเลย”

“ไม่เป็นไรครับคุณหนู  เที่ยวให้สนุกนะครับ คุณท่านทั้งสองฝากมาบอกว่า ถ้าว่างๆให้คุณหนูพาเพื่อนไปกราบท่านด้วยนะครับ”

“ครับลุง  ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะครับ ถ้าว่างแล้วผมจะเข้าไป”

จากนั้นป่าสักก็กลับเข้าห้องพัก  ส่วนคนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ยอมตื่นสงสัยคงจะเพลียมากๆป่าสักเดินไปนั่งข้างๆทุ่งธร  เขาก้มลงหอมแก้มเบาๆของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

“ทุ่ง  ตีห้าแล้ว  ตื่น  เราจะได้ออกเดินทางกัน”

“อืม... ตีห้าแล้วเหรอ??  โทษนะ  พอดีว่าเพลียไปหน่อย  เลยต้องให้มึงปลุกเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก  เราเอารถไปเอง ไม่รีบอะไร อีกอย่างกว่าไอ้โอมจะตื่น คงจะสายๆ”

“อืม  งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ”

จากนั้นกังวานไพร ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วจัดการโทรไปหา โอม  ศักดิ์พินิจ ทันที

“ไอ้โอม  มึงแต่งตัวเสร็จยัง”

“กูกำลังจะอาบน้ำ ขอเวลาอีกสัก ยี่สิบนาที มึงมารับกูได้เลยเพื่อน”

“อืม  งั้นมึงรอกูที่หอเลย เดี๋ยวพวกกูออกไปรับ”

เนื่องจากว่า โอม ศักดิ์พินิจ พักอยู่หอนอก แต่ก็อยู่ใกล้ๆบริเวณรอบๆมหาวิทยาลัย เพราะว่า โอม ศักดิ์พินิจ ไม่ได้เป็นนักกีฬา เลยมีสิทธิที่จะพักข้างนอกมหาวิทยาลัยได้ ซึ่งต่างจาก ทุ่งธร กังวานไพร และตรีภพ เพราะทั้งสามต้องพักหอในของมหาวิทยาลัย เพื่อสะดวกในการฝึกซ้อมกีฬาและเป็นกฎของมหาวิทยาลัยที่นักกีฬาชั้นปีที่ 1 ทุกคน ต้องพักในหอพักที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้เท่านั้น

“ก๊อก ก๊อก ไอ้ตรี มึงเสร็จยังวะ”

ทุ่งธรเคาะประตูห้องของตรีภพ  หลังจากที่เดินลงมาถึงหน้าห้อง 201 ชั้นสอง ของหอพักนักกีฬากับป่าสัก  ทันใดนั้นประตูห้องของตรีภพก็เปิดออกมา

“อ้าว  ไอ้ทุ่ง ไอ้ป่าสัก พวกมึงมาหาตรีเหรอวะ มันกำลังหยิบกระเป๋าอยู่อะ”

เสียงทักตอบดังออกมาหลังจากที่เจ้าของห้องเปิดประตูซึ่งเป็นรูมเมทของตรีภพนั้นเอง

“อืม  เวฟนี้มึงไม่กลับบ้านเหรอวะ?”

ทุ่งธรถามเพื่อนร่วมห้องของตรีภพกลับไปทันที

“ไม่อะ พอดีกูมีงานที่ต้องทำส่งอาจารย์  เลยไม่กลับวะอีกอย่างกูก็อยากซ้อมว่ายน้ำด้วย ฝีมือไม่ค่อยทันเพื่อนๆในทีมเลย”

“ขยันนะมึง  อ้าวไอ้ตรีมาแล้ว เอ้ยพวกกูไปก่อนนะเว้ย  แล้วเจอกันวันอาทิตย์วะ”

เสียงป่าสักบอกกับ เวฟ ชลสิทธิ นักกีฬาว่ายน้ำของมหาวิทยาลัย

“กูไปก่อนนะเว้ย ไอ้เวฟ  กูฝากให้อาหารปลากูด้วยนะเพื่อน”

“อืม ได้ไม่มีปัญหา  พวกมึงเที่ยวให้สนุกแล้วกัน โชคดีวะเพื่อน”

จากนั้นทั้งสามก็เดินลงมาชั้นล่างทันที เพราะจะต้องรีบไปรับ โอม ศักดิ์พินิจ ตามนัด นั้นก็คือหอพักของโอม

“อ้าว  ไหนละรถมึงวะป่าสัก????”

