ตัวร้าย

                   ขอโทษน๊าาเราจะไม่ทำย่อหน้าให้แล้ว คือเราลงทางโทรสัพ มันกดบ่ได้แหมะ! อีกอย่างมันน๊าน นาน ถ้าอ่านไม่สะดวก บอกได้เราจะทำเหมือนเดิมให้น๊าา

 

 

 

 
"กลับมาแล้วคับ" ทำไมบ้านมันเงียบเยี่ยงนี้นะ ครันมองหาพี่ชายและคนในบ้านไปทั่วๆ "พี่! อยู่ไหน ผมมีงานอยากให้ช่วย" ครันตะโกนไปรอบบ้านก็ได้ยินเสียงคนเดินลงมาข้างล่าง หืม? คนเมื่อตอนนี้นี่หว่า  

 

"พะ..พี่นายออกไปข้างนอกนะ" 

"โอ้! ขอบคุณมากนะคับ ว่าแต่พี่ชื่อไรคับ" ดูดีๆ หน้าตายังกับผู้หญิง จะสวยเอาเรื่องนะนั้น  

 

"ซามุ คานะ เรียกซามุก็ได้คะ..คับ" ครันพยักหน้า 

"ผมครัน น้องพี่คัต" ซามุพยักหน้าให้ ครันมองหน้าซามุจนซามุหลบหน้า 

 

"เข้าเรื่องเลยนะ"  

 

"ระ..เรื่อง?" ซามุตกใจที่อยู่ๆครันก็พูดแบบนั้นออกมา "ผะ..ผมคะ..คือ" ซามุทำอะไรไม่ถูก 

 

"นายนะ!! เสร็จพี่ชายฉันยัง"  

 

"หะ..ห๊า?!! เสร็จอะไรคับ" 

 

"ก็แบบนั้นแบบนั้นอะ" ไม่รู้จักรึไง ดูหน้าเหมือนยังไม่เสร็จวะ เป็นไปได้หรอเนี่ย? ครันทำมือบอกซามุ  

 

"บ้า!หรือไงคับ ผะ..ผมไม่เสร็จอะไรแบบนั้นซักหน่อย!!" ซามุหน้าแดงระรื่น ก่อนจะตะโกนออกมาดังๆ 

 

"ห๊า! เป็นไปได้ไง? โห!ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย อึ้งแดกไปดิ" ครันนั่งลงที่โซฟา ไม่เสร็จ?! ฮ่าๆ สงสัยงานนี้มีคู่ใหม่แน่เลย "พี่แน่ใจแล้วนะว่าไม่ได้สะ..โอ้ย!"  ป๊าบ! เสียงฝ่ามือกระทบหัวของอีกคน 

 

"..ไปเอาคอมลงมา" คัตที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ สั่งครันให้ไปเอาคอมลงมา 

 

"โธ่ ผมกำลังจะใช้พี่ พี่ใช้ผมซะงั้นอะ" ครันเดินไปข้างบน และหยิบคอมลงมา "พี่ซามุละ" 

 

"นอน" คัตบอกน้องก่อนจะหยิบคอมจากมือของครัน "งานอะไร" 

 

"ยังไม่รู้เหมือนกัน ผมต้องการค่างานดีหน่อยคราวนี้" ครันพูดและมองหน้าคัตที่กดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว 

 

ต๊อกๆ แต๊กๆ ต๊อก! ติ๊ด! 

 

"ฮ่าๆ สวัสดีพี่น้อง ฝ่า แฝด นรก ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ" คนในจอพูดไปขำไป 

 

"เปลี่ยนดิวะ" ครันจับกล้องหงายมาที่แผลโดนยิง "แขนกุเนี่ยเปลี่ยน! บ้ารึไงงานบ้าบออะไรบอกว่าจะพักหลังจากงานนั้นจบไง" 

 

"ฮ่าๆ ก็กะจะให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน" ผู้ชายที่รูปในคอมนั่งไขว้ขา มองหน้าทั้งสองคน "เงินดีนะ เพิ่มค่าทำแผลให้ด้วยน่ะ" คนในคอมยิ้มอย่างผู้ชนะ 

 

"เท่าไหร่" คัตถามอย่างหน้านิ่งๆ "แหม งานนี้ได้ของก่อน เงินนะยังไงก็ได้ มีพอให้อยู่แล้ว"  

 

"กี่คน" ครันถามอย่างงงๆ "อย่างน้อยก็ต้องสองไม่ก็สาม" ครันรีบต่อรองเพราะถ้าคนเดียวไม่น่าไหว 

 

"สองก็พอ ขอพริ้วๆนะ พอดีว่างานสำคัญคนเยอะไม่ได้" ผู้ชายคอมลุกขึ้นยืน 

 

"อยากไปหาจังน๊า คิดถึงจังเลย น้องคะ.." ปัง!  

