ตัวร้าย

               บรืน! บรืนน! เอี้ยด! บรืน! กึก! กึก บรืน!
          "หึ จะตามทันแค่ไหนกันเชียว" เสียงชายปริศณาที่นั่งอยู่ในรถคันหรู ที่กำลังขับรถอย่างไม่เร่งรีบ แต่รถนั้นโดนเหยียบให้ถึง 120 อย่างเร็ว
          "ยังขับรถฝีมือห่วยเหมือนเดิม" ชายที่นั่งเบาะหลังพูดเสียงเบา
          "ไม่เสือกดิ! ขับให้ก็บุญโข แค่ไหนแล้วห๊ะ?" คนขับตะคอกเบาๆ "พูดมากเดี๋ยวกุก็ทิ้งให้ตายตรงนี้ซะหรอก!"
          "แหม โหดร้ายจังน๊า อุตส่าช่วยขโมยทั้งที" ชายนั่งเบาะหลังกำลังจับที่แผลตัวเองตรงแขนที่มีผ้าพันอยู่"ทำไมยิงแม่งจังน๊า ตำรวจเนี่ยคิดงั้นไหม บอน" 
 
          "หุบปากแล้วนั่งเฉยๆ มันเสียสมาธิวะ!" บอนบ่นเบาๆ และมองที่กระจกข้างรถ "อีก 2 โค้งจะถึง บ้านมึงละ โทรให้พี่มึงออกมารับรึยัง"
          "ขับไปเดี๋ยวก็รู้" ชายที่บาดเจ็บพิงที่เบาะอย่างเบาๆ
          "ห้ามหลับ ไอครัน" บอนบอกครันเบาๆ ครันพยักหัวรับอย่างเบาๆ
               บรืนนน! เอี้ยด! บรืนนนน! กึก! กึก! บรืนนน เอี้ยด!
          "โอ้ถึงเร็วจังนะ คุณแท๊กซี่บอน" ครันแซวบอนอย่างขำขัน
          "อยากตายจริงๆไหมห๊า?" บอนอารมณ์เสียที่คนตรงหน้าไปยอมลงจากรถ "ลงซักทีสิวะ! กุจะหนีต่อ" บอนพูดเสร็จก็รถกระจกลง
          "สงสัยจะไม่ไหวแล้วละน๊า ฮะฮะ" ครันขำเบาๆก่อนที่จะเผลอหลับไป
          "...ขอบใจที่พาน้องกุมาส่ง ของนี่ของมันใช่ไหม" พี่ชายตัวโตของครันแบกครันไว้บนไหล่ก่อนจะพูดกับบอน
          "ใช่พี่ ฝากด้วยนะ ตายแล้วมั่งนะ" บอนพูดแขวะครัน ก่อนที่จะรอจนพี่ชายครันปิดประตู และขับรถออกไป
          "อืม..สงสัยจะตายแล้วละ" พี่ชายครันพูดกับตัวเองเบาๆ
#บอน
               บรืนน บรืนนน! เอี้ยด!
