ตัวร้าย

               กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

               เสียงออดหน้าบ้านของครันดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนมองหน้ากัน เพราะครันไม่มีญาติที่รู้จักบ้านเขาอีกแล้ว

          "..." คัตไม่ได้พูดอะไรเดินไปที่ประตูและมองที่ตาแมว
"..." คัตหันมายักไหล่ใส่น้องชายก่อนที่จะเปิดประตูออกไป
          "สะ..สวัสดีคับ คะ..คือว่า รู้จัก..บ้าน โท..ชิ..ริน ไหมคับ" มีผู้ชายตัวเล็กๆแต่สูงกว่าบันกว่าประมาน 15 เซน

          "..." คัตชี้ไปบ้านหลังคาสีน้ำตาลๆ "ไปอีก สามหลังคับ"

          "ขะ..ขอบคุณมากนะคับ" ชายคนนี้ก้มหัวก่อนที่จะเดินไป "คะ..คือว่า" คัตหันมามองหลังจากกำลังจะเดินเข้าห้อง

          "มีอะไรคับ"

          "ชื่อ..ชื่อขอชื่อได้ไหมคับ" ชายคนนี้อ้ำๆอึ้งอยู่ก็พูดออกมา
พรึบ!

               คัตไม่ได้พูดอะไรก็ชี้นิ้วไปที่ป้ายชื่อ อันที่อยู่ซ้ายมือของเขา

          "คัตเตอร์ ซานฟริบ แล้วคุณละ" คัตพูดต่อ

          "ผม..ซามุ คานะคับ" คัตพยักหน้า จากนั้น ซามุก็เดินจากไป คัตก็เดินเข้าบ้านไป

          "ใคร?คับพี่" ครันถามหลังจากเห็นพี่ชายของเข้าเดินเข้ามาในบ้าน

          "คนมาหาบ้าน โทชิริน" คัตพูดเสร็จก็เดินมานั่งที่โซฟา

          "บ้านผู้ชายที่พาเด็กมาแต่ละวันไม่เว้นนั้นนะหรอ?" บอนถามต่อ คัตก็พยักหน้าให้ "ช่างน่าสงสาร" บอนพูดเสร็จก็กินข้าวต่อ

          "พี่คัตไม่กินหรอคับ" บันที่นั่งเงียบอยู่นานก็ถามขึ้น

          "อืม..กินก่อนหน้าแล้ว" บันพยักหน้ารับแล้วก็กินข้าวแล้วก็ป้อนข้าวครันต่อ

          "บอนไปเที่ยวรอบนี่กันปะ" อยู่ๆครันก็พูดขึ้นมาและยักคิ้วให้บอน "ไปหาเรื่องเผือกกันเถอะ"

          "มึงพูดแล้วนะ แต่กุเอาน้องไปด้วย" บอนที่กำลังเคี้ยวข้าวก็ขึ้นมาพูดกับครัน

          "พี่คัตไปปะ"

          "ไม่" ไม่ทันที่ครันจะพูดจบพี่ชายก็ปฏิเสธเขาอย่างทันควัน

          "คับ" บอนและครันยักไหล่พร้อมกันประมาณว่า กะแล้วว่าต้องพูดแบบนี้

               แล้วทั้งสามก็กินข้าวอิ่มและออกจากบ้านมา และเดินรอบหมู่บ้านหาของกิน

          "กินน้ำแข็งใสไหม" บอนถามน้องชายของเขา

          "กิน!" ครันตอบทันที

          "กุไม่ได้ถามทำไมต้องเผือก?!" พอบอนพูดจบครันก็ทำหน้ากวนๆใส่ แต่บอนก็ซื้อให้ทั้งสามคนอยู่ดี บอนสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง "ครัน! ดูนู้น"

          "อะไรวะ" ครันมองไปที่บ้านหลังหนึ่ง มีคนหน้าตาน่ารักๆโดนผลักออกจากบ้านหลังนั้น "ไปช่วยเร็ว!" ครันพูดก่อนจะรีบเดินไป

