ตัวร้าย

​

#คัต 

"..."  

"เฮ้! เด็กใหม่ หน้าตานายใช้ได้เลยนะ" คนตัวใหญ่เกือบๆเท่ากันแต่ดูเหมือนเขาจะใหญ่กว่าหน่อยเดียว "สนใจเข้ากลุ่มพวกกุไหม?" 

"..." ผมไม่ตอบและเบือนหน้าหนีอย่างช้าๆ 

"..!" มันดูท่าจะเริ่มยั๊วขึ้นมานิดหนึ่ง ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ที่ผมสนใจก็คือ คนมีอายุ ที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ทางเริ่มฝั่งกรงที่อยู่ตรงนู้น "มันไม่สนใจเลยวะ" ผมได้ยินไอคนที่มานั่งข้างๆของผมตะโกนคุยกับเพื่อนของมัน 

"..." ผมทำหน้าตายแล้วลุกเดินออกจากตรงนั้น 

    หมับ! 

"เฮ้~พี่ชายจะรีบไปไหนละลูกพี่เราอยากคุยด้วยแนะ" มีคนคว้าแขนของเอาไว้ ผมมือที่มือที่มันจับแขนของผม "..อึก!" มันทำท่ากลืนน้ำลายแล้วก็ปล่อยแขนของผม ผมหยุดเดิน แล้วยืนต่อหน้าของมันนิ่งๆ 

"..นำ" ผมพูดแค่นั้นมันก็รีบเดินนำหน้าของผมไปอย่างรวดเร็ว ผมติดตามมันไปอย่างช้าๆ เพราะผมไม่อยากมีปัญหา ขก. เข้าห้องกักขัง พรึบ! มันเปิดม่านที่อยู่อีกฝั่งที่มีทางเดินไม่ยาวนัก มันเดินไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวขวา ผมเดินตามแบบไม่พูดอะไร มันก็หันมาหาผมหลายรอบกลัวว่าผมจะวิ่งหนีละมั่ง 

"มาแล้วคับ" 

"..." 

"..." ผมไม่ได้พูดอะไรมองไปรอบๆที่มีบางคนยืนพิงพนังบางคนก็นอนกอดผู้ชายบางคนก็มองมาที่ผมอย่างใจจดใจจ่อ ดูเหมือนหัวหน้าของมันจะนั่งเก้าอี้อยู่สินะ รูปร่างใหญ่ดูเป็นผู้นำดี 

"ไง~หวัดดีนายเด็กใหม่สินะ"  

"..." ผมทำหน้าตายอยู่อย่างนั้นคนที่ผมจะคุยก็คือคนที่อยากคุย 

"เอ่อ..มึงเอามาไม่ผิดแนะนะ" หัวหน้าใหญ่พูดกับไอคนที่พาผมมา 

"คับ!ไม่ผิดคับ มันนี่แหละที่เข้ามาเมื่องาน แหละเป็นคนที่คุยกับเพื่อน ของแอร์ คับ" คุย? เพื่อน? ครัน!!แสดวงว่าเมื่อเที่ยงมีคนพาครันมาที่นี้สินะ 

"อืม..." หัวหน้าของมันพยักหน้าอย่างช้าๆ "สนใจในกลุ่มนี้บ้างไหม" 

"..." ผมเบือนหน้าหนีและกลับหลังหันอย่างช้าๆ  ตึกๆ พรึบ! พวกมันวิ่งมาล้อมหน้าล้มหลังผมด้วยความเร็ว ผมหันหลังไปก็เจอกับ ผู้ชายคนที่ขาวๆ หน้าคล้ายๆซามุ ผมยืนคิดอยู่แปปหนึ่ง 

"..."  วืด~ พลั่ก! มีคนข้างหลังต่อยจากข้างหลังคัตหลบได้ทำให้เขาลงไปนอนกองกับพื้น พรึบ! ควับ! ตึง! ปึก! สองที่สองต่อยเข้ามาคัตจับแขนสะกัดขาให้นอนกองกับพื้นทับอีกคนและเอาเท้าเหยียบไว้ คัตก้มหน้ามองสองคนก่อนใช้สายตามองไปที่คนที่กำลังจะเข้าอีก ทุกคนเริ่มถอยกรู 