 

"พะ..พี่คัต" ปิดหน้าจอคอมแบบไม่สนในใยดีกับราคามันเลยพี่กุ "ยังไงก็ตาม แขนนี่ต้องหายก่อน 2 วัน" ครันพูดกับแขนตัวเอง 

 

"แขนนะไม่ใช่ หมาป่า มันจะได้ฟื้นฟูเร็วขนาดนั้น" พี่นี้พูดอะไรไม่เคยโดนใจสักที มันยังไงหือพี่คนนี้! "ฉันจะไปนอน รีบๆไปซะ" 

 

"ผมขออยู่ดูหนังซักหน่อยนะ" คัตได้ยินแบบนั้นก็เดินขึ้นห้องไม่สนใจ "ไหนดูสิว่า ส่งงานอะไรมา"  ครันเปิดคอมอีกรอบเพื่อดูบางอย่างข้างใน หืม? อะไรละเนี่ย  

 

"ใส่รหัสค่ะ" เสียงคอมพูดก่อนที่จะมีช่องให้ใส่รหัส  

 

"ชิท! เปิดง่ายๆ ไม่มีเลยรึไงน่ารำคาญเป็นบ้า" เขาพิมพ์บางอย่างใส่ลงไป 

 

ตื๊ด! ฮึ่ม! ผิด! อะไร! ไม่ใช่! อันนี้ก็ไม่ได้! ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! 

 

"ไอเวรตะไลเอ๊ย! งานห่าอะไรก็ไม่รู้ แม่งยังไม่ให้กุดูอีก! ไม่รับทำแม่งเลยดีไหมเนี่ย" ครันลุกขึ้นเหยียบโต๊ะและชี้ไปที่หน้าจอคอม แฮ่กๆ! ฟุบ ครันนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง 

 

"สภาพนี้เนี่ยนะจะไปทำงานอะไรได้วะ! ไม่ดูเลยรึไงว่ากุพิการอยู่" ครันถอนหายใจแรงๆก่อนจะปิดคอม และขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เฮือก!  "แหก! อะไร! มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่!" ครันเปิดประตูถึงกับตกใจแทบล้ม  

 

"งาย~หวัดดีครันที่รัก" 

 

"รักป้ามึงสิ! กุถามว่ามึงมาทำอะไร" ไอนี่มันน่าตบนักนะ

 

"อ้อก็บอกในคอมไว้แล้วไง มาจะมาหานะ" คนที่นอนบนที่นอนหันมาคุยและนั่งลง 

 

"มึงบอกแค่ว่าอยากไม่ใช่มาหาเลย มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ครันนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน "เช้า สาย บ่าย เย็น" 

 

"สำคัญด้วยหรอ"  

 

"ไอเรย์ ขอร้อง ป่าวมันไม่สำคัญหรอกกุถามไปงั้นแหละอืม.." นี่กุเพี้ยนรึบ้าวะ ป่าวนี่สิปกติ 

 

"..." เรย์ค้างแหละเหวอไปกับครันที่พูดอะไรแบบงงๆ "ฮ่าๆ เมียกุนี่พูดอะไรไร้สาระเหมือนเดิม ฮ่าๆ" 

 

"เออ! ไร้สาระไง แล้วเอากุทำไม? กลับไปเลยไป๊ เออไร้สาระหึ!" แม่ง!มาทีไรก็กวนส้นตีน ไม่เคยมาหา 3 เดือน อยู่ๆแม่งก็โผล่มา!? "ไม่หาผัวใหม่ก็ดีแค่ไหน!" 

