Choose one เลือกอะไรดี

               ภาพตรงหน้าคือมีดกำลังลอยอยู่ในอากาศ มีดทั้งสองกระทบกระทั่งกัน พลัดกันบุกและตั้งรับโดยเด็กหนุ่มทั้งสองคน ด้านซ้ายคาดว่าน่าจะเป็น ‘เซพาร์’ เพราะรูปร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าคมหล่อเหลาเอาการ เรือนผมสีส้มออกไปทางเข้มที่ซอยรดต้นคอ มองผิวเผินอาจเหมือนพี่ชายเย็นชาตามการ์ตูนทั่วไปทว่านิสัยจริงๆของเขาอาจกลายเป็นคนแปลกชื่นชอบเสียงกรีดร้องก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะจริงไหม

               ส่วนด้านขวาเป็น ‘ไซธ์’ ไม่ผิดแน่ รูปร่างที่เกือบสูงเท่าเซพาร์  ใบหน้าหล่อเหลาออกไปทางผู้หญิงเพราะปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนๆ เรือนผมสีชมพูอ่อนและที่สำคัญด้านหลังของเขามี4ปีกด้วยกัน รินเคยดูประวัติของไซธ์มา เขามีสายเลือดมาจากเทพแต่ลักษณะการพูดจาและท่าทางนั้นทำให้เห็นชัดว่าเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่รักการเอาชนะเสียมากกว่า

               “พวกนายทำบ้าอะไรเนี่ย” เมื่อรินพอจะจับใจความได้ว่าใครเป็นใคร เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนตกใจพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆ ทั้งสองคนปลายสายตามามองผู้ใหม่อย่างไม่สบอารมณ์ มีดพวกนั้นหากถูกละความสนใจจึงล่วงตกลงสู่พื้นตามปกติ ใบหน้ารูปไข่บึ้งตึง ดวงตากลมโตสีม่วงพลันจับจ้องไปทั่วยังห้องครัวโดยไม่สนใจตัวปัญหาสองคนและสำรวจเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าห้องครัวยังปกติดี

               ตู้เย็นถูกเปิดอ้าซ่า ผักผลไม้ที่เอาไว้กินกองลงมากับพื้น รินถอนหายใจโล่งอก เธอนึกว่าจะมีอะไรเสียซะอีกแต่ทว่า...กลิ่นไหม้ของไข่ไก่ลอยโชยมาเตะจมูกของรินตามด้วยเซพาร์และไซธ์

               “กลิ่นอะไรวะ” เซพาร์พึมพัมเบาๆ หันหน้าไปทางซ้ายทางขวาตามกลิ่นแต่ก็ไม่รู้ที่มาจึงขยี้หัวตนเองไล่ความหงุดหงิด รินแถบกุมขมับ กลิ่นนี่คือกลิ่นของไข่ไก่ที่กำลังไหม้อยู่ด้านหลังของเขา หันไปมองสักนิดอาจจะฉลาดขึ้นบ้างนะเซพาร์...

               รินวิ่งพรวดพราดเข้าไปปิดแก๊ส เธอหันมาสบตาเซพาร์พูดเตือนด้วยใบหน้าเอือมๆ “ทอดไข่ก็ไม่เป็นยังจะทอดอีกนะ”

               “เขาเรียกฝึกทำ” เซพาร์แก้ตัวเสียงแข็งพลางปั้นใบหน้านิ่งเรียบทำให้รินหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของรินเงียบหายเมื่อเซพาร์สวนกลับและยักคิ้วยียวนกวนประสาท “เธอทำได้ตั้งแต่เกิดงั้นหรอ”

               “ไม่ได้อะ” รินตอบตามความจริง

               “หึ งั้นก็ช่วยเงียบๆหน่อยฉันจะสู้กับตาหัวส้มนั่น” เมื่อเห็นว่าจบบทสนทนาระหว่างเซพาร์กับริน ไซธ์จึงพูดแทรกเพราะการต่อสู้นั่นยังไม่มีผู้ชนะ ไม่ว่าการต่อสู้ไหนๆเขารักการเป็นผู้ชนะมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นแข่งใช้เวทนมตร์หรือศิลปะการต่อสู้รวมทั้งการเล่นหมากฮอตก็ตาม

               “ไม่อะ ฉันหิวแล้ว”เซพาร์ส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวแพ้หัวชมพู่นั่นหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะเขาหิวต่างหาก ตอนเย็นเตรียมตัวเดินทางมาเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วยิ่งต้องมาสู้กันจริงจังๆคงเหนื่อยมากนี้ ถ้าให้พูดกันตามตรงการต่อสู่เมื่อกี้นี้เป็นแค่น้ำจิ้มเลยล่ะ

               “แล้วนายล่ะหิวไหม” รินหันไปถามไซธ์ แววตาของเขาแสดงความคุ่นเขืองเล็กน้อยที่โดนปฏิเสธ อาจเป็นเพราะความหิวจึงทำให้ไซธ์ว่าง่าย เขาพยักหน้าเบาๆ เดินไปนั่งเก้าอี้พร้อมกับเซพาร์

               รินเหยียดยิ้มมุมปากกับการกระทำของทั้งสอง คงคิดสินะว่าเธอทำอาหารเป็น เสียใจด้วยนะหนุ่มๆทั้งหลาย ถ้าพวกเขายังไม่อยากท้องเสียก็อย่าได้คิดจะกินอาหารฝีมือรินผู้นี้เสียดีกว่า

               รินกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นไปบนห้องหยิบกระเป๋าสตางค์คู่ใจถือออกมา ทั้งสองที่นั่งรอขมวดคิ้วงุนงงเมื่อเห็นรินเดินลงมาพร้อมกระเป๋าเล็กๆหนึ่งใบ ในนั้นจะมีอะไรก็ไม่สำคัญ อะไรที่สำคัญกว่านั้นก็คือท้องของพวกเขานี่สิ!