          "กลับมาแล้วนะ" บอนพูดเสียงดังตอนนี้บอนอยู่ที่บ้านหลังเล็กๆกับใครอีกหนึ่งคน "บัน อยู่รึป่าว"
          "...." บ้านอยู่ในความเงียบ บอนถอดรองเท้าแล้วเดินเข้ามาในบ้าน เห็นใครบางคนนอนฟุ่บอยู่บนโต๊ะกินข้าว บอนมองดูนาฬิกา 5 ทุ่ม
          "ดีนะพรุ้งนี้ บันไม่ไปเรียน มีหวังบ่นตอนเช้าอีกแน่เลย" บอนคุยกับตัวเองเสียงเบา
               ก๊อก ก๊อก ก๊อก
          "อืม..พี่คับ" บันเงยหน้ามองพี่ชายของเขาที่เคาะโต๊ะเบาๆให้น้องชายของตัวเองตื่น "กลับมาแล้วหรอคับ"
          "กลับมาแล้วคร้าบ!" บอนพูดเสียงดังก่อนจะยิ้มอย่างร่าเริง
          "พี่บอน! ทีหลังกลับให้มันไว้กว่านี่หน่อยไม่ได้รึไงคับ!!" บันตะคอกใส่พี่ชายของเขาอย่างดัง
          "อึก! โทดนะคร้าบ! แล้วทำไมไม่กินไปก่อนละคับคุณน้องบัน" บอนที่ยืนล้างมือก็นึกแล้วว่าน้องเขาต้องบ่นเขาแน่นอน
          "อย่าเรียกผมแบบนั้นนะ! อีกอย่างกินคนเดียวมันเหงานะ" คำหลังบันพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่บอนกับยิ้มอย่างดีใจ "อื้ม! อย่าบีบหน้าผมจะได้ไหมคับ"
          "กลับมาแล้วคับ" บอนบีบหน้าน้องชายแล้วเอาหัวชิดติดกัน และพูดอย่างรักน้อง เขารู้ว่าตัวเองผิดช่วงนี้เขาออกไปข้างนอกบ่อยและกลับดึก เขากำลังบริหารเวลาเพื่อที่จะอยู่กับน้อง
          "รู้แล้วน่า จะย้ำทำไมคับ" บันหันนหน้าหนี "ผมอุ่นให้ใหม่นะมันเย็นหมดแล้ว
          "ไม่เป็นไร แบบไหนพี่ก็กินได้ บันมากินกับพี่นะ" บอนบอกปัดน้องชายของเขา
          "คับ!" บันรับคำพี่ชายก่อนที่จะลงมือกินข้าว
#บ้านครัน
          "..." บ้านของครันที่มีคนกำลังนั่งเย็บแผลให้อีกคนอย่างรวดเร็วและถ่ายเลือดให้อีกคน พี่ชายของเขากำลังถ่ายเลือดตัวเองให้น้องชาย "เมื่อไหร่จะเลิกหาแผลมาให้ถ่ายเลือดซักที"
          "ฮะฮะ ช่วยไม่ได้นี่คับ พี่ไม่ค่อยได้ไปโรงบาลนี่นะ" ครันขำเบาๆก่อนจะนอนนิ่งๆให้พี่ชายแกะหลอดเลือดออก
          "นั้นมันประเด็นหรือไง" พี่ชายที่ดูเข้มงวดกำลังเดินเอาอุปกรณ์ไปล้างและเก็บมันเข้าที่
          "ก็พี่ไม่มีคนไข้ให้รักษา ผมก็เลยมาให้พี่รักษาไง ไม่ดีหรอคับ" ครันพูดกับพี่ชายของเขา "พี่จะได้มีคนไข้ให้รักษาไงคับ"
          "อืม เคสหน้าขอให้โดนแทง ไม่ก็ระเบิดมานะ ยังไม่เคยเจอเคสนี่อยากลองรักษาดู" พี่ชายของเขาเดินถือผ้าและถังใส่น้ำมาเช็ดรอบแผลของครัน
          "พี่ คัต พูดเล่นใช่ไหม" ครัน ยิ้มแห้งๆหลังจากได้ยินพี่ชายของเขาบอกแบบนั้น
          "ก็ลองดูสิว่าจริงรึเล่น" คัตแสยะยิ้มให้น้องชายของเขาอย่างจริงใจ
          "สยองโครต!" ครันหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว "เอ่อ..ว่าแต่พี่เอาของลงมาด้วยหรอ"
          "อืม..บอนมันบอกว่าของมึง" ครันพยักหน้าอย่างเข้าใจ           "หรือไม่ใช่ของมึง"
          "ป่าว มันของทั้งคู่นั้นแหละต้องแบ่งกัน" คัตที่กำลังทำกับข้าวให้ครันก็พยักหน้า "ทีนี้ก็ได้พักยาวละนะ"           "อืม.." คัตตักข้าวมาให้ครัน "ลุกนั่งสิ"
          "...ผมลุกไม่ถนัด" ครันพยายามดันตัวให้นั่งแต่มันไม่ถนัดเพราะมือที่ทำได้ตอนนี้คือ ข้างซ้าย "ช่วยทีเดะ!คับ" ครันขอให้พี่เขาช่วย
          "น่ารำคาญจริง มีแต่ปัญหามาให้" คัตบ่นก่อนที่จะประคองหลังครันและเอาหมอนตั้งไว้ข้างหลังให้ครันพิงได้
          "..." ครันเงียบก่อนที่จะมองหน้าพี่ชายของเขาอีกครั้ง เขากลัวจะโดนพี่กระทืบก็เลยฝืนต่อไป "...จะสั่นทำไมละแขนจ๋า!"