 

               ครันที่กำลังจะเดินเข้าไปห้องพี่ก็นึกอะไรออกได้ ชิบผายละ พี่มีเมียนี่หว่า! ฮือ~ แล้วจะไปสิงไหนละ เคาะดีไหมนะ? ครันที่กำลังจะง้างมือเคาะประตูพี่ชาย ฮืม..ไม่เคาะดีกว่าเดี๋ยวกุตายไม่รู้ตัว ครันหมุนตัวกลับแล้วเดินไปที่โซฟาข้างล่าง เห็นเรย์นั่งอยู่ข้างล่าง ฮ่าๆ มึงนั่งล่างกุขึ้นบนสิ ครันรีบวิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็วปิดประตู ล็อคกลอน คล้องแม่ง!กุญแจใส่ไว้ในกระเป๋า 

 

"ขอบคุณที่คล้องให้" ครันตกตกใจแทบช็อค! แขนของเรย์ปิดซ้ายขวาไม่ให้คนในอ้อมกอดหนีไปไหนได้ "หมดที่หนีแล้วนะคับ" 

 

"ขึ้นมาเร็วไปไหมเนี่ย! เหมือนกี้ยังเห็นหัวอยู่ข้างล่างอยู่เลย!" เรย์ทำหน้างงๆ "กลับมาทำไม" 

 

"ไม่ๆเดี๋ยวๆ ผมยังไม่ได้ลงไปเลยนะ" 

 

"อย่ามานอกเรื่อง! ห๊ะ? อะไรนะ?" เห้ยใครอยู่ข้างล่าง! ผมหากุญแจและรีบไขมัน ปลดกลอน อะไรหนักหนา!ใครล็อควะเนี่ย?! 

 

"ทำไมไม่รีบบอก!" 

 

"คุณนั้นแหละทำไมรีบพูด" ครันหันมามอง ยิ้มแล้วหันกลับไป "แกล้งกันนี่หว่า" ทั้งคู่ลงจากห้องแล้วมองไปที่โซฟา มันไม่มีคนอยู่แล้ว ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน ยักไหล่ให้กัน  

 

"นายออกไปสิ" 

 

"อะไร? ให้ผมออกไปเนี่ยนะ" 

 

"ก็เออนะสิ ออกไปสิ ผู้ชายรึป่าว" 

 

"คุณก็ผู้ชายเหมือนกันนั้นแหละน่า เอางี้เรามาเป่ายิงฉุบดีกว่าไหมคับ" ห๊า?ไอบ้านี่กวนปราสาทกันชัดๆ! เรย์ยิ้มหล่อให้ครันแต่ครันไม่ได้สนใจ 

 

"น่าจะเลิกๆกันไปก็ดีเหมือนกันนะ" ไม่ได้ตั้งใจพูด? ป่าวกุตั้งใจพูดอยากพูดมานานแล้วด้วย เรย์ช็อคเงียบไปนาน "ไม่สนใจหน่อยหรอ.." 

 

"..." ร้องไห้? กุไม่ใช่หรอที่ต้องเป็นคนร้องนะ!! ครันหันมาเห็นเรย์ที่เงียบไปนานน้ำตาไหลอาบแก้มมองหน้าครันอย่างไม่รู้เรื่อง 

 

"ละ..เลิกทะ..ทำไม ไม่ผมไม่" เรย์ยืนนิ่งงงเป็นไก่ตาแตกน้ำตาไหลอาบแก้ม  อะไรเนี่ย! ไอบ้านี่ อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา แค่ถามว่าเลิกไหม ไม่เลิกก็ไม่เลิกสิวะ แค่ถาม 

 

"ฉันถามนะ เลิกกันไหม" ครันอดใจเก็บอาการรอคำตอบจากเรย์ที่กำลังอึ้งกับคำพูดของอีกคน "เรย์ เลิกกันไหม" 

 

"..."เรย์เดินถอยหลังอย่างช้าๆปิดปากร้องไห้น้ำตาไหล ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป  คราวนี้กุทำอะไรผิดอีกละเนี่ยอยู่ๆก็วิ่งขึ้นห้องไปซะงั้น เอาละ พรึบ!  สกิลการแอบยังไม่ลดแหะ เคร้งๆ กุก กักๆ  

 

"พี่!" ครันที่เห็นพี่ชายตื่นตอนดึกๆนี่มันหายากจริง  

 

"ทำไมยังไม่นอน" 