"ฮ่าฮ่าฮ่าๆ" หัวหน้าของมันหัวเราะเสียงดังก่อนจะปรบมือให้ "นายเยี่ยมไปเลยจัดการคนที่ผู้คุมยังไม่สามารถจัดการให้นอนกับพื้นได้ เจ๋งชะมัด! ฮ่าฮ่าๆ" 

"..." ผมยกเท้าออกจากหลังของอีกคน ทั้งสองคนลุกและยิ้มให้กับผม พอสองคนนั้นลุกขึ้น ผมก้มหัวให้เล็กน้อย ดูท่ามันจะอึ้ง "..." ผมเงยหน้าขึ้นมา 

"..!!แปลกคนมากนะนายทำร้ายคนอื่นแล้วก็ก้มหัวให้ ดูมีความเป็นผู้นำบวกครอบครัวได้เยี่ยมจริงๆ" ผมไม่ได้ตอบอะไรไป พวกนั้นก็ประจำเข้าที่กันหมด ผมยืนประจันหน้าอยู่กับหัวหน้าใหญ่ของพวกมัน อย่างน้อยก็ต้องตื่นตัวเอาไว้ เพราะเรากำลังอยู่ในถ้ำเสือโคร่ง "ว่าก็ว่าเถอะฉันสังเกตเห็นนายสนใจ คนที่ติดอยู่ห้องกระจกคนๆนั้นอยู่ แล้วก็คนที่ชอบนั่งคนเดียวริมกรงนั้น มีปัญหาอะไรรึป่าว" 

"..อยากคุยกับคนที่นั่งติดกรง" มันทำหน้างงๆ และพยักหน้าอย่างช้าๆ 

"ก็นะ ไม่ได้ว่าอะไรแค่ถามเฉยๆนั้นแหละว่าอยากเข้ากลุ่มเราไหม" 

"..ถ้าเข้ามีอะไรมาแลก" ผมเงียบไปพักหนึ่งแล้วก็พูดข้อแลกเปลี่ยนออกมา  

"หืม?? ก็แค่ความสุขสบายในเรือนจำนี้ไงละ" 

"..." ผมกลับหลังหันและเดินออกมาอย่างช้าๆ อยู่ที่นี่ได้อย่างสุขสบาย คนก็เยอะ แค่หาทางหนีจากที่ก็ยังทำไม่ได้มันหนาแน่น หรือ คิดไว้แล้วว่าไม่มีทางพ้นกัน 

"คงไม่ได้คิดอยากจะแหกคุกออกไปคนเดียวใช่ไผม" ผมกระตุกนิดหน่อยก่อนจะหันมามองหน้าของผู้ชายที่นั่งข้างๆไอหัวหน้านั้น ไอหัวดำนี่อะไรของมัน 

"..."  

"ถึงแม้ว่านายจะไม่ตอบอะนะ แต่ว่าหน้าของนายที่นิ่งขนาดนี้ ฉันดูออก" 

"..." ผมยังคงเงียบใส่มัน จะดูว่า มันหรือมีแค่ไอคัต ที่สามารถอ่านใจผมออกได้มั่ง 

"..ที่จริงอ่านไม่ออกหรอก ก็เดาๆไปงั้นแหละ เห็นไอแอร์มาพูดให้ฟัง" ผู้คุมเดินผ่านเราสองคนไป ผมเดินไปนั่งที่เดิมของผม ที่มีมานั่งข้างๆด้วย "เวลาใช้ชีวิตนี่เงียบแบบนี้รึไงวะ?" มีแต่คนพูดถึงแอร์ แอร์ไหนกัน แอร์คนรู้จักของใครกัน หรือว่าที่ครันมาฝั่งเราได้ เพราะคนที่ชื่อแอร์นั้น เมื่อตอนเที่ยงไอพวกนี้มีเรื่องเลยทำให้ผู้คุมวุ่นวายช่วยให้ครันไปอีกฝั่งหนึ่งได้อย่างรวดเร็วงั้นสินะ 