          "เฮ้ยๆ พี่มึงอะออกมาแล้ว" บอนเห็นพี่ชายของครันเดินเข้ามาช่วยผู้ชายอีกคนไว้ทัน "ไปเข้าคุยๆ" บอนเดินไปอย่างรวดเร็ว

          "เป็นไรกันคับ" ครันพูดหลังจากเดินมาถึง "ต้องลงไม้ลงมือกันเลยหรอคับนั้น"

"คนอื่นไม่เกี่ยวอย่ายุ่งดิ! เป็นแค่คนข้างบ้านหุบปาก มึง          ลุกมากับกุเดี๋ยวนี้!" ชายคนนี้พูดในเชิงด่าทุกคน

          "หาเรื่องกันนี่หว่า ใครมันจะไปยอมทนเห็นคนอ่อนแอถูกทำร้ายได้วะ!" บอนเริ่มอารมณ์เสีย แต่บันก็ช่วยห้ามๆไว้

          "หืม..ถ้าอยากได้ไอคนนี้มากนักก็เอาเด็กนั้นมากแลกสิ" ไอผู้ชายตรงหน้าชี้ที่บัน ที่กำลังห้ามปามพี่

          "เด็กนั้น ไม่เกี่ยวนะ ผมกำลังลุกนี่ไง" ผู้ชายที่นอนอยู่ในอ้อมกอดพี่ชายครันกำลังลุกขึ้น "ผมกำลังจะไปกับคุณนี่ไง"
          "..." คัตมองหน้าผู้ชายอีกคนอย่างนิ่งๆ

          "ไม่ละ ว่าไง? เด็กนั้นจะขายเท่าไหร่?"

          "ผมไม่ได้ขายตัวนะ! เป็นผู้ชายก็หัดทำตัวให้คนอื่นเขารักสะบ้างสิ!" บันเริ่มตะคอกใส่ผู้ชายอีกคน

          "หึ! เป็นแค่เด็ก ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเคย โดน เสียบ! ฮ่าฮะฮ่า!" ผู้ชายคนนี้กำลังหัวเราะกับคำพูดที่เสียดแทงคนอื่น

          "เลวได้ใจวะ" ครันหันมาพูดกับบอน "ยังงี้ต้องให้บันให้รางวัลหน่อยแล้ว"

          "ไม่ต้องถึงตายนะคับที่รัก" บอกกระซิบข้างหูน้องชายที่โกรธอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งชีวิตไม่เคยได้ยินใครพูดแบบนี้เลย "โทดนะ พอดีน้องฉันมีไรอยากให้"

          "โอ้ มาสิท่าไหนดีละ" ผู้ชายอ้าแขนรับ ปึก! "อุก! เวรเอ๊ย!" บันเตะเข้าเป้าของผู้ชายตรงหน้าอย่างสุดแรง

          "คิดว่าตัวแค่นี้แล้วจะทำอะไรไม่ได้รึไง!" บันเตะตัดขาให้ผู้ชายลงไปนอน และกระทืบที้เป้าอีกสองที "ไง รางวัลเป็นไง?ถึงใจไหม"

          "น้องมึงโหดสุดๆ เสียวไข่แว๊บ!เลยวะ" ครันพูดและเอามือกุมที่เป้า

          "อ้ากก! ขอโทด อ้าก! ปล่อยนะไอเด็กเปรต!อ้ากกก!" บันไม่ฟังเลยขยี้ไปที่เป้าสุดแรง "อ้ากก ขอโทดๆจะไม่ทำอีกแล้วคับ อ้าก!!" บันปล่อย

          "ไอเศษสวะ!" ปึก!