 

"ไม่ผมต้องถามพี่ดิคำเนี่ย" 

"ฉันมาทำอาหารให้คนในห้องกิน มึงมีอะไร" ห๊า? คนในนั้นมีอะไรใหญ่โตรึไงวะ ทำไมพี่กุยอมจำนนแปลกๆวะ 

 

"ป่าวพี่ งั้นพี่ใช่ไหมที่นั่งตรงโซฟาเมื่อกี้อะ"  

 

"...อืม.." หามึงเอ๊ย! ตกกะใจหมด "ไปนอนได้แล้วเห็นแล้วเกะกะ" พี่คัตพูดเสร็จก็ไฟในปิดห้องครัวและเดินขึ้นไปข้างบน 

 

"ชิท! พี่นะพี่เล่นตกใจหมด นึกว่าโดนอะไรเล่นงานถึงบ้านซะละ" ผมเดินเกาหัวเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องไป 

 

"...ไม่ ไม่จริง!" ไอนี่มันยังไม่จบ "นายไม่ได้อยากจะเลิกจริงๆใช่ไหม" เรย์เดินมาเขย่าตัวของครันแรงๆ 

 

"กุถามว่าเราเลิกกันไหม" เรย์ยังคงช็อคเดินถอยหลังกับไปนั่งที่เตียง น้ำตาไหล "ตอบมาสิ" "..." เรย์เงยหน้าขึ้นมามองที่ครันที่กำลังจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย 

 

"มะ..ไม่! ไม่เลิก! ยังไงก็ไม่เลิก" เรย์กุมที่หัวอย่างแรงขยี้ไปมา ไม่สงสารเส้นผมบ้างเลยนะมึง 

 

"ก็แค่นั้นแหละ ร้องไห้อยู่ได้" ครันเดินเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่บนเตียง และคร่อมที่ตักอีกคน "..." ครันมองหน้าเรย์ที่งงๆ มีน้ำตาเต็มแก้มไปหมด ครันเอาหน้าเข้าใกล้เรย์ก่อนที่จะจูบอย่างแผ่วเบา 

 

"ฮึก! อือ..~" เรย์ตกใจที่ครันเริ่มจูบก่อนหายากที่สุด มือของเรย์กำลังกอดที่เอว 

 

"?" ครันผละจูบแล้วทำหน้างงๆ เขาจับที่ข้อมือของเรย์ก่อนจะย้ายจากเอวไปเป็นก้น หน้าของทั้งคู่แดงระรื่น ครันยิ้มอย่างเซ็กซี่ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยกรู ก็ง้อไม่เป็นนี่หว่า ทำไงได้จะให้หายโกรธก็มีแค่วิธีนี่แหละ ก็หมอนี่ถึงจะหายไปแค่ไหนก็ยังรักนี่ ให้ตายคบกันมาอยู่ด้วยกันไม่ถึง เดือนด้วยซ้ำไป

 

"ระ..รักนะ" อะ..อะไรพูดแบบนี้มันเขิลนะเว้ยไอบ้า! "รักที่สุดรักครันนะคับ" เรย์กอดครันแน่น จนครันรู้สึกผิดที่ตัวเองถามแบบนั้นออกไป   

 

"ระ..รัก..เหมือนกัน" ครันพูดเสร็จก็หันหน้าหนี "อะ?! หยะ..อย่าบีบแรงสิ!" เรย์บีบที่บันท้ายของเขาจนต้องพูดทัก  

 

"อย่าพูดแบบนั้นอีก" เรย์พูดและสอดมือเข้าไปทางด้านหลังก่อนจะสอดใส่นิ้วเข้าไปหนึ่งนิ้ว 

 

"บะ..แบบไหน อ๊ะ! แบบนั้นมันจะ..เจ็บนะ" 

 

"แบบไหนคับ" 

 

"อย่า..มากวนตีนกันนะ ฮ้า~ อืนน" เรย์แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะถอดกระดุมเสื้อของครันและจับถอดกางเกง "ระ..เรย์" ครันเรียกชื่อของคนที่อยู่ข้างล่างอย่ากระเส่า  

 