ตรีภพถามป่าสักทันที  ที่ลงมาถึงลานจอดรถ  แต่เขากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของ All-new BMW 5 Series ของป่าสักที่เคยจอดเด่นเป็นสง่าภายในหอพักนักกีฬาเหมือนแต่ก่อน

“คันนี้  วันนี้กูเปลี่ยนเอาคันนี้ไป เพราะจะได้ขนข้าวของต่างๆไปได้สะดวก”

ป่าสักเดินไปยังรถคันใหม่ที่ลุงสมานเพิ่งขับมาไว้ให้ตั้งแต่ตอนเช้ามืด

“โอ้  Chevrolet Trailblazer the perfect black รุ่นใหม่เลยหรือวะมึงป่าสัก  แมร่งเชี่ยเจ๋งวะ”

เสียงตรีภพทักออกมาอย่างตื่นเต้นทันทีที่เห็นรถใหม่ป้ายแดงของป่าสักที่จะขับไปบ้านของทุ่งธร

“อืม พอดีกูขอยืมรถที่บ้านมาวะมึง  พ่อกูเลยให้คันนี้มา จะได้สบายๆลุยๆได้เต็มที่หน่อย อีกอย่างพวกมึงอยากขนอะไรไปก็ได้หมด”

“เจ๋งวะ  แบบนี้เราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องรถหรูๆของมึงจะพังแล้วสิ เกิดเป็นคนรวยแมร่งนี้ก็ดีวะ  ทำอะไรก็เทพไปหมดเลย สายเปย์วะมึงป่าสัก”

“ไปๆอย่ามัวพูดมากอยู่ได้ ขึ้นรถเถอะป่านนี้ไอ้โอมแมร่งคงจะบ่นเป็นหมีกินผึ่งแล้วแน่ๆที่พวกเราไปรับมันช้า”

“เอ่อๆวะ ไปๆขึ้นรถ  อ้าวไอ้ทุ่ง มึงมัวเซ่ออะไรอยู่วะ มาขึ้นรถได้แล้ว อ้าวเร็ว  นี้มึงยังไม่ชินกับความรวยของผัวมึงอีกเหรอวะ”

“ไอ้เชี่ยตรี มึงหุบปากหมาๆของมึงสักวันไม่ได้ไงวะ”

“555555 ใช่สิกูมันปากหมา ไม่ได้ปากหวานเหมือนใครบางคน  ไปๆๆ นั่งหน้าคู่กับผัวมึงเลย ราศีคุณนายจับนะมึง”

ป่าสักขับรถมารับโอม ศักดิ์พินิจ ที่หอพักหลังจากนั้นทั้งหมดก็มุ่งหน้าสู่อำเภอเล็กๆทางทิศตะวันตกของจังหวัดขอนแก่น ซึ่งเป็นบ้านเกิดของ

ทุ่งธร แก้วบุรี นั้นเอง  และแล้วทั้งหมดก็เดินทางมาถึงตัวอำเภอใช้เวลาในการเดินทางประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ถึงจุดหมาย

 “เอ้ยย เชี่ยทุ่ง กูเคยได้ยินแต่ชื่ออำเภอ มาถึงจริงๆก็น่าอยู่นะเว้ย  เงียบสงบดีวะ”

ตรีภพเอ่ยออกมาหลังจากที่ลงจากรถของป่าสัก มาทำธุระส่วนตัวที่ห้องน้ำของปั้มน้ำมัน

“เอ่อ มึงอย่าติดใจก็แล้วกัน ที่นี้ธรรมชาติสวยมากๆนะเว้ย เดี๋ยวเอาไว้กูจะพามึงเดินขึ้นเขาแถวบ้านกูแล้วกันนะตรี”

ทุ่งธรตอบตรีภพพร้อมบรรยายถึงธรรมชาติของบ้านเกิดตนเองให้เพื่อนฟัง

“พวกมึงหิวข้าวเช้ากันยังวะ  ตอนนี้เราอยู่ในตัวอำเภอแล้ว จะกินข้าวเช้าที่นี้หรือจะไปกินที่บ้านกูเลย แต่กว่าจะถึงบ้านต้องขับรถเข้าไปอีก30 กว่ากิโลนะ”