          "หึ! เอามานี่! ไอครันมึงนี่กุละอยากฆ่าจริงๆมีน้องแบบมึงเนี่ย" คัตแย่งช้อนไปจากมือของครันและตักข้าวให้ครัน "อ้าม! อึก!" คัตติดนิสัยป้อนครันตอนเด็ก จะชอบพูดอ้ามให้ครันอ้าปาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
          "อุ๊ป! ฮะฮ่าฮ่า! ผมไม่ใช่เด็กละนะ ไม่ต้องอ้าม ผมก็อ้าปากจะกินอยู่ละ ฮ่าฮ่า!คิกคิกคิก!" ครันหลุดขำออกมาจากนั้น จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ "เอ่อ..ผมล้อเล่นพี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะขำนะ มันออกมาเองนะ อยู่ๆผมก็บังคับตัวเองไม่ได้อะ"
          "...แดกเอง" พี่ชายของเขาวางช้อนและกำลังจะลุกหนี
 
          "พี่คัต ผมขอโทด! พี่ทำให้ผมหน่อยนะ ผมบาดเจ็บอยู่นะพี่" ครันจับเสื้อพี่ชายของเขาอย่างรวดเร็ว "ผมบาดเจ็บพี่จะให้ผมที่ทำอะไรไม่ได้ดูแลตัวเองหรอ พี่คัตทำให้ผมนะ" ครันเริ่มอ้อนพี่ชายของเขา
          "กุได้สั่งให้มึงบาดเจ็บไหม?" พี่ชายของเขาหันมามองหน้าครัน
          "โธ่ ก็ได้พี่จะไปก็ได้คับ ผมจะกินเอง ผมก็แค่คนไร้ค่า ไม่มีปัญญากินข้าวเอง ไม่เป็นไรคับพี่ไปนอนเถอะ อึก" ครันเริ่มตีบทแตกดราม่าตักข้าวเข้าปาก
          "..." พรึบ! คัตแย่งช้อนจากมือครันอีกครั้งและตักข้าวจ่อปากครัน
          "ไม่อ้ามแล้วหรอคับ" ครันยิ้มอย่างร่าเริง
          "ไอครัน! จะแดกดีๆไหม" ครันได้ยินอย่างนั้นก็รีบเอาปากไปงับข้าวอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างดีใจ "..."
 
          "แต่ผมอยากให้พี่พูดจัง นึกถึงวันเก่าๆ" ครันที่เคี้ยวข้าวเสร็จก็พูดขึ้น "ได้ไหมคับพี่" ครันอ้อนพี่ชายของเขาถึงมันจะดูทุเรศ แต่ในสายของพี่คือน่ารัก
          "...ไม่" คัตพูดต่อและตักข้าวจ่อปากครัน
          "โธ่ อุ๊ป! อย่ายัดแบบนี้สิ" ครันทำหน้าเศร้า
          "...ไอน้องเวร อ้าม" คัตพูดอ้ามทำให้ครันยิ้มอย่างร่าเริง
          "อ้า.. พูดชื่อผมด้วยสิ" เขาเริ่มรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตสีม่วงที่แผ่ออกมาพี่ชายของเขา
          "มันจะได้ใจไปหน่อยละมั้ง?!" คัตแสยะยิ้มออกมาจนน่าสยดสยอง
          "ผมล้อเล่นคับ ฮะฮะฮะ"
ทั้งคู่กินข้าวกันไปซักพักก็หมดจาน คัตเก็บจานและให้ครันนั่งสักพัก
          "คราวนี้เอามาเท่าไหร่" คัตเปิดประเด็นเรื่องของที่อยู่ในกระเป๋า
          "ผมไม่แน่ใจยังไม่ได้นับเลยคับ เจาะออกมา กำลังจะกวาดหมดอยู่แล้วตำรวจรีบมาจังน๊า" คัตรู้สึกได้ว่าเขาต้องได้นับเงินในนี้แน่นอน "ว่างๆพี่ก็นับให้ผมหน่อยสิ.."ปัง!
