ตัวร้าย

               #ในรถ .....ทั้งสามอยู่ในความเงียบตั้งแต่ออกรถมา บันรูัว่าพี่ของเขาโกรธแต่นั้นก็เพื่อนพี่ก็ไม่อยากทิ้งเท่าไหร่...มั่งนะ บอนนั่งขับรถแบบน่ากลัวไปจนถึงบ้าน ปัง! บอนลงจากรถและปิดประตูอย่างแรงก่อนจะเดินเข้าบ้านไป 

 

          "โกรธอีกแล้ว" บันยิ้มแบบน่าสมเพชที่ตัวเองชอบทำให้พี่ชายโกรธ 

 

          "ไม่แปลกเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวก็หายคิดมาก" ครันเดินเข้ามาและลูบหัวบันแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน           "ยังไงนายสองคนก็ต้องอยู่ด้วยกัน อ้อนบ่อยๆ" ครันพูดเสร็จก็เดินเข้าบ้านไป 

 

          "ไม่อยากเข้าบ้านเลย" บันบ่นนิดหน่อยและนั่งลงตรงหน้าประตู "ไม่ชอบแบบนี้เลย" บันกุมที่ขมับก่อนที่จะมองออกไปข้างนอก 

 

          "หนูบัน ลูกมานี่หน่อย" ป้าบ้านตรงข้ามที่ชอบเอาของฝากมาให้บ่อยๆ 

 

           "คับป้า ไปไหนมาคับ" บันถามแบบยิ้มๆ

 

           "ไปในเมืองมาแนะ นี่หนูไปช่วยป้าซื้อของร้านหน้าปากซอยหน่อยได้ไหม" บันพยักหน้ารับก่อนที่จะเปิดประตูและเดินออกไป อย่าเพิ่งเข้าบ้านแหละดีที่สุด 

 

          "มีอะไรรึป่าวลูก?" 

 

          "คับ? ไม่นิคับ" บันยิ้มอย่างสุภาพให้คุณป้า ที่ไม่มีลูกอยู่คนเดียวคงจะเหงาแย่ 

 

          "ป้าไปซื้ออะไรมาหรอคับ"  

 

          "อ้อ ก็พวกของตกแต่งหน้าบ้านนะจ๊ะ ป้าเห็นในใบที่เขามาแจกก็เลยอยากได้เลยไปซื้อนะจ๊ะ ฮ่าฮ่าๆ" คุณป้าพูดไปหัวเราะไป ด้วยความอยู่คนเดียวก็ไม่มีใครช่วยใช่เงินอยู่แล้วก็ไม่แปลกที่จะอยากได้อะไร "ลูกสีหน้าลูกมันออกนะจ๊ะ ถ้ากังวลขนาดนั้นไม่ลองบอกป้ามั่งละ"  

 

          "เอ๊ะ ฮะๆ ไม่มีอะไรหรอกคับ" ผมมองหน้าป้า ป้ามองหน้าผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน เหมือนแม่จัง 

 

          "เฮ้อ พี่ชายผมโกรธผมอีกแล้วคับ ทั้งๆพี่อยู่กับคนอื่นก็ออกจะอารมณ์ดีแท้ๆ" บันพูดและก้มหน้าเดินไป 

 

          "โกรธอีกแล้วหรอ ลูกชายคนนั้นน่าตีจังเลยน๊าา ทำให้น้องคนนี้เป็นห่วงกังวลไม่เข้าเรื่อง" ป้าพูดแบบน่ารักๆ ก่อนที่จะยิ้มออกมา "ทำไมลูกไม่ลองดัดนิสัยเขาละ ลองทำให้เขาขาดลูกไม่ได้ไง" บันทำหน้าสงสัย 

 

          "คับ?"