"..." อยากจะเอามือเนี่ยกำแน่นๆแล้วซัดหงายหลังไปเลย คนอะไรพูดน่ารำคาญกว่าไอครันอีก  

"แล้วเวลาคุยกับเมียละ แบบ เงียบใส่แบบเนี่ยหรอลูกพี่" 

"..หุบปาก!ไว้กินตีนคนอื่น" ผมมองมันด้วยหางตาและ ลุกขึ้นยืน  

"..มีอำนาจกับแค่สายตางั้นหรอ คนอะไรน่ากลัวชะมัด" มันอึ้งและพึมพำอยู่คนเดียวผมที่ลุกเดินออกมาก็มานั่งข้าง ผู้ชายวัย 30 ต้นๆ  

".นาย เป็นใคร"  

"..คัต" ผมพูดชื่อของผมออกไปอย่างนิ่งๆ "..คุณ ชื่อ จัสเวอร์?" ผมพูดชื่อของเขาออกไปเบาๆ และมองไปที่ผู้คุมที่เดินไปมาอยู่แถวๆหน้าของผม 

"นะ..นายรู้ชื่อฉันได้ไง!" ผมไม่ตอบอะไรและหันมามองหน้าของจัส หน้าตาเขาดีใช้ได้เลยนะ แต่ไม่น่ามาเป็นแพะเลยจริงๆ "ออกไปซะ! รู้ไหมใครที่ยุ่งกับฉันจะโดนทรมานให้ตายนะ" 

"..คุณเป็นตำรวจจริงๆรึป่าว" จัสเงียบแะอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะมองหน้าของผมอย่างจริงจัง "..ปกป้องผมสิ ผมเป็นสามัญชน" 

"นายเป็นใครกะ..กันแน่!"  

"..ก็บอกว่า คัต ผมคือ คัต" ผมหันมามองหน้าของจัสแบบหน้าตายนิ่ง ไม่ยิ้มและไม่ได้พูดอะไรต่อออกไป 

"เฮ้! ออกไปจากตรงนี้ซะ ตรงนี้ ไม่ให้ใครเข้าใกล้นะ!" ผมเลิกคิ้วสูงและมองหน้าผู้คุม 

"..ทำไม?"  

"บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ดิวะ!! ลุกออกไปซะ!" 

"..." ผมเหลือบตามองคนข้างๆที่นั่งสั่นอยู่กับกรงเหล็ก ผู้คนเริ่มเดินเข้ามามุงดูกันมากมาย "...." 

"อึก!~"  

"ลุกไป! ไปนั่งที่อื่นตรงนี้ไม่ใช่คนที่จะนั่งได้" 

"..กุเป็นคน กุนั่งตรงนี้ได้!" ผมวาดแขนที่จับไหล่ของ จัส ก่อนจะดันเข้าหาตัวเอง "..กุนี่แหละจะเป็นผัวของไอนี่อีกไม่นาน เพราะงั้น อย่ามาสะเออะ!" ผมทำหน้านิ่งจ้องไปทั่หน้ผู้คุมอย่างไม่ลดละ จนมันต้องถออยออกไปอย่างรวดเร็ว 

"จะ..จะบ้ารึไง เดี๋ยวก็ไม่ได้ตายดีหรอก! นายคิดว่าที่นี่มันที่ไหนกันแน่!" 

"..คุก" ผมตอบแค่นั้น ก่อนจะกระชับไหล่ให้แน่นขึ้นกว่าเดิม "..อีกอย่าง ไม่เอาหรอก ไม่นิยม เอาคนอายุมากกว่า" ผมพูดแค่นั้นมันก็ยั๊ว! ขึ้นมาในทันทีทันใด 

"ทำไม!แก่ตรงไหน กุอายุ 32 มึงละตัวก็ใหญ่แบบนี้อายุเท่าไหร่กัน 38 ใช่ไ หมละ!" 

"..22" เพล้ง! เหมือนได้ยินอะไรแตก "ได้ยินเสียงอะไรแตกไหม" ผมมองหน้าจัสแบบนิ่งๆ จัสก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก 

"ไปไกลๆ!เลยไป" จัสนั่งที่เดิมและเริ่มเงียบ 

"..." 