          "..ไม่!"
               พี่ชายของเขาน่ารัก และตรงไปตรงมา เขารู้ว่าพี่ของเขาต้องเป็นแบบนี้แต่เขาก็มักจะทำให้เสมอ เป็นมาตั้งแต่ก่อนนู้นและละนะ ครอบครัวเสียไปหลังจาก ครันอายุ 6 ขวบ พี่ของเขา 10 ขวบ
 
               พี่ชายเขาเก็บเงินหางานเพื่อเลี้ยงตัวเองแหละครัน ครอบครัวโดนฆ่าตายและพี่พาครันหนีออกมาได้ ตอนนี้ ครันอายุ 18 คัตอายุ 22 คัตเก่งหมอ แต่ไม่ได้เป็นหมอ เขาลาออกจากการเป็นหมอ เพื่อ.. เพื่อรักษาน้องตัวเองหลังจากกลับมาบ้าน น้องเขาจะหาเรื่องมาให้ทุกวันเขาต้องอยู่ดูแลน้องของเขา ครันจะทำแบบนี้หลังปิดเทอมเสมอคัตต้องอยู่ดูแลครัน เขาไม่อยากเสียน้องไปอีกแล้ว
...รุ่งเช้า
               ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
          "ตื่นได้แล้ว 2 โมงแล้วนะ" คัตเคาะแระตูและเปิดเข้ามาในห้องอันมืดนี่ พรึบ!
          "อา..แสงสว่างนี่มันอะไร ใครบรรลุธรรมงั้นรึ" ครันปิดตาและคลุมโปงใต้ผ้าห่ม "ปิดมันเถอะพี่ โลกนี้ช่างร้อนอะไรเยี่ยงนี้"
          "ตื่น" คัตจับผ้าห่มและ
ดึงอก "สักที!"
          "อ้าก!แขนผม อ้ากเจ็บๆ" ครันลุขึ้นจนลืมว่าตัวเองเจ็บแขนอยู่
          "..." ครันมองพี่ชายที่ดึงผ้าห่มออก เขายิ้มอย่างสะใจ "หึ ตื่นแล้วก็ลุก"
          "พี่กุสยองอะไรแบบนี่นะ!" ครันทำธุระในห้องน้ำ
 
เสร็จก็เดินออกมานั่งข้างนอก เห็นเงินวางเป็นระเบียบ "พี่นับมันหรอ" ครันถามพี่ชายที่กำลัวทำกับข้าว
          "อืม." คัตตอบแค่นั้นก็ทำกับข้าวต่อ "8 แสน 4 หมื่น 6 พัน 2 ร้อย 60 บาท" คัตพูดลอยๆขึ้นมา
          "ว้าวว ฮะฮ้าา~"
          "หยุดทำเสียงแบบนั้นนะ" คัตได้ยินเสียงร้องของน้องก็ด่าไป เพราะมันทุเรศโครต
 
          "นี่มันสุดยอดไปเลย มีกินอีกยาวแน่นอน ฮ้าา~สุดยอด" ครันร้องออกมาอีกครั้ง
          "บอกว่าอย่าทำเสียงแบบนั้นไง" คัตจ้องหน้าน้องชายที่กำลังเดินมาที่โต๊ะกินข้าว "กินสะ"
          "พี่กินแล้วรึ" ครันถามพี่ที่บนโต๊ะกินข้าวมีแต่ของนิดหน่อยให้คนเดียวกิน
          "อืม.." คัตไม่ได้พูดไรมาก กำลังจะตักข้าวให้ครัน           "มีพี่งี้ สุดยอดเลยง่ะ รักพี่จุง" ครันพูดและเิาข้าวเข้าปาก "นึกสภาพไม่ออกเลยถ้าไม่มีพี่"
          "หุบปากแล้วแดก" คัตไม่พูดอะไรบังคับให้น้องกินอย่างเดียว
               กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงออดหน้าบ้านของครันดังขึ้น ทั้งคู่ลุก คัตเอาโต๊ะที่สองซ้อนทับเงินไว้และเอาผ้าคลุม
"หวัดดีคับ" ครันพูดผ่านประตู และมองที่ตาแมว ครันเตะประตูดังๆหนึ่งที ก็มีผู้ชายเดินออกมายืนหน้าประตู
          "หวัดดีคับ ใครคับ"
          "คือ..ผมน้อง"
          "คับ?" ครันที่ยืนยิ้มอยู่ข้างในรู้สึกสนุกทั่ได้แกล้งคน
          "ผม..น้องพี่บะ.."