          "ก็ไม่อยากยุ่งหรอกน๊า แต่ป้าไม่ชอบนี่นะ เวลาบันมองหน้าทีไรมันมีแต่เรื่องที่อยากเล่า แต่ทำไม่ได้ แก้ปัญหาไม่ออก" ป้าเดินไปเรื่อยๆและเริ่มบ่นขึ้นเรื่อยๆ แต่มันเป็นเรื่องของ บันทั้งหมด "พี่ชายก็เหมือนกัน เป็นพี่ชายควรทำตัวให้น้องเคารพสิน๊าไม่ใช่โกรธได้ทุกวี่ทุกวัน"  

 

          "ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกคับ แหะๆ" บันเกาที่ท้ายทอยแก้ขัด  "อ๊ะ ยืนรอป้าอยู่นี่นะเดี๋ยวป้าซื้อแปปเดียว" บันพยักหน้ารับทุกครั้้งป้าจะชอบให้พาออกมาซื้อของเพราะต้องเดินมาป้าไม่ชอบเดินออกมาคนเดียว

 

           "คิดไม่ออกเลยจริงๆ" บันยืนคิดเรื่องของพี่ชายของเขา นึกตอนที่อยู่กับพี่คัตและตอนที่อยู่กับเขามันช่างแตกต่าง แตกต่างกันชินเชิง "เจ็บ ฮึก! ใจ ฮึกฮึกๆจัง ฮ้า!" 

 

           "ลูก! ไม่ร้องสิ ป้าไปแปปเดียวเองนะ?" ป้าเดินเข้ามากอดบันเอาไว้ "มีอะไรทำไมไม่ลองบอกเขาไปตรงๆละหืม คิดให้ตัวเองเจ็บใจแบบนี้ไม่ดีหรอกนะ" ป้ากอดบันและลูบหลังบันเบาๆ 

 

          "ฮึก! ผมฮึกๆ ไม่ไหวแล้วคับ ฮือ!" บันยืนร้องไห้อยู่หน้าร้านซักพักกว่ามันจะโล่งใจก็เลยเดินกลับบ้านมา 

 

          "บายๆจ๊ะขอบใจน๊าที่เดินเป็นเพื่อนป้า อะนี่ของโปรดลูกไง" ป้ายื่นลูกอมจุ๊ปจุ๊ป มาให้ 2 อัน  

 

          "ป้าทุกทีเลยนะคับ ไม่ต้องซื้อก็ได้คับ" บันบอกปัดไป 

 

"ไม่ได้นะจ๊ะเป็นค่าเหนื่อยแล้วก็ เป็นกำลังใจไงละ นึกคำป้าไหวนะ ถ้าไม่ทำแต่แรกมันก็จะหายไปตลอดชีวิต" ป้าบอกแบบนั้นก่อนจะดินเข้าบ้านไปหันมาโบกและปิดประตู 

 

          "เฮ้อ ป้านะป้า ผมกินจนน้ำลายผมหวานละมั่งคับเนี่ย" บันส่ายหัวเบาๆ แต่ก็แกะกินสีชมพูเปรี้ยวๆเข้าปากไป และเปิดประตูเดินเข้าบ้านไป 

 

          "โอ๊ส! เข้ามาแล้วหรอ" บันมองที่โซฟาที่พี่บอนและครันนั่งกันเว้นระหว่างกลางเอาไว้ "มีนมเปรี้ยวให้พี่กินไหมอะ ถามไอนี่แล้วมันไม่ตอบอะ" ครันชี้ที่บอนและทำหน้าเหมือนหมาหงอย 

 

          "อ๊ะ นมเปรี้ยวหรอคับผมไม่แน่ใจเดี๋ยวผมดูให้นะคับ" แค่หน้าเราเขายังไม่อยากจะมองเลย เจ็บชะมัด บันเปิดตู้เย็นกับพบว่าตู้เย็นมีแต่ช็อคโกแล็ต บันหยิบออกมาหนึ่งอัน 

 

          "พี่ครันคับมีแต่ช็อคโกแล็ตกินไปก่อนได้ไหมคับ เดี๋ยวผมออกไปซื้อมาให้" 