"กล้ามากนะที่สามารถต่อปากต่อคำผู้คุมได้นะ ไม่เลวเลยนิ" เมื่อไหร่จะหยุดตื้อสักที "ระวังดีๆก็แล้วกัน ระวังไม่ได้อยู่ดีในเรือนจำนี้นะ" 

"..ถ้ากลัวก็คงไม่พูด" พอผมพูดจบก็ลุกและเดินไปนั่งที่เดิม   

  ทำไมไม่กลัว คุกนี้ผมมาอยู่ไปแล้วครั้งหนึ่ง ครันรู้ไหม? แน่นอน ผมเป็นพี่ชายของเขา เขาขอให้เล่าเรื่องในคุกให้เขาฟัง ปลูกฝังน้องแบบแปลกๆ และความชอบแบบแปลกๆ ส่งให้เรียนด้านการใช้กำลังและป้องกัน ใช้หัวในเรื่องความจำความจำดี วาดรูปสวย ด้านคอมพิวเตอร์อาจบกพร่อง แต่เรื่องการขับรถ ผมสอนเขาตั้งแต่ อายุ15 ณ ตอนนี้เขาก็ขับรถหนีตำรวจบ้างครั้งคราว ถ้าตำรวจจำผมไม่ได้ก็ไม่แปลก

 เพราะตอนที่ผมเข้ามา ตอนนั้น อายุ 17 ขวบ ดำ แต่ตอนนี้ผมขาว และเล่นกีฬา และเรื่องชกต่อยเป็นแน่ เพราะผม มันอันธพาล ตอนเข้ามาช่วงแรก โดนข้อหา ชกต่อยหัวฟาดกับขอบปูนตาย เลยได้เป็นฆาตกร ติดไป 2 ปี

 ไม่รู้น้องเป็นไงบ้าง กลับมาอีกที ก็ เป็นโจรไปเรียบร้อย เอาเงินมาให้ทุกวัน จ้างทำแผลทุกวัน อายุ 19 เรียนด้านหมอ 2 ปี จบออกมาก็หางานทำ แต่ก็ลาออกจากงาน มานั่งรอแผลจากไอครัน

 นี่แหละชีวิต ตะเกียดตะกายจาก อายุ10ขวบ ขึ้นมาสู่ปัจจุบันนี้ โดยไม่เพิ่งพาใครสักคน! ไม่มีการยืม หรือขอ ไม่เรียนตอนอายุ 12 หางานทำเลี้ยงน้องที่ต้องเรียนอยู่ทุกวันนี้ ให้ได้มีการงานทำ ทั้งที่คิดว่าจะลำบากกว่านี้แท้ๆ กลับพิกมาสบายงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆ ชีวิตมันช่างน่าขำยิ่งหนัก

 พระเจ้า? หึ! กุไม่เคยอ้อนวอนต่อพระเจ้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว!! 

"ได้เวลาเข้านอน!" มีผู้คุมคนหนึ่งมาตะโกนจากข้างบนลงมา ทำให้พวกเราทุกคนต้องเดินตามเข้าไปเป็นกลุ่ม 

"..." ผมเดินผ่านห้องกระจกของซามุ! มันขังซามุเอาไว้! ไม่รู้ทำไม ทำไมมันไม่ปล่อยซามุออกมา! ผมหันไปมองซามุ ซามุยิ้มแล้วก็น้ำตาไหลที่ได้เห็นหน้าของผม "..เวร!" ผมสถบออกมาเบาๆ และเดินไปเรื่อยและเข้าห้องที่ตัวเองต้องเข้า 

 ปึง!