          "อึกก!" บันกระทืบไปที่ตัวผู้ชายสุดแรง จากนั้น ผู้ชายก็ค่อยๆลุกขึ้น "ไปกับกุ!" ไม่วายที่จะตามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าพี่

พรึบ! หมับ

          "เท่าไหร่" คัตยกแขนผู้ชายคนนี้แล้วถาม

          "กุไม่ขายเว้ย!" ผู้ชายคนนี้ไม่เจียมตัวเอาสะเลย

          "..ดีงั้นขอเลยละกัน" คัตดึงผู้ชายคนนั้นเข้าบ้าน

          "เฮ้ย! เอาของกุคืนมานะเว้ย ซื๊ด!" ผู้ชายคนนี้กำลังจะเดินตามไป

          "อย่าดีกว่านะคับ ผมไม่รับประกันว่า ผู้ชายคนพี่ของผมจะไว้ชีวิตคุณหรอกนะ ตอนนี้ที่ทำได้ก็คือ" ครันจับที่หัวและดึงหัวขึ้น "รีบหนีไปจากนี้ไม่ก็ย้ายประเทศไปเลยก็ดี ไม่ชอบหน้านะคับ" ครันพูดเสร็จก็ปล่อยจากหัวผู้ชายคนนั้น ผู้ชายก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน อย่างกลัวหัวหด

          "หยามผิดกลุ่มแล้วละมั่ง" บอนพูดและลูบหัวน้องชาย

          "กุว่ากุไปเข้าบ้านไม่ได้แน่" ครันพูดและหันมาทางบอน "ต้องเพิ่งบ้านมึงแล้วละ"

          "เกี่ยวเชี่ยไรวะก็ไปนอนฟังเสียงครางน่ารักๆของผู้ชายนั้นดิ เพื่อมีอารมณ์ร่วม" บอนบอกปัดก่อนที่จะเดินไปที่รถ

          "มึงทิ้งกุได้ลงคอหรอวะ กุเพื่อนมึงนะอีกอย่างกุทำอะไรไว้กุช่วยมึงตลอดทีแบบนี้ทิ้งกุหรอวะ!"

          "ไอครัน! มึง!"

          "พี่บอนคับ" บันเรียกพี่ชอยของเขาเบาๆ "เย็นค่อยพามาส่งก็ได้นี่คับ"

          "ใช่ เย็นมาส่งกุไง กุไม่นอนค้างหรอก"

          "ชิ! เออทำเหี้ยไรก็ทำ แม่ง!" บอนขึ้นรถอย่างรวดเร็วปิดประตูรถอย่างแรง

          "ขอบใจนะบัน ถ้าไม่ได้นายมีหวังพี่ได้นอนฟังเสียงครางแน่เลย" ครันหันมาขอบคุณบันเล็กน้อย

          "ไม่เป็นไรคับ แต่ผมคิดว่าบางที พี่ก็น่ารำคาญจริงๆนั้นแหละคับ" ครันอึ้งกับน้องบันพูดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสามออกรถไปบ้านของบอน

               ทางคัตที่อยู่กับผู้ชายคนที่มาหาเมื่อตอนนั้น ซามุ คานะ
          "..." คัตลากซามุเข้ามาในห้องของเขาและพาไปนั่งที่เตียง
          "คือ..ผม..ผม" ซามุกอดตัวเองแน่น เขาไม่เคยเจอคนแบบคัตมาก่อนตัวของซามุเต็มไปด้วยรอยช้ำ แต่เมื่อตอนนั้นมันยังไม่มีแท้ๆ "ผม ต้องทำผมมาหาเงินผมไม่รู้ว่าจะต้องทำแบบไหนแล้ว"

          "..กี่คน" คัตถามซามุหลังจากพูดจบแต่ซามุก็ไม่ได้ตอบ "ฉันถามกี่คน!" คัตเริ่มเสียงดังขึ้น

          "ยังไม่เคย! ผมยังไม่เคยกับใครทั้งนั้นแหละ ฮึก! ฮือ!" ซามุร้องไห้ออกมา "ฮึก! ฮือ ผม..ไม่ได้จะทำแบบนี้แต่ พ่อขายผมมา ผมก็เลยต้องมา ฮึก ฮึก!" คัตได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีไปใหญ่เขาเกลียดที่สุดค้ามนุษย์ เกลียดเข้าไส้!

