Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

วันเสาร์วนกลับมาอีกรอบ
"แม่ พิ้นไปร้านหนังสือนะ "ฉันบอกแม่แล้วเดินไปร้านหนังสือที่ซอยใกล้ๆ
ฉันเดินไปมาถึงหน้าร้าน ฉันมองไปอีกสองสามร้านถัดไปฉันเห็นกลุ่มผู้ชายยืนอยู่ ถ้าสายตาฉันไม่แย่ ฉันคิดว่า  ตรงนั้นก็มีแอลอยู่ด้วย แต่เหมือน เขากำลังวิ่งมาทางนี้
"แอล นายจะรีบไปไหน"ฉันยื่นมือออกไปจะหยุดตัวเขา
"ยัยบื้อเอ้ยโผล่มาทำไมตอนนี้เนี่ย"
เขาไม่ตอบฉันแต่เอามือคว้ามาจับแขนฉัน แล้วพาฉันวิ่งไปกับเขา
"เอ้ยๆนายเดี๋ยวๆฉันจะไปร้านหนังสือ"ฉันตะโกนบอก
"จะตายอยู่นี่รู้ไหม หุบปากก่อนเออะนา"แอลบอกฉันพลางพาฉันวิ่งหนีอะไรบางสิ่ง
ฉันก็ได้แต่เงียบและวิ่งตามแอลไป
จนมาถึงที่ที่นึงฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นโกดังแต่ไม่น่าจะเป็นโกดังร้างนะเพราะทุกสิ่งยังคงเรียบร้อยเหมือนถูกดูแล
          เฮอ~ฉันกับเขาทิ้งตัวลงไปนอนราบกับพื้น เสียงหัวใจของเราทั้งสองเต้นแรงมากพอๆกัน ฉันเหนื่อยมาก นี่วิ่งเร็วขนาดไหนทำไมเหนื่อยแบบนี้เนี่ย ฉันหันไปมองหน้าแอลที่เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาก็คงเหนื่อยเหมือนกัน
"แอล พวกนั้นเป็นใครหรอ "สักพักที่หัวใจเริ่มเต้นปกติ ฉันตัดสินใจถามเขา ว่าพวกที่วิ่งไล่ตามนายมาคือใคร
เขาหันมามองหน้าฉันแล้วหันกลับไปมองเพดาน
"เธอไม่ต้องรู้หรอกพิ้น รู้แค่ว่าถ้าใครอยู่ใกล้ฉันคนๆนั้นก็จะไม่ปลอดภัยก็เท่านั้นพอ"แอลพูดออกมาแบบนั้น
"แล้ว ตอนนี้เธอก็กำลังจะไม่ปลอดภัย " เขาหันกลับมามองฉันแล้วลุกขึ้นนั่ง
ฉันที่ได้ฟังประโยคสุดท้ายเมื่อกี้ก็รู้สึกไม่ดี ทำไมถึงไม่ปลอดภัยแอลพูดเหมือนกับคิมเลยอะ เหมือนตัวเองทำงานให้กับองค์กรอยู่ มาเฟียหรอ  ฉันคิดไปเรื่อยก่อนที่ลุกขึ้นนั่ง
แอลลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปดูข้างนอกปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวอยู่สักพักแล้วเขาก็เดินกลับมา
"พิ้น ข้างนอกปลอดภัยแล้ว จะไปร้านหนังสือใช่ไหมเมื่อกี้ "เขาเดินมาถาม
"ฮื้ม"ฉันตอบและพยักหน้า
"ไป เดี๋ยวฉันไปส่งที่ร้าน เพราะฉันเป็นคนพาเธอมา "เขาพูดพร้อมทั้งยื่นมือมาให้ฉันจับเพื่อลุกขึ้น
ฉันก็ไม่รีรออะไรเขายื่นมือมาช่วยฉันก็จับมือเขาแล้วลุกขึ้นทันที
“แขนเธอเป็นรอยช้ำหนิ” แอลทักขึ้น
“อ๋อ คงเป็นตอนที่นายจับแขนฉันแล้วพาวิ่งมาแน่ๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก ไกลหัวใจพิ้นเว้ย  “ ฉันตอบแอลไปแบบแมนๆ
“ฮื้ม ดี” เขาตอบฉันสั้นๆ นี่ไม่คิดจะเป็นห่วงเลยหรอ ก็ฉันไม่ใช่พี่นุ่นนี่นา คิดแล้วก็น้อยใจจัง
“เออ ฉันกลับเองได้ไม่ต้องไปส่ง หรอก “ฉันรีบพูดไปแล้ว เดินออกมาไม่มองหน้าแอล นี่ฉันทำเหมือนฉันกำลังหึงแอลกับพี่นุ่น ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน สักหน่อย
“เอ้ย เดี๋ยว” แอลหันไปคว้ามือฉันไว้
“ฉันพาเธอมา ฉันก็ต้องพาเธอไปส่ง” เขาพูดกับฉัน ทั้งๆที่เขาก็จับแขนฉันอยู่ ฉันรู้สึกเขิน แต่ก็ต้องทำว่า
มองไปที่หน้าแอลแล้วมองลงไปที่มือที่จับแขนฉันอยู่ แสดงให้เห็นว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาฉวยโอกาสจับมือฉัน แต่ภายในใจจับนานๆเถอะนะ ฮ่าๆ
"ขอบใจนะที่อุตส่าห์เดินมาส่ง"
ตอนนี้เราอยู่หน้าร้านหนังสือแล้ว
"ถือว่าหายกัน ที่พาเธอไปเสี่ยงตาย"เขาพูดแล้วยิ้ม
"ไว้เจอกันที่โรงเรียน บาย"แอลบอกลาพร้อมยกมือขวาขึ้นมาโบกมือลา ก่อนที่ฉันจะหันหลังเข้าไปในร้านหนังสือ
 
 
 
 
 
 
งื้อๆๆหายไปนานเลย มาอัพแล้วค่ะ