 

          "โอ้ไม่มีนมงั้นหรอ ไม่เป็นไรไม่ต้องซื้อหรอก" บันยื่นขนมให้พี่ครัน 

 

          "ไม่เป็นไรคับผมว่าจะออกไปหา หมาแถวนี้เล่นนะคับ" บันบอกครัน ครันพยักหน้า

 

           "เดี๋ยวผมซื้อมาให้นะคับ"  บันเดินออกไปข้าวนอกซักพัก 

 

          "เกินไปไหม น้องมึงก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย จะโกรธไปถึงไหน ถึงยอดภูเขาแล้วให้น้องมึงตามขึ้นไปรึไง" บอนพูดก่อนจะแกะขนมเข้าปาก 

 

           "เสือก ใครได้ขอให้มึงมาพูดแบบนี้กับกุกัน?" บอนดูทีวีอย่างไม่สนใจ

 

           "จะยังไงก็ช่างเถอะ มึงไม่คิดบ้างรึไง ว่าน้องมึงกังวลแต่เรื่องของมึงเต็มไปหมด"

 

           "ไอครัน! มึงหุบปากมึงไปดีกว่า" บอนเริ่มไม่สบอารมณ์ที่ครันมาพูดเรื่องแบบนี้กับเขา "ไม่รู้มึงอย่าพูดได้ไหม" 

 

          "งั้นก็ขอโทดทีละกันที่กุดันไปเห็นน้องมึง ร้องไห้หน้าประตูด้วยความสมเพชตัวเองนะ" ครันพูดแบบไม่แยแสและกินขนมต่อ 

 

          "..." บอนตกใจนิดหนึ่งก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

 

          "นิสัยขี้โกรธของมึงนะหายๆสักทีเถอะระวังน้องมึงทนไม่ได้หนีไป กุไม่รู้ด้วยนะ" บอนหันหน้ามามองครันอย่างเอาเรื่อง "ก็แค่พูดเรื่องจริงเพราะกุเคยโดนมาแล้ว" ครันยักไหลใส่เพื่อนที่นั่งดูทีวีอย่างไม่สนใจ 

 

               ก็แค่ไม่อยากมองหน้าก็เลยหาเรื่องเบี่ยงเบนออกมาข้างนอก จริงๆแถวนี้ไม่มีหมาซักตัวเลยด้วยซ้ำจะมีก็แต่หลงมา แต่ก็นะยังไงก็ออกมาซื้อนมเปรี้ยวให้พี่ครันด้วย ข้ออ้างดีๆที่ทำให้ออกมาจากตรงนั้น บันเดินมาจนถึงร้านหน้าปากซอย 

 

          "นมเปรี้ยว อันนี้สินะที่พี่ครันกิน" ถึงจะเคยเห็นดูดบ่อยๆก็เถอะ "ซื้ออะไรไปตุนไว้ในตู้เย็นดีกว่ามั่ง" บันเดินซื้อของในร้านซักพัก แล้วนำมาวางให้คนขาย ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด บันมองไปรอบๆร้านเพื่อที่จะหาของที่ตัวเองลืม 

 

"ทั้งหมด 187 บาทคับ" เกือบสองร้อย นี่ฉันซื้ออะไรหนักหนา  

 

          "นี่คับ" ผมหยิบให้ไปสองร้อย

 

          "นี่เงินทอนคับ ดูเงินก่อนออกจากร้านด้วยนะคับ" ผู้ชายคนนี้ใครนะ? ไม่เคยเห็นหน้าเลยแหะ ลูกป้าเจ้าของร้านหรอ

 

           "ขอบคุณนะคับ" บันรับเงินทอนและเดินออกมาจากร้าน ต้องกลับบ้านแล้วสิ บันเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้า 

 

          "ไปไหนมาลูก" หือคุณป้านิ "ผมออกไปซื้อขนมนะคับ ตอนแรกผมไม่ได้เอาเงินไป"  

 

          "แล้วทำไมไม่บอกป้าละจ๊ะ ป้าจะได้ซื้อให้ก่อน" บันส่ายหัวแรงๆ

 

           "ไม่เป็นไรคับ แล้วป้าทำอะไรอยู่คับ"

 

          "อ้อ ป้ากำลังดูทางหน้าบ้านว่าจะเอาอะไรวางตรงไหนดีนะ ลูกมาช่วยป้าไหมละ" นี่แหละ!  