          "ขายงั้นหรอ..หึ! งั้นเป็นของฉันแทนละกันนะ" คัตจูบที่ปากของซามุอย่างแรง

          "อื้อ! อื้ม!" ซามุตกใจก็ผลักคัตสุดแรง แต่ก็สู้แรงของคัตไม่ได้ ทั้งตัวใหญ่ แรงดีแบบนี้ "อื้อ! แฮ่ก อื้อ" ซามุทุบที่หน้าอกเบาๆ เตือนว่าเขาเริ่มหายใจไม่ออก

          "หึ ยังไม่เคยจริงๆสินะ" คัตยิ้มมุมปาก

          "ก็ใช่นะสิ!" ซามุกอดตัวเองแน่นกว่าเดิม "อ๊ะ! อย่าปลดเสื้อผมนะ!" คัตเลื่อนมือไปแกะกระดุมของซามุ

          "เฉยๆ!" คัตบอกเสียงแข็งทำให้ซามุนิ่งไปสักพัก "...มันทำอะไร" คัตลูบที่รอยช้ำออกม่วงๆ ของซามุ

          "ไม้กวาด ไม้กวาด ฮึก!" ซามุพูดทั้งน้ำตา คัตโกรธมากแต่ก็ไม่อยากทำอะไรที่มันผิดๆลงไป "ตรงนี้ เขาต่อย" ซามุชี้ที่ท้องใหญ่ๆ

          "...ฆ่าเลยไหม?" คัตเงยหน้ามองซามุ ซามุตกใจนิดหน่อยก่อนที่จะส่ายหัวอย่างแรง "ฉันก็คิดแบบนั้น" คัตพูดจบก็ลุกขึ้นไปเอากล่องยา ซามุจับเสื้อมากอดเอาไว้

          "ผมไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะผม" อยู่ๆซามุก็พูดออกมา

          "อืม..เปิดเสื้อออก" คัตบอกซามุซามุก็หน้าแดงระรื่นค่อยๆเปิดเสื้อออก "นั่งนิ่งๆ" ซามุพยักหน้ารับ

          "อ๊ะ!" ซามุกำที่นอน เพราะความเจ็บๆแปลบๆ คัตทำอย่างเบามือในถานะหมอคนหนึ่ง "คุณเป็นหมอหรอคับ" ซามุเปิดสนทนาขึ้น

          "เคยเป็น" คัตก็ตอบและทำแผลไปเรื่อยๆ
          "งั้นหรอคับ" สักพักคัตก็ทำแผลเสร็จ "ขอบ อุ๊บ!" ซามุตกใจจนถอยหลังไปติดกำแพง

          "ค่ายา" คัตยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ซามุเขิลแทบตายตัวแดงหน้าร้อนหมดทุกส่วน "อยู่นี่ได้ ไม่เดือดร้อน นายเป็นของฉัน ถือว่าขโมยมา" คัตพูดและยืนพิงประตู

          "แต่..ขอบคุณนะคับ" ซามุจะปฏิเสธก็เจอสายตาอำมหิตที่ทำให้ปฏิเสธได้ไม่ลงเลย

          "มีข้อแลกเปลี่ยน ค่าเช่าบ้าน"

          "ผมไม่มีเงินนะคับ"

          "ป่าวไม่ใช่เงิน" คัตค่อยๆเดินเข้าไปใกล้และหยิบของบางอย่างใส่ปาก และจับหน้าซามุบรรจงจูบอย่างอ่อนโยน

          "อื้อ ฮ้า! แฮ่กๆ อะไรนะคับ" ซามุที่กลืนบางสิ่งบางอย่างลงไปในท้อง

          "ยาแก้ช้ำใน แก้ปวด"

          "ให้กินดีๆก็ได้นี่คับ!" ซามุที่เขิลอยู่ก็ยิ่งเขิลเข้าไปใหญ่
          "นี่แหละค่าเช่า ตัวนายทั้งตัวคือของที่ฉันต้องการ" คัตพูดเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง

          "ขี้โกงนี่" ซามุที่บ่นกับตัวเองเบาๆก็นอนลงที่เตียงจนเผลอหลับไป

          กึกๆ แก๊ก ตึก ตึก ตึก ครืด

          "ซามุตื่น" คัตดินเอาอาหารขึ้นมาให้ซามุที่หลับอยู่ "เฮ้! ซามุ" คัตจับที่ตัวซามุ ก็ต้องรีบเอามือออก ตัวของซามุร้อนจี๋เหมือนไฟลุกท่วมตัว