ทุ่งธร เอ่ยถามเพื่อนๆหลังจากที่ทุกคนขึ้นมานั่งในที่ประจำของตัวเองเสร็จแล้ว ส่วนโอม ศักดิ์พินิจนั้นหลับมาตลอดเส้นทาง

“กูว่ากินข้าวเช้าที่นี้ก็ดีเหมือนกัน  เพราะจะได้ไม่ต้องลำบากที่บ้านมึงด้วยทุ่ง ส่วนอาหารทะเลที่เตรียมมาเราเอาไว้ย่างตอนเย็นแล้วกัน”

ป่าสักเป็นคนตัดสินใจแทนเพื่อนๆทันทีหลังจากได้ยินคำถามจากทุ่งธร

“งั้นเรากินขนมจีนน้ำยาในตัวอำเภอแล้วกันนะ  กูมีร้านประจำแนะนำวะ รับรองรสชาติไม่ได้เป็นสองรองใครเลย”

ทุ่งธรหันมาบอกป่าสักกับตรีภพ  ก่อนที่จะมองเลยไปยังโอม

“ไอ้ตรี มึงปลุกเชี่ยโอมสิ  กูว่ามันจะหลับลึกเกินไปแล้วนะ”

ทุ่งธรบอกตรีภพให้รีบปลุกโอม ศักดิ์พินิจ เพื่อจะได้ตื่นมาทานข้าวเช้า

“เอ้ย เชี่ยโอม  ตื่นได้แล้วมึง  จะแดรกข้าวไหมวะ ตื่นๆๆ”

ตรีภพปลุกโอมให้ตื่นจากการนอนมาบนรถตลอดเส้นทาง

“อ้าว  ถึงแล้วเหรอวะ  กำลังหลับสบายเลยเชียว”

“โอ้ยยยหลับสบายพูดออกมาได้  มึงเล่นนอนพิงไหลกูมาตลอดทางเลยนะไอ้สัส”

“อ่าก็กูขอซบไหลมึงแค่นี้ไม่ได้เหรอวะ  ถือว่าช่วยหน้าหล่อๆของกูให้ได้พัก เดี๋ยวกูสู้ไอ้ป่าสักมันไม่ได้พอดีกัน ตอนเย็นกูจะร้องเพลงให้ฟังเป็นการตอบแทนแล้วกันมึง”

“อ่อกูลืมไปว่ากูมากะว่าที่เดือนมหาวิทยาลัยแก่นนครปีนี้ แล้วกูต้องไหว้มึงด้วยมั้ยวะเชี่ยโอม”

“5555 ถ้าทำก็ดี  มึงควรทำดีกะกูไว้ ถ้ากูได้ตำแหน่งมา มึงจะเข้าหากูง่ายๆนะเว้ยยยย”

“สัส”

จากนั้นป่าสักก็ขับมาถึงร้านขนมจีนน้ำยาที่ขึ้นชื่อของอำเภอทันที ซึ่งเป็นร้านเล็กๆ ตั้งอยู่ข้างถนนที่จะมุ่งหน้าออกจากตัวอำเภอ ภายในร้านก็ดูสะอาดถูกสุขลักษณะ พอคณะของทุ่งธรเดินเข้ามานั่งในร้านลูกค้าที่เป็นผู้หญิงต่างพากันหันมามองทันที พร้อมกับส่งยิ้มให้หนุ่มๆแบบเขินอาย

“จะรับเป็นน้ำยาอะไรดีค่ะสุดหล่อทั้งหลาย”

พนักงานร้านขายขนมจีนน้ำยาเข้ามาทักคณะของทุ่งธรทันที ที่เห็นลูกค้าหนุ่มๆหน้าตาดีเข้ามาในร้าน

“ไม่ทราบว่า มีน้ำยาอะไรบ้างครับ ที่ขึ้นชื่อของทางร้าน พี่คนสวยพอจะแนะนำพวกเราได้ไหมครับ”

โอม ศักดิ์พินิจ ใช้คารมและหน้าตาที่หล่อเหล่าของตัวเอง เป็นใบเบิกทางในการเรียกกระแสเช็คความหล่อทันที

“อุ้ย....... คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งหล่อ ทั้งปากหวานอีก น้ำยาของทางร้านอร่อยหมดทุกอย่างเลยค่ะ แม้แต่น้ำเปล่าๆยังอร่อยเลย ยิ่งตัวพี่ยิ่งแซ่บค่ะขอบอกตรงนี้เลย”