 

          "ได้คับ เดี๋ยวเอาของไปเก็บก่อนนะคับ" ป้าพยักหน้ารับ นี่แหละจะทำให้เราไม่ต้องอยู่ในบ้าน 

 

          "ฮ่าๆ ฮ่าๆ มึงดูเมื่อกี้โครตฮา ฮ่าๆกร๊ากๆ" เสียงพี่ครันนิ สงสัยจะอารมณ์ดีกันแล้วละมั่ง บันเดินเข้ามาข้างใน "อ้าว มาแล้วหรอ"  

 

          "คับ อันนี้ใช่ไหมนมที่พี่จะเอา" 

 

          "โอ้! ใช่ขอบใจมากนะ แต่ว่านะ เจาะให้พี่ด้วยสิ" บันพยักหน้าและเจาะนมในมือให้พี่ครัน 

 

          "ไปนานเลยน๊า"  

 

          "คับ? ผมมั่วแต่เล่นอยู่นะคับ" บันยิ้มแห้งๆให้พี่ครัน พี่ครันยิ้มรับ และบันกำลังเปิดประตูกำลังจะออกจากบ้าน 

 

          "ไปไหนอีก" เสียงนี้ที่ทำให้ผมต้องหยุดที่จะเดินต่อ พี่คุยกับเรา ไม่ๆก็แค่ถามนั้นแหละเราจะออกจากบ้านรอบที่สามแล้วนิไม่แปลกหรอก 

 

          "ผมจะไปช่วยป้าบ้านตรงข้ามนะ" พูดเสร็จก็รีบออกมาปิดประตู ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นคุยกับป้าช่วยนู้นนี่จนดูเวลาอีกที ก็ 4 โมงเย็นแล้ว 

 

          "เสร็จแล้วลูก กลับบ้านไปได้แล้ว" ผมนั่งตรงเก้าอี้พักเหนื่อย 

 

          "วันนี้ร้อนจังเลยนะคับ" *บ้านกุร้อนทุกวัน#ไร* 

 

          "นั้นสินะ เอ๊ะนั้นสองคนนั้นพี่หนูไม่ใช่หรอ" บันหันขึ้นไปมองพี่สองคนที่ออกมาจากบ้าน พี่ครันเปิดประตูบ้านออกมาและโบกมือ 

 

          "แปปนะคับป้า" ป้าพยักหน้ารับแบบยิ้มๆ  

 

          "บันน! ไปส่งพี่รึป่าว" ไปส่งพี่ครัน เอ๊ะไปดีไหมวะ ขากลับก็นั่งสองคน  

 

          "ไม่ไปคับ!" ผมตอบกลับไปสักพัก ผมเห็นพี่บอนหันมามอง  

 

          "ไม่ห่วงพี่เลยหรออ! พี่อาจจะโดนฆ่าในรถก็ได้น๊าา!" อยู่แค่นี้จะตะโกนทำไมนะ? "ไปเถอะน๊า! แปปเดียวเอง!"  