          "มะ..มีอะไรหรอคับ ผมเวียนหัวจัง" ซามุที่ลุกขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ

          "กินนี่สิ" คัตเดินไปเอากล่องยาที่วางอยู่มุมซ้ายของห้องและหยิบขวดยามาให้ซามุ "เป็นไข้แล้วทำไมบอกจะได้ให้กินยาไปทีเดียว"

          "เอ๊ะ?! ผมเป็นไข้หรอคับนึกว่าแค่เวียนหัวเพราะได้นอนน้อยซะอีก" ซามุบีบที่ขมับตัวเองเบาๆ

          "..." คัตเอือมกับคำที่ซามุพูดออกมามันแลดูโง่ๆ ยังไงก็ไม่รู้ "กินซะแล้วกินยานี่ตาม ซามุมองที่อาหาร

          "อุก! อุ๊บ!" ซามุรีบวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็วทำให้คัตต้องวิ่งตามไปดู "อ้วก! แฮ่กๆ อุก อ้วก! ฮ้า แฮ่กๆ" คัตที่ยืนอยู่ก็มาลูบหลังให้ซามุเบาๆ

          "แพ้ทองรึไง ไหนว่ายังไม่เคยมีอะไรกับใครไง"
          "บะ..บ้าผมยังไม่เคยมีนะ อุกอ้วก!" คัตยิ้มมุมปาก ซามุรู้สึกว่าตัวเองอ้วกจนหมดแรงไม่มีแรงจะเดินเวียนหัวมาก"หมดแรงจริงๆแล้วสิเรา" ซามุเกาะขอบโถส้วมแล้วค่อยๆลุกๆ

          "บ้วนน้ำก่อน ล้างปากด้วยนะ" คัตจับซามุยืนตรงหน้าอ่างล้างหน้าและส่งแก้วน้ำให้

          "คับ" ซามุรับคำก่อนที่จะบ้วนน้ำ ล้างปาก วืด "อ๊ะ! คุณคัต!" ซามุตกใจที่ตอนนี้ร่างกายของเขาลอยขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนของคัตเรียบร้อยแล้ว

          "ก็ไม่มีแรงไม่ใช่รึไง" คัตเดินออกมาจากห้องน้ำและวางลงที่เตียงเบาๆ "กินซะ"

          "ขอบคุณนะคับ" ซามุมองหน้าคัตที่นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับโรงพยาบาลข้างๆเตียง "ผมอิ่มแล้วคับ"

          "..." คัตหันมามองหน้าซามุก่อนที่จะมองจาน "ยังไม่ถึง 5 คำเลยนะ" คัตพูดหน้า นิ่ง

          "ตะ..แต่ว่าผม"

          "จะกินดีๆรึว่าให้ฉันป้อน บอกก่อนนะถ้าฉันป้อน      ปากเธอจะบวม" ซามุได้ยินแบบนั้นก็รีบข้าวเข้าปากอีก 5-6คำ "ไม่ค่อยเปลืองข้าวหน่อย"

          "มะ..หมดแล้วคับ" ซามุกินจนหมดเพราะรู้สึกว่ามันอร่อยจนหยุดไม่ได้ ตอนแรกก็ดูข่มๆแปลกๆ เพราะปากเป็นไข้เลยไม่รู้รสอะไรมาก

          "กินนี่ซะ" คัตส่งยาให้ซามุก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง

               ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด

               โทรสัพของครันดังขึ้นระหว่างที่คัตกำลังล้างจาน คัตต้องหยุดล้างและไปรับสาย

          "..คับ"

          "ไงคัต ไม่ได้ยินเสียงนานเลยนะ ไอครันไปไหนซะละ" เสียงปริศนาในปลายสายถามคัต
          "บ้าน บอน" คัตพูดจบก็วางสายทิ้งโดยไม่รอฟังเสียอีกฝั่งเลย "..งานงั้นหรอ" คัตบ่นเบาๆก่อนที่จะเดินไปล้างจานต่อ