               “จะไปไหน” ไซธ์คิดว่ารินจะปล่อยพวกเขาทั้งสองให้หิวโหยจึงทุบโต๊ะดังสนั่น ร่างเล็กสะดุ้งโหยงและตอบอย่างกระแทกกระทั้น “ถ้าไม่อยากท้องเสียเพราะอาหารฝีมือฉัน ก็เดินตามมาจะพาไปซื้อ จะตบโต๊ะให้ตกใจทำไมเล่า!” รินทั้งหัวเสียและตกใจ ดีนะที่สติสตางค์ยังครบถ้วนสมบูรณ์ไม่งั้นเธอคงหลุดคำอุทานแปลกๆออกมาแล้ว

               “ทำไมต้องไป/ทำไมต้องไป” เป็นครั้งแรกที่เซพาร์และไซธ์พูดอย่างเดียวกัน ไม่มีเหตุผลให้เขาต้องตามเธอไป รินเป็นคนมาดูแลพวกเขาเอง พวกเขามีสิทธิ์ที่จะไม่ไปก็ได้ไม่ใช่หรอ รินหอนหายใจพยายามข่มอารมณ์ อย่าโกรธเลยเน้อ อย่าโกรธ “ถ้าไม่ตามฉันไป ไม่ซื้อมาให้แน่นอน ไม่ได้พูดเล่นนะทำจริง” น้ำเสียงและใบหน้ารินดูจริงจังผิดกับเมื่อสักครู่อย่างลิบลับ เซพาร์และไซธ์จำใจยอมเดินตามมาด้วยเพราะความหิว

               จะว่าไปความหิวนี่มันก็ดีทำให้คนอย่างพวกเขาพูดง่ายว่าง่ายขึ้นเยอะ ขอบคุณพระเจ้า !

               ทันทีที่เข้ามาถึงเซเว่น ร่างเล็กละสายตาจากไซธ์และเซพาร์ เดินมาดูสปาเก็ตตี้คาโบนาร่า เธอหยิบสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าแล้วยื่นให้พนักงานตามปกติแล้วจึงเดินหาทั้งสอง พวกเขาคงไม่ทำอะไรแปลกๆอีกนะ ขอให้เป็นแบบนั้น

               รินตาค้างมองเซพาร์ปัดมือไปทางซ้ายทีขวาที ข้าวของตรงมือเซพาร์นั้นค่อยๆลอยออกมาทีละอย่างสองอย่าง ไม่ต้องคิดให้มากความเธอวิ่งไล่คว้าข้าวของก่อนที่เซพาร์จะตกเป็นเป้าสงสัยจากพนักงานหรือลูกค้าคนอื่น

               เซพาร์หัวเราะในลำคอ รินเหมือนหมาที่คอยคาบกระดูกหรือของเล่นจากตนเอง ความสนุกก่อตัวขึ้น เขาก็ปัดมือซ้ายทีขวาทีเหมือนเดิม รินเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ปกติจึงหยุดการกระทำและหันไปดุ “ไม่ตลกนะ เลิกเล่นได้แล้ว”

               “แต่ฉันตลกนะ” เซพาร์กอดอกยิ้มภูมิใจกับสิ่งที่ทำลงไป

               รินโกยข้าวของพวกนี้เข้าชั้นอย่างเร่งรีบ ในหัวคิดถึงไซธ์อีกคน เขาคงไม่ทำอะไรแปลกๆหรอนะ เธอเร่งฝีเท้าและใช้สายตามองหาไซธ์ก็พบว่าเขายืนตรงหน้าตู้ไอติม มือหนาวางลงบนกระจก ไซธ์คงอยากกินไอติมเป็นแน่ มันจะดีกว่านี้ถ้าหากเขาไม่ร่ายเวทย์มาพังกระจกนั่น ละอองสีชมพูค่อยๆลอยมาจากฝ่ามือทำให้รินวิ่งแจ้นเข้าไป

               หมับ

               มือเรียวเล็กคว้าแขนไซธ์ทันที “จะกินไอติมก็บอกดีๆมันต้องเลื่อนไปข้างบน” รินกระซิบข้างหูไซธ์ เลื่อนกระจกขึ้นไปด้านบนตามที่พูด

               “อ้าวหรอ” ไซธ์ยักไหล่ไม่รู้เรื่องประสีประสาอะไร

               เมื่อเดินออกมาจากเซเว่นได้พอสมควร รินก็พูดเปิดประเด็นขึ้นมา “อย่าใช้เวทมนตร์ของพวกนายเชียวล่ะ นี่มันโลกมนุษย์นะจำไว้บ้าง”

               “ก็คนมันลืม” ไซพาร์แย้ง ดวงตายังคงจับจ้องไปยังลูกอมในถุงพลาสติกไม่วางตา

               “พูดถูก” ไซธ์หยักหน้ารับ ปากอวบอิ่มยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อรสชาติไอติมนั้นถูกใจ

               รินมองทั้งสองก็ถอนหายใจ หางตาเหลือบไปเห็นซอยอันคุ้นเคยและดวงตาเรียวคมสีน้ำเงินเข้มที่จ้องเขม็งเธอไม่วางตา รินละสายตาจากดวงตาผู้นั้น ในใจคิดเพียงแต่ว่าถ้าเธอเข้าไปทักคงต้องไล่ให้สองคนนี้กลับ

               แล้วสองคนนี้รู้ทางกลับหรอ ตอบเลยว่าไม่ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เธอค่อยมาหาละกันนะ