 

          "ป้ารู้นะทำไมเราไม่อยากไป ถ้าได้อยู่สองคนก็อยู่สะดวกๆไง"  

 

          "แต่ป้าคับผม.." ป้ายิ้มแบบนี่ผมก็ยอมแพ้นะสิ "ก็ได้คับ" ผมเดินออกจากบ้านไปปิดประตูบ้านและเดินเข้ารถ

 

          "ไปกันเล้ย!" เหมือนพี่ครันจะเป็นโรคนั่งเบาะหลัง มากี่ๆคนพี่แกก็หนังเบาะหลัง 

 

          "เฮ้อจะเสร็จกันรึยังนะสองคนนั้น"  

 

          "เขาคงไม่ได้ทำอะไรก็หรอกมั่งคับพี่ครัน" ผมพูดปัดๆเพื่อไม่ให้พี่ครันพูดคนเดียว 

 

          "น้องบันนี่จ๊ะ! รู้อะไรไหม ถ้ารอบนี่พี่กลับบ้านไปเจอพี่คัตไม่ได้ทำอะไรผู้ชายคนนั้นละก็ แพ้พี่คงหายเป็นปริทิ้งเลยละ"  พี่ครันเขยิบมานั่งตรงกลางและเอาหน้าใกล้ๆผม 

 

          "ฮะๆ คับๆ" ผมก็ขำแห้งๆและมองไปที่ข้างทาง ไม่ได้มองหรือคุยกับพี่บอนเลย อึดอัดโครตถึงจะมีพี่ครันคุยก็เถอะนะ 

 

          "ไม่อยากคิดเลยว่าจะงานมีต่อ หลังจากที่พวกเขารู้ว่าฉันโดนยิง จะเอาแขนไหนไปทำงานได้วะ?" งานงั้นหรอ "เอาแต่ใจกันทั้งนั้น ไม่นึกถึงสภาพกุมั่งเลยรึไง" พี่ครันเริ่มเรื่องานออกมา 

 

          "งานอะไรหรอคับ"  

 

          "ก็งานทั่วๆไปน่ะนะ พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน" ผมพยักหน้า 

 

          "ลงได้แล้ว" รถยังไม่ทันจอดสนิทพี่บอนก็พูดขึ้น 

 

          "เออๆกำลังคับไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้คับ" พี่ครันค่อยๆเขยิบลงไป หน้าสงสาร พอพี่ครันลงจากจอดเสร็จ พี่บอนก็ออกรถเลย เอาแล้วไงช่วงเวลาที่โครตอึดอัดมาละ ไม่เป็นไร แปปเดียวนั่งไปแปปเดียว

 

          "บัน" เฮือก! หลอนยิ่งกว่าผีก็พี่ชายเรียกชื่อนี่แหละ 

 

          "คะ..คับ"  

 

          "วันนี้กินข้าวนอกบ้าน" ข้าวนอกบ้าน?! "แล้วก็นะ พี่ขอโทดนะ พี่จะไม่โกรธอีกแล้ว" อึก! น้ำตาอย่าไหลสิ ไอบ้า! 

 

          "ฮึก! ฮือๆ!" ผมนั่งเอามือปิดตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา "ฮึก ฮึก ฮือ ฮึกๆ!" 

 

          "ขอโทดนะ ที่ทำให้กังวลมาตลอด" พี่บันเอามืออีกข้างมาลูบหัวผมเบาๆ "วันนี้เราไปเดทกันเถอะ"  

 

          "ฮึก! อะ..ไรนะคับ" ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่ที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน 

 

          "เดทไง ไม่รู้จักหรอ" ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นนะเห้ย! "ก็เรียนอยู่นี่ทำไมถึงได้โง่จัง"  

 

          "หาเรื่องกันหรือไงคับ" 

 

          "ฮ่าๆ ป่าวคับผม ขอโทดนะคับ"  พี่บอนขับรถออกไปไกลเกือบถึงในเมืองใหญ่ และจอดรถเข้าในที่จอดรถร้านอาหารแห่งหนึ่ง ใหญ่โครต โครตสวยบรรยากาศโต๊ะริมนั้นน่านั่งชะมัด 

 

          "เป็นไง ไม่เลวใช่ไหม ร้านนี้เห็นผ่านหลายครั้งแล้วคนเยอะดีบรรยากาศได้ ก็เลยพาคนสำคัญมากินละนะ"

 

          "คนสำคัญ?" 