ตึง!
          "อั๊กตากุ ไอบอน!" บอนที่เพิ่งเดินมาถึงตบไปที่ตาแมวสุดแรง ครันเปิดประตูอย่างรวดเร็ว "ตากุบอดทำไงวะห๊ะ"
          "ดีจะได้ให้พี่มึงรักษา แกล้งน้องกุ" ปึก บอนตบหัวครันไปหนึ่งทีข้อหาแกล้งน้องที่น่ารักของเขา
          "ไอห่า นิดๆหน่อยๆนะ ช่วงนี้น้องมึงน่ารักขึ้นนี้หว่า" ครันพูดจบบอนหันมามองหน้าอย่างรวดเร็ว "ผมขอโทดคับผมไม่ได้ตั้งใจพูด"
          "พี่คัตสวัสดีคับ" บอนและบันพูดพร้อมกัน
"อืม..นั่งสิ" คัตที่นั่งอ่านหนังสือที่อยู่ในมือก็เงยหน้าขึ้นมามองทั้งคู่
 
          "จะเอาไปเลยรึป่าว" ครันที่เพิ่งปิดประตูก็พูดขึ้นมา
          "เท่าไหร่" บอนถาม คัตก็หยิบปากกาและเขียน
ตัวเลขส่งให้บอน "ฮ้าา~"
          "อย่าทำเสียงแบบนั้น" คัตส่ายหน้าที่ทั้งคู่เป็นโรคติดต่อกันอยู่ด้วยกันนานก็เลยทำเสียงแปลกๆได้งั้นรึไง
          "ใช่พี่บอน มันแปลกๆ" บันที่มองหน้าพี่ชายก็พูดขึ้น
          "น่าๆ ไม่ใช่เล่นๆเลยนะเนี่ย" บอนมองที่กาะดาษที่คัตเขียนให้ 846,260 มันมากจนไม่รู้จะใช้คำไหนๆแล้ว           "ค่าเทอมนะคับ" บอนมองหน้าน้องชาย
          "แบ่งง่ายหายห่วง ว่าไงเอาไปเลยไหม" บอนส่ายหัวหลังจากครันถาม "ยังไม่เอา"
          "อืม ฝากไว้ก่อน" ครันเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
          "กินไรมายัง" คัตที่เงียบอยู่นานก็ถามขึ้น
          "ยังไม่อิ่มเลยคับ" ครันพูดแบบขำๆ
          "อืม.." คัตมองที่สองพี่น้องที่นั่งอยู่ บอนส่ายหัวให้ "งั้นกินข้าวก่อน" คัตลุกขึ้นเดินไปที่ครัว
          "น้องบัน พี่มีปัญหาบันช่วยพี่หน่อยนะ"
          "ไม่! กุไม่ให้น้องกุใกล้มึงหรอก" บอนรีบบอกอย่างรวดเร็ว
          "งั้นมึงช่วยกุไหมละ" บอนทำหน้าสงสัย "ป้อนข้าวกุ กุแดกเองไม่ได้"
          "อี๋ กุไม่เอาด้วยหรอก ป้อนข้าวเหอะ ขยะแขยงวะ" บอนลูบแขนตัวเองแรงๆ
          "เออสัส เพื่อนอะเขาดูกันตรงนี้แหละ เพื่อนอะ" ครันบ่นแบบดราม่าและเดินเข้าไปในครัว
