Choose one เลือกอะไรดี

 
               “สวัสดีครับ” ลุงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ต้องโซฟา ลุกขึ้นยืนแล้วทักทายผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆเพราะเด็กหนุ่มทั้งสี่คนแท้ๆ ทิ้งให้ตนเองต้องเผชิญหน้ากับมนุษย์ผู้หญิงตัวเล็กคนเดียว มันน่านัก หากไม่ใช่เพราะยศถาบรรดาศักดิ์มากกว่า เขาคงจะดุไปนานแล้ว
 
               ผู้มาใหม่วางกระเป๋าใบใหญ่เกินตัวอย่างทุลักทุเลแล้วยกมือไหว้คนตรงหน้า “หนูชื่อรินมาดูแลนักเรียนใหม่ก่อนจะเข้าเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ” ลุงชราดูมีอายุคนนี้แปลกใจกับการไหว้เมื่อสักครู่นี้ เขาเคยได้ยินมาว่าพวกมนุษย์จะอ่อนน้อมถ่อมตนกับผู้มีอายุมากกว่าแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงถึงขนาดก้มหัวให้ ที่สำคัญเขาไม่เคยได้รู้สึกถึงการเคารพผู้อายุมีมากกว่าตั้งนานเท่าไหร่แล้ว
 
               “ขอโทษด้วยนะหนูริน เด็กสี่คนนั้นไม่ฟังลุงเลยไม่ยอมมารอรับ” ร่างหนาส่ายหน้าอดเห็นใจเด็กตัวเล็กคนนี้ไม่ได้ ยิ่งต้องมาเจอกับเด็กเจ้าอารมณ์ถือยศถาบรรดาศักดิ์พวกนั้นแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ดูท่าสี่คนนั้นจะดื้อด้านเอาการมากนะคะ” รินหัวเราะในลำคอเมื่อลุงถอนหายใจออกมาแล้วพูดต่อ “ที่โลกมนุษย์ชายและหญิงเท่าเทียมกันหมดเลยนะคะ”
 
               “อย่ากังวลไปเลยนะคะ เห็นแบบนี้หนูก็แก่นใช่เล่น”
 
               “ถ้าได้ยินเจ้าตัวพูดแบบนี้ลุงก็สบายใจขึ้นนิดหน่อย” ลุงพยักหน้ายิ้มรับ มือหนาลูบผมหน้าม้าของเด็กสาวอย่างเบามือ เด็กคนตรงหน้าให้ความรู้สึกเหมือนเด็กสาวกำลังออดอ้อนลุงแก่ๆแบบเขา อยากจะเก็บเด็กคนนี้มาเลี้ยงเล่นในโลกเวทมนตร์เสียจริง
 
               ติ๊ด
 
               เสียงนาฬิกาดังขึ้นเรียกความสนใจ “อ่า…ลุงขอตัวไปก่อนนะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ” สิ้นคำลาร่างหนาสลายขวับเป็นฝุ่นละอองที่ถูกลมพัดปลิวหายไป
 
               "หายตัวไปง่ายๆแบบนี้ก็ได้หรอ" รินได้แต่กระพริบตามองการหายตัวเมื่อไม่กี่วินาทีผ่านมา จะไม่ให้เธอตกใจได้ไงกัน นี่เป็นครั้งแรกเชียวนะที่ได้เห็นเวทมนตร์กับตาทั้งสองข้าง  
 
               หลังจากนั้นไม่นานรินก็แบกกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล การขึ้นบันไดแต่ละขั้นมันยากมากสำหรับเธอ เด็กสาวเข้าใจความรู้สึกการเข็นครกขึ้นภูเขาอย่างเต็มอก ใบหน้ารูปไข่เต็มไปด้วยเหงื่อเหนียวเหนอะหนะ ไม่รอช้าแขนบางเอื้อมไปกดรีโมทเร่งแอร์และเปิดพัดลม รินใช้เวลาครึ่งชั่วโมงอาบน้ำอย่างสะอาดสะอ้าน เธอสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขาสั้นสีขาวตามปกติ เมื่อศีรษะของรินกระทบถึงหมอน สติทุกอย่างก็พลันหายและดับวูบลงเพราะความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแค่การลากกระเป๋าใบใหญ่อย่างเดียว 
 
               ล่วงเลยเวลามาจนถึงเที่ยงคืนเศษ ใบหน้ารูปไข่หลับตาพริ้มเมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อนก็ขมวดคิ้วพร้อมน้ำใสๆเอ่อออกมาจากดวงตา ร่างบางพลิกตัวไปด้านซ้ายและขวาอยู่สองสามครั้ง แขนสองข้างเอื้อมขึ้นคว้าหมายจะหาอะไรยึดเหนี่ยวทว่าได้เพียงแต่อากาศ ไม่กี่วินาทีเด็กสาวก็สะดุ้งตกใจเด้งตัวขึ้นมา ความรู้สึกเจ็บแปลบในอกข้างซ้ายคล้ายกับการเสียสิ่งบางอย่างสำคัญอย่างไม่มีวันย้อนคืนมาทำให้มือทั้งสองข้างทาบลงบนอก น้ำใสๆพรั่งพรูออกพร้อมความรู้สึกที่มีอะไรจุกอยู่ตรงลำคอ
 
               “แค่กๆ” รินไอออกมาตอนที่การหายใจตนเองเริ่มปกติ น้ำตายังไหลไม่หยุดเปรอะคางและผ้าห่ม มือบางจิกผ้าห่มแน่นคลายความเจ็บปวด เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆเพราะความรู้สึกจากอกข้างซ้ายแต่ทำได้แค่จิกผ้าห่มคลายอารมณ์ แม้จะจิกจนเธอรู้สึกเหมือนมีรอยเล็กๆ เธอก็ทำเพียงไม่สนใจจิกมันต่อไปจนกระทั่งรู้สึกดีขึ้น
 
               ดวงตากลมโตสีม่วงจ้องมองยังกระจกที่ตั้งตระง่านตรงหน้า น้ำตาพวกนี้มันมาจากไหนมากมายกันนะ ทำไมถึงต้องร้องไห้กัน ทำไมล่ะ ความรู้สึกแบบนี้มีคืออะไรกัน ในระหว่างที่ครุ่นคิดก็ล้างหน้าล้างตาไปด้วย
 
               รินสะบัดหน้าไล่ความคิดอันอยากรู้อยากเห็นสักครู่นี้ออกไป เป็นแค่ความฝันแปลกประหลาดน่ะช่างมันไปเถอะ สนใจแค่กระเพาะที่ร้องโครกครากหมายต้องการอาหารให้ตกถึงท้องซะดีกว่า
 
               คิดได้ดังนั้นก็เร่งฝีเท้าลงบันได จนกระทั่งขั้นสุดท้ายรินก็ต้องชะงักเงี่ยหูฟังเสียงเหล็กที่กระทบกันดังกึงก้องทั่วห้องครัว เด็กสาวย่องเข้าไปอย่างช้าๆและชะโงกหน้าดูเรื่องราว
 
               ภาพตรงหน้าคือมีดกำลังลอยอยู่ในอากาศ มีดทั้งสองกระทบกระทั่งกัน พลัดกันบุกและตั้งรับโดยเด็กหนุ่มสองคนด้านซ้ายและขวา  
         
               อ่า...พวกเขาช่างเล่นกันเป็นเด็กกันจริงๆ นี่มันโลกมนุษย์นะพวกบ้า !
 
               อยากจะจับมัดคนตรงหน้าด้วยเชือกแล้วเอาแส่ตีซะให้เข็ด