"คับ ถอดให้ผมหน่อยสิ" ครันส่ายหน้า เรย์ทำหน้างงก่อนจะมองไปที่แผลเล็กไม่ใหญ่มาก เขาโดนยิง แผล่บ เรย์เลียที่แผลนั้น ครันร้องออกมาเบาๆ 

 

"เจ็บมากไหม" 

 

"มะ..ไม่ ไม่เท่าที่นายปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวหรอก" ครันพูดเสียงค่อยๆ เขาก้มหน้ามอง ก่อนจะน้ำตาไหล 

 

"ทำไมเรย์ชอบทิ้งฉันไว้ เรย์ชอบทิ้งฉันไว้ข้างหลัง ฮึก!" ครันใช้มือซ้ายปาดหน้าตาทั้งสองข้าง กุมันน่าสมเพช อ่อนแอ่ แต่ต่อหน้าของเขา ทั้งๆที่ไม่เคยคิดว่าจะร้องไห้ด้วยซ้ำ 

 

"ครันผมไม่ได้ทิ้งคุณนะ ผมขอโทด ผมว่าจะออกจากงานแล้ว" เอ๊ะ 

 

"อะไรนะ? ออกจากงานหรอ เขาให้ออกหรอ"  

 

"ไม่อะแต่ผมจะไม่รับงานอะไรอีกต่อไปแล้ว" ไม่รับงานแล้วจะเอาอะไรแดก ครันลูบหน้าผมเบาๆ "ย้ายไปอยู่กับผมไหม" เขาถามครัน จนครันต้องอึ้ง!  

 

"เรย์หมายความว่าไง" 

 

"ก็เราทั้งคู่คบกันเรายังไม่เคยเดทกันเลยด้วยซ้ำ เจอกันทีก็แค่มีความสัมพันเสร็จแล้วผมก็ต้องกลับ" เรย์จ้องหน้าครัน "ผมคิดเอาไว้นานแล้วว่าจะออกจากงานแล้วจะมาใช้ชีวิตอยู่กับครัน" อะ..ไอหมอนี่มัน เรย์ยิ้มอย่างดีใจ 

 

"..." แต่ถ้าเราย้ายออกไปแล้วพี่ละ จะไม่เป็นไรใช่ไหม เอาไงดี 

 

"ผมยังไม่ให้ตอบตอนนี้หรอกนะ" เรย์นอนลงก่อนที่จะกอดให้ครันลงนอนทับ "ตอนนี้มันเวลาความสุขต่างหาก" พรึบ! ผมดันตัวเองขึ้น อะไรท่านี้มัน..จะกุออนท๊อปหรอเนี่ย  

 

"หยะ! ฮ้า เรย์~" มือของเขามันลื่นตั้งแต่เมื่อไหร่  

 

"เจ็บไหมคับ" ฉันส่ายเร็วๆ ความต้องการทางร่างกายมันสูงมากขึ้น  ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ 

 

"ครัน จ๊วบ แผล่บ!" เรย์ถอดเสื้อออกและดูดหน้าอกของครัน มือของครันทั้งสองข้างก็ท้าวที่เตียงไม่นอนทับอีกคน 

 

"ถะ..ถอดกางเกงสิ อืม~ ฮึก ฮ้า!" เรย์ก็ทำตามที่บอกอย่างเร็วน้องชายเขามันแข็งตั้งแต่ครันเริ่มจูบครั้งแรก

 

"ฉะ..ฉันจะทำให้นะเรย์" ไม่เข้าใจตัวเองทำไมตอนมีเซ็กส์ ผมต้องเรียกชื่อของเขาแทนตัวเขาด้วยชื่อ  

 

"หันมาทางนี้สิ" อะ..อะไร?! นี่อย่าบอกนะว่าจะเล่นหกเก้านะ "วิวดีจังเลยนะคับ" 

 

"ไอบ้า อึก! ไม่มันสกปรก เรย์ อ๊า!~ อึก" เรย์เลียที่ทางสีชมพูน่ารักของเขา มะ..ไม่ไหวแล้ว อือ สวบ ฮ้า แผล่บ จ๊วบ จ๊วบ มันไปทำอะไรกับไอนี่มันมาไหมเนี่ย! ทำไมมันใหญ่ขึ้นกว่าเดิมวะ รึกุคิดไปเองวะเนี่ย!? "อื้อ!" ครันต้องสะดุ้งเมื่อเรย์สอดนิ้วเข้าไปถึงสามนิ้ว 