“ถ้าแม้แต่น้ำเปล่ายังอร่อย สงสัยวันนี้ผมคงจะกินจนท้องแตกคาร้านแน่ๆเลยครับ”

โอม ศักดิ์พินิจ ตอบพนักงานของร้านกลับด้วยคารมคมคายที่พร้อมจะหว่านเสน่ห์เต็มที่

“พอๆไอ้โอม  ไม่ต้องพูดมาก  เดี๋ยวกูสั่งเอง  เอาน้ำยาป่า2 น้ำยากะทิ2 ครับ”

เสียงของตรีภพ ดักการม่อสาวของโอมทันที  พร้อมกับสั่งน้ำยาขนมจีนให้กับทุกๆคน

“อ้าวไอ้ตรี มึงจะไม่ถามพวกกูสักคำหน่อยเหรอวะว่าจะแดรกน้ำยาอะไร”

“ไม่ต้องหรอก  กูรู้แล้วกันว่าน้ำยาอะไรเหมาะกับมึงไอ้โอม  หนังหน้าอย่างมึงกับไอ้ป่าสัก เหมาะที่จะแดรกน้ำยากะทิ ส่วนเบ้าหน้าหล่อๆของกูกับเชี่ยทุ่ง มันเหมาะกับน้ำยาป่า เพราะพวกกูร้อนแรงเว้ย”

“โอ๊ะๆๆไอ้ทุ่ง มึงร้อนแรงจริงอย่างที่ไอ้ตรีพูดเปล่าวะ???555 แต่กูก็ว่าท่าจะจริงวะ  เพราะถ้าไม่ร้อนแรง ไอ้ป่าสักมันคงไม่หลงมึงหัวปลักหัวปลำแบบนี้แน่ๆ”

โอม ศักดิ์พินิจ ถามทุ่งธรเสร็จ  ก็หันหน้าไปหาตรีภพทันที แล้วจากนั้นทั้งสองก็ใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างตีประกบกันอย่างสนุกสนานที่ได้แซวเพื่อน

“เอ้ยยๆๆเชี่ยโอม เมื่อกี้กูยังเห็นมึงกับไอ้ตรีทะเลาะกันอยู่หมาดๆหงัยมาตอนนี้มึงสองตัวเกิดพิศวาสกันได้วะ???”

ป่าสักได้ที่ก็รีบกัดเพื่อนคืนทันที  ทำให้ทั้งโอมและตรีที่เอามือประกบกันอยู่ต้องรีบดึงมือกลับอย่างโดยด่วน

“เชี่ยป่าสัก พวกกูไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวรเว้ยยย  จริงมั้ยวะไอ้ตรี”

“เออ..เออ ..ใช่ๆๆๆ อย่างที่ไอ้โอมมันพูด  ทำไมมึงต้องมองกูด้วยสายตาขี้สงสัยแบบนั้นวะไอ้ทุ่ง??”

“เปล่า  กูก็แค่มองดูว่าตั้งแต่มึงสองคนนั่งรถมาด้วยกันแถมซบไหล่กัน  แล้วตอนนี้ยังนั่งติดๆกันอีก  ก็เท่านั้น”

ทุ่งธรพูดเสร็จก็หันหน้าไปหาป่าสักทันทีแล้วก็ยกมือทั้งสองข้างมาประกบกันเหมือนกับที่ตรีภพและโอม ทำก่อนหน้านั้น

“พอๆเลยมึงสองตัวไม่ต้องมาหาพวก   ถึงไอ้โอมมันจะหล่อขนาดไหนกูกับมันก็เป็นแค่เพื่อนกันเว้ยยยย”

“อ้าวไอ้ตรี กูนี้หลงดีใจแล้วนะเว้ย  ว่ามึงก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หลงรักกู เหมือนคนอื่นๆ”

“แหวะ  ถ้ากูจะอ้วกก็เสียดายขนมจีนน้ำยาวะ  พอๆไอ้เชี่ยโอมมุขนี้มึงห้ามเล่น กูไม่ขำเว้ย”

“อ้าวกูไม่ได้เล่นขำๆนะเว้ยตรี  กูเอาจริงมึงดูอย่างไอ้ป่าสักกับไอ้ทุ่งสิวะ  เราสองคนอย่าปล่อยให้มันแซงหน้าเว้ยยย”