          "ผมช่วยพี่ครันนะ พี่ครันบาดเจ็บไม่ใช่หรอคับ" บอนพยักหน้าแบบยิ้มๆ ก็แค่อยากแหย่ครันเล่นเท่านั้นรายนั้นชอบทำตัวน่าสงสารถ้าได้แกล้งคนแล้วด้วย
          "ทำไมข้าวมันอร่อยแต่พอน้องป้อนถึงได้อร่อยคูณสองนะ สงสัยเพราะความรักแน่เลยเนอะว่าไหมคับ" ครันพูดหยอดน้องบันจนบันต้องหันหน้าหนี
          "งั้นก็หายไวๆนะคับ" บันพูดแบบเขิลๆที่ครันยิ้มและจ้องบันไม่หยุด
          "อุ๊ยพูดแบบนี้พี่นี่แข็งแรงเลยนะเนี่ย" ครันยิ้มระรื่นยักคิ้วให้น้องบัน
          "ถ้าแข็งแรงขนาดนั้นก็แดกข้าวเองสะสิ" บอนดึงช้อนจากมือบันและวางไว้ในจาน
          "ทำไมมึงต้องมาขัดความรักของกุกับน้องบันด้วยวะ" ครันเริ่มกวนตีนผู้เป็นพี่ของบันอย่างหาเรื่อง "เฮ้อ อิจฉาสินะ น้องเขารักกุมากกว่าก็งี้แหละ" ครันถอนหายใจเล็กน้อยก็จะยิ้มแบบกวนๆ
          "..พี่คัตผมช่วยนะ" บอนที่เดินมาแบบไม่สนใจครันก็คุยกับพี่คัต
          "อืม."
          "คิดว่าหลอกล่อพี่ชายฉันคิดผิดละเว้ย" ครันหันมามองที่พี่ชายของเขา
          "อะไรนะงั้นหรอ ฮะฮะ" อึ้งกิมกี่ ครันตกใจพี่ชายของเขาที่กำลังหัวเราะและยิ้มอย่างขำขัน
          "ใช่พี่คัต พี่เชื่อไหมว่าในนั้นอะมันใหญ่มากเลยนะแล้วก็นะ.." ทั้งคู่กำลังคุยกันอย่างเมามันทิ้งให้สองคนนี้นั่งเงียบ
          "ชิ! จะสนิทกันเกินไปแล้วนะไอห่า อึก!" ครันตกใจภาพตรงหน้ามากกว่า "บอน! บอน! เลิกเล่นกุยอมแพ้ไอ บอน!!" บันนั่งน้ำตาไหลมองดูพี่ชายของเขาที่กำลังยืนคุยกับพี่ชายของครัน
          "อะไร! ของมึง..บัน! เป็นอะไร?" บอนวิ่งออกมาจากหลังเคาเตอร์แล้วก็กอดน้องชายแน่น
          "พี่ดูมีความสุขจังเวลาที่พี่คุยกับพี่คัต มันก็เลยดีใจจนฮะฮะ ผมขอโทด" บอนกอดบันแน่นกว่าเดิม
          "เอาแล้วไงมึงนะมึงไอบอนเล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง กุยิ่งแพ้น้ำตาอยู่" ครันหันหน้าหนีไปมองที่พี่ชายของเขา มันก็จริงอย่างที่บันพูด แลดูมีความสุข
          "อย่าย้ำได้ไหมไอสัส" บอนกอดน้องแน่น และพูดคุยกันอยู่สองคน
               กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง