Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

ดิ๊ง ด่อง  ...
ดิ๊ง ด่องงงง  ...
ดิ๊ง ด่อง   ดิ๊ง ด่อง ด่องงงงงงๆ  ......
ผมที่เพิ่งลุกออกจากเตียงกำลังจะถอดเสื้อ ได้ยินเสียงกริ่งดังถี่ขึ้น เลยคิดว่าสงสัยลุงกับป้าคงไม่อยู่บ้านอีกเหมือนเคย
“เอ๊ะ นี่ไม่มีใครอยู่บ้านอีกแล้วหรอ”  ผมเดินไปที่ประตูกระจกบานใหญ่แล้วใช้มือแหวกม่านออก และมองลงไปที่ประตูหน้าบ้าน  ก่อนที่เปิดประตูกระจกออกไปยืนที่ระเบียง
“อ้าว ไอคิม   แกนี่เอง พอๆเดี๋ยวกริ่งบ้านฉันพังพอดี” 
“สงสัยไม่มีคนยู่บ้าน  แกปีนข้ามรั่วขึ้นมาเองก่อนได้มั้ยวะ  ”ผมตะโกนบอกคิมที่ยืนกดกริ่งอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน  ปกติพวกเราถนัดเรื่องปีนอะไรแบบนี้อยู่แล้วและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของมันที่ปีนเข้ามาในบ้านผม ผมอยากจะอาบน้ำเต็มทีแล้ว   สภาพผมตอนนี้ยังไม่พร้อมรับแขกแม้ว่าเป็นเพื่อนก็เถอะ เมื่อกี้ผมกำลังจะไปอาบน้ำแต่ก็ได้ยินเสียงกริ่งเสียก่อน  วันนี้เป็นวันเสาร์ผมต้องเคลียร์การบ้านของสองสามวันที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน แน่นอนคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็ต้องมาช่วยผม  ผมนัดพิ้นไว้เที่ยงกว่าน่ะ  
“อีกแล้วหรอ ปีนบ่อยก็ไม่ได้แปลว่าจะชินสักหน่อย เหมือนโจรยังไงไม่รู้  ขออนุญาตนะครับคุณลุงคุณป้า”
ฮึบบ! ห่ายย !  จะลงมาเปิดแป๊บเดียวไม่ได้หรอวะเนี่ย  ผมที่ปีนเข้ามาในบ้านก็พุ่งตรงไปที่ห้องไอแอล ก๊อก ก๊อก   กูเข้าไปนะ  
ผมเปิดประตูเข้าไป ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวกระทบลงพื้น  แอลกำลังอาบน้ำอยู่ ผมหยิบหนังสือการ์ตูนบนชั้นวางแล้วขึ้นไปนอนอ่านบนเตียง ตามประสาคนคุ้ยเคย แต่ผ่านไปแป๊บนึง  ผมเลือบไปที่โต๊ะข้างทีวี  ผมเห็นสมุดเล่มหนึ่ง ผมเรียกมันว่าเฟรนด์ชิบ    ผมลุกไปหยิบขึ้นมาเปิด ผมแทบกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่  มันเป็นเฟรนด์ชิบของแอลตอนมัธยมต้นซึ่งมีผมด้วย เพราะตอนมัธยมต้นเราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอด แต่ผมเลือกเรียนต่อสายอาชีพน่ะ ตอนนั้นไปทัศนศึกษาที่สงขลา เป็นรูปที่ผมยืนใช้นิ้วชี้ไปที่หัวแอลแล้วทำสีหน้ารังเกียจ   ผมจำความรู้ช่วงเวลานั้นได้ดี ตอนนั้นมีคนยืนอยู่บริเวณนั้นเยอะมากแต่นกก็ดันเลือกขี้ใส่หัวแอล ผมต้องรีบพามันไปห้องน้ำพลางหัวเราะไป  และผมก็ยังยืนยันว่ามิตรภาพตอนนั้นกับตอนนี้ยังคงเหมือนเดิมและตลอดไป
“หัวเราะ  ไรวะ” 
“เอ้ย ไอแอลนี่มึงจำรูปนี้ได้มั้ยวะ โคตรตลก”
ผมหันไปหาแอลพร้อมชี้รูปในสมุดเล่มนี้   ในสภาพที่แอลเพิ่งเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ  ตามตัวและใบหน้าที่เกลี้ยงเกลามีเม็ดน้ำเล็กๆเกาะอยู่  ส่วน ท่อนล่างมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว 
“พอเลยๆ มีธุระอะไรวะ วันนี้กูไม่ว่างนะเว้ย” 
“ก็ไม่มี อะไรขนาดนั้น เห็นเพื่อนเจ็บก็แวะมาเยี่ยม ไม่ได้หรือไงวะ”
“เออ เออ ขอบใจกูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“แต่เดี๋ยวนะ  นี่มึงแค่เท้าแพลงถึงขั้นไปโรงเรียนไม่ได้เลยนะ ทีโดนมีดคมๆแทงยังไปเรียนปกติ ”
“ก็นั่นมันแค่เฉียดๆ   อีกอย่างนี่เป็นที่เท้ามันเดินลำบาก”
“หรอ หรืออยากอ่อยสาววะ”
“อ่อยบ้าอ่อยบออะไร พอเลยๆกูก็มีแฟนอยู่แล้วไง”
“อื้ม!        แล้วเรื่องพี่นุ่นเป็นไงบ้างตอนนี้” ผมอุทานประชดแอลก่อนจะถามไถ่เรื่องพี่นุ่น ผมรู้ว่าความรักของมันกับพี่นุ่นดูยังไงก็ไม่เหมือนความรัก
“พักหลังคุยอะไรก็มีแต่จะทะเลาะตลอด   แต่พี่แกก็เพิ่งเอาผลไม้มาเยี่ยมเมื่อสองสามวันมานี้เอง”
“ไอแอล มึงตอบตัวเองนะไม่ต้องตอบกู   มึงรักพี่นุ่นจริงๆหรอวะ หรือแค่สงสาร  ถ้าแค่สงสารมึงไม่ควรทำแบบนี้นะเว้ย ” ผมสังเกตสีหน้าแอลมันคงไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว    ขนาดที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแต่เม็ดน้ำที่เกาะตามตัวก็กลมกลืนไปกับเหงื่อจนไม่รู้ว่าไหนเหงื่อไหนน้ำ
ที่ผมพูดบอกออกไปอย่างนั้นเพราะผมรู้เรื่องราวเกี่ยวกับไอแอลมาตลอดรวมถึงเรื่องความรักนี้ด้วย
“มีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย กูจะแต่งตัว กูนัดพิ้นให้เอางานมาให้ที่นี่ อะ” แอลพูดแล้วเบือนหน้าหนีไปที่ตู้เสื้อผ้าโดยหันหลังให้ผม
“แหมๆ รีบเปลี่ยนเรื่องหันหนีเลยนะ  เดี๋ยวนี้นัดผู้หญิงมาบนห้องเลยน้า”
“กะ ก็ เขาทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ก็ต้องรับผิดชอบโดยการมา  สอนการบ้านฉันสิ” แอลรีบตอบ 
“เออกูไปแล้ว แม่คงผัดคะน้าเสร็จแล้ว ”ผมเอาเฟรนด์ชิบไปวางที่เดิมแล้วเดินมาบิดประตูให้เปิดออกก่อนหันกลับเข้ามาในห้อง
“นี่คือเหตุผลที่เท้าแพลงแล้วไม่อยากให้หายไหมวะ    อ้อ!  เตียงแข็งไประวังเจ็บหลังนะ”     ”ผมแซ็วมันเล่น ผมเห็นมันดูเขินๆกับเรื่องนี้ ก่อนผมออกจากห้องไป !
 
 
 
 
อัพแล้วนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่าาา