 

"จุดที่ครันชอบอยู่ไหนน๊า" เรย์มองและขยับนิ้ววนไปวนมาจนไปเจอจุดที่ทำให้ครันต้องครางไม่เป็นเสียง 

 

"มะ..ไม่มี!หรอก อ๊า! อื้อ อื้ม" ไอหอกหักกุเพิ่งบอกมันไปว่าไม่มีนะเห้ย! เรย์แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะกระแทกนิ้วเบาๆลงที่จุดกระสันของครัน 

 

"ระ..ฮ้า~เรย์ มะ..ไม่ไหวแล้ว สะ..ใส่ของนาย ไม่เอานิ้วแล้ว อ๊า! แฮ่กๆ" หัวมันขาวโผล่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคิดอะไรไม่ออกเลย  

 

"นั่งลงสิคับ" ครันค่อยๆจับครันให้อยู่ตำแหน่งเดิมก่อนที่จะมองดูแผ่นหลังของครันที่กำลังจะนั่งทับน้องชายของเขา "ครันช้าๆก็ได้คับ" สวบ! 

 

"อ๊า!~ อื้อ! แฮ่กๆ มะ..ไม่ไหวแล้วนะ" ครันหันกลับมาพูด เรย์ทนเห็นหน้าอันเซ็กซี่นี่ไหไม่ไหวกระแทกกลับไปสองที "อ๊ะ! ฮะ! ฮ้า~ อื้อ" "อึก!" ครันขยับทั้งๆที่ยังอยู่ข้างบนแขนก็เจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาไม่มีความสุข เรย์ขยับลุกนั่งกอดข้างหลังของครันและขยับถี่และเร็วกว่าเดิม กระแทกอย่างเร็วขยับถี่ ครันจับมือที่กอดเขาจากด้านหลังแน่น 

 

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฮ้า~ เรย์ อ๊าง! ไม่ไหว" ครันส่ายหน้าแรงๆ  

"พร้อมกันนะคับ" เขาโอบกอดเราเต็มไม้เต็มมือ อบอุ่นมาก ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน นะ..นี่มันสุดยอดรู้สึกดีไปหมด  

 

"ระ..เรย์ ระรักอ๊า! อ๊ะ อ๊ะ นะ รักเรย์นะ อื้อ ฮ้า!~แฮ่กๆ" 

 

"รักเหมือนกันคับ อึก!!" ทั้งคู่อยู่ในช่วงหวานกันอย่างเลี่ยน จนครันเสร็จก่อนเรย์กระแทกตามสองสามทีก็ปล่อยออกมา เรย์นอนลงที่เดิมครันนอนทับเรย์ไม่ได้เอาออกแช่เอาไว้อย่างนั้น 

 

"แฮ่กๆ อึก! อ๊ะ นี่ไม่ค่อยได้เอาออกรึไง" ครันมองน้ำที่ไหลออกจาตัวเขามันเยอะมาก เขากอดผมแน่น  

 

"ผมเก็บเพื่อมาให้คุณหมด ที่จริงมันยังไม่หมดด้วยซ้ำ" ไอห่านี่อายปากบ้างไหมเนี่ย   

 

"ไม่เอาแล้ว เจ็บแผล" ครันลุกออกจากตัวของเรย์และกำลังจะล้ม ลืมว่านั่งจนเมื่อยเลย จะล้มแล้ว พรึบ! 

 

"ค่อยอาบ อาบตอนเช้าพร้อมกันนะคับ" เรย์คว้าตัวของครันก่อนที่จะให้นอนลงอีกฝั่งหนึ่งห่มผ้าก่อนที่จะนอนประกบกอดไว้แน่น 

 

"ไม่ต้องแน่นขนาดนั้นก็ได้ ไม่ได้หนีหายไปหรอก"  

 

"ไม่ได้กลัวหนี แต่กลัวตัวเองจะเดินออกจากห้องเองมากกว่า" เรย์มุดเข้าไปในผมของครัน "คิดถึง รักคับ" 

 

"บอกรักแล้วทำไมไอข้างหลังฉันถึงได้โด่ขึ้นมาได้ละเนี่ย" ครันนอนนิ่งๆก่อนจะจับมือของครันให้กอดที่เอว เพราะแขนของเขาจะโดนแผลครัน 