 

          "คิดว่าใครอีกละ" ผมเดินตามพี่ชายเข้าในร้าน ใครผู้หญิงหรอ ไม่น่าใช่ พี่ครัน? เป็นไปไม่ได้อะ เอ๊ะ? อ๊ะ?! เอ๋??! "เป็นอะไรหน้าแดงๆ ไข้หรอ?" 

 

          "ปะ..ป่าวคับ ที่ว่าคนสำคัญนี่" บอนไม่ได้พูดอะไรแต่ยิ่มอย่างอ่อนโยนให้ ////  ผมมองไปที่ข้างในร้าน มันถูดจัดแบบเหมือนพวกร้านขนมปังผสมร้านอาหารดูน่ารักๆ แต่พอจะตกค่ำก็ดูจะเป็นภัตคารหลังใหญ่ไปเลยแฮะ! 

 

          "บัน!" อ๊ะ! "คับ! อะไรคับ" 

 

          "เหม่อเกินไปแล้วนะ แบบนี่ไงถึงได้ไม่อยากให้ออกมาดูของพวกนี้ เฮ้อ!" พี่บอนถอนหายใจออกมา "ไม่สนใจพี่เลยนะ" ที่ไม่ออกมาเพราะกลัวว่าเรานั่งมองของพวกนี้ทั้งวันจนไม่สนใจเขาเนี่ยนะ? 

 

          "พี่บันพูดอะไรนะคับ ก็ที่นี่มันสวยออกนี่ เราต้องดื่นด่ำไปกับมันสิคับ" ผมพูดเสร็จก็มองไปรอบๆอีกครั้ง 

 

          "ชิส์!" พรึบ ควับ  "อื้อ!" หือ?! บอนที่นั่งงอนน้องชายก็ทนไม่ไหวและลุกหยิบเมนูอาหารมาบังก่อนจะจูบไปที่ปากนุ่มๆของน้องชายตัวเอง สักพัก บอนก็ละออกจากปากบัน 

 

          "หึ!" แผล่บ บอนเลียปากตัวเองก่อนจะนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม 

 

          "พะ..พี่บอน! ทำแบบนี้ได้ไงคับ!" ผมเป็นน้องพี่นะ! 

 

          "เฮ้อ เบื่อแล้วกับคำว่าพี่น้อง จริงๆเราก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆซะหน่อย" ใช่คับเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ ผมเป็นลูกติดฝั่งแม่เขาเป็นลูกติดฝั่งพ่อ "ฉันอยากเป็นคู่ชีวิตนาย ให้รึป่าวถ้านายรังเกียจก็วิ่งออกจากร้านขับรถกลับบ้านได้เลย" บอนวางกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ยังไม่ทันได้กินอะไรก็ทำบรรกาศเสียซะแล้ว            

     

               ใครมันจะรังเกียจได้นะคนตรงหน้านี่ช่วยฉันทุกอย่าง พาฉันออกมาจากเรื่องบัดสีที่บ้าน หาเลี้ยงฉันทั้งชีวิตถึงแม้ตัวเองจะไม่ได้เรียนแล้วก็ตาม อยู่กับฉันมาตั้งแต่ ฉัน 5 ขวบ ใครจะรังเกียจได้ลง อยู่ช่วยทุกอย่างเวลาป่วย เดือดร้อน มีเรื่อง หาเงิน อยากได้ก็หามาให้ ใครมันจะเกลียดได้ลง 

 

 

 

          "ขอโทดนะคับอาหารมาแล้วคับ" ผมเงยหน้ามองคนเสริฟอาหารมาวางไว้ตรงหน้า ผมยิ้มอ่อนๆ แล้วก็เดินจากไป ร้านนี่มีม่านด้วยหรอ? ผมเงยหน้ามองม่าน พรึบ!