 เสียงปิดประตูพร้อมกันหมดทุกห้องดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วเรื่อนจำ เฮง! ซวยนี่ ผมนอนนิ่งๆแต่สมองของผมมีแต่เขา แค่หลับตาก็เห็นหน้าของเขารอยยิ้มของเขา จูบของเขาจากที่ไม่เคยคิกว่าจะมีใครแล้วแท้ๆเนี่ยนะ!!หน้าสมเพชชะมัด! ซามุฉันจะช่วยนายออกไป   คัตนอนนิ่งๆน้ำตาไหลข้างแก้มนึกแต่เรื่องของซามุทำให้ เขานั้นเป็นกังวลใจเอามากๆ ที่เขาได้นำตัวของซามุนั้นมาเกี่ยวพันกับเรื่องแบบนี้ เขาสาบานว่าจะไม่ให้อภัยตัวเองถ้าเกิดเขาช่วยน้องของเขาและซามุออกมาไม่ได้

 'แม่ฝากน้องไว้ด้วยนะ ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา รักกันไว้มากๆนะ คนเป็นไงไม่รู้ แต่เราต้องรักกะนมากๆนะ' แม่ได้ทำการเอามือทาบหัวของเราสองคนและลูบอย่างเบามือ 'แม่รักลูกทั้งสองนะค่ะ แม่ทำได้แค่นี้นะ สู้ๆนะค่ะ' แม่ยิ้มให้พวกเราทั้ฃสองอย่างใจดี

 'แม่ แม่คับ'

 'ผมรักแม่ และรักพี่มากๆเลยคับ' 

'หวังว่าจะผ่านมันมาได้นะ' ในนั้นพ่อยืนอยู่ พ่อยืนนิ่งๆให้พวกเราและมองดูพวกเราอย่างห่างๆ 'มึงทำดีมาก กุภูมิใจมากจริงๆ ไม่เสียดายมีลูกแบบมึง จะคนดีหรือไม่ดี กุก็ยังคงรักพวกมึง'  

'พ่อ' 

'พวกเราต้องลากันแล้วนะ' 

'แม่! พ่อ!' ผมวิ่งไปและนั่งคุกเข่าลง ผมน้ำตาไหลอาบแก้มและก้มลงกราบที่ฝ่าเท้าของท่านทั้งสอง ท่านทั้งสองไม่พูดอะไร แตะที่หัวของผมเบาๆ ผมก้มกราบอยู่นาน เงยหน้ามาก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้ว ถึงแม้จะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันนาน ผมก็ยังรัก 

"เฮือก!!" อะไร! หะ..หายใจ! ไม่!ออก! อั๊ก!! "แฮ่กๆ! ฮึก! อึก ฮ้าๆ!" ผมนอนดิ้นทุรนทุลายอยู่บนเตียง มันตัดอากาศ!และทำอะไรบางอย่างที่อยู่ในนี้ ไอห้องแบบนี้ เอาไว้ทรมานอีกแบบของพวกมันใช่ไหมเนี่ย!

 อึก! 

ผมดิ้นและจับที่คอ เป็นสัญญาณว่า หายใจไม่ออก ไม่มีแม้แต่กาศที่จะให้หายใจเลยแม้แต่น้อย

 ตึงๆ!! ตึง! ตึงๆ!! คนที่อยู่ข้างๆทั้งสอง ทุบกระจก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ที่บอกว่าอาจจะตายเป็นแบบนี้สินะ 

"เฮ้! เป็นอะไรนะ ไหวไหม!!" 

"เฮ้! ไอผู้คุม!กำลังจะมีคนตายนะเห็นไหม!" 

ตุบ! 

"แฮ่กๆ! ฮึก!!อึก!!" ผมดิ้นจนหล่นลงมาจากเตียงนอนมานอนกับพื้น อย่างเจ็บปวดใจ! "หะ!!หาย!ใจ!" ผมพูดอย่างติดคัด! 

ตึง! ตึง!ๆ   

"เงียบซะ!!!" ผู้คุมทุบกระจกอีกสองห้องให้เงียบที่ตะโกนโวยวาย 

"เฮือก! แฮ่กๆ แฮ่กๆ" ซักพักอากาศก็มา ผมนอนอยู่กับพื้นก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนและนอนลงที่เตียง ไม่ใครพูดอะไร เงียบไปหมด "กุจะทำให้กระจุยถ้ากุได้ออกไป!!" ผมกัดฟันพูด และนอนไปซักพักก็มีแก๊สที่ต้องทำให้ผมหลับ ผมจึงหลับไปในที่สุด