 

"แค่กลิ่นก็ทำให้ผมมีอารมณ์แล้ว แต่คุณเจ็บผมก็จะไม่ทำ" เรย์พูดแค่นั้นก็กอดแน่น มันจะมากเกินไปแล้วนะแค่กลิ่นก็ทำให้มีอารมณหื่นเกินไปละมั่ง  หมับ!  เรย์ที่นอนอยู่ถึงกลับสะดุ้งที่ครันใช้มือมาจับน้องชายที่แข็งจนอยากจะออกของเขาแน่น 

 

"มันแทงหลังคุณหรอ เดี๋ยวผมไปเอาออกก่อนก็ได้"  

 

"อย่ามาพูดหมาๆนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วยังจะช่วยตัวเองอีกหรอ!" ครันหน้าแดงที่ตัวเองพูดแบบนั้นออกไป เรย์ก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา 

 

"แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงละ" เรย์ยิ้มอย่างมีเลศนัย ไอบ้านี้ให้มันไปเมื่อกี้ก็ดีอยู่ละห่าเอ๊ยไม่น่าเลยกรู! 

 

"ถ้าฉันตื่นสายฉันจะฆ่านายทิ้งซะ" ร่างกายก็เสือกต้องการอีก ถึงแม้จะเจ็บนิดหน่อย "มานั่งตรงนี้ ฉันจะทำให้" 

 

"คุณจะทำให้ผม" เรย์ทำหน้างงๆ "ได้คับผม" 

 

"..แผล่บ! จ๊วบ ไปทำไรมา"  

 

"คับ?"

 

"ทำไมมันใหญ่กว่าเดิม แผล่บ จ๊วบ!"  

 

"อึก! มะ..ไม่ได้ทำอะไรเลยคับ มันใหญ่ตามธรรมชาติรึป่าว ฮ้า" 

 

"จ๊วบ จุ๊ฟ แผล่บ" ครันอมจนน้องชายของเรย์เปียกไปหมด เรย์มองจนอยากจะทำอีกซักรอบ แต่ต้องอดใจไว หัวของครันรูดขึ้นลงอย่างเร็วและถี่ขึ้น เรารู้จุดที่เรย์เสียวทุกจุด  

 

"คะ..ครันผมจะเสร็จ อะ..ออกไป" ครันกระตุกหัวของครันให้ออกแต่ครันกดเข้าไปลึกกว่าเดิม  

 

"อึก! อึก หือ อึก จ๊วบ!" เรย์อึ้งมองหน้าครันค้าง วันนี้ครันร้อนแรงเป็นพิเศษ เพราะไม่ค่อยได้ทำแบบนี้เท่าไหร่ 

"คายออกมานะคับ มันสกปรก" 

 

"อ้า ไม่มีแล้ว เสร็จแล้วใช่ไหมนอนกันเถอะเหนื่อยแล้ว" 

"คะ..คับ" เรย์มองหน้าครันก่อนที่จะนอนลงข้างๆ และกอดครันแน่น "ฝรรดีคับ" 

 

"เรย์ฉันอยากนอนฝั่งนู้น" ผมลุกขยับตัวก่อนที่จะข้ามไปนอนอีกฝั่ง เห็นเรย์ทำหน้างงๆ ก่อนที่จะเขยิบไปอีกฝั่ง "ฉันอยากเห็นหน้านาย" 

 

"พูดแบบนี้ระวังจะไม่ได้หลับนะคับ" เรย์พูดจบก็ยิ้มอย่างอ่อนหวานและกอดครัน "หือ..ดีใจจัง"  

 

"ไอบ้า นอนได้ละ" ไอนี่ชอบทำให้ใจปั่นป่วนอยู่เรื่อย  ทั้งสองคนนอนหลับไปในที่สุด คนที่หลับสุดท้ายคือเรย์ที่นอนเกาหัวครันเบาๆให้อีกคนหลับ เขารู้ว่าครันชอบเพราะเขาทำบ่อย เวลาเราอยู่ด้วยกันเขาก็มักจะทำแบบนี้เสมอ เขาก็หลับเพราะความเคลิ้มนี่ทุกครั้งแค่มองหน้าเขาเราก็มีความสุข