 

 

          "..." บอนลุกจับม่านและเลื่อนปิดมันซะ และนั่งที่เดิม นั่งจ้องแบบนี้จะพูดออกได้ไงกันเล่า 

 

          "ไม่เป็นไรกินเถอะ"  พรวด! ตึก ตึก พับ! 

 

          "มองอะไร กินไปสิ" ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะทำแบบนี่  เดินมานั่งข้างพี่เนี่ยนะ อะไรของฉันวะเนี่ย!  

 

          "คิดดีแล้วนะ" บอนพูดและค่อยๆยิ้มให้น้องชาย "นั่งนี่สิ" บอนตบที่ตักตัวเองเบาๆ 

 

          " // จะ..จะบ้าหรือไงคับ นี่ร้านอาหารนะ" บอนจ้องหน้าบันอย่างเอาเรื่อง "ไม่เอาเด็ดขาด!" 

 

          "แปปเดียวนะคับ" อะ..อย่าพูดเพราะนะเว้ยใจมันอ่อนหมดแล้วนะ! "นะคับคนดี" เอื้อก! ตาย บันได้ไปสู่สุคติแล้วตอนนี้เหลือแต่วิญญาณที่ขึ้นไปนั่งบนตักของบอน 

 

 

          "มะ..มันน่าอายนะคับ"  

 

          "ไม่มีใครเห็นหรอกน่า จุ๊ฟ!" เฮือก! บอนจูบที่คางของบันหนึ่งที 

 

          "จุฟ นี่สิ" บอนชี้ที่ปาก 

 

          "พะ..พี่บอนมันจะมาก อื้อ!" บอนกดท้ายคอของผู้เป็นน้องให้ต่ำลงมาและทำการประกบ ปากอีกครั้ง 

 

          "บะ..บ้า!" บันทุบอกอีกคน  

 

          "ฮ่าๆ น่ารักเป็นบ้า" บอนกอดน้องชายไว้แน่น 

          "ขออนุญาตินะคับ ผมเอาน้ำมะ..มา เสริฟคับ" สภาพนี่อะน๊า! จะด่วนเอามาเสริฟทำไม! บันหลับตาไม่สนไม่เห็นไม่มองอะไรทั้งนั้น

 

          "เก้าอี้ฝั่งนี้มีนั่งนะคับ" ว่าเราชัดๆนะนั้น 

 

          "ไม่เ*ือก! คับ ขอบใจสำหรับน้ำ" โดนไปหนึ่งดอก สกิลของบอนคือการด่าคนให้เจ็บได้ด้วยคำสั้นๆ "แล้วก็ไม่สั่งไม่ต้อง โผล่หน้า!มานะคับ" บอนพูดเสร็จก็ยิ้มอย่างกวนตีนส่งให้เด็กเสริฟ จนต้องเดินหนีหายไป 

 

          "พี่บอน ไม่เกินไปหรอคับ!" บันที่เอาแต่หลับตาตอนนี้มองออกไปหลังม่าน 

 

          "ช่วยไม่ได้ มันปิดปากไม่สนิทเอง" บอนที่ใช้มือซ้ายจิ้มเนื้อขึ้นมากิน มือขวาก็โอบหน้าท้องของน้องชายแน่น 

 

          "พี่นั้นแหละ! ใจเย็นๆบ้างสิคับ" บันกอดคอบอนแน่น  "พี่ชอบหาเรื่องใส่ตัวตลอดเลย ปล่อยผมได้แล้ว" บันที่กำลังจะลุกก็โดนกอดแน่น "รีบกลับบ้านกันเถอะ"

 

          "อึก!/// ผะ..ผมเพิ่งมาเองนะ" บันรีบแกมือปลาหมึกออก ถึงบางทีจะชินแล้วก็เหอะ  

 

          "นะคับ" แบบนี้อีกแล้ว! บอนอ้อนน้องที่นั่งข้าง บันก็ทำได้แต่พยักหน้ารับอย่างเดียว "เด็กดี" ///ยิ้มนั้นโครตหล่อ

 

ตอนสามมม